All Chapters of แผนรักร้ายนายวิศวะ: Chapter 1 - Chapter 10

ร่างเล็กเดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้อง ก่อนจะทิ้งสายตาไปมองหน้าเพื่อนทั้งสองคนที่นั่งอยู่ตรงโซฟา จากนั้นจึงเลื่อนสายตามาหาอีกคนที่กำลังนั่งเอนหลังอยู่บนที่นอนโดยสายตาของทุกคู่ต่างก็มากองรวมกันอยู่ที่เจ้าจันทร์เพียงคนเดียวเพียงแค่มองตากัน พวกมันก็รู้ดีว่าหญิงสาวจะพูดอะไรออกมา“พวกแกบอกว่าถ้าฉันสอบเข้ามันฑณศิลป์ได้ พวกแกจะพาฉันไปเลี้ยงอาหารญี่ปุ่นแพงๆ ไม่ใช่?” หญิงสาวเอ่ยทวงรางวัลที่พวกมันเดิมพันกันไว้ ตอนที่ยังไม่ได้ประกาศผลคนอย่างเจ้าจันทร์สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตก็คงจะเป็นเรื่องกินของมันนั่นละผู้หญิงห่าอะไรวะ? กินจุยังกับถูกปอบสิงร่าง ตัวเล็กบอบบางขนาดนั้น ไม่รู้ว่ามันเอาของที่กินเข้าไป ยัดใส่ไว้ตรงไหนบ้าง?“เออตามนั้น..มื้อนี้ฉันจะเป็นเจ้ามือให้เอง” โชกุนตอบรับ ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้กับใต้ฝุ่น แล้วเลื่อนสายตามาพูดกับคันศร “เดี๋ยวกูกับไอ้ฝุ่นจะกลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่ห้อง อีกครึ่งชั่วโมงค่อยเจอกัน” จากนั้นจึงหันมาพูดกับร่างบางที่ยืนอยู่ข้างตัว “ส่วนแกก็กลับไปอาบน้ำที่ห้องของแกได้แล้วละมั้งไอ้เจ้า ไอ้ศรมันจะได้อาบน้ำแต่งตัว”“อื้อ...เดี๋ยวฉันก็จะไปเหมือนกัน แต่ขอคุยกับไอ้ศรมันหน่อยหนึ่ง

พูดจบเจ้าจันทร์ก็เดินผ่านร่างสูง ที่นุ่งเพียงผ้าขนหนูผืนบาง อีกทั้งทรงผมก็ยังดูยุ่งเหยิงไม่สร่าง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังดูหล่อมากอยู่ดี“เดี๋ยว!..”แต่หญิงสาวยังไม่ทันได้ก้าวพ้นขอบประตู จู่ๆ หูกระเป๋าเป้ที่ใส่อุปกรณ์ก็ถูกมือใหญ่ดึงเอาไว้ จนอีกฝ่ายเซถลาถอยกลับมาทันที“อะไรอีกวะลูกศร!?“.....สั้นไปมั๊ย!?”!!!นัยน์ตาคมกวาดมองคนตัวเล็กกว่าเร็วๆ ก่อนที่มันจะเลื่อนขึ้นมามองหน้าเจ้าของร่างบางนิ่งๆ“คนกำลังมีความรักเขาต้องแต่งหน้า แต่งตา แล้วก็แต่งตัวกันขนาดนี้เลยเหรอวะ?” ริมฝีปากอิ่มบางขบเม้มเข้าหากันทันทีที่ได้ยินประโยคคำถามนี้จากคนตรงหน้า แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรกลับไป “ กระโปรงที่แกใส่สั้นยังไม่พอ? แกยังจะผ่าขึ้นไปให้มันเห็นไปถึงไหนๆ อีกรึไงฮะ!...”“แล้วมันไปหนักส่วนไหนของแกไม่ทราบ?” เจ้าจันทร์สวนกลับไปทันทีอย่างที่เห็น เพราะเธอไม่จำเป็นต้องแคร์ความรู้สึกของใครหน้าไหนทั้งนั้นแล้วในตอนนี้...หญิงสาวรู้ดีและเข้าใจทุกอย่างที่คันศรว่ามานั่นแหละ แต่เจ้าจันทร์ก็แค่อยากจะเปลี่ยนลุคตัวเองให้มันดูน่าสนใจมากขึ้นเท่านั้นจากที่เคยไว้ผมสั้น หญิงสาวก็ปล่อยให้มันยาวอย่างที่มันเคยบอกว่ามันชอบไง...จากใบหน้าส

ทั้งสามคนพร้อมใจกันเงียบเสียงของตัวเองลง พร้อมกับใช้สายตาจ้องมองตรงไปที่เป้าหมาย ในขณะที่อีกฝ่ายก็หันมามองเพื่อนชายในจังหวะเดียวกัน จากนั้นจึงชักสายตากลับมาหาคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกันตามเดิมความจริงเจ้าจันทร์เห็นพวกมันตั้งแต่เดินเข้ามานั่นแล้ว เพียงแต่หญิงสาวยังไม่ได้เดินเข้าไปทักทายพวกมันเท่านั้นเองถึงแม้เจ้าจันทร์จะมีปากเสียงกับคันศรไปเมื่อตอนเช้า แน่นอนว่าหญิงสาวไม่ได้เก็บมันมาใส่ใจเลยด้วยซ้ำ...เพราะอะไรนะเหรอ?เพราะคันศรก็ทำแบบนี้กับเจ้าจันทร์มาตั้งแต่อยู่อนุบาล อีกทั้งสันดานของมันก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักนิด ไม่เคยคิดอะไรทั้งนั้นก่อนจะพูดออกมา ราวกับว่าในปากของมัน มีหมาเข้าไปนอนตายรวมกันอยู่หลายตัวคันศรชอบพูดจาดูถูกเธอทุกอย่าง และหลายต่อหลายครั้งที่มันว่าเจ้าจันทร์เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ...เพราะตอนสอบเข้าหมอ หญิงสาวก็มาเปลี่ยนใจเอากลางคัน โดยอ้างกับพวกมันว่าเธอกลัวศพอาจารย์ใหญ่ เพราะต้องการจะให้ทุกอย่างจบๆ ไป จะได้ไม่มีใครมาถามเอาอะไรกับเธออีกพอตามมาเรียนวิศวะ คันศรก็หาว่าเจ้าจันทร์ไม่มีจุดยืน...แล้วมันก็ฝืนตัวเองไม่ไหว ตามที่อีกฝ่ายพูดจาดูถูกเธอเอาไว้จริงๆข้อนี้หญิงสาวไม่ขอเถ

“ไอ้ศร...มึงใจเย็นๆ ก่อนอย่าเพิ่งหัวร้อน เดี๋ยวพวกกูจะโทรเช็คกับพวกๆ กันให้ ว่ามีใครเห็นไอ้เจ้ามันอยู่ในร้านเหล้าตรงไหนบ้าง”ใต้ฝุ่นที่เอาแต่เงียบฟังอยู่นานพูดขึ้นมาบ้าง หลังจากที่เห็นสีหน้ารวมไปถึงอาการของคันศรที่ตอนนี้ไม่ได้ร้อนแค่หัว แต่มันร้อนไปทั้งตัวนั่นเลยต่างหากละ...ดูจะเก็บทรงไม่อยู่แล้วละมั้งเพื่อนกูเนี่ย... หลังจากที่วางสายลง เจ้าจันทร์ก็เดินตรงเข้าไปนั่งในร้านเพื่อจะฟังเพลงต่อ เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มจึงคะยั้นคะยอให้เธอดื่มเหล้า แต่ถูกหญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธกลับไปให้แทนเสียง ก่อนจะเบี่ยงหน้าหันไปอีกทางอย่างรู้สึกเซ็งๆการมานั่งร้านเหล้ามันไม่ใช่ทางของเจ้าจันทร์จริงๆ นั่นแหละ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เคยเข้ามาเที่ยวในสถานที่แบบนี้ซะทีเดียวเพราะบางครั้งบางคราว เจ้าจันทร์จะมาเที่ยวกับพวกมันบ้างหากมีเวลาว่างจริงๆ หรือบางสัปดาห์ที่เจ้าจันทร์ไม่ได้กลับไปบ้านที่อยู่ต่างจังหวัดเท่านั้นพอนึกถึงบ้าน...เจ้าจันทร์ก็ยิ้มออกมาได้เพราะใบหน้าน่ารักของหลานชาย มันลอยเข้ามาอยู่ในสมองของเธอพอดี....อิคคิว...ลูกชายจอมซนของพี่จอมทัพ กับพี่ปิ่นปัก...ทั้งสองคนเป็นเพื่อนรักกัน ตั้งแต่เจ้าจันทร์ยังไม่เกิดขึ

“ทำไมวะ? แกกล้าตวาดใส่หน้าฉันเลยเหรอฮะไอ้ศร!?”เจ้าจันทร์ลั่นคำพูดออกไป พร้อมกับกำหมัดใส่อย่างที่เจ้าตัวไม่เคยทำ“เฮ้ย! ไอ้ศร...มึงก็ใจเย็นหน่อยดิวะ ไอ้เจ้าแกเบาลงนิดหนึ่งนะถือว่าฉันขอร้อง มีอะไรเราค่อยกลับไปคุยกันที่ห้อง”โชกุนที่เพิ่งมาถึงรีบวิ่งเข้ามาห้ามทัพ ก่อนจะจับทั้งสองคนแยกออกจากกัน แล้วหันมาเตือนสติเพื่อนทั้งสองคนสลับกันไปมาแต่ทว่า...เจ้าของร่างบางมันก็ยังไม่ยอมจบให้ง่ายๆ...แบบนี้ไง.. “ฉันเห็นแก่แกก็ได้โชกุน.....แต่ต้องให้ฉันกลับรถแกนะ”เจ้าจันทร์ว่า พลางเชิดหน้าใส่อีกฝ่ายที่ถอนหายใจทิ้งไปหนักๆ เชิงจะบอกใบ้ว่ายอมเป็นคนลงให้ก่อนนั่นแหละจะได้จบๆ กันไปเพราะรู้ว่าหากคันศรเผลอปากเสียใส่เจ้าจันทร์ตอนที่มันอารมณ์ไม่ดี มันก็จะสวนกลับมาทันทีแบบนี้ตลอดๆสุดท้ายก็กลายเป็นทะเลาะกันจนแทบจะไม่มองหน้า แล้วกว่ามันจะหายโกรธเขานะ ก็ต้องง้อมันด้วยการเอาของกินมาล่อจนพอใจแล้วนั่นละมันถึงจะหาย“ไม่ได้ว่ะเจ้า ฉันต้องรีบพามีนกลับต่างจังหวัดคืนนี้ เธอนั่งรอฉันอยู่ในรถนั่น แล้วมันก็คนละทางกัน แกกลับกับไอ้ศรมันนั่นแหละดีแล้ว”“งั้นฉันจะกลับแท็กซี่...”ก็ยังงี่เง่าไม่เลิกรา...ผ่าเหอะ!โชกุนเห็นคันศร