All Chapters of แผนรักร้ายนายวิศวะ: Chapter 31 - Chapter 40

หลังจากเลิกคลาสเจ้าจันทร์ก็ได้โทรนัดแนะกันกับคันศร ว่าเจ้าตัวจะมาแวะรับเธอตอนทุ่มหนึ่ง ซึ่งมันก็ได้กำชับนักกำชับหนากับเรื่องที่ว่า...(“แกห้ามแต่งตัวมาอ่อยผู้ชายเลยนะ ถ้าไม่อยากจะให้ฉันมีเรื่องกับใครน่ะ”)ดูมันพูดเข้าดิ...นั่นมันกำลังขอร้องหรือต้องการจะออกคำสั่งกับเจ้าจันทร์กันแน่....แทนที่จะใช้คำว่า...‘แกอย่าแต่งตัวให้มันล่อแหลมมากนะงี้’หรืออีกทีก็คือ...'แกช่วยแต่งตัวให้มันมิดชิดกว่านี้หน่อย'แบบนั้น..“หวงฉันดิ?”(“เออ!”)แค่เนี่ยะ!..จะสั้นไปไหนเนี่ย...ก็แค่คิดเฉยๆ นั่นแหละ แต่ก็เหมือนกับคนที่อยู่อีกฝั่งจะรู้ทันว่าเจ้าจันทร์กำลังคิดอะไร?(“หวงดิวะ...ฉันไม่อยากให้ใครมามองเมียฉัน แล้วเอาไปคิดไม่ดี...เข้าใจ๋?”)ก็ยังไม่วายเรียกเจ้าจันทร์ว่าเมียได้เสียทุกครั้ง อย่างเต็มปากเต็มคำซะด้วยสิ“แต่แกสามารถมองผู้หญิงคนอื่น ที่แข่งกันแต่งตัวมายั่วผู้ชายได้...ว่างั้น?”เจ้าจันทร์ถามคันศรกลับไปอย่างจงใจจะ...(“กวนตีน! แกนี่มันชอบกวนตีนฉันไม่เลิกราเลยนะไอ้เจ้า มีผัวแล้วช่วยทำตัวให้มันอ่อนหวานบ้างจะได้มั้ยฮะ!?”)คันศรว่าก่อนจะย้อนถามกลับไป แต่ทว่าก็ไม่ได้จริงจังอะไรมากนัก เพียงแค่อยากจะต่อปากต่

ทุกคนต่างพร้อมใจกันเงียบเสียงของตัวเองลงทันที จะมีก็เพียงเสียงดนตรีของทางร้านที่ยังคงดังอยู่ต่อไปเท่านั้น...“กี่นาทีกูไม่ให้มึงคุย...ถ้ามึงอยากจะคุยกับไอ้เจ้ามันมากนักก็ผ่านส้นตีนกับกำปั้นของกูไปให้ได้ซะก่อนมั้ยวะ?”ส่วนเจ้าจันทร์ที่ยังไม่ทันได้ตอบรับ ก็มีเสียงของคันศรย้อนสวนกลับไปให้ ด้วยสีหน้าท่าทางรวมไปถึงการกระทำและคำพูด ที่ชวนหาเรื่องกับอีกฝ่ายอย่างที่เห็น...มันก็เป็นซะแบบเนี่ยะ!..ทีแรกก็คิดว่าตั้มจะเดินเข้ามาหาเรื่องกันนั่นแหละ แต่นี่กลายเป็นว่าคนของเจ้าจันทร์ต่างหากที่อยากจะมีเรื่องกับมันซะเอง...นักเลงภูธรนี่ร้อนได้ใจดีจริงๆ แฮะ..ส่วนกูก็สวยมากซะจนทำให้ผู้ชายทั้งสองคน ต้องมาแย่งกันกลางร้านเหล้างี้...นี่...กูต้องภาคภูมิใจกับความงามที่เลือกได้ของตัวเองใช่มั้ยเนี่ย?...แล้วต้องตกเป็นข่าวฉาว ยาวนานต่อไปอีกกี่เดือน...ถาม!?หรืออาจเป็นเพราะเจ้าจันทร์ที่เป็นคนทำให้ตั้มเข้าใจผิด และคิดไปเองว่าหญิงสาวอาจจะมีใจให้กับมันบ้าง? แต่ถึงอย่างนั้นคำตอบที่ออกมาจากปากของเจ้าจันทร์ อาจทำให้มันกระจ่างและบางทีจะได้ไม่ต้องมีอะไรมาค้างคาเพื่อเป็นการตัดปัญหา เจ้าจันทร์จึงออกแรงดันร่างใหญ่กว่าขอ

พี่ชายของเธอกำลังโกรธจริงจัง ขืนปล่อยให้หลุดไปรับรองได้เลยว่ามันก็จะพังพินาศยิ่งไปกว่าตอนที่ทั้งสองคนนั่นฟัดกันเองซะอีกถึงแม้คันศรจะเป็นศิษย์เอกก้นกุฎิ แต่นาทีนี้ยังไงซะพี่ชายของเจ้าจันทร์ก็คงจะไม่ฟังคำแก้ตัว ในเมื่อสั่งให้มันเป็นคนดูแล แต่เรื่องแค่นี้กลับทำไม่ได้ เป็นงั้นก็ไม่ควรไว้ใจกันอีกต่อไป...“ใจเย็นๆ ก่อนดิพี้...แค่นี้พวกมันก็ช้ำในกันมากพอแล้วมั้ง?” เจ้าจันทร์กะโกนบอกพี่ชายเสียงดังและพยายามยื้อเขาไว้ ดีหน่อยที่เจ้าตัวยังยอมออมแรงให้ เพราะน่าจะเห็นใจว่าร่างกายของเจ้าจันทร์ ก็ยังเจ็บอยู่เหมือนกัน“เย็นห่าอะไรวะเฮ้ย!...” จอมทัพหันมาตวาดใส่คนที่อยู่ข้างหลังอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังกว่า ก่อนจะเบี่ยงหน้าหันมาพูดต่อจากนั้น “แล้วแกเห็นไหมละว่าพวกมันทำให้แกเลือดอาบไปตั้งครึ่งหน้าน่ะ...ปล่อย!”“หนูไม่เป็นไร...แล้วก็ไม่เจ็บเท่าไหร่เลยด้วย....อู๊ย!”เสียงซู๊ดปากหลังจากที่พูดออกมายังไม่ทันขาดคำ ก่อนจะทำเข้มแข็งทั้งที่ไม่เข้ากับหน้าตาเลยสักหน่อย“ที่หัวมันก็ไม่ค่อยเจ็บเพราะมันแค่ปูดๆ แต่เลือดที่พี่เห็นนั่นมันมาจากฝ่ามือของหนูที่ถูกแก้วบาดต่างหากละคะ”เจ้าจันทร์พยายามหาเหตุผลมาอธิบายเพราะต้อง

จอมทัพยังไม่ทันได้เปิดประตูห้องของเจ้าตัว แต่ถูกเปิดผัวะมาจากคนที่อยู่ด้านใน ที่เหมือนจะรู้ล่วงหน้าว่าทั้งสองคนจะมาถึงที่นี่ในเวลาไม่กี่นาที“อ้าว! ไอ้เจ้าหรอกเหรอ...แล้วทำไมแกถึงทำให้หน้าน้องแหกงี้วะ!?เสียงหวานของปิ่นปักเอ่ยทักเจ้าจันทร์ ก่อนจะเลื่อนสายตาหันมาโวยวายใส่อีกคน โดยที่ยังไม่ได้ฟังเหตุผลเลยสักหน่อย แต่อีกฝ่ายก็ไม่ปล่อยให้หญิงสาวต้องเข้าใจอะไรเขาไปแบบนั้น“ทำแผลให้มันแล้วก็ถามกันเอาเองเหอะ ฉันขอตัวไปจัดการกับคดีอุกฉกรรจ์ที่รอฉันอยู่ก่อนนะปิ่น เดี๋ยวฉันกลับมาหา”ว่าแล้วจอมทัพก็เดินฉับๆ ออกไปจากห้อง โดยปล่อยให้น้องสาวที่นั่งทำหน้างอคอหักยังกับปลาทูแม่กลอง อยู่กับเมียสุดที่รักของเขาแค่เพียงสองคนและเมื่อได้เห็นใบหน้าของพี่สะใภ้ คนเป็นน้องสาวก็รู้สึกดีใจราวกับว่าได้เห็นนางฟ้า ลงมาโปรดกันในตอนนั้นเลยเจ้าจันทร์จึงยอมเล่าเรื่องราวทุกอย่าง ตั้งแต่ต้นให้คนเป็นพี่สะใภ้ได้ฟัง อย่างที่ไม่คิดจะปิดบัง แม้กระทั่งเรื่องที่มีอะไรกันกับคันศรนั่นก็ด้วย จากนั้นเจ้าตัวจึงขอร้องให้ปิ่นปักช่วยพูดกับคนเป็นพี่ชาย ในเรื่องที่เจ้าจันทร์ต้องการให้ปล่อยตัวทั้งสองคนนั่นไป และมีก็เพียงแค่ปิ่นปักคนเดีย

ความวัวยังไม่ทันหาย ความควายก็ดันเข้ามาแทรกอี้ก...นี่มันเป็นวันห่าอะไรกันวะเฮ้ย!และนี่...มันก็คือวันโลกาวินาศของจริง!อย่าว่าแต่กอดเลย...จูบสักนิดก็ยังไม่เคย...แล้วไหงกอหญ้าถึงได้ตื้อกันไม่เลิกลายังงี้วะ?ที่คันศรมักจะคบหากับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า สาเหตุหลักมันก็มาจากเจ้าจันทร์เองนั่นแหละ แค่เขาอยากจะรู้ใจตัวเองว่านอกจากใบหน้าของเจ้าจันทร์แล้ว มันจะมีผู้หญิงคนไหนบ้างที่พอจะทำให้ชายหนุ่ม ลบภาพของเพื่อนรักออกไปจากหัวใจได้สักที แล้วท้ายที่สุดมันก็ไม่เคยทำได้เลยสักครั้งกระทั่งที่ผ่านๆ มาเวลาคันศรจะเลิกกับใครก็ไม่เคยมีปัญหาอะไร จะมีก็แต่กอหญ้าที่กำลังทำตัวให้เป็นปัญหาเพียงคนเดียวเท่านั้น และคันศรก็ควรจะต้องสะสางมันอย่างจริงจังและได้แต่หวังว่าไอ้เจ้ามันคงจะเข้าใจ?รึเปล่าเหอะ!?“ใครโทรมา...แล้วทำไมแกถึงไม่กดรับสายวะ?”นั่นไงละ!คันศรสะดุ้งเฮือกใหญ่ เมื่อได้ยินเสียงของเจ้าจันทร์เอ่ยถาม พร้อมกับชะโงกหน้าตามเข้ามาดูหน้าจอ แล้วพอเห็นว่าเป็นชื่อกอหญ้าเท่านั้นละ...รู้มั้ยว่ามันอะไรเกิดขึ้น!?“สันดานผู้ชายยังไงก็คงจะเปลี่ยนกันไม่ได้จริงๆ ”เจ้าจันทร์ไม่โวยวายเลยสักหน่อย แต่ถอยห่างออกมาแล้วเอ่ยต่อจา