All Chapters of เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+: Chapter 61 - Chapter 70

คุณป๋าไม่แม้แต่จะตอบคำถามของฉันแถมยังก้าวขาเดินขึ้นบันได ฉันกำหมัดแน่นรู้สึกไม่พอใจที่คุณป๋าเลือกที่จะไล่ให้ฉันกลับแทนที่จะคุยกันดีๆ “ถ้ามันไม่มีอะไรก็แค่อธิบาย แต่นี่คุณป๋าเลือกที่จะไล่หนู!!” ฉันตะเบ็งเสียงดังพูดไล่หลังของคุณป๋า ทำให้คุณป๋าหยุดเดินแล้วค่อยๆ หมุนตัวมามองฉันที่กำลังยืนอยู่ช้าๆ “ให้ฉันอธิบายแต่เธอไม่ฟัง แล้วทำไมฉันต้องพูดเรื่องเดิมๆ ซ้ำๆ” คำพูดที่ดูเหมือนห่างเหินทำให้ตอนนี้ฉันคิดไปต่างๆ นาๆ ว่าคุณป๋ากำลังจะตีตัวออกห่างจากฉัน ถึงมันจะเป็นแค่ความคิดบ้าๆ แต่กลับสร้างความเจ็บปวดในใจไม่น้อย “….เบื่อหนูแล้วหรอคะ” คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะตอบ “ฉันไม่ชอบที่เธองี่เง่าขนาดนี้” “….รักหนูมั้ยคะ”“ทำไมฉันจะไม่รักเธอ ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เธอคิดว่าฉันแค่สนุกหรือไง!!” “นั่นสิคะ ทำไมหนูถึงมีความคิดแบบนั้น…”“ฉันไม่อยากทะเลาะไปมากกว่านี้” คุณป๋าเบือนหน้าหนีไปทางอื่นหลังจากที่พูดจบ“หนูผิดหรอคะ คุณป๋าเป็นผู้ชายของหนู หนูมีสิทธิ์หวง ไม่ใช่หรอคะ…” ฉันพยายามกลั้นน้ำเสียงสั่นเครือของตัวเองเอาไว้ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ตอนนี้มันอยากจะร้องไห้เอามากๆ “กลับไปก่อน ใจเย็นกว่านี้แล้วค่

ในเมื่อผลักไสเท่าไหร่คุณป๋าก็ไม่ยอมถอยห่าง ฉันที่อดกลั้นไม่ได้จึงร้องไห้สะอื้นออกมาเสียงดัง แล้วใช้มือทุบแผงอกแกร่งของคุณป๋าอย่างลงโทษ พร้อมกับสะอื้นจนตัวเกร็ง “หยุดร้องได้แล้ว ฉันขอโทษ” คุณป๋าพูดปลอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นลง ก่อนจะผละกอดออกแล้วใช้นิ้วใหญ่เช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มให้ “อึก~ รู้มั้ยคะว่าเวลาที่คุณป๋าหายไปหนูรู้สึกยังไง หนูเป็นยังไง” “รู้มั้ยว่ากว่าหนูจะนอนหลับได้แต่ละคืน รู้มั้ยว่าหนูคิดไปต่างต่างนานา อึก~” “คุณป๋าอยู่ที่บ้านกับผู้หญิงคนนั้น จะไม่ให้หนูคิดมากเลยคงเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะอึก~” ฉันตัดพ้อคุณป๋าไปยาวเหยียด “ระหว่างฉันกับแม่บ้านคนนั้นไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่าคำว่าเจ้านายกับลูกจ้าง” คุณป๋าประคองใบหน้าของฉันให้เงยขึ้นไปสบตากับตัวเอง “ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นจะพยายามเข้าหาฉัน แต่ฉันก็ไม่คิดจะสนใจ เพราะฉันมีเธออยู่แล้วทั้งคน” “……” ฉันยังคงสะอื้นอยู่เล็กน้อยพร้อมกับมองแววตาของคุณป๋าไปด้วย “ฉันชัดเจนกับเธอ แปลว่าเธอคือผู้หญิงที่สำคัญที่สุดสำหรับฉันนะเมเบล” พูดจบคุณป๋าก็โน้มใบหน้าลงมา กดจูบลงบนริมฝีปากของฉันอย่างนุ่มนวล ฉันนิ่งไม่ขัดขืนอะไรและยอมอ้าปากเล็กน้อยให้คุณป๋าส่งลิ

ฉันกำหมัดแน่น ได้ยินแบบนี้คนอย่างฉันคงไม่ทีทางใจเย็นลงได้แน่ “เธอเคยขึ้นไปบนห้องนอนของคุณป๋า ?” “คุณไม่ได้อยู่กับคุณหิรัญตลอดเวลา มั่นใจหรอคะว่าคุณหิรัญเขาจะ…ซื่อสัตย์แค่กับคุณ” คำพูดเพียงไม่กี่คำของผู้หญิงตรงหน้า มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าตอนนี้กำลังถูกคนเอามีดมาจ้วงแทงลงบนหัวใจดวงน้อยครั้งแล้วครั้งเล่า “….ไม่จริง”“อย่ามั่นใจไปหน่อยเลยค่ะ เป็นที่หนึ่งแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีที่สองหรอกนะคะ” ฉันหันหน้ามาตรงเตาแก๊สที่ในตอนนี้หม้อข้าวต้มกำลังเดือดผุดๆ อยู่ ก่อนที่ฉันจะเอามือยกหม้อขึ้นแล้วสาดใส่ยัยแม่บ้านปากดีตรงหน้าด้วยความเกลียดชัง “กรี๊ดดดดด” ยัยแม่บ้านกรีดร้องด้วยความทรมานพร้อมกับใช้มือปัดข้าวต้มร้อนๆ ออกจากตัว ฉันเดินไปยังร่างของมัน แล้วใช้มือจิกหัวมันให้เงยขึ้น แล้วตบหน้ามันสองครั้งเพื่อระบายความโกรธ “กรี๊ดดๆๆๆๆ” หล่อนเอาแต่กรี๊ดแหกปาก แล้วก็ล้มลงพื้น“ปากดีอีกสิ!! พูดอีก พูดออกมาให้หมด”ฉันกำลังจะง้างมือตบมันแต่คุณป๋าวิ่งหน้าตั้งเข้ามาในครัว สีหน้าตกใจไม่น้อยที่เห็นสภาพของยัยแม่บ้าน จากนั้นคุณป๋าก็ประคองของมันขึ้นมา “เธอทำบ้าอะไรลงไปเมเบล !!” คุณป๋าตวาดใส่หน้าฉันเ

เพียงเดินไปแค่ไม่กี่ก้าว แขนของฉันก็ถูกกระชากให้กลับใสที่เดิมอีกครั้ง “ฉันไม่ให้เธอไปไหน ฉันไม่เลิก!!” คุณป๋าตวาดเสียงดังลั่น “จะเก็บหนูไว้เพื่ออะไรคะ ในเมื่อหนูไม่ต้องการสถานะที่คุณป๋ามอบให้ ต่อไปนี้ไม่ว่าสถานะอะไรหนูก็ไม่ต้องการค่ะ นอกจากสถานะลูกเลี้ยงเท่านั้นที่หนูจะเป็น” น้ำเสียงของฉันมันสั่นเครือเล็กน้อย เพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้อย่างหนักมาเมื่อครู่ “เธอคือเมียของฉัน!!” คุณป๋าจ้องหน้าฉัน “เพลงเธอยินดีอยู่เงียบๆ”เจ็บ ฉันเจ็บแค่ไหนรู้มั้ยที่คุณป๋าพูดมาแบบนี้ “แค่ปากแน่หรอคะ ทำไมถึงแคร์มันขนาดนั้น อดคิดไม่ได้อีกแล้วสิคะว่าคุณป๋าได้กับมันแล้ว” “ก็แค่สนุก ฉันเบื่อเมื่อไหร่ทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม” ฉันมองผู้ชายตรงหน้าอย่างผิดหวัง นี่หรอคำพูดของคนที่ฉันรัก ต้องทำกันขนาดนี้เชียวหรอ “ไม่ต้องหรอกค่ะ เพราะหนูหลีกทางให้!!” ฉันพยายามแกะมือหนา แล้วจ้องหน้าคุณป๋าตาเขม็ง “หนูเจ็บขนาดไหนรู้มั้ย คุณป๋าทำให้หนูผิดหวังมากจริงๆ อึก~” บ้าจริง ฉันร้องไห้ออกมาอีกครั้งอย่างอดกลั้นเอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว เมื่อไหร่ เมื่อไหร่จะปล่อยฉันสักที ฉันไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้วจริงๆ หัวใจมันเจ็บจนไม่มีที่ว่างใ

“เธอกล้าพูดคำนั้นออกมาต่อหน้าฉัน !!”“คิดว่าตัวเองเป็นใครหรอคะ ทำไมหนูจะพูดไม่ได้!!” ฉันเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่รู้สึกเกรงกลัว “ควงผู้ชายมาที่บ้าน ทั้งที่เพิ่งห่างกับฉันไม่นาน เร็วดีหนิ” “คงไม่เร็วเท่าคุณป๋าหรอกค่ะ สมสู่กันลับหลังหนู หวังว่ากับผู้หญิงคนนี้จะไปกันได้สวยนะคะ” “ฉันพูดเรื่องของเธออยู่ !!” พรึบ! ตุบ! ร่างของฉันถูกคุณป๋าลากแล้วเหวี่ยงกระแทกลงกับเตียงอย่างแรง “ติดใจมัน ?” น้ำเสียงทุ้มเข้มเอ่ยทวนคำพูดของฉันอีกครั้ง “เอากับมันแล้ว ?” สายตาของคุณป๋าที่กำลังมองฉันอยู่ในตอนนี้ เหมือนกำลังต่อว่าและดูถูกฉันอยู่อย่างไงอย่างนั้น “ทำไมต้องมองเหมือนหนูผิดขนาดนั้นด้วยล่ะคะ”“เธอไม่มีสิทธิ์พาใครมาเหยียบที่บ้านหลังนี้!!” คุณป๋าตวาดเสียงดัง “แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวค่ะ ต่อไปนี้หนูจะไม่พาใครมาเหยียบที่บ้านหลังนี้อีก” พอได้ยินฉันพูดแบบนั้นก็เหมือนว่าคุณป๋าจะพอใจไม่น้อย ฉันจึงพูดต่อ “รวมทั้งตัวหนูด้วย”สายตาแข็งกร้าวจ้องหน้าฉันเขม็งอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยถาม “หมายความว่ายังไง”ฉันค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมา มือกำหมัดแน่นจนเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ “หมายความว่าหนูจะไม่มาเหยียบที่บ้านหลังนี้อีกแล้วยังไงล่ะค