All Chapters of เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+: Chapter 81 - Chapter 90

ฉันดึงมือออกจากการจับกุมของคุณป๋า แล้วพูด “ไร้สาระ!!” “ฉันพูดจริงๆ” “ออกไปได้แล้วค่ะ ขวางหูขวางตา!!” “มีอะไรให้ฉันช่วยทำมั้ย ?” คุณป๋าทำเป็นหูตึงไม่ได้ยินที่ฉันไล่ “ช่วยออกไปจากบ้านค่ะ !!” เสียงผ่อนลมหายใจของคุณป๋าดังออกมาให้ได้ยิน “ก็ได้ๆ ฉันออกไปก็ได้” พูดจบคุณป๋าก็เดินคอตกออกไปจากบ้าน ส่วนฉันก็รีบเดินไปล็อกประตูทันที เพราะกลัวว่าคุณป๋าจะเข้ามาในบ้านอีก เฮ้อ…!! ฉันนั่งลงบนโซฟาอีกครั้ง จู่ๆ มันก็รู้สึกเหนื่อยใจขึ้นมา อยากจะหนีหายไปจากตรงนี้ ไปที่ไหนก็ได้ ที่ที่ไม่มีคุณป๋า ฉันรู้ดีกว่าการหนีหน้ามันไม่ใช่ทางออก แต่ฉันไม่อยากเจอหน้าในตอนนี้เลย มันทำให้แผลที่กำลังหายดีเป็นรอยขึ้นมาอีกครั้ง วันนี้ฉันอยู่ในบ้านทั้งวันไม่ได้ออกไปไหนเลย เพราะไม่อยากต้องไปพูดกับคุณป๋า แต่ฉันก็แอบดูนะว่าคุณป๋ากำลังทำอะไร แอบดูตรงหน้าต่างน่ะ แต่มองดูเท่าไหร่ก็ไม่เจอ หรือว่าจะถอดใจกลับไปแล้วฉันค่อยๆ เปิดประตูแง้มดูทะละนิดๆ จนแน่ใจว่าไม่มีคุณป๋าอยู่บริเวณนี้แล้วจึงเดินออกไปจากตัวบ้าน พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ไม่เจอคุณป๋าจริงๆ ด้วย แต่!! จะยังดีใจไม่ได้หรอก ฉันเดินย่องไปตามขอบผนังอ้อมๆ บ้านเพื่อเช็คดูว่า

เมื่อเห็นว่าคุณป๋าร้องไห้ฉันก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น เพราะไม่อยากจะมอง เสียงคุณป๋าสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่ยังสั่นเครืออยู่ “ฉะ ฉันไปรดน้ำผักให้นะ” คุณป๋าเดินผ่านหน้าฉันไปพร้อมๆ กับปาดน้ำตาออกจากแก้มไปด้วย เมื่อเดินไปถึงก็อกน้ำก็ก้มลงเปิดแล้วจับสายยางลากไปรดน้ำผักกับดอกไม้ที่ฉันปลูกเอาไว้ “แอบมองแบบนี้ไม่กลัวถูกเจ้าตัวจับได้หรือไง”“อ่ะ! พี่ดิน” ฉันอุทานออกมาเบาๆ พลางยกมือขึ้นมาทาบอกเพราะตกใจเสียงของพี่ดิน “ขี้ตกใจไปได้” พี่ดินพูดแล้วยกมือขึ้นมาลูบผมของฉันเบาๆ เหมือนจะจงใจทำให้คุณป๋าเห็นนะ สังเกตว่าสายตาของพี่ดินจะมองไปทางด้านหลังของฉันตลอดเวลา “มาเงียบๆ ใครจะไม่ตกใจบ้างล่ะคะ” ฉันปัดมือพี่ดินออกแล้วทำหน้าบึ้งใส่เขา “เดี๋ยวพี่จะกลับแล้วนะ” “หื้อ! เพิ่งมาเมื่อวานเองนะคะ” ฉันขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อได้ยินพี่ดินบอกว่าจะกลับ ทั้งๆ ที่เพิ่งมาเมื่อวาน“พี่มาหาเพราะเป็นห่วง แต่ตอนนี้พี่คงไม่จำเป็นแล้ว”“พูดอะไรแบบนั้นคะ พี่ดินเป็นพี่ชาย…”ยังไม่ทันที่ฉัรจะพูดอะไรจบพี่ดินก็ขัดขึ้นมาสะก่อน “อ่า!! รู้แล้วน่าพี่ชายน่ะ ย้ำจริงๆ”“แล้วจะกลับมาอีกมั้ยคะ ?” “คงไม่แล้วแหละ พี่ต้อ

#ช่วงกลางดึกภายในห้องที่มืดสนิท ฉันพยายามจะข่มตานอน แต่มันก็นอนไม่หลับ เพราะว่ากลัวคุณป๋าจะขึ้นมานอนด้วย ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณป๋าหลับไปหรือยัง “เมเบล…” เสียงคุณป๋าเรียกชื่อฉัน นั่นไงคิดไว้แล้วเชียวว่าต้องยังไม่หลับ “เธอหลับหรือยัง” “…..” “ฉันนอนไม่หลับ” “…..”“ขอขึ้นไปนอนกอดเธอได้มั้ย” “ไม่ค่ะ!!” หลังจากที่เงียบฟังอยู่พักหนึ่ง พอได้ยินว่าคุณป๋าจะขึ้นมานอนด้วยฉันจึงรีบปฏิเสธทันที “อ่า! ดึกแล้วนะทำไมเธอยังไม่นอนอีก” “ถามตัวเองเถอะค่ะว่าทำไมยังไม่นอน” ฉันถามกลับ“ก็รอลักหลับเธอไง” ฉันเม้มปากแน่น พูดแบบนี้ใครจะไปหลับลงได้ ยิ่งระแวงอยู่ด้วย บรรยากาศภายในห้องเงียบสนิท จู่ๆ คุณป๋าก็หัวเราะขึ้นมาเบาๆ “ฉันพูดเล่น” “…..” “นอนได้แล้ว ฉันจะคอยเฝ้ายามให้เอง”“เฝ้ายาม เฝ้าทำไมคะ” “เผื่อมีอันตรายอะไรฉันจะคอยปกป้องเธอไง” “สิ่งที่อันตรายที่สุดคือคุณป๋าต่างหากล่ะคะ” ฉันรีบพูดสวนขึ้น มาบอกว่าคอยปกป้องฉัน เหอะ! “ฉันอันตรายที่ไหนกัน อยู่กับฉันมาตั้งนาน….”“เงียบได้แล้วค่ะ หนูไม่อยากได้ยินเสียงคุณป๋า” “แม้แต่เสียงฉันมันก็ทำให้เธอรำคาญหรือไง”“….ค่ะ”สิ้นสุดคำพูดของฉันบรรยากาศภายในห้องก็เงียบส

“ต้องเป็นมันแน่ๆ” คุณป๋าที่สังเกตการมาสักพักพูดขึ้น “ทะ ทำยังไงดีคะ” มือไม้ของฉันมันสั่นไปหมด เพราะไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์ที่มันเลวร้ายแบบนี้“ฉันจะขับรถเข้าไปในเมือง” คุณป๋าหันหน้ามาสั่ง “เธอปรับเบาะเอนลงไปให้สุด แล้วนอนลงไปห้ามลุกขึ้นนั่ง”“ตะ แต่จากนี้ไปในเมืองไม่ใช่ใกล้ๆ เลยนะคะ” “ทำตามที่ฉันสั่ง ปรับเบาะแล้วนอนลงไปซะ!!” คุณป๋าตวาดสั่งเสียงกร้าวด้วยสีหน้าที่จริงจังฉันค่อยๆ ปรับเบาะให้เอนลงแล้วนอนราบลงไปติดกับเบาะรถตามที่คุณป๋าสั่ง ในตอนนี้ฉันไม่ควรที่จะอคติหรือต่อปากต่อคำอะไรทั้งนั้น ในตอนนี้ในใจมันเต็มไปได้ความหวาดกลัว กลัวว่าคนที่ตามมาจะเป็นพี่เบส ถึงคุณป๋าจะบอกว่าใช่พี่เบสแน่ๆ แต่ฉันก็ยังไม่ได้ปักใจเชื่อไปเต็มร้อย แต่ถ้าเกิดเป็นพี่เบสขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไง คะ คุณป๋าจะไม่เป็นอันตรายใช่มั้ย แล้วฉันล่ะ ฉันจะตายหรือเปล่า มันกลัวทุกอย่างจริงๆ ทั้งที่ตอนแรกฉันปากเก่ง ทั้งที่คุณป๋าก็บอกตั้งแต่แรกแล้วว่าพี่เบสกลับมาไทย และเขากำลังตามหัวตัวฉันอยู่ ทำไมฉันถึงเอาแต่ใจตัวเองนักนะ สุดท้ายก็ไม่ใช่แค่ฉันที่เดือดร้อน ยิ่งในตอนนี้ไม่มีลูกน้องของคุณป๋าคอยตามมาด้วย มาคิดอะไรได้ตอนนี้มันก

ฉันงุนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า ไหนล่ะพี่เบสฉันไม่เห็นเขาเลย เห็นแต่อาเหนือกับพี่กล้า แล้วสองคนนี้มาได้ยังไง ไหนรถ ในตอนนี้ฉันกำลังใช้สมองประมวลเหตุการณ์อย่างหนัก คุณป๋าจับมือฉันขึ้น “ฉันขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ แต่ถ้าไม่ทำเธอก็คงจะใจแข็งไปอีกนาน” “มะ หมายความว่าทุกอย่างเป็นแค่แผนอย่างนั้นหรอคะ” คุณป๋าถอนหายใจออกมาเบาๆ “สัญญามั้ยว่าจะไม่โกรธ ?”“ตอบหนูมาสิคะ” “ใช่! นี่คือแผนของฉันเอง รถที่ตามมาไม่ใช่รถของไอ้เบส แต่เป็นรถของไอ้เหนือต่างหาก” “…..” “ไอ้เบสมันถูกเก็บไปแล้ว ที่ฉันบอกเธอว่าฉันไปซื้อชุดมา วันนั้นฉันไปจัดการมัน แต่ที่ฉันไม่ยอมบอกว่าจัดการมันได้แล้ว ก็เพราะอยากใช้มันเป็นข้ออ้างให้เธอกลับกรุงเทพไปกับฉัน แต่สุดท้ายเธอก็ใจแข็ง ไม่ยอม” “…..”“ฉันต้องทำแบบนี้ เพราะอยากรู้ว่าความจริงแล้วเธอไม่คิดอะไรกับฉันแล้วจริงๆ ใช่มั้ย สุดท้ายเธอก็…”“เห็นความรู้สึกหนูเป็นของเล่นอย่างนั้นหรอคะ!!” บอกตามตรงว่าในตอนนี้ฉันโกรธ โกรธมาก มันใช่เรื่องที่เอามาหลอกกันหรือไง ความเป็นความตายเนี่ย แถมปืนที่ยิงกราดยังเป็นของจริง รถก็เสียหายทุกอย่างที่เกิดขึ้น ทำเพียงเพราะอยากรู้ว่าฉันจะให้อภัยตัวเองหรือเปล่