All Chapters of เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+: Chapter 51 - Chapter 60

เช้าวันใหม่…กับความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไปแสงแดดยามเช้าเล็ดลอดผ่านช่องผ้าม่านลาดส่องเข้ามาในห้อง ทำให้ฉันที่นอนหลับอยู่บนท่อนแขนแกร่งของคุณป๋าค่อยๆ ลืมตาขึ้น สานตาของฉันโฟกัสมองเห็นคุณป๋าเป็นคนแรก ทำให้หัวใจดวงน้อยมันเต้นรัว เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันตื่นขึ้นมาแล้วเจอคุณป๋าที่นอนอยู่ข้างๆ และนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันยิ้มให้คุณป๋าที่กำลังนอนหลับอยู่อย่างมีความสุขฉันพลิกตัวไปหยิบโทรศัพท์เพื่อมาดูเวลา เห็นว่าเหลือเวลาอีกสามชั่วโมงกว่าจะไปมหาวิทยาลัย ฉันจึงค่อยๆ พยุงร่างเปลือยเปล่าของตัวเองลุกขึ้นนั่งช้าๆ เพราะกลัวคุณป๋าตื่น หมับ!! ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ลุกออกไปจากเตียง แขนแกร่งของคุณป๋าก็คว้าเอวฉันเอาไว้ซะก่อน “จะหนีฉันไปไหน” เสียงทุ้มเอ่ยถามทั้งที่ยังหลับตาอยู่“หนูจะไปอาบน้ำ ไม่ได้จะหนีค่ะ” “เดี๋ยวค่อยอาบพร้อมกัน นอนลงก่อน” ไม่พูดเปล่า คุณป๋าใช้แขนกดตัวฉันให้นอนราบลงไปข้างๆ ตัวเองอีกต่างหาก แถมยังกำชับกอดแน่นอีกด้วย“ไม่ให้อาบน้ำด้วยแล้วนะคะ” “ทำไม” ครั้งนี้คุณป๋ายกหัวขึ้นจากหมอนแล้วมองฉันตาเขม็ง “ก็กว่าจะได้อาบน้ำ ตัวเปื่อยหมดพอดี ไม่เอาแล้วค่ะ”“ฉันยังไม่ได้พูดเลยนะว่าจะทำ….”“ปกติเว

“จริงๆ เรื่องที่เราทะเลาะกันมันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยนะคะ ทำไมถึงต้องโมโหขนาดนี้” “ถ้าเธอยอมเปิดเผยกับทุกคนว่าเป็นอะไรกับฉัน ฉันก็จะอารมณ์ดี” “พักเรื่องนี้ไว้ก่อนดีกว่านะคะ” ฉันก็ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน แต่ถ้าความคิดเห็นยังไม่ตรงกันเราก็ไม่ควรเอามาพูดให้ทะเลาะกันไม่ใช่หรือไง “มันหน้าอายมากใช่มั้ย ?” ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินไปหาคุณป๋า แล้วหย่อนก้มนั่งลงบนตักแกร่ง พร้อมกับซบหน้าลงบนแผงอกด้วยท่ามางที่ออดอ้อน “มันไม่ใช่เรื่องหน้าอายเลยค่ะ หนูแค่ยังไม่พร้อมเท่านั้นเอง” “แล้วเมื่อไหร่เธอจะพร้อม” “ขอเวลาหน่อยสิคะ ตอนนี้หนูก็ยังบอกไม่ได้…” ลมหายใจร้อนผ่าวของคุณป๋ากระทบลงมาโดนผิวเนื้อของฉัน ทำให้รับรู้ได้ว่าตอนนี้คุณป๋ายังไม่ได้ใจเย็นลงเท่าไหร่ “เราอย่าพูดถึงเรื่องนี้กันอีกเลยนะคะ” ทันทีที่จบคำพูดของฉัน คุณป๋าก็ยกตัวฉันลอยขึ้น แล้ววางลงตรงที่นั่งข้างๆ ตัว ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “ฉันจะกลับบ้าน” ฉันรีบคว้ามือคุณป๋าเอาไว้ก่อนที่จะเดินไปยังประตูห้อง “ไม่นอนด้วยกันหรอคะ” “ไม่มีอารมณ์!!” คุณป๋าตอบอย่างหงุดหงิด คนแก่นี่ทำไมเอาแต่ใจขนาดนี้นะ แถมยังเอาใจยากอีกต่างหาก “…ถ้าหนูบอ

เมื่อท่อนเอ็นลำใหญ่ถูกสอดใส่เข้ามาในร่องแคบ แทนที่ฉันจะผลักไสแต่ร่างกายมันกลับตอบรับเป็นอย่างดี ข้างในตัวมันร้อนระอุและกำลังจะแตกออกเป็นเสียงๆ เมื่อถูกคุณป๋าที่นอนราบอยู่ตรงเบาะกระแทกเอวสอบสวนขึ้นมา “อ๊า อ๊า อ๊าง~” ฉันครางออกมาเสียงดังก่อนจะกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ปัก ปัก ปัก เสียงจากแรงกระแทกของคุณป๋าดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง ร่างกายของฉันสั่นกระเพื่อมอย่างรุนแรงจนหัวกระแทกเข้ากับพื้นด้านบนของรถหลายต่อหลายครั้ง “อ๊า ซี๊ด” คุณป๋าครางออกมาอย่างพึงพอใจก่อนจะใช้นิ้วใหญ่มาบดขยี้ติ่งเกสรของฉันไปพร้อมๆ กับกระแทกท่อนเอ็นรัวเข้ามาในร่องแคบ “อึก อ๊า บะ เบาๆ อื้อ” เสียงกระท่อนกระแท่นของฉันเอ่ยบอกไปด้วยความรู้สึกที่จุกบริเวณท้องน้อย เมื่อถูกคุณป๋ากระแทกท่อนเอ็นสวนขึ้นมารุนแรงขึ้นเรื่อยๆ “ฉันกำลังลงโทษเธออยู่ อ๊า” มือหนาข้างที่ยังว่างอยู่ของคุณป๋าถูกยื่นขึ้นมาบีบเค้นหน้าอกทั้งสองเต้าของฉันสลับกัน ไม่นานคุณป๋าก็ดันตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วใช้ริมฝีปากตะโบมดูดดุนหน้าอกของฉันอย่างหื่นกระหาย ความรุนแรงของการกระแทกท่อนเอ็นยังคงทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ คุณป๋าไม่ได้ฟังสิ่งที่ฉันอ้อนวอนเลย ในขณะที่ร่างกายของฉันสั

เวลาล่วงเลยผ่านมาจนถึงมหาวิทยาลัยใกล้จะปิดเทอม ความสัมพันธ์ของฉันกับคุณป๋าเป็นไปได้ด้วยดี ตั้งแต่วันแรกที่ฉันตัดสินใจคบกับคุณป๋าจนถึงวันนี้ ฉันก็ยังรู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจถูกแล้ว เพราะเวลาที่คุณป๋าอยู่กับฉันจะทำตัวน่ารักมาก และตอนนี้ฉันก็เริ่มคิดแล้วว่าจะบอกความสัมพันธ์ของเราให้กับคนอื่นรู้ ถ้าเกิดว่ามีใครถามฉันก็จะตอบไปตรงๆ ว่าฉันกับคุณป๋าเป็นอะไรกัน แต่ถ้าไม่มีใครถามฉันก็ไม่จำเป็นต้องพูดบอกใครมาจนถึงวันนี้เอวากับฟาร์นก็ยังไม่รู้ว่าระหว่างฉันกับคุณป๋าลึกซึ้งกันขนาดไหน หลังจากเลิกเรียนฉันแยกกับเพื่อนไปหาคุณป๋าที่บริษัท เพราะว่าช่วงนี้ฉันเรียนหนักยิ่งใกล้จะสอบก็ยิ่งไม่ค่อยมีเวลาเจอคุณป๋าเลย และที่สำคัญฉันสั่งห้ามคุณป๋าว่าไม่ต้องมาหาฉันที่คอนโด ตั้งแต่วันนั้นคุณป๋าก็ไม่ได้มาหาฉันที่คอนโดอีกเลย จะมีแค่ฉันที่เป็นฝ่ายไปหาคุณป๋า อาจจะเป็นที่บ้านหรือไม่ก็มาเจอที่บริษัท แบบวันนี้ #บริษัทพี่กล้าเป็นคนมาส่งที่บริษัทและก็ต้องรอรับฉันกลับด้วย เพราะฉันมาไม่นาน พอมาถึงฉันก็ตรงไปยังห้องทำงานของคุณป๋าทันที เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นว่าคุณป๋ากำลัวนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ และกำลังก้มหน้าอ่านเอก

เวลา 19:30 บนโต๊ะอาหาร“จริงๆ ลูกน้องมีเยอะแยะให้คนพวกนั้นยกอาหารมาเสริฟก็ได้นะคะ ไม่เห็นต้องให้เธอเป็นคนยกมาเสริฟด้วยตัวเองเลย” ฉันพูดขึ้นอย่างไม่ลอบใจเมื่อเห็นว่าผู้หญิงที่เจอในครัวเป็นคนยกอาหารมาเสริฟ คำพูดของฉันทำให้คุณป๋าเงยหน้าขึ้นมามอง สายตาไม่บ่งถึงความรู้สึกยินดียินร้ายอะไร “หนูหมายถึงแค่งานในครัวก็คงจะหนัก” “ไม่หนักหรอกค่ะคุณหนู” ทั้งที่ฉันยังพูดไม่จบ แต่หล่อนก็รีบพูดแทรกขึ้นมาซะก่อนเหมือนกลัวว่าจะถูกขัดอย่างไงอย่างนั้น ฉันพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะวางช้อนกระแทกจานแรงๆ เพื่อแสดงออกว่าไม่พอใจ “ไม่ต้องยืนเฝ้าหรอก จะออกไปไหนก็ไปเถอะกินเสร็จแล้วค่อยมาเก็บ” ฉันบอกผู้หญิงคนนั้นที่ยืนอยู่ไม่ยอมออกไปไหน“เมเบล” คุณป๋าเรียกชื่อฉันเสียงดุ “หรือคุณป๋าอยากให้มีคนอยู่ด้วยล่ะคะ ?” ฉันถลึงตาใส่คุณป๋า ทำให้คุณป๋าถึงกับส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยก่อนจะมองไปยังผู้หญิงคนนั้น “ออกไปได้แล้ว” “อย่าลืมนะคะที่บอกว่าจะรีบหาพ่อบ้านคนใหม่” ฉันพูดย้ำ “รู้แล้วๆ” คุณป๋าส่ายหน้าไปมาแล้วยิ้มเล็กน้อย “ให้หนูไปนั่งกินข้าวใกล้ๆ มั้ยคะ” คุณป๋าเหล่ตามองไม่ตอบอะไรแต่ฉันรู้ดีว่าคำตอบจะเป็นยังไงจึงลุกขึ้นเดินไปนั่งล