All Chapters of เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+: Chapter 31 - Chapter 40

คุณป๋าอุ้มฉันขึ้น แล้ววางฉันลงให้นอนราบไปกับที่นอน เสื้อชั้นในของฉันถูกคุณป๋าปลดและถอดมันออกอย่างง่ายดาย ก่อนที่กางเกงตัวบางที่ฉันสวมใส่จะถูกถอดออกตามไปติดๆ คุณป๋าพิจารณามองเรือนร่างของฉันอยู่นาน และฉันก็ต้องจำใจให้คุณป๋ามองอย่างนั้น เพราะเป็นเพียงทางเลือกเดียวที่จะทำให้คุณป๋าสงบลงได้ นิ้วใหญ่แตะลงมาบนเนินหน้าอกของฉันก่อนจะลากมันวนไปมา สายตาของคุณป๋ายังจับจ้องที่ใบฉันไม่กระพริบ ไม่นานคุณป๋าก็ก้มใบหน้าลงมาขบเม้มเนินหน้าอกทั้งสองเต้า และทำรอยไว้เพิ่มจากรอยเดิมที่ยังไม่หายดี ถึงอยากจะห้ามแต่ก็ทำไม่ได้ คุณป๋างับยอดปะทุมถันแล้วใช้ลิ้นตวัดหยอกล้อ ทำให้ฉันเริ่มมีความรู้สึกเสียวซ่าน พร้อมกับครางออกมาเสียงกระเส่า “อ๊า ~ ซี๊ด” มือหนาค่อยๆ เลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ จนถึงจุดอ่อนไหวกลางลำตัว คุณป๋าจับขาทั้งสองข้างของฉันให้อ้าออกจากกันเล็กน้อย แล้วใช้นิ้วใหญ่บดขยี้ติ่งเกสรเบาๆ การกระทำนี้ของคุณป๋าทำให้ฉันครางเสียงดังขึ้น และเริ่มดิ้นอย่างคนที่ทรมาน ร่างกายปล่อยน้ำล่อลื้นออกมาชโลมนิ้วใหญ่ของคุณป๋า เพียงแค่โดนปรนเปรอไม่นานร่างกายมันกลับตอบสนองเป็นอย่างดี“อ๊า อย่าทำแรงสิคะ ซี๊ด” ฉันพยายามทำเสียงออดอ

“รักไม่ลง ?” คุณป๋าทวนคำพูดของฉันอีกครั้ง ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ “เธอทำให้ฉันหงุดหงิดอีกแล้วนะเมเบล!!” ฉันยิ้มให้คุณป๋าแล้วพูด “ที่เขาว่าคนแก่ชอบหงุดหงิดง่ายสงสัยคงจะเป็นเรื่องจริงสินะคะ” “ถึงฉันจะแก่ แต่ก็ทำให้เธอ....” คุณป๋ากระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะมองร่างกายของฉันอย่างมีเลศนัย ถึงไม่พูดต่อฉันก็รู้ความหมายนั้นดี “ขอตัวก่อนนะคะ” ฉันพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากการจับกุมของคุณป๋าอีกครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผล คุณป๋าหยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ “ตั้งแต่ฉันรับเธอมาเลี้ยง ฉันไม่เคยพาเธอไปเที่ยวที่ไหนเลยใช่มั้ย ?” คำถามของคุณป๋าทำให้ฉันรู้สึกงุนงงไม่น้อย “ค่ะ ปกติก็เลี้ยงด้วยเงินมาตลอด” คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เมื่อได้ยินสิ่งที่ฉันเพิ่งจะตอบไป “ตั้งแต่เลื่อนขั้นจากลูกเลี้ยงเป็นเมีย” คุณป๋าหยุดพูดแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆ “เธอปากเก่งกับฉันขึ้นเยอะเลยนะเมเบล” “ปล่อยค่ะ !!” ฉันดันแผงอกแกร่งให้ออกไปให้พ้น แล้วพยายามแกะมือตัวเองข้างที่คุณป๋าจับเอาไว้อยู่ “มานี่สิ” พูดจบคุณป๋าก็เดินไป ทำให้ฉันที่ถูกคุณป๋าจับมือเอาไว้ต้องเดินตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ “จะไปไหนคะ หนูไม่ไป!!” คุณป๋า

กรุงเทพ ณ คฤหาสน์หลังใหญ่.... ฉันไม่ได้กลับมาพร้อมคุณป๋า เพราะคุณป๋าต้องเข้าไปที่บริษัท มาถึงฉันก็ขึ้นห้องเพื่อจะไปพักผ่อน เพราะเหนื่อยจากการเดินทาง แต่นอนเท่าไหร่ก็นอนไม่หลับ ฉันเอาแต่พลิกตัวไปมา ในหัวมันเป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ เอาแต่คิดถึงการกระทำของคุณป๋าอยู่ได้ จนต้องลุกขึ้นนั่งพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตูแล้วลงไปที่ชั้นล่าง “พี่กล้าคะ พาหนูไปหาดูต้นไม้หน่อยค่ะ” นี่คือวิธีที่พอจะทำให้พอจะคลายเครียดได้บ้าง“เอ่อ...เดี๋ยวผมบอกคนขับรถให้พาไปนะครับคุณหนู”ฉันมองพี่กล้าอย่างงุนงงทันทีเมื่อได้ยินพี่กล้าบอกแบบนี้ “หนูต้องการให้พี่กล้าพาไปนะคะ” “.....” พี่กล้าเงียบแล้วก้มหน้าลง ท่าทางน่าสงสัย “ทำไมถึงพาหนูไปไม่ได้คะ หรือว่าติดธุระ ?” “เดี๋ยวผมไปบอกคนขับรถให้นะครับ คุณหนูจะไปตอนนี้เลยมั้ยครับ”“คุณป๋าสั่งห้ามหรอคะ ?” ฉันกอดอกมองพี่กล้าอย่างคาดคั้น ท่าทางของพี่กล้าดูจะลำบากใจที่จะพูดเอามากๆ ทำให้ฉัรพอจะเอาเดาแล้วแหละ “ไปกันเถอะค่ะ” “คุณหนูครับ...”ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือพี่กล้าแล้วพาเดินออกมาจากในตัวบ้าน “คุณหนูครับ จับมือผมแบบนี้มันจะดูไม่ด

ฉันพาเอวาเดินกลับมาที่โต๊ะ ส่วนคุณป๋าหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้เพราะฉันไม่ได้สนใจอะไรมากนัก “เมเบล นี่ฮาน่ากับอาหิรัญ...” ท่าทางของเอวาเหมือนอยากจะรู้ แต่ก็ไม่ค่อยกล้าถามสักเท่าไหร่ “ก็เป็นแบบที่แกเห็นนั่นแหละ” ฉันตอบ พลางยกเหล้าขึ้นดื่ม ฉันหันไปมองฟาร์นที่กำลังยืนนัวเนียกับผู้หญิงที่โต๊ะ “อย่าพาผู้หญิงมาที่โต๊ะ ถ้าจะนัวกันก็ไปที่อื่น” “เมเบล !!” เอวสมองฉันอย่างตำหนิเมื่อได้ยินว่าฉันบอกฟาร์นไปแบบนั้น“เออๆ” ฟาร์นหันมาพยักหน้าตอบจากนั้นก็ไล่ผู้หญิงข้างกายไป ฉันรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นเยอะเมื่อรู้ว่าคุณป๋าเขี่ยยัยฮาน่าทิ้งไปแล้ว วันนี้ที่ฉันรอคอย มันคงจะดิ้นทุรนทุรายมากพอสมควรที่ถูกเขี่ยทิ้ง เพราะคุณป๋าเหมือนจะเป็นกระเป๋าเงินใบหลักที่มันเอาไว้เกาะ หลังจากคลับปิดฉันกับเพื่อนก็กลับมาที่คอนโด เราขึ้นรถมาคันเดียวกันนะ เป็นรถของเอาวา เอวาเป็นคนขับ เพราะไม่ไว้ใจให้ฉันกับฟาร์นขับ “พรุ่งนี้เจอกัน ฝากส่งฟาร์นด้วย” ฉันบอกเอวาก่อนจะเข้าห้อง ฟาร์นมันค่อนข้างเมาหนักเลยต้องให้เอวาเป็นคนไปส่งในห้อง เพียงแค่ฉันก้าวขาเข้าห้อง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พอหยิบขึ้นมาดูเบอร์ก็ทำให้ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ก่อนจะกด

คุณป๋าพาฉันมาที่ร้านอาหารสุดหรู ที่ขึ้นชื่อว่าราคานั้นแพงหูฉีก แต่ถึงราคาจะแพงยังไงก็คงไม่มีผลกระทบอะไรกับคุณป๋าหรอก “แค่มากินข้าว ไม่เห็นห้องให้ลูกน้องตามมาเฝ้ามากมายขนาดนี้เลยนี่คะ” ฉันท้วงขึ้นในขณะที่กำลังรออาหารมาเสริฟ เพราะนี่มันห้องอาหารแบบส่วนตัว ด้านในจะมองเห็นคนด้านนอกชัดเจน แต่คนด้านนอกมองเข้ามาจะไม่เห็นอะไร ส่วนด้านหน้าห้องอาหารก็จะมีลูกน้องของคุณป๋ายืนเรียงรายอยู่กันเป็นแถว “ฉันเป็นนักธุรกิจ ทั้งถูกและผิดกฎหมาย การมีลูกน้องคอยตามมันเป็นเรื่องปกติ เธอน่าจะชินได้แล้วนะ” “พี่กล้าไม่ตามมาด้วยหรอคะ” ดูเหมือนว่าคำถามของฉันจะทำให้คุณป๋าไม่ชอบใจสักเท่าไหร่ ฉันจึงเลือกที่จะเงียบดีกว่า เพราะที่นี่คงไม่เหมาะถ้าจะมีปากเสียงกัน “ไอ้กล้ามันทำงานให้ฉันอยู่” คุณป๋าตอบเพียงสั้นๆ หลังจากจบคำพูดของคุณป๋า พนักงานก็ยกอาหารมาเสริฟ “เป็นไงบ้าง มหาวิทยาลัยถูกใจเธอหรือเปล่า”“ค่ะ ถูกใจ” “แล้วมีผู้ชายมาเกาะแกะหรือเปล่า ?” คุณป๋าถามโดยมี่จ้องมองใบหน้าของฉันตาไม่กระพริบ “หนูเพิ่งไปมหาวิทยาลัยวันแรก คงจะไม่ฮ๊อตถึงขนาดมีผู้ชายมารุมล้อมหรอกนะคะ” “ก็ดี....” ทั้งฉันและคุณป๋าต่างก้มหน้าก้มตากินข