All Chapters of เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+: Chapter 41 - Chapter 50

“ฉันรักษาคำพูดแน่ ถ้าเธอทำให้ฉันไว้ใจอย่างที่เคยบอก” คำพูดของคุณป๋าทำให้ฉันถึงกับชะงัก หายใจไม่ทั่วท้อง ยิ่งสายตาคู่นั้นที่คุณป๋ากำลังจ้องมองฉันอยู่ มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกหวั่นใจ และคิดว่าคุณป๋าอาจจะรู้เรื่องพี่เบสแน่ๆ “...หนูทำให้คุณป๋าไม่ไว้ใจหรอคะ” ฉันทำเชิงถามไป เพราะก็ไม่แน่ใจว่าใช่เรื่องพี่เบสหรือเปล่า ขืนพูดไปแล้วไม่ใช่ คนที่ซวยจะเป็นฉัน “หึ!!” คำตอบที่ได้คือคุณป๋าหัวเราะในลำคอเบาๆ แค่นั้น “คุณป๋าไม่คิดจะให้อิสระกับหนูจริงๆ ที่ผ่านมาคงจะส่งให้ลูกน้องคอยตามหนู อย่างนั้นใช่มั้ยคะ....” ฉันเม้มปากแน่นเพราะลุ้นกับคำตอบ “...ถ้าฉันตอบว่าใช่ เธอก็คงจะโกรธฉัน อย่างนั้นสินะ” “เกินไปหรือเปล่าคะ ในเมื่อเราตกลงกันแล้ว” “ฉันไม่คิดจะยุ่งในที่ส่วนตัวของเธอ แต่เธอเองต่างหากที่ทำให้ฉันหมดความอดทน” คุณป๋าลุกขึ้นมาจากเตียง พุ่งปรี่ตรงมากระชากแขนฉันโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้ร่างของฉันเซไปกระแทกกับแผงอกแกร่งของคุณป๋าอย่างจัง “อื้อ หนูเจ็บ” ฉันนิ่วหน้าเพราะความเจ็บที่คุณป๋าบีบแขนอย่างแรง พยายามแกะมือของคุณป๋าออก แต่ก็ไม่เป็นผล กลับยิ่งทำให้คุณป๋าออกแรงบีบแขนฉันแรงขึ้นอีก “จะพูดเองหรือให้ฉันเ

ฉันร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้างด้วยความกลัวและขยะแขยงคนตรงหน้า พี่เบสกำลังลากไล้ลิ้นสากไปมาบนเนินหน้าอกของฉัน นั่นมันไม่ได้ทำให้รู้สึกดีเลยสักนิด มันมีแต่ความรังเกียจที่ฉันรู้สึกได้ในตอนนี้ “อื้ม~ หอมแถมยังหวานไปทั้งตัว” “อึก~ ไอ้เลว!!” ฉันตะเบ็งเสียงที่แหบแห้งของตัวเองสบถด่าออกไป ทำให้พี่เบสดูเหมือนจะไม่พอใจที่ถูกฉันด่าแบบนี้ แต่เขาก็ยังยิ้มเหมือนคนโรคจิต“เรียกผัวให้พี่ชื่นใจหน่อยสิครับ” “....” ฉันปิดปากเงียบ “กูบอกให้มึงเรียกกูว่าผัว!!” “ฉันไม่เรียกให้เป็นเสนียดติดปากหรอก!!” “ปากดีนักนะมึง” พี่เบสขบกรามแน่น เขาซุกไซร้ใบหน้าลงมาบนซอกคอของฉันอีกครั้ง “มาดูกันว่ามึงจะใจแข็งสักแค่ไหนกันเชียว หึ!!”พูดจบมือหนาก็เลื่อนลงไปตรงหน้าท้องของฉัน ทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าเขากำลังจะทำอะไร ฉันรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีดิ้นๆ อีกครั้ง ปัก!! กำปั้นใหญ่ต่อยอัดมาที่ท้องของฉันอีกครั้ง และครั้งนี้ฉันจุกจนนอนแน่นิ่งไป “ชอบให้ใช้กำลังตลอดเลยนะคนสวย” “นายครับ นาย!!” เสียงผู้ชายด้านนอกเคาะประตูดังๆ ทำให้พี่เบสแสดงสีหน้าที่หงุดหงิดออกมา แล้วหันไปมองที่ประตู “มีอะไร” “นายออกมาดูเองดีกว่าครับ” พ

ฉันกับคุณป๋ามองหน้าฉันอยู่พักใหญ่ คำถามนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณป๋าถาม แต่ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันจะตอบอย่างไม่ลังเลเลยว่า ฉันไม่ต้องการข้อให้คุณป๋าเลิกยุ่งกับผู้หญิงทุกคน แต่ตอนนี้ฉันไม่สามารถพูดคำคำนั้นได้อีก “ความรู้สึกไม่ใช่ของเล่นค่ะ” “ฉันพูดว่าความรู้สึกเป็นของเล่นตั้งแต่เมื่อไหร่ ?” “ก็ที่คุณป๋าถามหาสิ่งแลกเปลี่ยนไงคะ แค่นี้มันก็บอกได้แล้วว่าคุณป๋ามองเรื่องนี้เป็นแค่เกม” คำพูดของฉันทำให้คุณป๋ากระตุกยิ้มมุมปาก นิ้วใหญ่แตะลงบนเนินหน้าอกข้างซ้ายของฉัน พร้อมกับลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ากระทบลงมา “นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการจากเธอแทนความซื่อสัตย์ของฉัน” ฉันเงียบหัวใจดวงน้อยเต้นรัวขึ้นมาอีกครั้งเมื่อรู้ความหมายของคำพูดนั้นที่คุณป๋าเพิ่งพ่นมันออกมา ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นหมุนตัวแล้วนั่งลงบนตักแกร่งอีกครั้งในท่าที่หันหน้ามาประจันกับคุณป๋า “ลืมไปแล้วหรือเปล่าคะว่าหนูอยู่ในฐานะอะไร...” “เมียของฉัน” คุณป๋าพูดสวนขึ้นมาในทันที แววตาที่มันเปลี่ยนไปคู่นั้น ทำให้หัวใจของฉันมันเต้นรัวไม่เป็นท่า “หนูเป็นลูกเลี้ยงต่างหากค่ะ” “เมื่อก่อนใช่ แต่ตอนนี้เธอเป็นเมียของฉัน” ค

ฉันใช้มือดันตัวคุณป๋าออก ทำให้ที่คุณป๋าจะเงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยสายตาที่ไม่ชอบใจสักเท่าไหร่ “ทำไม ?” “มาถึงก็จะทำเรื่องอย่างว่าเลยหรอคะ แค่นี้เองหรอ…” มันพูดไปในเชิงตัดพ้อ พอฉันถามออกไปแบบนั้นคุณป๋าก็พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้วดึงเสื้อของฉันลงปิดหน้าอกให้เรียบร้อย ก่อนจะยกตัวฉันลงจากตักแกร่งของตัวเอง ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เพราะไม่คิดว่าแค่คำพูดคำเดียวของฉัน จะทำให้คุณป๋าหยุดการกระทำนี้ได้ “อ่ะ คะ คุณป๋า…” ฉันตาโตขึ้นมาทันทีอย่างตกใจเมื่อจู่ๆ คุณป๋าก็ล้มตัวนอนลงมาบนตักของฉัน “ฉันทำงานหนักมาทั้งอาทิตย์ อยากจะผ่อนคลายแต่เธอไม่ยอม ใจดำจริงๆ” คุณป๋าบ่นพึมพำทั้งที่ยังหลับตาอยู่ “ถ้าจะนอนก็กลับไปนอนที่บ้านสิคะ มานอนแบบนี้ได้ไง” “ทำไมจะไม่ได้ ฉันจะนอนที่นี่หรือที่บ้านมันก็ขึ้นอยู่กับการตัดใจของฉัน” คุณป๋าตอบอย่างเอาแต่ใจ “…..” หัวใจดวงน้อยมันเต้นรัวเมื่อก้มลงมองดูคุณป๋าที่กำลังนอนหลับตาอยู่บนตักของฉัน บ้าจริง!! หยุดคิดอะไรบ้าๆ แบบนั้นสักที ฉันได้แต่ห้ามความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง “คุณป๋าเปลี่ยนไปนะคะ….” “เธอก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน” “ทำไมถึงเก็บหนูมาเลี้ยงล่ะคะ ตอนนั้นทำไมไม่ปล่อยให

ฉันยืนจ้องหน้าคุณป๋าตาเขม็ง รู้อยู่เต็มอกว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์โกรธหรือหงุดหงิด แต่ฉันไม่สามารถข่มอารมณ์เอาไว้ได้จริงๆ “ออกไปก่อน” คุณป๋าสั่งผู้หญิงที่กำลังนวดให้ตัวเองออกไปด้านนอก เธอคนนั้นเมื่อได้ยินคำสั่งก็ก้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วรีบเดินออกไปจากห้องทันที คุณป๋ามองตามผู้หญิงคนนั้นไปจนกระทั้งเธอออกไปจากห้อง ก่อนจะตวัดสายตาขึ้นมามองหน้าของฉัน “แต่งตัวแบบนี้ อยากเจอดีหรือไง!!” คุณป๋ามองชุดของฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า “นึกว่าคุณป๋าชอบซะอีกนะคะ”“เธอควรบอกฉันก่อนว่าจะมาที่นี่” คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ด้วยท่าทางไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ที่จู่ๆ ฉันก็โผล่มาโดยไม่ได้บอกก่อน “ถ้าบอกหนูก็คงไม่ได้มาเห็นอะไรดีๆ สิคะ” ฉันพยายามข่มอารมณ์ของตัวเองสุดๆ แล้วจริงๆ แต่ตอนนี้มันแทบจะระเบิดออกมาได้ทุกเวลา “มานั่งนี่สิ” คุณป๋าตบลงบนหน้าตักของตัวเอง เพื่อเรียกให้ฉันไปนั่ง “ไม่ค่ะ !!” “เธอเป็นอะไรเมเบล ?” คุณป๋าเลิกคิ้วขึ้นถาม ส่วนฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรเอาแต่ยืนจ้องหน้าคุณป๋าตาเขม็งอยู่อย่างนั้นด้วยความเจ็บใจ คุณป๋าถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อีกครั้ง ก่อนจะเป็นฝ่ายลูกขึ้นเดินมาหาฉันเอง “ไม่ต้องเข้ามาใกล้ได้มั้ยคะ !!”