All Chapters of เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+: Chapter 71 - Chapter 80

ร่างของฉันถูกจับยัดเข้าไปด้านในรถตรงเบาะนั่งด้านหลังคนขับ ซึ่งเป็นรถของคุณป๋า พร้อมกับร่างของคุณป๋าที่ขึ้นมานั่งข้างๆ กับฉันและไม่ลืมที่จะปิดประตูรถ “จะทำอะไรคะ” ฉันขยับหนีจนติดกับประตูรถ คุณป๋าขยับเข้ามาใกล้ๆ “ก็แค่มาคุย” “…..” ฉันเม้มปากแน่น คำตอบกับสีหน้าของคุณป๋ามันทำให้ฉันเริ่มกลัวว่านี่มันไม่ใช่แค่การคุยธรรมดาแน่ๆ “เป็นไงบ้าง” จู่ๆ คุณป๋าก็ถาม ซึ่งเป็นคำถามที่ฉันไม่คิดว่าจะได้ยิน “ก็ดีค่ะ พี่ดินเขาเป็นคนดี ดีกว่าผู้ชายคนแรกของหนู…โอ้ย” ยังพูดไม่ทันจบแขนของฉันก็ถูกคุณป๋ากระชากเต็มแรง “ทำไมต้องเอ่ยถึงมันตอนอยู่กับฉัน !!” “ทำไมล่ะคะ แค่เอ่ยถึงก็รับไม่ได้แล้วหรอ แบบนี้ถ้าเห็นว่าหนูกับพี่ดินเวลาที่เราอยู่บนเตียงด้วยกัน เรามีความสุขมากขนาดไหน….”หมับ!! ครั้งนี้ไม่ใช่แค่ตะคอกและกระชาก แต่คุณป๋าใช้มือของตัวเองบีบปลายคางของฉันอย่างแรง “มีความสุข หึ!!!” คุณป๋าจ้องหน้าฉันตาเขม็ง “ฉันก็ทำให้เธอมีความสุขได้เหมือนกัน”“จะทำอะไรก็ทำสิคะ เอาให้พอใจ หนูจะได้เกลียดคุณป๋าได้จริงๆ สักที” มือหน้าสะบัดออกจากใบหน้าของฉันอย่างแรง จากนั้นคุณป๋าก็ยื่นหน้ามาใกล้ๆ “เธอรักฉันมากขนาดนั้น คิดว่าจะเกล

เวลาล่วงเลยมาถึงวันสอบ วันสุดท้าย ฉันขับรถกลับมาที่คอนโด วันนี้ต้องเก็บเสื้อผ้า เพราะพรุ่งนี้ฉันจะขึ้นดอย ตามที่พี่ดินแนะนำ หลายวันมานี้มักจะมีกุหลาบช่อโตมาวางไว้ที่หน้าห้องของฉันทุกวัน แต่ฉันก็ไม่เคยคิดจะสนใจหรือหยิบมันขึ้นมาเชยชมเลยสักครั้ง และฉันก็ไม่ได้เจอคุณป๋าตั้งแต่วันนั้น ฉันบล็อกแล้วทุกอย่าง เรื่องคลิป ถ้าคุณป๋าจะส่งให้พี่ดินดู ฉันก็ไม่แคร์ อยากจะทำร้ายฉันยังไงก็เชิญเนื่องจากวันนี้เป็นวันที่ได้ไปมหาวิทยาลัยวันสุดท้ายของภาคเรียนแล้ว ฉัน ฟาร์น และเอวาจึงลงความคิดเห็นกันว่าเราจะไปฉลองที่คลับ จริงๆ มันเป็นความคิดของฉันกับฟาร์นน่ะ เอวาก็ขัดไม่ได้หรอก เพราะปิดเทอมนี้เราก็ต้องต่างแยกย้ายกัน เจอกันอีกครั้งก็มหาวิทยาลัยเปิดนู้น #คลับ ฉันกับเพื่อนเลือกนั่งโต๊ะที่ไม่ค่อยมีคนพลุ่งพล่านเท่าไหร่ เพราะไม่ค่อยชอบความแออัด ฉันนั่งดื่มกับฟาร์นสองคน ส่วนเอวาก็ดื่มน้ำเปล่าเหมือนเดิม วันนี้ที่คลับคนค่อนข้างแน่นเป็นพิเศษ “แกจะกลับไปอยู่ที่บ้านหรือจะอยู่ที่คอนโดหรอเมเบล ?” เอวาถาม เป็นคำถามที่รู้สึกว่ามันตอบยากจริงๆ เรื่องที่จะไปบนดอย ฉันจะไม่บอกสองคนนี้ เพราะกลัวว่าทั้งคู่จะเผลอพูดให้คุณป

Talk เมเบล การเดินทางทาง….ฉันออกจากกรุงเทพมาตั้งแต่เช้าตรู่ โดยมีพี่ดินเป็นคนขับรถให้ขึ้น พี่ดินอาสาไปส่งซึ่งฉันก็ไม่ได้ขัดอะไร เพราะที่ที่เราจะไปกันเป็นที่ส่วนตัวของพี่ดิน ขับรถมาหลายชั่วโมงก็ยังไม่ถึง ตลอดทางมีฝนตกปรอยๆ แต่ก็คงใกล้แล้วแหละสังเกตจากวิวภูเขาข้างทาง เรามากันช่วงเข้าหน้าฝน ทำให้มีหมอกลงบริเวณยอดภูเขาสูง มันเป็นภาพที่สวยมากจนฉันต้องหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายภาพ อ๋อ! ฉันพกเป็นกล้องถ่ายรูปมานะ การมาในครั้งนี้ไม่ได้เอาโทรศัพท์มาด้วย ฉันทิ้งโทรศัพท์ไว้ที่ห้อง และไม่ลืมที่จะแปะโน้ตเอาไว้ด้วย เพราะรู้ดีว่าจะช้าหรือเร็วยังไงคุณป๋าก็ต้องไปหาฉันที่คอนโดแน่ๆ “ใกล้ถึงหรือยังคะพี่ดิน” ฉันหันไปถามพี่ดินที่กำลังขับรถอยู่ “อีกสิบกิโลก็ถึง” พี่ดินหันมาตอบพร้อมกับยิ้มจางๆ ให้กับฉัน รู้สึกว่าตัวเองคิดถูกมากจริงๆ ที่ตัดสินใจมาที่นี่ ดูสิรอบๆ มีแต่ธรรมชาติ มันเหมาะมากกับการมาพักใจ 20นาทีผ่านไป รถหรูแล่นมาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งมองไปจะเห็นว่ามีทางขึ้นไปได้อีก แต่รถไม่สามารถขับไปได้แน่ๆ เพราะฝนเพิ่งตกด้วย และถนนก็เป็นดิน“นี่บ้านคนงานที่ไร่ชาของพี่เอง ลงไปกันเถอะ” ฉันกับพี่ดินลงจากรถ ค

Talk เมเบล ฉันใช้อยู่อยู่ที่นี่ประมาณ 1เดือน ได้แล้วแหละ แรกๆ มันก็ดีมากเพราะทุกอย่างดูแปลกใหม่ไปหมด แต่พอผ่านไปซักหนึ่งอาทิตย์ฉันก็เริ่มเบื่อ คงเป็นเพราะที่นี่ไม่มีใครเลย แถมยังไม่มีโทรศัพท์ ถึงมีก็ไม่มีสัญญาณอยู่ดี มีความคิดอยากจะกลับกรุงเทพเหมือนกันนะ แต่พอคิดถึงหน้าคุณป๋ามันก็ทำให้ฉันล้มเลิกความคิดที่จะกลับกรุงเทพทันทีตอนนี้ฉันปรับตัวได้แล้ว พยายามหาอะไรทำ อย่างเช่นปลูกผัก ปลูกดอกไม้บริเวณรอบๆ บ้าน ทำให้สนุกขึ้นมาก ยิ่งเวลาที่ได้เห็นการเจริญเติบโตของพืชผักและดอกไม้ที่ตัวเองปลูก ยิ่งทำให้ฉันมีความสุข พรุ่งนี้ฉันว่าจะเข้าไปในเมืองสักหน่อย อยากไปหาซื้อของใช้ที่มันจำเป็นแล้วก็พวกเนื้อสัตว์เอามาแช่ตู้เย็นไว้ คนงานของพี่ดินจะขึ้นมาที่นี่สองสามวันครั้งหนึ่ง เวลาต้องการอะไรก็สั่งเขาจะซื้อมาให้ แต่ครั้งนี้ฉันอยากไปดูด้วยตัวเองดีกว่า ในตอนนี้ฉันกำลังนอนดูดาวอยู่ตรงระเบียงห้อง วันนี้ดาวสวยมากเลยนะ หลังจากที่ฝนตกติดกันมาหลายวัน วันนี้อากาศก็ปลอดโปร่ง ถ้าถามว่าตอนนี้หัวใจของฉันดีขึ้นหรือยัง คงจะพูดไม่ได้เต็มปากว่ามันดีขึ้นหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว แต่ก็ดีขึ้นมาก ฉันลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ พ

เช้าวันใหม่…. ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับบิดขี้เกียจอยู่บนเตียง เมื่อคืนฝนตกแทบจะทั้งคืนเลยล่ะมั้ง ไม่รู้เหมือนกันว่าฝนหยุดไปตอนไหนเพราะฉันหลับก่อน หลังจากตื่นนอนฉันก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันตามปกติ จากนั้นก็ลงมาชั้นล่างเดินไปยังประตูบ้าน แต่!! พอจะเปิดประตูออกไป ฉันก็ชั่งใจและคิดว่าถ้าหากเปิดไปแล้วก็ต้องเจอกับคุณป๋าอีก ก็ช่างสิ!! เจอแล้วยังไงกันล่ะ ทำไมต้องสนใจด้วย ถ้ากลัวที่จะต้องเผชิญหน้า ฉันคงไม่ต้องอุดอู้อยู่แต่ในบ้านหรือไงกันเมื่อคิดได้แบบนั้นฉันจึงตัดสินใจเปิดประตูออกไป สายตาโฟกัสที่สิ่งแรกคือร่างของคุณป๋าที่นอนขดตัวอยู่ข้างๆ ประตู ฉันมองคุณป๋าที่กำลังนอนหลับอยู่ ก่อนจะค่อยๆ เม้มปากเข้าหากันแน่น คิดจะมาง้อฉันด้วยการทำตัวน่าสงสารแบบนี้น่ะหรอ คิดว่าจะเห็นใจหรือไง ไม่มีทาง!!ฉันเดินผ่านร่างของคุณป๋าที่กำลังนอนหลับอยู่ไปที่สวนผักและดอกไม้นานาชนิดที่ปลูกเอาไว้ ตอนนี้มันกำลังเจริญเติบโต สวยมากเลย ฉันยืนชื่นชมฝีมือการปลูกของตัวเองพักใหญ่ ก่อนจะเดินไปเปิดวาวน้ำ แล้วหยิบสายยางขึ้นมา โชคดีที่บนนี้สามารถใช้น้ำได้ตามสะบาย “ทำไมไม่ปลุกฉัน…” “อ่ะ!!” ฉันสะดุ้งโหยง ก่อนจะรีบพุ่ง