All Chapters of เมียมาเฟีย: Chapter 21 - Chapter 30

@Marvel Club“ฉันไม่อยากแต่งงานกับคนที่ปู่หาให้อะ คุยกับพ่อแม่แล้วนะ แต่พวกท่านก็ไม่ยอมเหมือนกัน” แวนด้าตัดพ้อออกมาให้ยูริฟัง “นี่มันสมัยไหนแล้ว ทำไมการจับคลุมถุงชนถึงยังไม่หมดไปสักที! ก็อย่างว่าแหละ พวกเขาเห็นฉันเป็นเครื่องมือทำมาหากินของตระกูล!” แวนด้าพูดจบก็กระดกน้ำสีเหลืองอำพันในแก้วเข้าปากพรวดเดียวจนหมด และวางลงโต๊ะกระจกตรงหน้า เริ่มเทน้ำเมาลงแก้วใหม่อีกครั้ง “แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นใครเหรอ?” “ฉันไม่รู้ ขนาดหน้าตายังไม่เคยเจอเลย ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับว่าที่สามีในอนาคตของตัวเองเลยสักอย่าง! รู้แค่ว่าปู่เขาและปู่ฉันรู้จักกัน ฉันรู้แค่นี้แหละ”“งั้นแสดงว่าผู้ชายคนนั้นก็ไม่รู้จักแกด้วยสิ”“อือ ก็คงงั้นแหละ แต่พ่อฉันบอกว่า งานเลี้ยงที่ครอบครัวฉันถูกเชิญให้ไปร่วมในวันเสาร์นี้ ผู้ชายคนนั้นก็ถูกเชิญไปด้วยเหมือนกัน แถมพ่อฉันยังบอกอีกด้วยนะว่า ปกติผู้ชายคนนั้นไม่ค่อยชอบออกงานสังคมเท่าไร”“ก็ดีน่ะสิ เธอจะได้เห็นหน้าว่าที่สามีในอนาคตของตัวเอง” เธอพูดพร้อมกับจิ้มนิ้วลงแขนแวนด้า ก่อนจะเลื่อนแก้วเครื่องดื่มของตัวเองไปชนกับเพื่อนสนิท “ดีกับผีน่ะสิ! ฉันไม่อยากแต่งงานกับคนที่ฉันไม่ได้รัก พ่อของลูกในอ

(แกถึงบ้านแล้วใช่ไหมยูริ ขอโทษที่เพิ่งโทรหานะ ฉันเพิ่งสร่างเมา)“ไม่เป็นไร ตอนนี้ฉันอยู่บ้านแล้ว” เธอตอบแวนด้าที่โทรมาหาด้วยความเป็นห่วง เมื่อคืนแวนด้าเมามาก ถึงขั้นต้องโทรเรียกคนขับรถส่วนตัวมารับที่ไนต์คลับ เพราะเมาขับรถกลับคอนโดไม่ไหว(โล่งอกไปที เมื่อคืนฉันจำได้ลางๆ ว่าแกอยู่กับผู้ชายคนนึง เขาเป็นใครเหรอ? ทรงแกเลยนะนั่น) “เจ้านายฉันเอง”(เจ้านาย? แต่มาตามแกกลับบ้านเนี่ยนะ? แน่ใจนะว่าเป็นเจ้านายจริงๆ)“บังเอิญเจอกันที่มาเวลล์คลับน่ะ เขามาดื่ม เห็นฉันเมาก็เลยอาสามาส่งที่บ้าน เพราะทางกลับบ้านฉันและเขาทางเดียวกัน” เธอไม่อยากให้แวนด้ารู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับมาร์ลิกซ์ ไม่ใช่ไม่อยากบอกเพื่อน แต่ไม่รู้ว่าถ้าบอกไปตรงๆ แวนด้าจะรับได้หรือเปล่า ขนาดรู้ว่าเธอเอาตัวเข้าแลกกับเงินครั้งก่อน แวนด้ายังบ่นจนหูชา ดูออกชัดเจนว่าไม่พอใจเป็นอย่างมาก อยากให้เรื่องนี้รู้กันแค่เธอกับมาร์ลิกซ์เท่านั้น พอผ่านสามเดือนไป ทุกอย่างก็จบแล้ว…(ถึงฉันจะเมาอยู่ แต่ก็ดูออกว่าเจ้านายแกเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่างแกเลยนะ เจ้านายจริงเหรอ?)“เจ้านายจริงๆ เขาชื่อมาร์ลิกซ์”(มาร์ลิกซ์…อ๋อ! รู้แล้ว นักธุรกิจหนุ่มไฟแร

“หนูขอไปไนต์คลับด้วยได้ไหมคะ?” เธอเดินเข้ามาขออนุญาตไปไนต์คลับกับมาร์ลิกซ์ ตอนนี้เขากำลังยืนติดกระดุมเสื้ออยู่ในห้องแต่งตัว “จะไปทำไม”“หนูอยากไปหาพี่ลี่จิน ให้หนูไปด้วยนะคะ”“ลี่จินคงไม่ว่างเจอเธอหรอก” เวลากลางคืน คือเวลาพักผ่อนและเก็บตัวของลี่จิน เธอเป็นผู้จัดการไนต์คลับก็จริง ทว่าก็ชอบทำตัวเหมือนว่างอยู่ตลอด อยากทำงานเมื่อไหร่ก็ทำ ราวกับเป็นเจ้าของไนต์คลับเสียเอง แต่เขาไม่ได้ว่าอะไร เห็นลี่จินเป็นแบบนั้น พอถึงเวลางานสำคัญจริงๆ ลี่จินก็น่ากลัวใช่ย่อย…อดีตเคยเป็นมือขวาคนสนิทของมาเฟีย“ว่างสิคะ หนูโทรหาพี่ลี่จินแล้ว”“สนิทกับลี่จินขนาดนั้นเลยรึไง” พอติดกระดุมเสร็จจึงหันไปเอ่ยถาม“สนิทมากค่ะ พี่ลี่จินเป็นเหมือนพี่สาวของหนู”“อายุอย่างลี่จิน คงเป็นเหมือนพี่เธอไม่ได้หรอก ถ้าเป็นเหมือนแม่…ก็ว่าไปอย่าง” เห็นลี่จินยังสาวและสวยแบบนั้น อายุไม่ได้น้อยๆ แล้ว สามารถเป็นแม่ของยูริ หรือเขาได้เลย แต่ถึงอย่างนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าลี่จินยังดูสาวอยู่เลย หากบอกว่าเป็นเพื่อนหรือพี่สาวยูริคนก็คงเชื่อ…“มูลี่พี่ลี่จินของหนูเหรอ”“อะไรคือมูลี่”“ก็บูลลี่ไงคะ”“ฉันแค่พูดตามความจริง”ยูริทำหน้ามุ่ยใส่มาร์ลิ

“แฉะเร็วเหมือนกันนะ”“…” เธอเบือนใบหน้าหนีเขาอีกครั้ง อีกทั้งยังเผลอกัดปากตัวเองเบาๆ อีกด้วย “กำลังยั่วฉันอยู่เหรอ?” “หนูยั่วอะไรคุณ”“ก็ที่กัดปากตัวเองเมื่อกี้ไง ไม่เรียกว่ายั่ว แล้วจะเรียกว่าอะไร”“คิดเองเออเอง” “แต่เรื่องที่เธอกำลังมีอารมณ์…ฉันคงไม่ได้คิดไปเอง” มาร์ลิกซ์ยกยิ้มร้ายกาจ เพราะแอลกอฮอล์ที่ยูริดื่มเข้าไปบวกกับถูกเขาเล้าโลมไปก่อนหน้านี้ จึงทำให้เธอมีอารมณ์ความต้องการขึ้นมาอย่างง่ายดาย ร่างกายปลดปล่อยน้ำหวานออกมามากมายจนเปียกแฉะแพนตี้ตัวจิ๋วที่สวมใส่“หนูไม่ได้มีอารมณ์…” เธอโกหกทั้งที่ภายในกำลังร้อนรุ่มเพราะโดนพิษของไฟราคะเล่นงานอย่างหนัก อีกทั้งมาร์ลิกซ์ยังใช้มือลูบไล้ตรงจุดอ่อนไหว กดนิ้วคลึงลงติ่งเกสรจนเธอนอนตัวสั่นเกร็งใต้ร่างเขา“แน่ใจเหรอ?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามข้างหู จมูกโด่งสันพลางสูดดมกลิ่นหอมหวานคุ้นเคยเข้ามา เสียงครางดังอืออึงในลำคอยูริ พลอยทำให้กลางกายเขารู้สึกปวดหนึบ“อื้อ~” ร่างกายเธอค่อยๆ อ่อนยวบไปกับสัมผัสชวนสยิวจากมาร์ลิกซ์ เธอพยายามกลั้นเสียงครางน่าอายเอาไว้ ทว่ากลับไม่สำเร็จ ปากบอกไม่ได้มีอารมณ์ แต่ลืมไปว่าร่างกายมันไม่เคยโกหก“ของฉันแข็งแล้วยูริ ฉันขอใ

“อื้อ~” ยูริเริ่มส่งเสียงในลำคอออกมาเบาๆ หลังจากสลบไปนานพอสมควร เปลือกตาที่แนบสนิทค่อยๆ เปิดออกปรากฏนัยน์ตาสีน้ำตาลหวานละมุน ความรู้สึกแรกที่วิ่งเข้ามาเล่นงานหลังจากรู้สึกตัวก็คือ…ความเจ็บตรงศีรษะ และความปวดร้าวตามร่างกายจากการตกบันได“ฟื้นแล้วเหรอ” ดวงตากลมโตมองเจ้าของเสียงทุ้มที่เอ่ยถามนิ่งๆ มาร์ลิกซ์ทำคิ้วขมวดเป็นปม เมื่อยูริไม่พูดอะไรตอบกลับมา“ทำไมถึงไม่พูดอะไรเลย หรือสมองได้รับการกระทบกระเทือนจนจำฉันไม่ได้?”“คุณเป็นใคร” เขาชะงักลงไปทันทีที่ยูริเอ่ยถามแบบนั้น เธอคงไม่ได้สมองได้รับการกระทบกระเทือนจนความจำเสื่อมอย่างที่เขาแซวไปเมื่อกี้จริงๆ หรอกนะ “อย่ามาตลก” เขาไม่เชื่อหรอกว่ายูริจะความจำเสื่อม ตกจากบันไดแค่สามขั้น ไม่ขนาดทำให้ความจำเสื่อมได้หรอก ยกเว้นเสียแต่…เธอกำลังแกล้งเขา และรอยยิ้มทะเล้นที่ผุดขึ้นมาบนหน้ายูริ ทำให้เขาเดาถูกว่าเธอแกล้งเขาจริงๆ “ตลกมากรึไงห๊ะ”“คิก เห็นคุณทำหน้าเครียด เลยกะจะแกล้งให้อารมณ์ดีซะหน่อย”เครียดหนักกว่าเดิมน่ะสิ เขาพูดขึ้นมาในใจ แค่เห็นเธอไม่เป็นอะไร และยิ้มได้ก็สบายใจแล้ว ระหว่างที่เธอยังไม่ฟื้น ในหัวเขาคิดไปเองต่างๆ นานา บางครั้งเกินความเป็นจร