บททั้งหมดของ เมียมาเฟีย: บทที่ 41 - บทที่ 50

“สวัสดีครับคุณอลิษา” มาร์ลิกซ์ยกมือไหว้ อลิษา แขกคนสำคัญที่คนเป็นปู่ฝากให้ดูแลเป็นอย่างดี นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอแขกของปู่ ตัวจริงเธอดูสวยราวกับดาราจีนคนหนึ่ง อีกทั้งยังดูเปล่งประกาย เป็นจุดสนใจให้กับแขกที่มาร่วมงานมากไม่น้อย “สวัสดีค่ะคุณมาร์ลิกซ์ ฉันได้ยินปู่ของคุณเล่าเรื่องคุณให้ฟังบ่อยๆ ตัวจริงหล่อกว่าที่คิดเลยนะคะ” อลิษาพูดด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร ก่อนจะเบนสายตาไปมองคนข้างกายมาร์ลิกซ์อย่างให้ความสนใจ “เธอชื่อยูริครับ เป็นแฟนของผม” “แฟน?” นักธุรกิจสาวเลิกคิ้วขึ้นสูงพร้อมกับพูดคำว่า ‘แฟน’ ออกมาหลังจากมาร์ลิกซ์บอกว่ายูริคือคนรักของตัวเอง “ใช่ครับ เรากำลังคบกันอยู่”“สวัสดีค่ะ คุณอลิษา” เธอยกมือไหว้อลิษาด้วยท่าทางเกร็งๆ ท่าทางของอีกฝ่ายดูน่าเกรงขามราวกับนางพญาจนเธอที่โดนมองทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว “สวัสดีจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ…ยูริ”“ยะ…ยินดีเช่นกันค่ะ” ตั้งแต่มาถึงงานเลี้ยง เธอทำความรู้จักกับแขกในนี้ไปจนเกือบครึ่งงานแล้ว ทุกคนที่ได้ทำความรู้จัก ไม่มีใครทำให้รู้สึกเกร็งได้มากเท่าอลิษาเลย“ไม่ต้องเกร็งนะ ทำตัวสบายๆ” อลิษาบอกอย่างรู้ทันยูริ แววตาที่ใช้มองอีกฝ่ายเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเอ็นด

ก๊อก ก๊อก“ขอเข้าไปได้ไหมคะ” เสียงใสเอ่ยผ่านบานประตูไม้แกะสลักขนาดใหญ่กับมาร์ลิกซ์ที่อยู่ข้างใน“เข้ามา”แกร๊กทันทีที่ได้รับอนุญาต ยูริก็แง้มประตูออกและโผล่แค่หน้าเข้ามาข้างในเพื่อดูว่ามาร์ลิกซ์กำลังทำอะไรอยู่ มาเฟียหนุ่มทำคิ้วขมวดเข้าหากันเป็นปม มองการกระทำของยูริด้วยความมึนงง “ทำงานอยู่เหรอคะ?” “ทำไมไม่เข้ามาคุยข้างในดีๆ”“งั้นหนูรอคุณมาร์ลิกซ์ทำงานเสร็จก่อน แล้วจะมาใหม่นะคะ”“เข้ามาตอนนี้” เสียงเข้มบอกยูริยิ้ม ก่อนจะเปิดประตูออกและก้าวเข้าไปข้างในห้องทำงานของมาร์ลิกซ์ตามที่อีกฝ่ายบอก หญิงสาวเดินเข้ามานั่งลงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน “มีอะไร”“พรุ่งนี้หนูขอออกไปซื้อของใช้ต่างๆ สำหรับเจ้าเกรย์ได้ไหมคะ?” “มันก็แค่หมาจรจัดตัวนึงที่มีแม่พระอย่างเธอไปโปรด ให้ข้าวและที่นอนกับมันก็พอแล้ว”“หนูไม่ได้รับเลี้ยงเจ้าเกรย์เพราะอยากให้แค่ข้าวและที่นอนเท่านั้น แต่หนูเลี้ยงเจ้าเกรย์เพราะหนูรักมัน” เขาจะไปเข้าใจอะไรเพราะเขาไม่ได้รักหมาเหมือนกับเธอ เธอรู้สึกถูกชะตาเจ้าเกรย์ตั้งแต่แรกเห็น จึงตัดสินใจขอมาร์ลิกซ์เลี้ยงดูมัน “คุณคงไม่เข้าใจหนูหรอก…” เธอก้มหน้าพูดเสียงแผ่ว “ถ้าคุณไม่อนุญาตก็ไม่เป็นไรค่ะ

ระหว่างทางนั่งรถไปยังร้านอาหารที่มาร์ลิกซ์ทำการจองไว้โดยมีควินต์มารับ เธอนั่งเหม่อลอยทอดสายตามองออกไปนอกกระจกรถหรูราคาแพงหลายล้านด้วยความรู้สึกมากมายที่ประเดประดังเข้ามาทำให้รู้สึก คงถึงเวลาบอกลาความสัมพันธ์นี้แล้วสินะ เอาจริงๆ แอบใจหายเหมือนกัน เมื่อก่อนอยากหลุดพ้นจากความสัมพันธ์นี้แทบตาย แต่พอถึงเวลาจริงๆ กลับรู้สึกเคว้งและทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว แค่คิดว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นขึ้นมาโดยไม่มีเขา มันก็ทำให้เธอไม่อยากให้วันพรุ่งนี้มาถึง ช่างเถอะ ในเมื่อคิดดีแล้วเธอก็ควรเคารพการตัดสินใจของตัวเอง เธอเลือกเป็นคนอยากเดินออกจากความสัมพันธ์นี้เอง…ต่อให้พรุ่งนี้และวันข้างหน้าไม่มีเขา เธอก็ต้องอยู่คนเดียวให้ได้ ช่วงแรกอาจจะสาหัสหน่อย แต่เชื่อว่าต่อไปเธอต้องทำใจและยอมรับมันได้แน่@ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง ร่างบางเดินตามพนักงานมายังห้องอาหารสำหรับVIP ที่มีมาร์ลิกซ์มารอก่อนหน้านี้แล้ว ยูริสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดและก้าวเข้าไปในห้องอาหาร พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้“มารอนานแล้วเหรอคะ?” “สักพักแล้ว นั่งสิ” ยูริเดินเข้ามานั่งลงเก้าอี้ว่างฝั่งตรงข้ามมาร์ลิกซ์ ดวงตากลมโตคู่สวยมองอาหารมากมายตรง

ยูริยืนมองดูหมอประจำตระกูลกำลังทำแผลจากการโดนยิงเมื่อก่อนหน้านี้ให้มาร์ลิกซ์อยู่เงียบๆ ด้วยสีหน้าเป็นห่วงและเจ็บแทน แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับมีสีหน้าปกติราวกับบาดแผลนั้นเล็กนิดเดียว “แผลแค่นี้ทำไรฉันไม่ได้หรอก” มาร์ลิกซ์พูดขึ้นเพื่อทำให้คนตัวเล็กที่กำลังยืนทำสีหน้าเป็นห่วงให้คลายความกังวลลง เขาทำโดนยิงแบบนี้บ่อยจนกลายเป็นเรื่องปกติแล้ว “โชคดีที่ไม่โดนจุดสำคัญ ถ้าเกิดโดนยิงโดนจุดสำคัญและนอนอาการโคม่าในห้องICUขึ้นมาจะทำยังไงคะ”“แช่งผัว?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นและขยับริมฝีปากถามยูริ“หนูแค่บอกว่าโชคดีที่ไม่โดนจุดสำคัญ ไม่ได้แช่ง” เธอตอบกลับ คำว่า ‘ผัว’ ที่เขาพูดออกมาท่ามกลางหมอประจำตระกูลและควินต์ทำให้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวขึ้นมาโดยอัตโนมัติ เขาพูดแบบนี้กับเธอต่อหน้าคนอื่นทำไมเนี่ย! ควินต์ได้ยินเจ้านายหนุ่มเรียกแทนตัวเองว่า ‘ผัว’ กับยูริก็แอบลอบอมยิ้มกริ่มออกมาอย่างอดไม่ได้ นานๆ ทีจะเห็นเจ้านายแสดงอีกตัวตนออกมาให้คนอื่นได้เห็น เพราะส่วนใหญ่มาร์ลิกซ์มักเอาแต่ทำหน้านิ่งขรึม คีพลุคหัวหน้ามาเฟียอยู่เสมอ หลังจากทำแผลเสร็จให้มาร์ลิกซ์เสร็จ หมอประจำตระกูลก็กลับไปโดยมีควินต์เดินออกไปส่ง ทำให้ห้องสี่เหลี่

ปัง!บานประตูที่กระแทกใส่ผนังห้องทำงานอย่างรุนแรงทำให้ชายในวัยสี่สิบกว่าช้อนสายตาขึ้นมองเจ้าของการกระทำแสนไร้มารยาทด้วยความไม่พอใจ หากแต่แววตากลับแสดงเพียงแค่ความเย็นชาออกมาแค่นั้น“จำได้ว่าที่บ้านเคยมารยาทให้แกนะเจย์สัน” นาธาร์พ่อของเจย์สันเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบกับการกระทำที่ดูไร้มารยาทของลูกชาย“เป็นฝีมือพ่อใช่ไหม?” นาธาร์ช้อนสายตาขึ้นมองเจย์สันที่พูดประโยคนั้นออกมาอีกครั้ง“ฉันทำอะไร?” “พ่อเป็นคนส่งคนไปทำร้้ายยูริใช่ไหม?” เขาได้รับข่าวว่ามาร์ลิกซ์โดนยิงเพราะเอาตัวเองเป็นเกราะป้องกันพายูริหนีจากกระสุนปืน ความจริงในคืนนั้นยูริคือเป้าหมาย แต่มาร์ลิกซ์ดันไหวตัวทันซะก่อนจึงพายูริหนีรอดตายไปได้อย่างหวุดหวิดและตัวเองก็เป็นคนรับลูกหลงแทน ป่านนี้มาร์ลิกซ์มันคงคิดว่าเขาเป็นคนส่งคนไปทำร้ายยูริอย่างแน่นอน เพราะอะไรที่เกิดขึ้นกับมัน คนแรกที่มาร์ลิกซ์มันนึกถึงว่าเป็นคนทำก็คือเขา“แกไม่ต้องเป็นห่วง ถ้าไอ้มาร์ลิกซ์มันมาทำอะไรแก ฉันจะให้คนของฉันจัดการ…”“ต่อไปนี้พ่อห้ามไปยุ่งยูริอีกเป็นอันขาด!” เจย์สันพูดแทรกคนเป็นพ่ออย่างเด็ดขาด นาธาร์ชะงักลงไปกับสิ่งที่ลูกชายพูดออกมา ตอนแรกคิดว่าเจย์สันหัวเ