บททั้งหมดของ เมียมาเฟีย: บทที่ 51 - บทที่ 60

“เป็นบ้าไปแล้วเหรอ!”“เออใช่ฉันบ้าไปแล้ว! และที่ฉันบ้าอยู่แบบนี้ก็เพราะนาย! เพราะฉันรักนายไงมาร์ท!”มาร์ลิกซ์อึ้งลงไปอัตโนมัติ เมื่อเมลดาเผลอหลุดปากพูดคำว่า ‘รัก’ ออกมา ราวกับตอนนี้ทั้งคู่ถูกดึงออกจากโลกภายนอกและเหลือกันอยู่สองคนเท่านั้น มาเฟียหนุ่มมองผู้หญิงคนที่ตนเคยรักมาก่อนในอดีตนิ่งๆ โดยไม่พูดอะไร เพราะกำลังช็อคกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่ ในอดีตเคยเดินเข้าไปสารภาพความในใจด้วย แต่กลับไม่คิดเลยว่าวันนี้จะเป็นอีกฝ่ายที่เดินเข้ามาพูดคำๆ นี้ด้วย…“ฉันรักนายมาร์ท รักมานาน เมื่อก่อนที่นายรักฉัน ฉันเองก็รักนายเหมือนกัน และรักมากด้วย” เมลดาพรั่งพรูความในใจออกมาด้วยสีหน้าเจ็บปวด “รู้ไหมว่ามันทรมานมากแค่ไหนที่ฉันต้องฝืนปฏิเสธนายไปทั้งๆ ที่ตัวเองก็รักนายมากไม่ต่างกัน ถ้าในวันนั้นฉันเลือกได้ ฉันก็คงเลือกนาย และคงไม่ได้อยู่อย่างทุกข์ทรมานเหมือนตอนนี้” ช่วงเวลาที่เธออยู่กับกับผู้ชายคนนั้นในฐานะ ‘ภรรยา’ ไม่มีวันไหนเลยที่อีกฝ่ายจะทำให้เธอรู้สึกสบายใจ ดีแค่ช่วงแรก หลังๆ เริ่มออกลาย แอบซุกผู้หญิงวัยมหาลัยเอาไว้ มิหนำซ้ำยังเลี้ยงดูปูเสื่อไว้เป็นอย่างดี พอเธอจับได้ก็บอกว่าจะไม่ทำอีกแล้ว แต่ความอดทนมัน

@ร้านอาหารแห่งหนึ่ง“ไหนบอกหิวข้าวไง แล้วทำไมถึงกินน้อยขนาดนี้” เขาเอ่ยถามยูริ ก่อนหน้านี้เธอบ่นว่าหิวข้าว ปกติเธอเป็นคนกินเยอะมากกว่านี้ พอเห็นเธอกินอะไรได้น้อยลงจึงทำให้เขาแปลกใจ และอดเป็นห่วงในเวลาเดียวกันไม่ได้“หิวแต่ว่ากินไม่ค่อยลง” “เพราะเรื่องนั้นใช่ไหม” ยูริคงกำลังคิดหนักกับเรื่องที่เธอเป็นลูกสาวของตระกูลมาเฟียอยู่อย่างแน่นอน หากเป็นเขา เขาก็คงเป็นเหมือนเธอในตอนนี้ ใครจะไปคาดคิดล่ะว่าตัวเองเกิดในตระกูลมาเฟีย แถมคนที่ครั้งหนึ่งเคยไว้ใจอย่างเจย์สัน กลับกลายเป็นคนในตระกูลที่ฆ่าพ่อแม่ของตัวเองตาย ถ้าเขาเป็นยูริก็คงรับไม่ได้เหมือนกัน…“บอกหนูทีได้ไหมคะ ว่าเรื่องที่คุณมาร์ลิกซ์เล่าให้ฟัง มันไม่ใช่เรื่องจริง” เธอยังคงรับไม่ได้กับเรื่องนั้น เธอใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดามาหลายปี ทว่าวันหนึ่งกลับมีราชรถมาเกยแบบนี้ ใครจะไปตั้งตัวทัน อีกอย่างพ่อแม่ที่แท้จริงของเธอยังถูกครอบครัวเจย์สันฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยมอีกด้วย จิตใจพวกเขาทำด้วยอะไร ทำไมโหดเหี้ยมขนาดนี้“ความจริงก็คือความจริง ต่อให้วันนี้ฉันไม่ใช่คนที่บอกเธอ วันข้างหน้า ความจริงมันก็จะปรากฏขึ้นมาเอง”“เรื่องที่หนูเกิดในตระกูลมาเฟียยังพอรับไ

“คุณยูริครับ อาหารได้แล้ว…เวรแล้วไง หายไปไหนแล้วเนี่ย!” เมื่อมาถึงห้องทำงานของเจ้านายแล้วไม่เจอยูริ ควินต์ถึงกับหน้าถอดสีด้วยความตกใจ วางอาหารในมือลงและผลุนผลันออกจากห้องทำงานมาร์ลิกซ์เพื่อตามหายูริ แต่ทว่าดันปะทะเข้ากับเจ้านายหนุ่มเข้าเสียก่อน“จะรีบไปไหนของมึง” เสียงเข้มเอ่ยถามควินต์“คุณยูริหายไปครับ” ควินต์บอกกับเจ้านายด้วยสีหน้าเป็นกังวล มาร์ลิกซ์ย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามให้ยูริออกจากไปไหนโดยเด็ดขาด เพราะความชะล่าใจของเขาจึงทำให้ยูริแอบออกมา และไม่รู้ว่าตอนนี้ไปไหนแล้ว“หายไปได้ยังไง กูบอกให้มึงเฝ้ายูริไว้ไม่ใช่เหรอ”“คุณยูริบ่นว่าหิว ผมแค่ลงไปหาอะไรมาให้เธอกิน แต่ไม่คิดว่าเธอจะ…หายไป”“รีบไปตามหาเธอ!” เขาเริ่มร้อนใจ บอกให้ยูริรอที่ห้องทำงานแต่เธอกลับดื้อไม่ยอมฟัง ไม่รู้ว่าตอนนี้ไปไหนแล้วเขาวิ่งตามหาเธอทั่วคาสิโนแต่ก็ไม่เจอ มันยิ่งทำให้เขากระวนกระวายใจมากขึ้นกว่าเดิม ช่วงนี้นาธาร์ยิ่งจับตาดูพวกเขามากเป็นพิเศษ ซ้ำยังรู้แล้วว่ายูริคือลูกสาวของเรญา นั่นหมายความว่าตอนนี้ยูริไม่ปลอดภัยอีกต่อไปแล้ว…ต้องรีบหายูริให้เจอ…เขาวิ่งตามหายูริจนเริ่มเหนื่อยและมีเหงื่อท่วมตัว ก่อนสายตาจะพลันเห็นใคร

“ได้เจอกันสักทีนะยูริ” นาธาร์พูดพร้อมกับแสยะยิ้มให้ยูริที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม รอคอยที่จะได้เจอลูกสาวของเรญามานาน และแล้ววันนี้มันก็มาถึง เป็นการเจอกันครั้งแรก หากแต่อีกฝ่ายกลับไม่มีทีท่าว่าจะกลัวนาธาร์แต่อย่างใด “จิบชาหน่อยไหม?”“ไม่ล่ะค่ะ” เธอตอบกลับนาธาร์เสียงเรียบ ต่อให้ตอนนี้เธอกำลังตกเป็น ‘เหยื่อ’ ของเขา ทว่าเธอก็ยังวางท่าทางนิ่งๆ อย่างใจเย็นเพื่อบอกฝ่ายตรงข้ามว่า ‘เธอไม่ได้กลัว’ เขาเลยสักนิด“ไม่คิดว่าจะยอมมาด้วยง่ายขนาดนี้”“แล้วมันไม่ดีเหรอคะ?” “ดี ดีจนน่าแปลกใจ ว่าทำไมถึงยอมมาง่ายขนาดนี้”นาธาร์ยกแก้วน้ำชาขึ้นจิบหลังจากพูดจบ สายตายังคงเอาแต่จ้องมองยูริ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ายูริเหมือนเรญาราวกับถอดแบบมาจากผู้เป็นแม่เป๊ะๆ โดยเฉพาะแววตาคู่นั้น ในความสวยละมุน หากแต่กลับแฝงไปด้วยความน่ากลัวราวนางพญา “เรญานี่เก่งนะ นอกจากจะช่วยทำให้ลูกและตัวเองรอดแล้ว ยังซ่อนลูกเก่งอีกต่างหาก”“ค่ะ แม่ฉันเก่ง” เธอแกล้งพูดเพื่อยั่วโมโหนาธาร์ จุดเริ่มต้นสงคราม มาจากที่แม่ของเธอไปแต่งงานกับพ่อ และปฏิเสธความรักจากนาธาร์บวกกับปู่ไม่ยอมรับ ทำให้นาธาร์โกรธแค้นจนตัดสินใจโค่นล้มอำนาจของตระกูลเธอ ฆ่าทุกคนทิ้ง

“แม่ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกความจริงอะไรให้ลูกฟังเลย แม่เองก็รู้สึกผิดเหมือนกันที่ต้องปิดบังลูกกับโรมัน” สีหน้าเรญาแสดงอย่างเห็นได้ชัดว่ารู้สึกผิดที่ต้องปิดบังความจริงจากลูกสาวว่าตัวเองคือแม่แท้ๆ “แม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องปิดบังหนูกับน้องคะ?” เธออยากรู้เหตุผลของแม่มาก ว่าปิดบังเรื่องใหญ่แบบนี้ไว้ทำไม“เพราะความปลอดภัยของลูกกับโรมันไง แม่ถึงเลือกทำแบบนี้ แม่ปิดบังตัวตนของพวกลูกให้พ้นจากนาธาร์ แม่อยากรอให้เรื่องทุกอย่างมันผ่านพ้นไปด้วยดีก่อน แล้วค่อยเข้ามาสารภาพความจริงกับลูกทีหลัง แต่ลูกดันรู้ความจริงซะก่อน”“…” ถ้าถามว่าโกรธแม่ไหม บอกตรงๆ ว่าไม่โกรธ ที่แม่ทำไปทั้งหมดเพราะมีเหตุผล และทำลงไปก็เพื่อความปลอดภัยของเธอกับโรมัน แม้หลายปีที่ผ่านมาถูกพ่อปลูกฝังมาโดยตลอดว่าแม่ตายแล้ว ทว่าตอนนี้เหมือนเธอได้เกิดใหม่มาเจอแม่อีกครั้ง ไม่โกรธที่แม่ทำแบบนี้ แต่ดีใจมากกว่าที่แม่กลับมา“โกรธแม่มากไหมยูริ” เรญาเลื่อนมือไปวางมือลูกสาวพร้อมเอ่ยถาม“ดีใจมากกว่าอีกที่ได้แม่คืนมา” เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มองคนเป็นแม่ผ่านม่านน้ำตาคลอ“หนูคิดถึงแม่มากเลยรู้ไหมคะ ฝันถึงแม่ทุกคืน คิดถึงอ้อมกอดอุ่นๆ ของแม่ด้วยเหมือน