All Chapters of เมียมาเฟีย: Chapter 31 - Chapter 40

“มึงเอายูริไปเป็นไม้กันหมาเหรอวะ” อลันเอ่ยถามมาร์ลิกซ์ หลังจากรู้ว่าเพื่อนสนิทจะพายูริไปงานเลี้ยงในวันเสาร์นี้ด้วย และที่ทำให้พวกเขาทุกคนคิดว่ามาร์ลิกซ์พายูริไปเป็น ‘ไม้กันหมา’ นั่นเป็นเพราะงานเลี้ยงครั้งนี้ ครอบครัวของคู่หมั้นมาร์ลิกซ์ได้รับเชิญไปด้วย“ได้ข่าวว่าคู่หมั้นมึงไปด้วยนิงานนี้” มาร์คินพูดเสริม “ตำนานกำลังจะแต่งงาน แต่ไม่รู้ว่าคู่หมั้นตัวเองเป็นใคร” ลีคัสเอ่ยแซวมาร์ลิกซ์ ที่ไม่รู้ว่าคู่หมั้นของตัวเองเป็นใคร อาจเป็นเพราะมาร์ลิกซ์ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้มากเท่าไร จึงไม่สืบว่าใครคือ ‘คู่หมั้น’ ตัวเอง และคิดว่าตอนนี้มาร์ลิกซ์คงกำลังหาวิธีทำให้งานแต่งไม่เกิดขึ้นในอนาคต “กูไม่ได้พายูริไปเป็นไม้กันหมา…” เขายกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมากระดกหนึ่งอึก ก่อนจะพูดต่อให้จบประโยค “แต่กูจะพาเธอไปเปิดตัวในฐานะ…ผู้หญิงของกูต่างหาก” เมื่อพูดจบ รอยยิ้มร้ายกาจก็ประดับขึ้นมาบนใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรทันที เพื่อนสนิททั้งสามคนต่างหันหน้ามองกันอย่างไม่เข้าใจ แต่ที่แน่ๆ นั่นคือแผนการของมาร์ลิกซ์อย่างแน่นอน“ยังไงวะ”“ในเมื่อปู่อยากให้กูแต่งงาน กูก็จะปาดหน้าเค้กโดยการพายูริไปงานนี้ด้วย และทำให้ทุกคนคิดว่า…

ณ สวนหลังบ้าน ทุกคนกำลังนั่งกินหมูกะทะด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อยโดยมีเจย์สันร่วมวงด้วย ยูริมองเจย์สันที่มีท่าทางเก้ๆ กังๆ จึงทำให้เดาได้ว่าเขาไม่เคยกินหมูกะทะมาก่อน หญิงสาวคีบเนื้อที่สุกแล้ววางลงจานให้คนข้างกาย ภาพนั้นถูกมองด้วยพ่อ และน้องชาย ทั้งสองคนหันหน้ามองกันราวกับกำลังมีความคิดแบบเดียวกัน ก่อนจะหันไปมองยูริและเจย์สัน“ชื่ออะไรล่ะเรา” ชนินทร์ถามเจย์สัน “เจย์สันครับ หรือเรียกสั้นๆ ว่าเจตก็ได้” “เป็นเพื่อนของยูริเหรอ?” “ครับ” “พ่อไม่ยักรู้ว่ายูริมีเพื่อนผู้ชายด้วย” ชนินทร์หันไปมองลูกสาว เพื่อนคนเดียวของยูริที่เขารู้จักก็มีแค่แวนด้า มาวันนี้เพิ่งรู้ว่าลูกสาวก็มีเพื่อนผู้ชายด้วยเหมือนกัน เขาไม่ได้ห้ามให้มีเพื่อนผู้ชาย เพียงแค่แปลกใจ เพราะไม่เคยเห็นยูริมีเพื่อนผู้ชายมาก่อน“รู้จักกันในที่ทำงานน่ะค่ะ” เธอตอบ แต่อันที่จริงรู้จักกันตอนไปดื่ม“อ๋อ…” ชนินทร์ดึงสายตากลับมามองเจย์สัน ท่าทางแบบนี้คงเป็นลูกคนรวย เพราะสังเกตจากการแต่งตัว อีกทั้งเสื้อผ้าที่สวมใส่ยังเป็นของแบรนด์เนม ไหนจะนาฬิกาข้อมือที่เดาได้ว่าคงหลักล้าน ไม่ได้สงสัยที่ยูริจะรู้จักคนระดับแบบนี้ได้ เพราะกับแวนด้า ลูกสาวมหาเศรษฐีช

ชนินทร์และโรมันนั่งมองมาร์ลิกซ์อยู่มุมหนึ่งของบ้านมาแล้วสองนาน โดยในมือชนินทร์ยังคงถือปืนเอาไว้ป้องกันตัวจากคนตรงหน้าเพราะไม่ไว้ใจ กลัวว่าหากอีกฝ่ายเกิดคิดไม่ซื่อขึ้นมา จะได้ใช้ปืนในมือป้องกันอันตรายจากมาร์ลิกซ์ได้ทันเวลา “จะบอกผมได้หรือยัง ว่ามาทำอะไรที่นี่” ชนินทร์เอ่ยถามมาร์ลิกซ์เสียงเรียบ ไม่เพียงแค่บุกบ้าน แต่ยังปีนขึ้นไปห้องนอนของยูริอีก เขาไม่รู้หรอกว่ามาร์ลิกซ์ขึ้นไปทำอันตรายอะไรยูริหรือเปล่า เพราะเห็นอีกทีก็ปีนลงมาแล้ว เขาได้ให้โรมันขึ้นไปเช็กดูว่ายูริยังปลอดภัยดีหรือเปล่า และคำตอบที่ได้ก็คือยูรินอนแล้ว “ผมไม่ได้มาร้าย” “ถ้าไม่ได้มาร้าย ก็บอกมาสิว่ามาทำอะไรที่นี่” ชนินทร์พูดพร้อมจ้องตาเขม็ง แม้ว่าที่ผ่านมามาร์ลิกซ์เคยส่งลูกน้องมาทวงหนี้และใช้กำลังด้วยหลายครั้ง ทว่ามันก็ไม่ได้ทำให้เขากลัวอีกฝ่ายสักนิด เพราะวันนี้มาร์ลิกซ์บุกบ้านและปีนขึ้นห้องนอนลูกสาวในยามวิกาล หากคำตอบที่ได้ไม่เป็นที่น่าพึงพอใจ เขาไม่ปล่อยมาร์ลิกซ์กลับไปเฉยๆ แน่!เขาไม่สนใจว่ามาร์ลิกซ์เป็นพวกมาเฟียทรงอิทธิพล ต่อให้โหดเหี้ยมหรือสูงส่งมาจากไหน หากทำอะไรลูกสาวของเขาแม้แต่ปลายเล็บ…เขาก็พร้อมออกโรงปกป้องลูกตัวเ

“เตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงในวันพรุ่งนี้หรือยัง” ปู่มาร์ลิกซ์เอ่ยถาม หลังจากยกน้ำชาขึ้นจิบ สายตาคนเป็นปู่พลางปรายมองหลานชาย “ครับ” เขาตอบสั้นๆ วันนี้ปู่นัดครอบครัวมาทานอาหารเย็นด้วยกันที่โรงแรมระดับห้าดาวแห่งหนึ่ง ตอนแรกเขาปฏิเสธไปแล้วโดยให้เหตุผลว่าติดธุระ แต่ปู่ก็ให้แม่มาคุยจนสุดท้ายเขายอมมา เหตุผลที่ไม่อยากมา เพราะรู้ว่าถ้าหากมาแล้วปู่ต้องพูดเรื่อง ‘แต่งงาน’ อย่างแน่นอน และเขาก็ไม่อยากฟังสาเหตุที่ปู่นัดครอบครัวออกมาทานอาหารเย็นด้วยกัน และบังคับให้เขามาด้วย คงตั้งใจคุยเรื่องแต่งงานของเขาอยู่แล้วตั้งแต่แรก ปู่เอาเรื่องอยากอุ้มเหลนมาเป็นข้ออ้างเพื่อให้เขายอมแต่งงานกับคนที่ปู่หามาให้ ทว่าสุดท้ายก็มีเรื่องของธุรกิจเข้ามาเกี่ยวข้องอยู่ดี…“พรุ่งนี้แขกคนสำคัญของปู่จะไปร่วมงานเลี้ยงด้วย ฝากดูแลเขาให้ดีด้วย” “ได้ยินปู่พูดหลายครั้งแล้วว่าจะมีแขกคนสำคัญของปู่ไปร่วมงานเลี้ยงด้วย แต่ไม่ได้ถามว่าเป็นใคร เธอเป็นใครเหรอครับ”“เธอชื่ออลิษา เป็นนักธุรกิจที่ดูไบ ความจริงวันนี้ปู่ชวนเธอมาทานอาหารเย็นด้วย แต่เธอบอกว่าติดธุระสำคัญ”เขาไม่ได้ถามปู่ต่อ นั่งตักอาหารขึ้นมาทานเงียบๆ ปู่หันไปคุยเรื่องงานกับพ

วันต่อมายูริก้าวออกมาจากห้องแต่งตัวหลังจากแต่งตัวเตรียมไปงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้เสร็จแล้วเรียบร้อย โดยมีมาร์ลิกซ์นั่งรออยู่ข้างนอก ระหว่างรอมาเฟียหนุ่มก็เช็กงานบนไอแพดไปพลางๆ ทันทีที่คนตัวเล็กก้าวออกมา ใบหน้าหล่อเหลาได้เงยขึ้นเพื่อมองหญิงสาว “…” เขานั่งมองยูรินิ่งๆ ชุดที่เธอสวมใส่เขาเลือกมาเองกับมือ เป็นชุดเดรสปาดไหล่แขนกระบอก ความยาวของกระโปรงประมาณหัวเข่า สีชุดเป็นสีขาวล้วนรับกับสีผิดขาวใสของเธอ ผมสีน้ำตาลดัดลอนสวยงาม ใบหน้าสวยหวานรูปไข่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างเบาบางไม่หนามาก เขาตกอยู่ในภวังค์สองนาน มองยูริไม่ละสายตาไปไหน เธอเป็นคนสวยคนหนึ่ง หากแต่วันนี้…กลับสวยมากเป็นพิเศษ “หนูดูเป็นยังไงบ้างคะ?” เรียวปากเล็กกระจับเอ่ยถามมาร์ลิกซ์ด้วยความไม่มั่นใจในตัวเองเท่าไร “สวย…” มาเฟียหนุ่มเผลอพูดในสิ่งที่คิดออกมาเบาๆ แต่อีกฝ่ายกลับได้ยินไม่ชัด คืนนี้ยูริต้องเปล่งประกายในงานเลี้ยงอย่างแน่นอน เห็นแบบนี้ชักไม่อยากให้เธอไปแล้วสิ กลัวว่าจะมีสายตาผู้ชายคอยจับจ้องตลอดทั้งงาน“อะไรนะคะ?”“ก็ดูดี” มาร์ลิกซ์ตอบเสียงเข้ม สีหน้าตกตะลึงในความสวยของยูริเมื่อครู่แปรเปลี่ยนมาเป็นนิ่งขรึมเหมือนเดิม“แ