บททั้งหมดของ เมียมาเฟีย: บทที่ 11 - บทที่ 20

“เธอจะได้จำ ว่าอย่ามาดื้อกับฉัน”“อะ อื้อ~” ยูรินอนบิดเร่าร่างกายไปมาใต้ร่างมาร์ลิกซ์ มาเฟียหนุ่มจ้องมองใบหน้าหวานละมุนที่กำลังแสดงความทรมานเพราะถูกมือหนาลูบไล้จุดอ่อนไหวผ่านแพนตี้ตัวจิ๋วเธอพยายามใช้มือผลักอกมาร์ลิกซ์ออก ทว่าไม่รู้เลยว่าเรี่ยวแรงมันหายไปไหนหมด ระหว่างเขากำลังใช้มือลูบตรงนั้น เธอรู้สึกเจ็บและเสียวซ่านในเวลาเดียวกัน “น้ำเธอเลอะเต็มกางเกงในหมดแล้ว” เสียงทุ้มต่ำดังอยู่ข้างใบหู มาร์ลิกซ์เริ่มสอดมือเข้าไปใต้แพนตี้ตัวจิ๋วของยูริเพื่อสัมผัสกายสาวโดยตรง ทันทีที่มือหนาแตะลงจุดอ่อนไหว หญิงสาวก็พลันสะดุ้งโหยงขึ้นมาทันที “อื๊อ!” เธอกำเสื้อเชิ้ตสีแดงเข้มของมาร์ลิกซ์แน่นเพื่อระบายความรู้สึกต่างๆ ที่วิ่งเข้ามาเล่นงาน สายตาพลางช้อนมองเขาอย่างเว้าวอน “คิดว่ามองฉันด้วยแววตาน่าสงสารแบบนั้น แล้วฉันจะยอมปล่อยเธอไปเหรอ?” “หนูขอโทษที่ดื้อ…” เธอบอกเสียงแผ่ว“ขอโทษตอนนี้มันสายไปแล้ว”“หนูยังไม่พร้อมให้อันนั้นของคุณเข้ามาในตัวหนู”‘อันนั้น’ ที่เธอหมายถึงคือสิ่งที่อยู่กลางกายของเขา มันมีขนาดใหญ่ แถมตรงนั้นของเธอยังเล็กนิดเดียว อีกทั้งยังเจ็บอยู่จากการร่วมรักกับเขาเมื่อคืน ถ้าหากเขาสอดใส่เข้

“แน่ใจเหรอว่าเขาคนนั้นไว้ใจได้จริงๆ คนสมัยนี้ไว้ใจยากนะยูริ” ชนินทร์ คนเป็นพ่อเอ่ยถามยูริ หลังจากลูกสาวบอกว่ามีผู้ใหญ่ใจดีให้ไปช่วยทำงานแทนลูกจ้างที่ลาไปคลอดลูกเป็นเวลาสามเดือน ยอมรับว่าตอนแรกที่ได้ยินแอบกังวลและเป็นห่วงในเวลาเดียวกัน เพราะไม่รู้ว่าผู้ใหญ่ใจดีคนนั้นไว้ใจได้หรือไม่ “หนูรู้ค่ะ แต่นี่เป็นทางเดียวที่เราจะหาเงินไปใช้หนี้คุณมาร์ลิกซ์นะคะ มันเหลือเวลาไม่มากแล้วนะพ่อ” เธอไม่กล้าบอกพ่อตรงๆ ว่ามาร์ลิกซ์คือ ‘ผู้ใหญ่ใจดี’ ที่เธอแอบอ้างไป ถ้าหากพ่อรู้้ คงไม่ยอมและไม่ให้เธอไปอย่างแน่นอน จึงเลือกที่จะโกหก หากพ้นสามเดือนไป เธอและครอบครัวก็จะสบายแล้วส่วนเงินหนึ่งล้านบาทที่มาร์ลิกซ์ให้เธอนำไปใช้หนี้นั้น โดยเธอบอกพ่อว่าทางผู้ใหญ่ใจดีที่แอบอ้างไปก่อนหน้านี้ให้ยืม“ยูริต้องย้ายไปอยู่กับผู้ใหญ่ใจดีคนนั้นถึง3เดือนเลยเหรอ”“ใช่ค่ะ เพราะทำงานที่บ้านเขา”“บอกตรงๆ พ่อไม่อยากให้ยูริไปเลย”“แต่มันคือทางเลือกเดียวนะคะ” “นั่นแหละที่ทำให้พ่อหนักใจ พอไม่มีทางเลือก ยูริก็รู้ว่าพ่อต้องยอมปล่อยให้ลูกไป”“แค่3เดือนเอง ไม่นานหรอกค่ะ” สามเดือนสำหรับเธอถือว่าเร็วพอสมควร แต่สำหรับคนทางบ้านที่รอมันคงนานมาก

แกร๊กเขาเปิดประตูห้องนอนเข้ามาในช่วงตีหนึ่งเศษๆ เพราะเพิ่งเคลียร์งานเสร็จ สองเท้าค่อยๆ ชะลอความเร็วลงเมื่อได้ยินเสียงละเมอว่า ‘หนาว’ ออกมาจากปากยูริซึ่งกำลังนอนขดตัวอยู่บนเตียง เขาเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงข้างเตียงฝั่งที่เธอนอน แม้นอนห่มผ้าอยู่แต่ยังบ่นว่าหนาว มือเล็กของยูริเลื่อนมาจับมือเขา นั่นทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าเธอกำลัง…ไม่สบาย “ไข้ขึ้นเหรอ…” ปากหนาขยับพึมพำ หลังจากเลื่อนมือไปอังหน้าผากยูริและพบว่าตัวเธอร้อนดั่งไฟ คงเป็นเพราะบทรักที่ผ่านมาก่อนหน้านี้ เขารุนแรงกับเธอมากเกินไปเลยทำให้ยูริไข้ขึ้น “หนาว…” เธอไม่พูดเปล่า แต่ยังขยับเข้ามาใกล้แล้วดึงมือเขาไปกุมไว้แนบแก้มไม่ยอมปล่อย จนต้องเป็นคนดึงออกเอง เขาลุกขึ้นเดินไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้ยูริ ตอนนี้อาการเธอท่าจะหนักมาก ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งตัวเองต้องมาทำอะไรแบบนี้กับใคร อันที่จริงเขาไม่ทำก็ได้แต่ก็เลือกที่จะทำ เขาเริ่มเช็ดตัวให้ยูริโดยพยายามทำให้เบาที่สุด เธอเป็นคนแรกที่มีเซ็กซ์กับเขาแล้วเป็นไข้ แถมยังเป็นคนแรกที่เขาทำแบบนี้ด้วย ระหว่างนั่งเช็ดตัวให้เธอ ยูริก็นอนดิ้นไปมาไม่ยอมให้ความร่วมมือกับเขาในการเช็ดตัวให้ จนบางทีพลอยรู้สึกหัวเสีย

“ฉีดยาให้หนูหน่อยสิคะ แต่ว่าใช้…เข็มของคุณนะ”มาร์ลิกซ์กลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างยากลำบาก ตอนแรกตั้งใจปล่อยยูริไป แต่ทว่าเธอกลับเป็นฝ่ายเดินเข้ามาเสนอตัวกับเขาเอง ใบหน้าหล่อเหลาเอียงไปหาคนข้างหลังอีกครั้ง ก่อนจะขยับริมฝีปากพูดบางอย่าง“อย่ามาท้าทายฉัน”“หนูไม่ได้ท้าทาย หรือคุณมาร์ลิกซ์…ไม่อยากเข้ามาในตัวหนูคะ” เธอไม่พูดเปล่า เริ่มเดินอ้อมไปหาเขาข้างหน้า มือเล็กพลางลูบไล้แผงอกกำยำและช้อนสายตาขึ้นมองเขาอย่างยั่วยวน เลื่อนมือเล็กลงไปสัมผัสหน้าท้องแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ เธอแนบริมฝีปากสีระเรื่อลงบนแผงอกมาร์ลิกซ์เบาๆ ค่อยๆ ลากขึ้นไปยังต้นคอแล้วขบเม้มเหมือนที่เขาเคยทำกับเธอเธอเรียนรู้มันมาจากเขาทุกอย่าง…“ยะ…ยูริ…” เขาเสียวซ่านไปทั่วร่างกาย เลือดในการสูบฉีดแทบไม่ทันกับการกระทำของยูริ ตรงกลางกายปวดหนึบ ทว่าก็ยังมีมือเล็กคอยขยับเคลื่อนไหวจนรู้สึกทรมาน เธอกำลังทำให้เขาเป็นบ้า!“ชอบไหมคะ?” “อืมม~”เขาก้มมองการกระทำของยูริ ตอนนี้เธอกำลังจูบพรมตรงหน้าท้องแกร่ง ก่อนที่เธอจะคุกเข่าลงกับพื้นในที่สุด ริมฝีปากสีระเรื่อกำลังกลืนกินแท่งเอ็นขนาดใหญ่ ยูริเลียกินมันราวกับไอศกรีมแท่งหนึ่ง เขาใช้มือ

(ยูริ~ คืนนี้ไปดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ ตอนนี้ฉันเครียดจนสมองจะระเบิดอยู่แล้ว!)เสียงแวนด้าดังออกมาจากสายด้วยความกระวนกระวายใจ ก่อนหน้านี้เพื่อนสนิทเธอเล่าให้ฟัง ว่าได้ไปขอผู้เป็นพ่อถอนหมั้นแล้ว แต่พ่อไม่ยอม บอกว่าถึงยังไงแวนด้าและคู่หมั้นจะต้องแต่งงานกันในอนาคตตามที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายวางเอาไว้ และทำให้แวนด้าเครียด โทรมาระบายกับเธอ เห็นใจแวนด้าเหมือนกัน แต่เธอคงช่วยอะไรไม่ได้นอกจากปลอบใจ(นะยูริ ออกไปดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ)“เอ่อ…” เธอจะตอบยังไงดี ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่บ้านตัวเองเหมือนเดิมแล้ว ถ้าขอมาร์ลิกซ์ออกไปดื่มกับแวนด้า ไม่รู้ว่าเขาจะอนุญาตหรือไม่ (ฉันเครียดจริงๆ นะยูริ)“ฉันรู้”(งั้นคืนนี้แกก็ไปดื่มเป็นเพื่อนฉัน)เธอเริ่มหนักใจกับแวนด้า เวลามีเรื่องเครียดมักแก้ปัญหาโดยการออกไปดื่มหรือไม่ก็ชอปปิงซะส่วนใหญ่ เธอลอบถอนหายใจเบาๆ ในหัวกำลังคิดแผนการบางอย่าง พอคิดออกก็ระบายยิ้มออกมาบนใบหน้าทันที “โอเคๆ ไปก็ได้ แล้วคืนนี้ดื่มที่ไหน ที่เดิม?”(คืนนี้อยากไปมาเวลล์คลับ)“งั้นเจอกันที่มาเวลล์คลับนะ”(ได้เลยเพื่อนร้ากกก)“แค่นี้ก่อนนะ ฉันขอจัดการธุระตรงนี้แป๊บนึง” เธอบอกแวนด้า เมื่อสายตาพ