มาเฟียคลั่ง(แค้น)รัก의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

หลังจากวันนั้นวินก็ทำงานอย่างสงบสุขมาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ เพราะว่าเจเดนต้องไปดูแลงานที่ต่างประเทศ วินคิดว่าไม่ช้าคนป่าเถื่อนคนนั่นจะต้องกลับมา นั่นคงเท่ากับว่าวินเองมีโอกาสจะถูกเรียกตัวเข้าไปปู้ยี้ปู้ยำอีกแน่ๆ ใจนึงก็คิดว่าอยากหนีเขาไปให้ไกล แต่เขาก็เคยบอกไว้ว่า หากเวย์หนีเขาจะตามหาเวย์แล้วลามไปตามหาแม่และพี่ชาย คือ วินคนนี้ ในเมื่อตอนนี้วินเองก็อยู่ในสถานะที่เรียกว่าต่อรองอะไรไม่ได้ ก็คงทำได้เพียงทำใจ ตอนนี้จึงต้องรอให้เขากลับมาก่อนแล้วค่อยถามหาหนทางจบเรื่องราวความแค้นนี้แต่วินคิดในใจ ตกลงไอ้คุณเจเดนเป็นเจ้าของประเทศนี้รึไง ทำไมใครๆถึงได้กลัวเขาไปซะหมด เอาล่ะในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับคนอันตรายแบบเขา แม่ก็เพิ่งผ่าตัดและน้องชายเจ้าคนต้นเรื่องก็เพิ่งฟื้นตัวแถมยังต้องมีนัดพบแพทย์อีก อีกอย่างทำงานที่นี่ก็ดีกว่าคลับอยู่นิดหนึ่งเพราะจะได้ไม่ต้องดื่ม ไม่ต้องเสิร์ฟร่างกายให้กับลูกค้า ทำงานอยู่ที่นี่เงินทุกบาทวินใช้หยาดเหงื่อจากการทำงานแลกมาทั้งนั้น มีอาหารให้พนักงานทานฟรี มีทิปแบ่งให้ทุกคนทุกสัปดาห์ด้วย ถึงเจ้าของโรงแรมจะเป็นคนบ้าอำนาจแต่ต้องยอมรับว่าให้สวัสดิการพนักงานดีมา

“คุณมาได้ยังไง”“คุณเขาเอาเอกสารมาให้ คุณเจเดนเขาเป็นเจ้านายใหม่เวย์นี่นา” รสาพูดออกมาแบบนั้นทำให้วินเข้าใจได้ในทันทีว่าแม่ของเขาคงคิดว่ามีอะไรที่ไม่ปกติ วินได้แต่คิดในใจเขาต้องการอะไรกันแน่“คุณกลับไปก่อนเถอะ มีอะไรค่อยคุยกันที่ทำงานพรุ่งนี้”“งั้นก็คุยตอนนี้เลยสิ...” เจเดนเหลือบไปมองคอของชายหนุ่มก็เห็นว่ารอยที่ทำฝากเอาไว้ได้หายไปหมดแล้ว ชายหนุ่มนิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนจะมองวินที่เดินออกไปรอหน้าบ้าน“คุณต้องการให้เป็นไปแบบไหนกันแน่ ” วินเดินออกมาแล้วเปิดคำถามไปยังเจ้านายหนุ่ม“กูจะเอามึงไว้เป็นของเล่น”“คุณมันบ้า” วินได้ยินคำตอบแล้วก็ต้องตกใจ“ไอ้เวย์! มึงไม่มีทางเลือกอื่น”“แลกกับอะไรเรื่องถึงจะจบ” วินอยากรู้ว่าจะมีทางจบเรื่องไหม“1 ปี ”“อะไรครับ 1 ปี”“ 1 ปีกับการอยู่เป็นของเล่นบำเรอกู”“หา 1 ปี นานไปหรือเปล่า”“งั้นแม่มึง พี่มึงก็ต้องรับกรรมจากการกระทำของมึงเพราะกูไม่ปล่อยไว้แน่” เจเดนพูดออกไปด้วยความอยากเอาชนะเพราะเจเดนต้องการให้เวย์ไปอยู่ที่บ้านหลังจากที่น้องสาวเขาฟื้นแล้ว อย่างน้อยต้องไปขอขมาน้องสาวเขาถึงแม้น้องสาวเขาจะบอกว่าไม่ขอยุ่งเกี่ยวแล้วก็ตาม“ครับ...แต่ว่า” ไม่ทันที่วินจ

“มึงลองทำให้กูพอใจสิ” นิ้วเรียวค่อย ๆ แทรกเข้าช่องทางของตนเองอย่างช้า ๆ วินไม่เคยต้องมาทำอะไรแบบนี้มาก่อน และหากวินจะรอให้อีกฝ่ายเปิดทางก่อนเขาคงไม่มีทางทำแน่นอนคนใจร้ายแบบนั้นยิ่งอีกฝ่ายยังดูสะใจเมื่อเห็นวินมีความเจ็บปวด ครั้งนั้นเพราะครั้งแรกเขาไม่ได้เตรียมตัวมันทำให้เจ็บมาก ๆ และใช้เวลาหลายวันกว่าจะหาย ตัวตนความเป็นชายของอีกฝ่ายใช่ว่าเล็กเสียเมื่อไร คือใหญ่มาก ถ้าสอดเข้ามาตอนนี้โดยไม่มีการเปิดช่องทางก็คงมีโอกาสงเลือดออกอีกแน่ ๆ แค่คิดวินก็จิตตกแล้ว “นี่มึงกำลังทำอะไร กูไม่ได้ใจเย็นมากพอมารอมึงทำอะไรแบบนี้นะ” เสียงของเจเดนเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เขามองอีกฝ่ายอย่างไม่สบอารมณ์ รู้ทั้งรู้ว่าทำอะไรแต่ก็ไม่พอใจเท่าไร “แป๊บเดียวครับ อึก… จะเสร็จแล้ว” น้ำเสียงติดขัด เพราะกำลังทำบางอย่างกับช่องทาง เขาไม่ได้มีอารมณ์ร่วมเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่อยากลดทอนความบาดเจ็บลงเท่านั้น เจเดนไม่สบอารมณ์เอามาก ๆ แต่ก็ยอมอดทนอีกหน่อย แบบนี้ก็ดูสนุกเหมือนกันที่ของเล่นบำเรอของเขาเริ่มเรียนรู้อะไรได้บางอย่างแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ช่วยอะไรอยู่ดี เพราะอย่างไรความโกรธแค้นในใจ

สองสัปดาห์ผ่านไป@Scrub Pub วันนี้กลุ่มเพื่อนๆของวินนัดกันมาดื่มที่บาร์แห่งหนึ่ง วินเองวันนี้มาในนามของตัวเอง เพราะเป็นกลุ่มที่เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยและนัดรวมตัวกันหลังจากเรียนจบ วินจึงมาพบปะเพื่อนฝูงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้“โห…ใครน่ะ หล่อจัง” เสียงของกวางกำลังพูดกับมิน สองสาวเป็นเพื่อนในกลุ่มของวิน พวกเธอพูดขึ้นขณะที่กำลังเต้นตามเสียงเพลงที่ดัง เหล่าชายหนุ่มหญิงสาวพบปะสังสรรค์ทั้งดื่มกินอย่างสนุกสนาน “ไม่รู้อะฉันแอบถ่ายมา หล่อดีเนาะฉันคิดว่าเค้าน่าจะเป็นดารา สเปคเลยคนเนี้ย! หล่อเหลือหลายจนแทบอยากคลานเข่าเข้าไปหา” สองสาวหยอกล้อตามประสาเพื่อนสนิทที่เจอหนุ่มๆที่ถูกตา ทว่าคำพูดล่อแหลมที่พูดออกมานั้นก็เอาไว้ใช้แค่กับบทสนทนาระหว่างพวกเธอเท่านั้น ความจริงสองเพื่อนซี้ไม่เคยจะแลมองชายคนไหนเลยด้วยซ้ำเพราะวันๆเอาแต่เรียก เลิกเรียนก็ทำงานพอเรียนจบสองสาวก็แยกกันไปคนละทิศละทาง จนป่านนี้ยังไม่มีวี่แววว่าจะได้กลับมาเจอกัน “เว่อๆ เออนี่ลองเอารูปเขามาค้นหาในกูเกิ้ลดูมั้ย ถ้าเค้าเป็นดาราจริงๆนะต้องมีประวัติบ้างแหละ” กวางแนะเพื่อนของเธอก่อนที่สองสาวจะเอารูปของเจเดนที่แอบถ่ายไว้ไปค้นหาในเน็ต ‘เจเดน ชา

@ห้องอาหารของโรงแรม“คุณเจเดน!” เสียงอุทานของผู้จัดการห้องอาหารกำลังตกใจที่เจ้าของโรงแรมเดินเข้ามาในห้องอาหารแห่งนี้เพราะปกติเจ้านายไม่เคยย่างกลายเข้ามาเลยหากไม่มีแขกสำคัญที่ต้องมาทานอาหารด้วย และส่วนใหญ่จะเสิร์ฟอาหารกลางวันไปที่ห้องทำงานเลย ทำให้วันนี้ผู้จัดการสาวค่อนข้างตกใจ“คุณเจเดนรับอาหารอะไรดีค่ะ” ผู้จัดการสาวอาสาเข้าไปดูแลเจ้านายหนุ่มด้วยตัวเอง“กาแฟดำกับแซนด์วิชแค่นั้น ” เจเดนเดินทางมาโรงแรมแต่เช้าเพราะไม่อยากเห็นหน้าคนที่เขาปู้ยี่ปู้ยำเมื่อคืนนานเกินไปแค่ทักทายให้เจ็บๆแสบๆก็รับออกมาทำงานเลย เรียกว่ากลัวทำหน้าไม่ถูก ดันบอกมันเรียก พี่เจ โคตรน่าขำสิ้นดี มาเฟียหนุ่มจึงเดินทางมาที่ทำงานแต่เช้าเรียกว่าเลี่ยงก็ว่าได้“หากคุณเจเดนต้องการอะไรเพิ่มเติมแจ้งได้เลยนะคะ”“วันนี้ให้เวย์ลางานนะ ผมให้ไปทำงานข้างนอก” เจเดนแจ้งผู้จัดการห้องอาหารเพราะคิดว่าเจ้าตัวคงมาทำงานไม่ไหวแน่นอน“ค่ะๆ” ผู้จัดการสาวรับคำอย่างพอจะเข้าใจในความหมายแต่ไม่ได้อยากยุ่งเจ้านายกับลูกน้องของเธอ@เพนท์เฮาส์เจเดนทีมแม่บ้านสามคนเดินทางมาทำความสะอาดห้องต้องตกใจในสภาพห้องนอนของเจ้านายหนุ่ม ก็เดาได้ไม่ยากว่าเมื่อคืนนี้