บททั้งหมดของ มาเฟียคลั่ง(แค้น)รัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

ในตอนเช้าเจเดนตื่นมาก่อนและเห็นกระเป๋าสตางค์ของวินตกในลักษณะแบบเปิดกางออก สิ่งที่เจเดนเห็นผ่านช่องใส่บัตรแบบใสนั้น คือ บัตรประจำตัวประชาชนที่มีชื่อว่า“นายเตวินทร์ สุรภัครชัย”เจเดนเดินมาหยุดอยู่ที่ปลายเตียงมองคนที่กำลังนอนหลับสนิท เจเดนกำลังอยู่ในอารมณ์สงสัยและร้อนในอกเพราะเดิมทีก็มีความโกธรเกลียดเดิมเป็นทุนอยู่แล้ว หากเมื่อเขาสืบต่อแล้วพบว่าไอ้คนที่เขากำลังแก้แค้นอยู่นี้คือพี่ชายฝาแฝดของไอ้ชั่วนั่น เหมือนเขาเป็นคนโง่งั่ง ไอ้วินมันจะหัวเราะเยาะเขามากน้อยแค่ไหนเจเดนเดินออกมาโทรศัพท์หาลูกน้องให้สืบประวัติของคู่ฝาแฝดนี้อีกครั้ง เพราะตอนที่เขาให้สืบนั้นเมื่อเกือบ 10 เดือนก่อนเจเดน : “ มึงไปสืบประวัติของสองพี่น้องฝาแฝดไอ้วินไอ้เวอีกที เอาประวัติ 3 เดือน ล่าสุด ” ลูกน้อง : “ได้ครับนาย ”เมื่อเจเดนว่าโทรศัพท์ก็มีสายของแม่ของเขาโทรเข้ามาแจ้งว่าน้องสาวของเขาฟื้นแล้ว ฟื้นเมื่อเช้าวันนี้ ตอนนี้แพทย์กำลังตรวจร่างกายอยู่ จากที่แม่เข้าไปเยี่ยมน้องสาวยังมีอาการเพลียแต่แองจี้จำแม่ได้และจากสิ่งที่แม่เล่ามาคำแรกที่น้องบอกคือ ขอโทษ รักแม่ รักพี่เจเดน รักสองแฝด จะไม่ทำอะไรบ้าๆอีกแล้ว น้องสาวพ

@ เพนท์เฮาส์เจเดนสามสัปดาห์ต่อมา ช่วงเวลาที่ผ่านมาสามสัปดาห์นี้เจเดนมีท่าทีสงบกว่าที่ผ่านมาจะมีบ้างที่เดี๋ยวใจดีเดี๋ยวใจร้าย วินคิดว่าทุกอย่างดูเงียบสงบเกินไปแต่ในใจก็คิดว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นในภายหลังหรอกนะ กลัวเหลือเกินที่จะเป็นภาวะคลื่นใต้น้ำและเกิดสึนามิตามมาเช้าตรู่ของวันที่สดใส วินตื่นเช้าวุ่นอยู่ในครัวเพราะกำลังทำข้าวต้มกุ้งแสนอร่อย กลิ่นหอมของอาหารลอยไปเตะจมูกของอีกคนที่กำลังเปิดประตูออกมาจากห้องนอนของเขา เจเดนเดินมาที่โซนครัวยืนมองด้านหลังของชายคนที่เขาแก้แค้นผิดตัวเจเดนยังนึกสงสัยตัวเองว่าทำไมนะในเมื่อเขารู้แล้วแต่ยังไม่ให้คนคนนี้ออกจากที่นี่ไป ตัวเขาเองต้องการอะไรทำไมถึงปล่อยให้คนคนนี้เดินวนเวียนอยู่ในห้องซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวที่เขาแสนหวง ไหนจะที่ทำงานเจเดนไม่อยากยอมรับตัวเองเลยว่ายังมองจอกล้องวงจรปิดที่จับอยู่ที่ห้องอาหารตลอดเลยจนกลายเป็นติดการมองไปแล้ว“กินข้าวต้มกันก่อนนะครับ” วินชวนเจเดนทานข้าวต้มก่อนออกไปทำงาน วันนี้ตรงกับวันหยุดของเว เขาจึงเข้าครัวทำอาหาร“อืม กินได้แน่นะ กาแฟดำด้วย ” เจเดนนั่งลงรอทานอย่างว่าง่าย“คุณก็กินออกบ่อย”“ไม่บ่อยเท่ากินมึง”“ไ

“ ทางเราขอให้จบ ” วินบอกออกไปเพราะต้องการให้เรื่องนี้จบลงโดยที่ไม่ต้องมีใครต้องเจ็บตัวหรือถึงแก่ชีวิต“ไม่ได้ มึง ไอ้เจเดน มึงทำพี่กูขนาดนั้น แค่มึงขอโทษแล้วมันจะหายไหม” เวไม่รอช้าตอกกลับเจเดนออกไป เวต้องการให้เจเดนออกไปจากชีวิตพี่ชายของเขาตลอดชีวิต“มึงรักน้องมึง กูก็รักพี่กู มึงเลิกยุ่งกับพี่กูซะ แฟนพี่กูกลับมาแล้ว” เวยื่นคำขาดให้เจเดนทำตามที่เขาต้องการ“จบทุกอย่างกูยอมหมด ยกเว้นเรื่องเมียกู” เจเดนไม่ยอมตัดขาดจากวินอย่างแน่นอน “เลิกยุ่งกับพี่กู มึงทำกับพี่กูขนาดนี้แล้ว กูไม่เอาเรื่องมึงก็ดีแค่ไหน” เสียงของเวเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เขามองหน้าคนที่ทำร้ายพี่ชายอย่างโกรธเคือง ถ้าไม่เป็นเพราะวินห้ามเอาไว้ เขาคงทำมากกว่านี้ ผิดกับคนที่ถูกต่อว่า เจเดนเอาแต่มองหน้าของวินอย่างขอเห็นใจ เขาต้องการเพียงแค่คำตอบจากปากของวินเท่านั้น ว่าอยากให้เรื่องระหว่างเรามันจบลงหรือ แก้ไขอย่างไรได้บ้าง ทว่าสิ่งที่ออกมากจากปากของวินนั้นกลับทำเจเดนแทบทรุด “คุณเจเดนผมว่าเราจบกันแค่นี้ดีกว่าครับ เรื่องทุกอย่างมันก็คลี่คลายแล้วอีกอย่างพวกเราเองก็ไม่มีอะไรต้องข้องเกี่ยวกันอีกแล้วด้วย”

อาคารพาณิชย์สี่ชั้นขนาดใหญ่ถูกรายล้อมไปด้วยรถตำรวจและเจ้าหน้าที่ปราบปราม คลีนิคทางการแพทย์เกี่ยวกับศูนย์ผู้มีบุตรยากดดยเฉพาะแต่เบื้องหลังนั้นเป็นทำงานแบบผิดกฏหมายของจีนเทาที่เข้ามาเปิดกิจการค้ามนุษย์อุ้มบุญเถื่อนในประเทศไทย เจเดนเป็นคนส่งข้อมูลทุกอย่างให้กับทางตำรวจ และเป็นส่วนหนึ่งที่ร่วมมือกับตำรวจทำลายธุรกิจชั่ว ๆ นี้เช่นกันเจเดนเห็นความผิดปกติที่ทำไมแพทย์ถึงไม่มีจรรยาบรรณทั้งที่น้องสาวของเขายังไม่บรรชุนิติภาวะ ไม่มีทะเบียนสมรส เจเดนจึงให้ลูกน้อยสืบข้อมูล ไม่นานก็ทราบว่าคลินิคนี้มีเบื้องหน้าเบื้องหลัง ไม่นานคลีนิคเถื่อนแห่งนั้นก็ถูกทลายในพริบตาด้วยความว่องไวของตำรวจปราบปราม ที่ทำงานได้รวดเร็วทำให้ครั้งนี้พวกเขากวาดล้างผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องได้เกือบทั้งหมด แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้นทว่าก็ดีกว่าที่คว้าน้ำเหลว อย่างน้อยการกวาดล้างในครั้งนี้ก็สามารถสืบต่อเพื่อสาวเรื่องราวไปถึงตัวการใหญ่ได้ไม่ยาก เจเดนค่อยข้างพอใจกับการทำงานของตำรวจ แม้ว่าสิ่งที่เขาต้องการจะเป็นการจับกุมทั้งหมดก็ตามแต่เท่านี้เขาก็พอใจแล้ว อย่างน้อยก็เพื่อน้องสาวของเขา… การบุกทลายคลีนิกเถื่อนในครั้งนี

เสียงลมหายใจแผ่วเบาดังสม่ำเสมอในความเงียบของห้องพักคนไข้พิเศษ กลิ่นยาอ่อน ๆ ลอยปะปนไปกับกลิ่นกายของทั้งสองที่ยังอบอวลไปด้วยไออุ่นจากช่วงเวลาที่เพิ่งผ่านพ้นเจเดนพลิกตัวเข้าหาวินกอดอีกฝ่ายไว้แน่นราวกับกลัวว่าถ้าคลายอ้อมแขนออกวินจะหายไปจากเขา ร่างสูงซุกใบหน้ากับซอกคอของอีกฝ่าย สูดกลิ่นหอมจางของเหงื่อและเนื้อผิวที่ยังคงร้อนผ่าว มือแกร่งกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นไม่ยอมให้วินถอยห่าง “อึดอัดหรือเปล่า ผมนอนทับแขนคุณแบบนี้” เสียงทุ้มของวินกระซิบถาม ใบหน้าที่อยู่ใกล้กันจนแทบจะสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ดวงตากลมมองอีกฝ่ายอย่างห่วงใย ทั้งที่เพิ่งผ่านเรื่องหนักมาแท้ ๆ แต่ยังมีแรงเป็นห่วงเขาอีกเตียงคนไข้ขนาดใหญ่ในห้องพักส่วนตัวของโรงพยาบาลกว้างพอให้พวกเขานอนเบียดกันได้สบาย แต่กลับให้ความรู้สึกแคบลงเมื่อมีเพียงร่างของเจเดนและวินแนบชิดกันอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียว “ไม่ค่ะ พี่อยากให้วินนอนข้างๆ พี่แบบนี้” เสียงทุ้มแหบพร่าแต่เต็มไปด้วยความออดอ้อนน้ำเสียงนั้นทำให้วินชะงักใจเขาหนักอึ้งกับสิ่งที่ยังไม่ได้บอกเจเดน ทั้งที่ทุกอย่างควรจะเป็นช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยความสุขแต่เขากลับรู้สึกผิดในใจ“คุณเจเดนหิวไห