All Chapters of ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่: Chapter 31 - Chapter 40

“เจ้าพ่อปล่อยเงินกู้คนนั้นชื่ออัฐใช่ไหม?” น้องพิงค์พยักหน้ารัว จากที่เช็ดน้ำตาลวก ๆ ตอนนี้ดึงกระดาษทิชชูบนโต๊ะเช็ดน้ำตาไม่หยุด “ใช่ค่ะใช่! พี่เต้รู้จักเหรอคะ? บอกลุงคนนั้นได้ไหมคะ ว่าอย่าเพิ่งยึดบ้าน ขอให้พิงค์เรียนจบก่อน พิงค์จะหนีพิงค์จะพาแม่หนีออกไปจากบ้านหลังนั้น!” หลายประโยคของพิงค์ ทำผมกับแม่มองหน้ากัน ขนาดผมเรียนอเมริกาเมืองฟรีสไตล์สุด ๆ ผมยังไม่เคยได้ยินเรื่องบัดซบพวกนี้เลย ตอนออกงานแม่ง ลูกสาวคนสวยลูกสาวเอกอัครราชทูต แต่เบื้องหลังเบื้องลึกเทาไปด้วยกิเลศราคะ เรื่องนี้ผู้ใหญ่ผิดเว้ย เด็กไม่ผิด! พิงค์เธอเป็นลูกคนใช้ปกติก็ดีอยู่แล้ว ทำไมต้องดึงเธอมาเป็นลูกคุณหนูไฮโซเลี้ยงไว้สนองตัณหาตัวเองวะ “ใจเย็น ๆ หนูพิงค์ คนที่จะยึดบ้านของนังผกาคือคุณอัฐรึ?” แม่ผมถาม “ใช่ค่ะคุณป้า ลุงคนนั้นชื่ออัฐมีลูกน้องเยอะแยะ เขามาขู่คุณหญิงแม่ทีไรหนูกลัวมาก ฮึก ๆ” “ทำไมลุงอัฐถึงจะยึดบ้าน? คุณหญิงผกาหมดหนทางขนาดนั้นเลยเหรอ?” ผมถามสงสัย เพราะถ้าไม่ใช่เงินก้อนใหญ่และติดปัญหาอะไร ลุงอัฐไม่น่ายึดบ้านคฤหาสน์หลังนั้นได้ “เริ่มจาก คุณหญิงแม

“อืม เพราะยังไงกูก็ไม่เอา สงสัยพ่อมึงจะได้ไปว่ะไอ้อิฐ” ไอ้อิฐแทบช็อก ก่อนมันจะรินเหล้าเพียว ๆ กระดกและวางแก้วปึก!!บนโต๊ะ! “กูไม่ยอมให้เกิดขึ้นแน่ เป็นหนี้แค่นี้ เอาลูกสาวปีสี่มาใส่พานให้พ่อกูได้ยังไง? หน้าเงิน! บ้านแม่งเดี๋ยวกูยึดเอง!” ผมรีบยกมือห้ามทันที ขณะที่ไอ้อิฐมันตั้งท่าจะลุกขึ้น “เดี๋ยว ๆ ไอ้สัส น้องเขาจะหนีอยู่แล้ว มึงแค่บอกพ่อมึง ลดหย่นหนี้ให้หน่อยสักสามเดือน!” “ไอ้เต้ กูเก็บหนี้ลูกหนี้มาเยอะ มึงอย่าคิดว่ากูโง่ ที่ขอเวลายื้อจะหนีน่ะ ใครหนี? หนีหนี้กูเหรอ?” “ไม่ใช่ คืองี้! น้องพิงค์ไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของคุณหญิงผกา และสองผัวเมียนั่นทำไม่ดีกับน้อง อันนี้เรื่องจริงนะเว้ย น้องเขาบอกกูเอง กูก็ไม่รู้จะช่วยยังไงที่จริงมันไม่ใช่เรื่องของกูด้วยซ้ำ แต่กูสงสารว่ะ เห็นว่าเจ้าหนี้เป็นบ้านมึง กูเลยมาช่วยพูด” ไอ้อิฐถอนหายใจเสียงดัง ก่อนจะจ้องหน้าผมเขม็ง “มึงเป็นนักเจรจาต่อรองหนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไอ้เต้? กูจะบอกอะไรให้นะ พวกลูกหนี้ที่กูเคยเห็น ไม่ว่าหัวหงอกหัวดำลูกเล่นมันเยอะ มึงระวังโดนปั่นหัว” “มึงใจ

ทำไมฉันต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย! อยู่ ๆ ฉันก็ไม่พอใจที่เขาพูดแบบนั้น เขาบอกจะลดช่วงทดลองเหลือแค่สามวัน มันเหมือนกดดันฉันทางอ้อมให้ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง ฉันจึงเงียบไม่พูดไม่จา รินไวน์ให้เขาเสร็จก็นั่งก้มหน้าก้มตากินข้าว แต่กินไป ในหัวในใจวุ่นวายไม่หยุด สงสัยว่าเขาจะลดเวลาลงจริงรึเปล่า? หรือแค่ขู่ขำ ๆ อำเล่น ๆ เท่านั้น “อร่อยมั้ยคุณ นั่งเงียบเชียว” ฉันพยักหน้าตอบเบา ๆ ทั้งที่ยังก้มหน้าเขี่ยข้าวอยู่ จนคุณเต้เขาตักผัดผักใส่จานฉัน และพยายามก้มลงสบตา “คุณ... งอนผมรึเปล่า?” “เปล่า ฉันเพลีย ๆ” ฉันโกหก จริง ๆ แล้วฉันคิดเยอะกับคำพูดเขาต่างหาก แต่ฉันไม่กล้าถามเขา หน้าก็ไม่กล้ามอง ฉันกลัวเขาจับพิรุธได้ ว่าฉันกำลังกังวลกับสิ่งที่เขาพูด ฉันชอบเขาจริง ๆ หรือชอบเซ็กส์เขา ฉันตกหลุมรักเขาจริง ๆ หรืออยากเก็บเขาไว้แค่เอา? ฉันนั่งเงียบ และทวนแต่ประโยคคำถามพวกนี้ ก่อนที่ป้าแดงจะกลับไปบ้านคุณเต้ทิ้งเราไว้สองคน และนั่นก็ทำให้คุณเต้กล้าถาม กล้ากดดันฉันมากขึ้น เขาเดินมานั่งข้าง ๆ ฉัน ยกแขนโอบไหล่ และชวนฉันจิบไวน์เป็นว่าเล่น

คุณหมอน้ำแข็งพยายามยกมือบังกล้อง แล้วจิกตาใส่ผม แต่ไม่ทันไรเสียงเย็น ๆ จากปลายสายก็ดังขึ้น จนเธอรีบเอามือออกมา (เอามือลงน้ำแข็ง และช่วยอยู่นิ่ง ๆ) “สวัสดีอีกครั้งครับคุณพ่อคุณแม่ ที่นั่ง First Class สบายมั้ยครับ” คุณแม่พยักหน้ารัว ส่วนคุณพ่อนิ่ง (สบายจ้า ขอบคุณนะที่อัพเกรดที่นั่งให้เรา) (แต่คราวหลังไม่ต้อง) คุณพ่อพูดขึ้นมาทันทีเมื่อคุณแม่พูดจบ บอกเลยสีหน้าท่าทางนี่คุณหมอชัด ๆ ส่วนคุณแม่ร่าเริงมาก ท่านเหมือนหมอกาแฟคนนั้นเด๊ะ “บินไฟลท์ยาวนั่งสบาย ๆ ดีกว่าครับ ผมยินดี ว่าแต่ที่นั่นหนาวไหมครับ?” คุณแม่พยักหน้าตอบยิ้ม ๆ ส่วนคุณพ่อหันมองทางอื่น โถ่... ผมชอบลูกสาวคุณพ่อจริงจังนะครับ คุยกับผมหน่อยเถอะ (หนาวมาก ๆไว้วันไหนมีโอกาส เรามาเที่ยวด้วยกันนะว่าที่ลูกเขย) ผมยิ้มกว้างทันที แต่ว่าที่ลูกเขยคำนี้ ทำคุณพ่อหันขวับมองคุณแม่ และหยุดมองกล้องจ้องผม (ฉันกลับเมื่อไหร่ เจอกัน) พูดจบผมไม่ทันตอบตกลง คุณพ่อก็วางสายไป ก่อนสุดท้ายคุณหมอเธอจะหันมาเล่นงานผม เธอวางโทรศัพท์เรียบร้อยก็ยืนกอดอก และจ้องมอ

“ฉันไม่แปลกใจที่เธอโดนทิ้ง เธอน่ะปากไม่มีหูรูด!” กาแฟอ้าปากกว้าง มองฉันตกใจ “น้ำแข็งไอ้พี่บ้า ทำไมต้องซ้ำเติมตลอด” ได้ยินแบบนั้นฉันก็หยุดเดินตาม ก่อนจะยืนกอดอกมองน้องสาวฝาแฝดนิ่ง ๆ จนเธอพูดขึ้นมาอีกว่า... “ถ้าฉันพูด ถ้าพ่อรู้แล้วไง? ยอมรับซะเถอะเธอน่ะชอบคุณเต้แล้ว อย่าหลอกตัวเอง อย่าปากแข็งเลย เสียตัวแล้วก็แต่ง ๆ ไปซะ สะใภ้เวลฟายไม่อยากเป็นเหรอ?” แต่ง ๆ ไป? ทำไมกาแฟพูดแบบนี้ ไหนบอกจำไม่ได้ ไหนบอกไม่แน่ใจ?!! “สรุปเธอบอกพ่อไปแล้วใช่ไหม?” ฉันถามทวนเสียงดังจนกาแฟเม้มปากครู่นึง และสุดท้ายเธอก็พยักหน้าหงึก ๆ ตอบฉัน “อื้อ! บอกแล้ว ปากลั่น” “กาแฟ!” “แล้วไง? ทำไมเธอไม่คบกับคุณเต้? รับรักเขาไปเลย นอกจากหมอด้วยกันเอง น้อยนะที่คนแบบนี้จะตกถึงท้องพวกเรา เพราะวัน ๆ เราอยู่แค่โรงพยาบาล ออกเวร ก็กลับห้องมานอนตายอดตายอยากเหมือนฉัน! แล้วอีกอย่างนะน้ำแข็ง พ่อรู้พ่อจับเธอแต่งงานอยู่แล้ว คบ ๆ ไปเถอะเปิดตัวกับตระกูลเราไปเลย เฉิดฉายสะใภ้สายการบิน น่าภูมิใจสุด ๆ” ฉันยืนกำมือแน่น กัดฟันกรอดมองกาแฟที่ยิ้มร่ามีความสุ