All Chapters of ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่: Chapter 21 - Chapter 30

ฉันนั่งนิ่ง รู้สึกอึ้งกับความจริงที่น้องสาวฝาแฝดพูดออกมา พ่อรู้ แต่ไม่ถาม ไม่ด่า ไม่ดุฉัน ที่เป็นแบบนั้นพ่อคงอยากให้ฉันคิดเองและแก้ปัญหาเอง แต่จะแก้ปัญหายังไงล่ะ? ฉันแค่มีเซ็กส์! ถึงกฎของบ้านชัดเจนแค่ไหน ฉันก็ไม่อยากมีแฟนหรือแต่งงานหรอกนะ “ฉันจะทำยังไงดีกาแฟ?” “เฮ้อ... น้ำแข็ง ฉันถามตรง ๆ นะ เธอมีอะไรกับใคร? ผู้ชายที่มานั่งรอเธอวันนั้นใช่ไหม?” ผู้ชายที่นั่งรอวันนั้น? “ผู้ชาย? ที่รอฉัน? วันนั้นเธอไม่ได้พูดเล่นเหรอ?” ฉันรีบทวนถาม เพราะวันนั้นที่กาแฟบอกฉัน ฉันออกไปก็ไม่เห็นมีใครสักคน “พูดเล่นอะไรล่ะ! ผู้ชายหล่อ ใส่สูทเนี้ยบ ๆ ตอนนั้นฉันไม่รู้หรอกว่าเขารอเธอ รู้ตอนคุยกับพยาบาลนั่นแหละ เพราะฉันพูดชื่อเธอปุ๊บเขาก็หันขวับมามองเลย” หล่อใส่สูทเนี้ยบ ฉันไม่แน่ใจว่าเขาเป็นใคร เพราะหลัง ๆ มีผู้ชายมาป้วนเปี้ยนในชีวิตฉันเยอะ และแน่นอนมีแต่พวกนักธุรกิจไฮโซ ที่ชอบส่งดอกไม้มาอ่อยเหยื่อและมีจุดประสงค์เดียวคืออยากควงฉันเล่น แต่ถ้าถึงขั้นนั่งหน้าห้องรอฉันแบบนั้น ฉันเดาว่าเป็นคุณเต้ เพราะเขาดูเข้าหาฉันทั้งตื้อ

ถึงคอนโดไม่ทันถอดรองเท้า ผมก็รีบสวมกอดเอวบาง ๆ เธอทันที ก่อนที่จะทนไม่ไหว กดร่างเล็กเธอเข้ากับผนังห้อง และประคองแก้มขาวนวลขึ้นจูบอย่างเร่าร้อน หมอน้ำแข็งจูบตอบผม จูบแบบไม่เหนียมอาย แถมยังลูบมือเล็ก ๆ ตามตัวและดึงเนคไทผมออก ตอนนี้เราเริ่มหายใจติดขัดกันทั้งสอง เพราะต่างคนต่างจูบและสอดลิ้นใส่กันพัลวันจนเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง ผมจึงโอบเอวเธอขยับเข้าไปในห้อง ทั้งจูบทั้งเดิน จนไฟเปิดทีละดวง ๆ ตามหลัง ใกล้ถึงห้องนอน เสื้อสูทเนคไทคทุก ๆ อย่างก็เริ่มหลุดออกจากร่าง และเมื่อถึงปิดประตูทุกอย่าง คุณหมอคนสวยก็ถอนจูบออกจากริมฝีปากผม และผลักผมลงไปนอนบนเตียง ‘ฟุบ’ ผมตกใจรีบผงกหัวขึ้นมองหมอในชุดนักศึกษา ที่ตอนนี้เธอกำลังปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด ๆ แล้วก้าวขึ้นขึ้นมานั่งควบผม เมื่อกระดุมที่ปลดเผยอกอวบ เธอก็หยุดมือเล็กลง ก่อนจะขยับลงมาลูบไล้ตามแผงอกผมช้า ๆ และถอดเสื้อเชิ้ตออก จากนั้นลิ้นอุ่น ก็บรรจงลงตวัดตามยอดผมทีละข้าง ทีละข้าง เธอขบและดูดราวกับหิวโหยร่างชายมานาน และขบมันเล่นจนผมร้องซี้ดขึ้นมา “อ่าส์ คุณ... คุณนี

นั่นคือสาเหตุที่ฉันจัดการอารมณ์เดือดปุด ๆ ของตัวเองโดยการไปลงกับคุณเต้ แต่พอเสร็จออกจากคอนโดเขา ฉันเดือดกว่าเดิมอีกร้อยเท่า บ้าจริง ฉันโมโห และปวดหัวมาก ใจอยากกลับไปมีเซ็กส์สะใจ ๆ กับเขาให้หายขาด แต่อีกใจก็ไม่อยากเห็นหน้าเขา! เขาไปทำไม? ทำไมต้องไป? ฉันไม่ได้หึงนะ ฉันแค่รู้สึกหมั่นไส้ยัยป้านั่น เหมือนฉันกำลังถูกเบียดเบียนห่าง ๆ มีคนอยากเอาชนะฉัน มีคนตั้งใจกวนประสาทฉัน และวันนี้ก็ไปท้าทายฉันถึงโรงพยาบาล แบบนี้ใครจะอยากแพ้ให้มันสมน้ำหน้าล่ะ? แต่มันก็เหมือนแพ้ พอฉันได้ยินว่าคุณเต้จะไปตามนัด ฉันก็เสียศูนย์จนตั้งหลักไม่ทัน นี่ฉันอุตส่าห์ดึงความสนใจขัดขวางทุกอย่างแล้วนะ ทำไมยังจะไปอีก? ฉันเซ็งมาก เซ็งจนไปค้างที่คอนโดกับกาแฟ พอมาถึงก็ไม่ทำอะไร รีบแตะคีย์การ์ดเข้าไปทิ้งตัวนอนบนเตียงนุ่ม ๆ กับน้อง ไม่รู้นานแค่ไหนที่ฉันนอนคว่ำหน้าถอนหายใจหนัก ๆ แต่มันคงน่ารำคาญจนทำคนบนเตียงลุกขึ้นนั่ง และเขย่าตัวฉันหลายรอบ “น้ำแข็ง ๆ เป็นอะไรของเธอ เหนื่อยเหรอ?” ฉันพยักหน้าเบา ๆ แล้วขยับขึ้นไปหนุนหมอน พยายามนอนเงียบ ๆ คิดอะไรคนเดียวทั้ง ๆ ที

เช็คเอาท์ออกจากโรงแรมคุณเต้ก็มาส่งฉันที่โรงพยาบาล บอกเลยว่ากว่าจะถึงรถติดมาก และคนเครียดสุดคือคนข้าง ๆ ฉัน เขากลัวฉันทำงานไม่ทันกลัวฉันโดนคนอื่นดุ ทั้ง ๆ ที่ฉันไม่ได้เดือดร้อนเรื่องนั้นเลย ฉันเดือดร้อนเรื่องคุมกำเนิดให้ตัวเองมากกว่า เพราะเคยบอกกับคนไข้ว่า กินยาคุมฉุกเฉินบ่อยไม่ดี แต่ตอนนี้เข้าใจแล้วล่ะว่ามันจำเป็นมาก ถ้าไม่กินก็ท้อง! ครั้งแรกพ่อไม่พูดเยอะ แต่ถ้าเผลอท้องป่องมีทายาทสายการบินเวลฟายขึ้นมา พ่อฆ่าฉันแน่ ๆ แต่เอาเถอะกลัวตอนนี้มันไม่ทันแล้ว น้ำอสุจิคุณเต้อยู่ในตัวฉันแล้ว ฉันต้องเสี่ยงกินยาคุมฉุกเฉินอีกครั้งและต่อไปนี้ก็พยายามหักห้ามใจตัวเองทุก ๆ วัน ว่าอย่าอยากเสียวจนหน้ามืดตามัว เมื่อคุณเต้จอดรถหน้าโรงพยาบาล ฉันก็รีบปลดเข็มขัดเอี้ยวตัวไปล้วงข้างคอนโซลทันที ก่อนที่จะหยิบต่างหูข้างนั้นขึ้นมาท่ามกลางสายตางง ๆ ของคุณเต้ และเขาก็ชี้มาที่มือฉัน ชี้ไปที่คอนโซลตรงนั้นสลับกัน “ต่างหู? มาจากตรงนั้นเหรอ?” “อืม ขอบคุณที่มาส่ง” ฉันบอกขอบคุณโดยไม่มองหน้าไม่สบตา ก่อนจะกำต่างหูชาเนลบ้า ๆ นั้นลงมา และเดินตรงไปที่ถังขยะหน

“คิดดี เป็นฉัน ฉันก็ไม่คบ เอาล่ะจบ หนูตอบแค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าหนูเป็นคนยังไง แดงตักข้าวเลย” ฉันนั่งเงียบมองคุณเต้ที่นั่งฝั่งตรงข้ามนิ่ง ๆ ซึ่งเขาก็มองฉันเหมือนกัน แต่สายตาที่เขามองมามันดูอึดอัด เขาคงกลัวฉันไม่โอเคและรู้สึกแย่กับสิ่งที่แม่เขาพูด ฉันยกมือไหว้ขอบคุณป้าแดงที่ตักข้าวใส่จาน ก่อนจะก้มหยิบช้อนขึ้นแล้วหยุดชะงัก เมื่อมีใครบางคนตักแก้งส้มใส่จานให้ มือขาว ๆ ใส่แหวนเพชรแบบนี้ไม่ใช่ใคร แม่คุณเต้ “ตักให้แต่ไม่ใช่พิศวาส เป็นมารยาทของบ้านเรา” ได้ยินแบบนั้นฉันก็ยกมือไหว้ขอบคุณเช่นกัน เป็นมารยาทของฉัน “ขอบคุณค่ะ” “ถามจริง ๆ หนูจะหยุดอยู่แค่หมอทั่วไปเหรอ?” เมื่อฉันถูกถามอีกครั้ง คุณเต้ก็ถอนหายใจเสียงดังและวางช้อนลงทันที “เฮ้อ... แม่ครับ ไม่เอาครับแม่ กินข้าวกันเถอะไม่ต้องถามอะไรแล้ว” “ทำไมเต้ แม่แค่ถาม หรือหวงมากจนถามไม่ได้?” คุณเต้ถอนหายใจอีกเฮือกแล้วเอามือนวดขมับ ฉันจึงหันไปตอบแม่เขาทันที “กำลังจะเรียนศัลยกรรมประสาทและสมองค่ะ” “ยากรึเปล่า? อีกกี่ปีจบ”