All Chapters of ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่: Chapter 41 - Chapter 50

ผมบีบต้นขาคุณหมอหนักขึ้น หนักขึ้น มองริมฝีปากบางที่กัดเบา ๆ จนเธอค่อย ๆ หันมาสบตา แน่นอนเธอปฏิเสธผมไม่ได้ เธอรีบลงจากรถเปลี่ยนให้ผมขับทันที ก่อนที่ผมจะยิ้มที่มุมปาก และกดปลายเท้าเหยียบคันเร่ง ผมขับรถออกจากสำนักงานอย่างใจเย็น ทรมานคนข้าง ๆ ให้เธอโหยและหิวผมที่สุด บอกเลยว่าทั้งหมดวันนี้คือแผนผม ตั้งแต่ยามยันพนักงานทุกคน ผมปั่นให้เธอหงุดหงิด ปั่นจนเธอโมโห ปั่นจนไปนั่งหน้ากระโปรงรถทุบ ‘ปึก ๆ’ และพอดิบพอดีที่ฟ้าเข้าข้างส่งน้องพิงค์กับป้าผกามาขอสปอนเซอร์ผม มันเลยคูณสองระเบิดตูม! ทำให้เธออารมณ์ขุ่นขึ้นไปอีก ผมขับรถมินิคูเปอร์คุณหมอกลับคอนโด ขึ้นมาถึงห้องปุ๊บ เธอก็ผลักผมติดผนัง สายตาเธอตอนนี้เหมือนนางแมวยั่วสวาท ที่พร้อมจะกัดและฉีกผมเป็นชิ้น ๆ “ฉันเห็นผู้หญิงคนนั้นมาหาคุณ” ผมทำเลิกคิ้วขึ้นสงสัย และเพ่งมองคุณหมอขี้หึงตรงหน้าทันที ดูแววตาเธอสิ ถ้าไม่หึงผม ผมไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว ไม่ได้หึงธรรมดาด้วยนะ หึงเกี้ยวกราด “ผู้หญิงคนไหน? ผู้หญิงมาหาผมทุกวันผมจำไม่ได้” คุณหมอหยุดชะงัก เม้มปากมองผมตาเขม็ง ก่อนเธอจะไม่ใจเย็น

“ฉันต้องการคุณ” ใช่ฉันหลับตาพูด เพื่อปกปิดอาการขวยเขินของตัวเอง เพราะตอนนี้ฉันทนไม่ไหวแล้ว คุณเต้เขากำลังลังเลและมีแนวโน้มจะไปจากฉัน ซึ่งฉันฟังแล้วใจสั่น แอบกลัวว่าความใจดีของเขา มันจะทำให้เขายอมตกลงแต่งงานกับน้องพิงค์ “เปิดตาเถอะ ผมอยากมองตาคุณ” ฉันหลับตาปี๋แล้วก้มหน้าลงทันที เพราะตอนนี้ฉันเขินมาก จะให้เปิดตาสบตากับเขา ฉันคงใจสั่นเป็นเจ้าเข้า ฉันหลบตาเขาสักพัก ก่อนจะเอามือทาบอกสูดหายใจเข้าลึก ๆ และเมื่อชีพจรหัวใจเต้นปกติและดีขึ้น ฉันก็เปิดตาขึ้นมองพื้น แล้วค่อย ๆ นั่งลงที่โซฟา แน่นอนเขานั่งลงข้าง ๆ นั่งและเอนหนุนตักฉันอีกครั้ง จากนั้นริมฝีปากสวยก็ฉีกยิ้มตาม เขาส่งมือขึ้นมาแตะเบา ๆ ที่ปากฉัน ก่อนจะพูดว่า... “ยอมรับแค่นี้ก็จบ ปากนี่แข็งจริง ๆ คุณน่ะ ดูปากผมนะ ผมชอบคุณ ชอบคุณมาก ๆ และอยากเป็นแฟนคุณด้วย” ฉันข่มใจเม้มปาก ไม่ให้ตัวเองเผลอยิ้ม ฉันรู้ว่าเขาอยากเป็นแฟนฉัน รู้ว่าเขาชอบฉัน แต่ทำไมเขาพูดออกมาแล้วฉันเขินมาก ฉันควรเอาอะไรมายึดปากตัวเองดี ฉันไม่ไหวแล้ว และแล้วฉันต้องหยุดนิ่ง นั่งเขินทวีคูณขึ้นอีก เม

“คุณพ่อครับ คุณหมอรอผมที่บ้านแล้วใช่ไหมครับ” ผมทำถาม อ้อม ๆ จนคุณพ่อเปรยตามองผมแว๊บนึง “น้ำแข็งออกเวรหนึ่งทุ่ม” “...” เงียบกริบเลยผม ทำยังไงผมก็ไม่กล้าถามตรง ๆ ว่าท่านจะพาผมไปไหน ผมจึงขยับออกมาห่าง ๆ แล้วแอบส่งไลน์บอกคุณหมอน้ำแข็งไว้ ก้มหน้าพิมพ์มือสั่น ๆ และแชร์โลเคชั่นไปให้เธอ LINE | Dr.Namkeang [T-Tae: Share Location] [T-Tae: คุณ! พ่อคุณจะพาผมไปไหนไม่รู้ ผมอยู่ถนนสายนี้นะ ถ้าเปลี่ยนสายผมจะส่งโลเคชั่นไปเรื่่อย ๆ] คุณหมอไม่อ่านไม่ตอบ ผมส่งสติ๊กเกอร์ไปยังไงเธอก็ไม่สน! จนในขณะที่ผมรอคุณหมออ่านข้อความและก้มหน้าลง เสียงคุณพ่อก็กระแอมขึ้นมา! “อะแฮ่ม!” ผมหันกลับเก็บโทรศัพท์ทันที ก่อนที่จะรีบรินไวน์ให้คุณพ่ออีก “ครับ ๆ คุณพ่อ คุณพ่อชอบไวน์มั้ยครับ?” “อืม... รสชาติดี” ผมได้ยินแบบนั้นถึงกับยิ้ม อะไรไม่ผ่าน ให้ไวน์ผ่านก็พอวะ เพราะวงสุราอาจนำพามิตรภาพก็เป็นได้ และมันก็ได้จริงเว้ย! อยู่ ๆ คุณพ่อก็ดึงขวดไวน์รินให้ผม “คุณดื่มสิ” “ครับ ๆ ขอบค

ผมยิ้มปากแทบฉีก ก่อนจะลืมตัวดึงคุณหมอมากอดทันที “คุณกอดหน่อย ๆ ดีใจ” “บ้า... ทำไมคุณต้องกอดฉันตรงนี้” คุณพ่อก้มหน้านวดขมับทันที ก่อนที่คุณหมอจะรีบดันอกดันตัวผมออก ดูสิเธอเพิ่งร้องไห้ขี้มูกโป่ง แต่ตอนนี้หน้าแดงเขินผมแล้ว “พอ ๆ นั่งลง อย่ามากอดกันต่อหน้าผม ผมรับไม่ได้” คุณพ่อพูดจบก็รินไวน์ดื่ม ท่านยกพรวดจิกตาใส่ผม จนผมต้องรีบไหว้ขอโทษ หลังจากนั้นผมกับคุณหมอก็นั่งลง เรากินข้าวไปแอบมองกันไป ถามว่าเขินไหม? แม่งอย่างเขิน แต่เขินสุดก็ตอนเงยหน้าขึ้น และเผลอสบตากับพ่อแม่เธอนั่นแหละ “เขินกันใหญ่ กว่าจะตอบตกลงคบกับเขาได้ ปากแข็งเหมือนใครไม่รู้” อยู่ ๆ คุณพ่อก็โดนแซว ท่านเงยขึ้นส่ายหน้าเบา ๆ แล้วพูดกับคุณแม่ว่า... “แล้วเธอมาจีบฉันทำไม?” อึ้งไปอีก มีอะไรพีคกว่านี้มั้ย และตอนนี้ลูกสาวสองคนของท่านก็มองหน้ากันทันที ก่อนที่จะอมยิ้มไปกับคุณแม่ที่เขินตัวเป็นเกลียว “ก็คุณหมอหล่อ ไม่ให้จีบได้ไง” ภายใต้ความเงียบและสายตานิ่ง ๆ ผมเห็นคุณพ่อท่านแอบอมยิ้มออกมา “พ่อกับแม่น่ารักนะเน

“แม่เข้าใจ แต่เรื่องแบบนี้เราจับมือใครดมไม่ได้ลูก อย่าเพิ่งเครียด เดี๋ยวแม่ไปสู่ขอหมอน้ำแข็งให้ก่อน ตอนนี้ก็ซุ่ม ๆ ดูไว้ ไม่ก็ส่งสายสักคนไปสืบ” “แม่ครับ ผมนั่งเก้าอี้ซีอีโอได้แค่เดือนเดียว ผมไม่รู้หรอกใครไว้ใจได้ พนักงานในนี้ก็คนเก่าคนแก่สมัยพ่อทั้งนั้น” แม่เริ่มเครียดไปกับผม ท่านมองหน้าผมแล้วถอนหายใจตาม จนเราสองคนเงียบไปสักพัก และมีคนเคาะประตูเปิดเข้ามา ‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ “สวัสดีค่ะ” เคาะเปิดไม่ผ่านเลขาแบบนี้จะเป็นใคร ถ้าไม่ใช่แฟนผม คุณหมอเธอเปิดประตูเข้ามาพร้อมถุงกระดาษสีน้ำตาลริบบิ้นสีชมพู แล้ววางมันลงบนโต๊ะข้าง ๆ แขนแม่ “คุณป้าทานขนมด้วยกันมั้ยคะ แม่หนูทำเองค่ะ” แม่ผมขมวดคิ้วก้มมองถุงกระดาษบนโต๊ะแล้วเงยหน้ามองคุณหมอน้ำแข็ง “เรียกแม่สิหนูน้ำแข็ง จะเป็นสะใภ้เวลฟายอยู่แล้ว” คุณหมอเขินก้มหน้าอมยิ้ม ก่อนจะยกมือไหว้แม่ผมอีก และพูดว่า... “ขอบคุณที่เอ็นดูค่ะคุณแม่” ผมที่เครียด ๆ อยู่ ๆ เผยยิ้มออกมา ดูแฟนผมสิ ต่อหน้าผู้ใหญ่โคตรอ่อนน้อมถ่อมตน ผิดกับคนที่อยู่บนเตียงลิบลับ พอ