All Chapters of ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่: Chapter 11 - Chapter 20

“เอ่อ ผมแค่... อยากอยู่คนเดียว” เธอวางปิ่นโตสีเงินบนโต๊ะดังปึก แล้ววางถุงที่ถือลงไปด้วย “งั้นก็อยู่คนเดียว” “เดี๋ยว ๆ ไม่! คุณอย่าไป ผมป่วยเพราะคุณนะ” “เพราะฉัน?” หมอน้ำแข็งหยุดเดินทันที ก่อนที่จะชี้ตัวเอง แล้วเอามือกอดอกมองออกไปนอกหน้าต่าง ผมสัมผัสได้ สัมผัสได้ว่าเธอเริ่มรำคาญผมแล้ว “เอ่อ... คุณอย่าเย็นชากับผมสิ ผมป่วยและเครียด ผมต้องนอนซมพิษไข้ สายการบินก็ไม่ได้บริหาร” “คุณจะโม้ว่าคุณรวย? เหอะ ฉันรู้ว่าคุณรวย แต่ฉันก็รวย และภาระหน้าที่ฉันก็มีด้วย ฉะนั้นฉันไม่มีเวลามาฟังคนโกหกแบบคุณ!” อึ้งกิมกี่ไปเลยกู รวยระดับไหน? สนใจเป็นสะใภ้สายการบินเวลฟายแอร์ไลน์ไหมหมอ ผมอยากเปย์คุณนะ “เอ่อ ผมแค่...” “ฉันไม่สนใจเงินทองของคุณ คุณเลิกวุ่นวายกับชีวิตฉันสักที ถ้าคุณป่วยคุณไปโรงพยาบาลไหนก็ได้ ไม่ต้องมาโรงพยาบาลฉัน ฉันไม่อยากได้เงินคุณ” ผมเงยหน้าขึ้น เบิกตากว้างมองเธอ “คุณพูดอย่างกับคุณ” “นี่คือโรงพยาบาลของครอบครัวฉัน” อึ้งกิมกี่อีกแล้วกู อึ้งรอบสอง! ว่าแล้วเชียว เธอไม่ใช

ฉันกะพริบตาถี่แล้วควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าตัวเอง จนคุณเต้เขาขยับเข้ามาใกล้ ๆ จ้องหน้าฉัน และโบกมือไปมาเรียกสติ “คุณ ๆ เป็นอะไร เมาเหรอ?” ฉันไม่ตอบ รีบดันแก้วไวน์ไปห่าง ๆ ตัว ก่อนจะเอามือนวดขมับช้า ๆ ช้า ๆ อาการแบบนี้ฉันไม่ได้โดนยาแน่นอน เพราะฉันปวดหัวหนัก ๆ ร้อนไปตามเบ้าตาสองข้าง มันเหมือนกับฉัน “คุณไม่เอาสิ ถ้าคุณเป็นแบบนั้นอีกคุณจะโทษผมไม่ได้นะ คุณเป็นอะไร คุณรู้สึกยังไงตอนนี้?” คุณเต้ถามอีกครั้งจนฉันเงยหน้าขึ้นทันที ก่อนที่จะพยายามเค่นตอบ และสีจมูกที่เริ่มคันยุกยิกไปด้วย “คุณ ฉันปวดหัว ฮะ ฮัดชิ้ว!” น้ำมูกน้ำลายฉัน ทำคุณเต้หยุดชะงักและหลับตาลง เพราะฉันจามใส่เขาจนจมูกแทบหลุด ก่อนสุดท้ายเขาจะ ค่อย ๆ ยกมือขึ้น เช็ดน้ำลายน้ำมูก ที่ติดตามหน้าตัวเองพวกนั้น ตายแล้ว เขาไม่จีบฉันแน่เลย แต่มันก็ดีแล้วนี่! ฉันควรทำตัวทุเรศ ๆ เข้าไว้ ทำยังไงก็ได้ให้เขาเปลี่ยนใจ ชิ่งไปจากฉันให้เร็วที่สุด “โทษที เวลาฉันจามฉันไม่ชอบปิดปาก มันไม่สะใจ” คุณเต้ยิ้มเจื่อน ๆ แล้วยื่นทิชชูให้ฉัน ก่อนเขาจะหันไปดึงอีกแผ่นเช็ดหน้าตัวเองบ้าง เช็ดไปยิ้มเจ

คุณหมอหน้าแดงก่ำ ผมรู้ว่าเธอต้องการผม และต้องการมากด้วย แต่เธอจะกล้าแสดงออกรึเปล่าล่ะ? วันนี้ไม่มียาปลุกเซ็กส์ ไม่มีแอลกอฮอล์ มีแต่ผมนี่แหละที่ใช้เล่ห์อุบายเอาตัวเข้าแลก ถ้าเข้าถึงเรื่องลึกซึ้งของเธอได้เป็นครั้งที่สองและเธอตอบสนองผม ผมว่าอย่างอื่น มันก็ไม่ยากแล้วล่ะ ดูสิเธออยากเอามือออก และไม่ชอบใจ แต่ปลายนิ้วเรียวดันกดเข้าคลำลำรักผม สรุปยังไงกันแน่ครับ อยากหรือไม่อยาก? ผมจึงค่อย ๆ ปล่อยมือที่จับ ให้เธอเป็นอิสระอีกครั้ง แต่มือขาวเรียวก็ยังลูบตรงนั้นของผมเรื่อย ๆ ตอนนี้หน้าคุณหมอคนสวยแดงก่ำ ก่อนเธอจะหลับตาลงทันที เมื่อผมค่อย ๆ โน้มไปจุมพิตที่ริมฝีปากหยักสวยคู่นั้น “อื้ม~” แค่จูบและโดนสัมผัส กายแกร่งผมก็แข็งจนปวด ผมอยากปล่อย อยากกินเธอให้รู้แล้วรู้รอด จึงสอดมือลูบไล้ตามเอวบาง พร้อมกับส่งลิ้นนุ่มชิมรสหวานจากริมฝีปากคู่สวยไปด้วย จนตอนนี้ร่างบางเริ่มอ่อนระทวย เธอจูบตอบผม สอดลิ้นอุ่นหยอกล้อผมพักใหญ่ ก่อนผมจะหยุดถอนจูบออกมาหอบหายใจ ประคองแก้มขาวที่แดงระเรื่อ ๆ นั้นไว้ และพูดอะไรบางอย่างกับเธอ “คุณ

ผมตอบคำถามไอ้พีมไม่ได้ เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าผมจะเอายังไง ผมจึงนั่งจิบไวน์กับเพื่อนนั่งชิว ๆ คุยเรื่องอื่น เพื่อนคุยเรื่องงานเรื่อง ครอบครัว แต่บอกเลย ในหัวผมแม่งมีแต่หมอน้ำแข็ง ไม่รู้ผมหลงอะไรเธอนักหนา ผมได้เธอฟรี ๆ กินอร่อย ๆ ผมไม่ชอบรึไง? หลังจากไอ้พวกนั้นกรึ่ม ๆ เมาได้ที่ ผมก็รีบไล่มันกลับ เพราะเดี๋ยวมันเมาหัวราน้ำ มาเป็นภาระผมกับป้าแดงอีก จนตอนนี้เหลือแค่ผมแล้ว ผมนอนบนเตียงเดิมที่เพิ่งผ่านศึกสงครามมาหมาด ๆ ศึกครั้งนี้คุณหมอเธอทิ้งรอยน้ำรักไว้ให้ผมดูต่างหน้า ซึ่งผมมองมันทีไร แม่งก็คิดถึงแต่หน้าเธอ “เป็นบ้าอะไรวะกู? เฮ้อ...” ผมบ่นพึมพำแล้วเอื้อมหยิบรีโมทปิดไฟในห้องตัดปัญหา ก่อนจะนอนเอามือก่ายหน้าผากหลับตา พยายามลืมทุกท่วงท่า ที่ผมบดขยี้เธอบนเตียงนี้ เช้าผมออกมาทำงานเร็วกว่าปกติ เพราะวันนี้สายการบินผมรับเครื่องบิน Airbus A320 Neo เข้ามาหกลำ ซึ่งผมกับบอร์ดบริหารตกลงกันจะใช้เครื่องบินพวกนี้แทนเครื่องบินที่มีอายุการใช้งานนานจวนปลดประจำการ และใช้แทนเครื่องบิน Max 8 ที่มีปัญหาเรื่องระบบซอฟต์แวร์จนตกซ้ำตกซากไม่นานมานี้ แล

กาแฟมองหน้าฉันมองหน้าแม่ ตอนนี้ถึงแม่ไม่พูดฉันก็ดูออกว่าแม่รู้ เพราะสายตาแม่มีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ หนำซ้ำแม่ยังหาโอกาสช่วงพ่อเผลอ หันมาป้องปากกระซิบเรา “ปล่อยไปก่อน” ปล่อยยังไง? ฉันไม่เข้าใจ ให้กาแฟโดนตี ให้กาแฟรับผิดแทนแบบนี้เหรอ? “พอ! เลิกซุบซิบกันทั้งแม่ทั้งลูก กาแฟตามพ่อมา” เราสามคนหันขวับไปมองตามเสียง ก่อนกาแฟจะค่อย ๆ แกะมือฉันกับแม่ออกทีละข้าง ทีละข้าง แล้วเดินก้มหน้าก้มตาไปหาพ่อ “พ่อคะ มันเป็นยาหนูนะ ไม่ใช่ของกาแฟ” “เงียบน้ำแข็ง อย่าให้พ่อต้องพูดหลายครั้ง” เมื่อโดนเอ็ด แม่ก็รีบเดินมาจับมือฉัน ส่วนกาแฟเธอหันมาเม้มปากบาง ๆ พยักหน้าให้ ก่อนเธอจะเดินนำพ่อออกไป ทิ้งฉันกับแม่อยู่ในห้องสองคน เมื่อทุกอย่างเงียบสงบ พายุสึนามิที่ถล่มหายไป เราสองแม่ลูกก็เดินไปหย่นก้นที่ปลายเตียง เรานั่งถอนหายใจและนั่งมองหน้ากัน มองโดยที่น้ำตาฉันไหลออกมาไม่หยุด “ยาเม็ดนั้น ของน้ำแข็งเหรอลูก?” ฉันเม้มปากแน่นพยักหน้ารัว จนน้ำตาหยดเพาะลงมาอีกรอบ “ค่ะแม่ ของหนู” เสียงสูดหายใจเข้าลึก ๆ ของแม่ทำฉันรู้สึกผิดมาก แต่สุดท้าย แม่ก็ยกม