Lahat ng Kabanata ng ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่: Kabanata 91 - Kabanata 100

ฉันกลับมาห้องตรวจ พร้อมเรื่องที่วนเวียนอยู่ในหัว ก่อนหน้าที่พี่พีมพาพลอยมาล้างแผล ฉันเห็นพลอยแอบพิมพ์ยุกยิกกับใครบางคนช่วงพี่พีมเผลอ ตอนนั้นพลอยดูกังวลมาก ๆ เธอกวาดสายตามองรอบ ๆ ห้องก่อนจะรีบกดแป้นพิมพ์ในโทรศัพท์ มันเร็วมาก ๆ เร็วจนฉันแอบคิดตามที่ต้นกล้าพูด ว่าเร็วขนาดนี้ เธอไม่น่าจะคุยเรื่องทำงานยาวเหยียดกับเจฟได้ ฉันจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์และกะเวลาดู ถึงจะพิมพ์เร็วแค่ไหนก็ได้ไม่กี่คำ หรือว่าสองคนนั้นจะคุยก่อนหน้าอีก ทำไมฉันรู้สึกตงิดใจและเป็นห่วงอิคุณชายแบบนี้นะ พลอยอยากไปทำงานกับเขามาก จะสัมภาษณ์อยู่แล้ว แต่ก็ยอมหยุดรอเป็นเดือนเพื่อรอเขากลับมาบริหาร คนอยากทำงานจริง ๆ เขาทำแบบนี้ที่ไหน? และฉันรู้ว่าผู้ชายอย่างต้นกล้าเขาใจดี เพื่อนเขากล้าขอเขาก็กล้าให้ ฉันถึงบอกเขาไปแบบนั้นเพื่อให้เขาตามน้ำไป ให้พลอยติดกับไปไหนไม่ได้ แล้วฉันจะใช้โอกาสนี้แกล้งมัน ทำให้มันไม่กล้าวุ่นวายกับต้นกล้าอีก! วัฏจักรของนังพลอยมันต้องจบแค่นี้! ‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ “คุณหมอคะ หมอน้ำแข็งให้มาตามไปแผนกสูตินรีเวชค่ะ” ฉันดีด

ถ้าคิดว่าคนนี้ไม่ใช่ก็ตามใจลูกเถอะ คำนี้วนเวียนอยู่ในหัวฉันนับครั้งไม่ถ้วน เมื่อฉันขึ้นรถต้นกล้าและออกมาจากบ้านตัวเอง วันนี้ฉันตัดสินใจไม่นอนบ้าน เพราะพรุ่งนี้พ่อกับแม่จะไปเที่ยวเขาใหญ่กัน แน่นอนว่าพวกท่านไม่ชวนฉัน ฉันจึงไม่อยากตื่นมาคนเดียวให้แม่บ้านทำกับข้าวเสียของ เอาเถอะตัดมาที่เรื่องพ่อพูดก่อน เรื่องนั้นฉันคิดเยอะจริง ๆ ฉันสะดวกใจที่จะอยู่กับเขาแบบนี้จริงเหรอ? ฉันทำอะไรอยู่? ฉันต้องให้เวลาตัวเองนานแค่ไหนถึงจะพอ “ถอนหายใจครั้งที่ยี่สิบแล้วนะแว่น มีอะไรไม่สบายใจเหรอ?” ฉันหันไปมองคนถาม แต่เมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของอิคุณชายฉันยิ่งอึดอัดขึ้นไปอีก เขาคงไม่สบายใจที่พ่อฉันพูดและสรุปแบบนั้น แต่จะให้ทำยังไง? นั่นพ่อฉันนะ พ่อต้องแคร์และเป็นห่วงฉันที่สุดสิ พ่อจะเททั้งใจให้ผู้ชายที่เคยทิ้งฉันหกปีได้ยังไง “นายนั่นแหละ เครียดอะไรรึเปล่า?” ฉันถามกลับ แต่คนขับรถก็ยังมองตรงไปถนนไม่ตอบฉัน จนเราเงียบไปสักพักและนั่งหันไปคนละทิศทาง เขาถึงตอบกลับมา “แอบกลัวว่ะ ว่าพ่อแว่นจะไม่อยู่ทีมเค้า” สรุปก็เรื่องนี้นี่เอง “ถ้าพ่อไม

(เจ๊ใบดุนะอย่าคุยเลย เอ้อแว่น แค่นี้ก่อนนะเค้าประชุมก่อน ถ้าเค้าเลทไม่ต้องรอนะกลับก่อนได้เลย) “อืม” ฉันตอบและกดวางทันที แต่แอบหงุดหงิดนิด ๆ ที่เขาไม่ค่อยให้ความร่วมมือ ยังไงต่อล่ะ ฉันจะทำยังไงทีนี้ ฉันเฝ้าถามตัวเองในใจ และนั่งกุมขมับอยู่หลายนาที ก่อนที่พยาบาลจะส่งเคสเข้ามาและทำงานต่อ สรุปวันนี้ต้นกล้าไม่ว่างมารับ เขาติดประชุมที่บริษัทและกลับดึก ฉันจึงนั่งแท็กซี่กลับคอนโดเอง แต่กลับมาถึงคอนโดและแท็กซี่กำลังชะลอจอด ฉันกลับเห็นเจฟเขาเปิดประตูขึ้นแท็กซี่คันข้างหน้า ที่แท็กซี่ฉันกำลังรอเข้าไปจอดแทน แต่เดี๋ยวสิ ทำไมในรถ มีหัวผู้หญิง? ใคร? นังพลอยเหรอ? และทำไมท่าทางเจฟมีพิรุธแปลกๆ เขาหันมองรอบๆรนๆ จนฉันรีบหลบหลังเบาะทันที ก่อนที่จะค่อย ๆ โผล่ตาออกไปทีละนิด ๆ ทีละนิด มองตามท้ายรถแท็กซี่คันนั้น เจฟกลับไปคบกับพลอยเหรอ? และที่ทำลับ ๆ ล่อ ๆ กลัวต้นกล้ากับเคดุรึเปล่า? บ้าน่าเรื่องแค่นี้ ใครจะไปห้ามกันได้ ดูตงิด ๆ นะ “น้องครับถึงแล้ว” ฉันหลุดออกจากภวังค์หันมองมิเตอร์ทั

แล้วฉันก็รู้สึกได้ ว่ามือใหญ่ที่โอบเอว โอบแน่นขึ้น แน่นขึ้น แน่นทั้งที่ต้นกล้ามองไปที่เจฟกับเลขายิ้ม ๆ ด้วยสีหน้าปกติของเขา “อ้าว มีอะไรวะไอ้เจฟ” “ไอมีเรื่องจะปรึกษายู ยูสะดวกคุยรึเปล่า” คำว่าสะดวกคุย เจฟหันมายิ้มให้ฉัน ซึ่งมองจากนอกโลกก็มองออก ว่าเขาต้องการคุยกับต้นกล้าเป็นการส่วนตัว จนต้นกล้าหันมาหอมแก้มฉันฟอดนึง และพูดว่า... “แว่นเค้าคุยกับเพื่อนก่อนนะ แว่นไปเดินเล่นดูบริษัทเรารอ เดี๋ยวเสร็จเค้าจะพาไปหม่ำ ๆ” ฉันยิ้มจนตาหยีและหอมแก้มเขาทันที ไม่รู้ทำไมต้องทำแบบนี้ อยู่ ๆ มันก็ไปเอง หลังจากออกมาจากห้องทำงานต้นกล้า ฉันก็ลงมานั่งที่ห้องรับรองชั้นล่าง นั่งกินขนมนมเนยเล่นโทรศัพท์จนอยู่ ๆ สักพัก ก็มีผู้ชายคนนึงเลื่อนเก้าอี้นั่งฝั่งตรงข้าม กลิ่นน้ำหอมเย็น ๆ แบบนี้ กางเกงกับสูทเนี้ยบ ๆ แบบนี้ พี่พีม “ไงกาแฟ ไม่ค่อยได้คุยกันเลย” ฉันวางขนมลงบนจานและยิ้มหวานให้พี่พีม “ช่วงนี้ยุ่ง ๆ ค่ะพี่พีม ทั้งงานทั้ง...” “เรื่องหัวใจ” ฉันแห้ง ๆ ให้คนรู้ทัน แต่แก้มแดงฉาดไปถึงหู

“มะ ไม่บอก” มือที่เขี่ยยุกยิกหยุดนิ่งทันที จนฉันค่อยเปิดตาขึ้นและมองคนยิ้มเจ้าเล่ห์ตรงหน้า เขาหยุดทำไม ฉันเปียกไปหมดแล้วนะ “อยากต่อมั้ยคะ ถ้าอยากต่อบอกรักเค้าก่อน” ฉันก้มมองมือที่ลดจากสาปเสื้อล้วงเข้ากางเกงนอน ก่อนจะค่อย ๆ แยกขาออกรอเขาอัตโนมัติ จนเขาลูบเบา ๆ ตามเนินสาวและเลื่อนต่ำ กดนิ้วกลางแทรกร่องรัก..สัมผัสน้ำหวานเปียก ๆ ที่ฉันหลั่งออกมา “อื้อ~” “เปียกหมดแล้ว จะทนอีกนานแค่ไหนคะ?” ฉันหลับตาพริ้มซี้ดปากเบา ๆ ก่อนจะจับข้อมือแกร่งเขา ที่ขยับนิ้วถูช้า ๆ ช้า ๆ ล้อเล่นกับหลีบกุหลาบ จนปลายนิ้วยาวกดลงเข้ากลาง และดึงออกมาพร้อมน้ำหวาน ที่ฉันพรั่งพร้อม “จะทำก็ทำเถอะ ดึกแล้ว อื้อ~” ฉันเริ่มไม่ไหว จับมือใหญ่เขาเคลื่อนใส่ตัวเอง จนเขาค่อย ๆ ขบติ่งหูขบลำคอฉันทีละนิด ทีละนิด และกรีดกรายนิ้วแหวกสองกลีบดันมันเข้าไป “อื้อ~ อย่างงั้น” “จุ๊ ๆ ถ้าไม่บอกรัก ไม่ทำต่อนะ” คนบ้า ทำไมต้องทรมานกันแบบนี้ด้วย ฉันส่ายหน้าไปมาพร้อมร่อนเอวขยับเร่า ๆ ให้สองนิ้วเขาสอดใส่ลึกขึ้นอีก แต่ทว่าเจ้าของมือกล