ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่ のすべてのチャプター: チャプター 81 - チャプター 90

ฉันเงยหน้าขึ้นจากจอโทรศัพท์ และหันขวับไปทางขวา ก่อนจะ ค่อย ๆ เบิกตากว้างช้า ๆ เมื่อเห็นผู้ชายสูงโปร่งหล่อ ๆ ล่ำ ๆ เดินมา บอกเลยว่าสายตาบรรดาญาติ ๆ ฉันมองเขาทุกคน จนตอนนี้ต้นกล้าเขาเดินมาหยุด และยืนยิ้มตรงหน้าฉัน “กลับมาแล้วแว่น” พูดจบก็ก้มลงจุมพิตที่หน้าผากฉัน ทำเอาฉันเบิกตากว้างเท่าไข่ห่าน ทั้งเขินทั้งอายญาติ คุณพระ พี่พีมก็นั่งข้าง ๆ ฉันนะ ทำไมอิคุณชายทำแบบนี้? “แต่งเป็นคู่ต่อไปสิกาแฟ” เสียงพี่ปลายฟ้าแซว “ไม่ธรรมดาเลย ลูกสาวบ้านนี้” ป้าหวานอีกคน “น้องเขยไม่ใช่คนอื่นคนไกล” พี่นาวาก็เอากับเขาด้วย! “สู้ ๆ นะกาแฟ” แม่! แม่จะให้หนูสู้กับอะไร? “นั่งก่อนสิ” แล้วนี่คือพี่พีม ที่อยู่ ๆ ก็ลุกขึ้นให้ต้นกล้านั่งแทนเขา จนฉันเอ๋อรับประทานไปเลย เอ่อ... พูดตรง ๆ นะรู้สึกสวยก็สวยอยู่ แต่กลัวการเผชิญหน้าของพี่พีมกับต้นกล้ามากกว่า เพราะอิคุณชายเขาไม่ธรรมดา เคยหึงเหมือนหมาบ้าก็เคยมาแล้ว และเขาก็พูดกับพี่พีมว่า... “ขอบใจ นั่งด้วยกันดิ” ฉันหันขวับมองตามทันที จนเห็นพี่พีมย

“ไม่เอา! พอแล้ว! ถ้าจะทั้งคืนมันเกินไป” ฉันดึงเกาะอกที่ถอดทิ้งมาใส่ แต่ไม่ทันไรอิคุณชายก็คว้าหมับโยนโยนทิ้งอีกฝั่ง! และหันมายิ้มให้ฉัน “ที่รัก ห้องนี้คืนละหกหมื่น ไอ้กล้าบินถึงไทยปุ๊บก็มางานแต่งนี้เลย ขอหน่อยน้า” ฉันลอบถอนหายใจ มองไปที่เกาะอกที่นอนเคว้งคว้างอยู่บนพื้น ยาคุมก็ยังไม่ได้ซื้อ ถุงยางก็ไม่มี คืนนี้มันเป็นคืนฟรีของอิคุณชายใช่ไหม? “มีถุงยางรึเปล่า?” “ไม่มี ระดับนี้ไม่ต้องใส่ โตแล้วครับ รับผิดชอบแว่นได้ เอ้อเดี๋ยวนะ” อยู่ ๆ เขาก็หยุดพูด และเชยคางฉันหันไปหาทันที “แว่นเมนส์มารึยัง?” “มาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ทำไม? กลัวฉันท้องรึไง?” “อยากให้ท้อง แต่รอแต่งก่อนก็ได้ เค้ารอได้” แล้วฉันก็ดึงผ้าห่มปิดร่างตัวเองไว้ ก่อนจะหันไปหยิบหมอนหนุนและนั่งพิงที่หัวเตียง “รอไปเถอะ รอให้เท่ากับหกปีที่ทิ้งฉันไป” “ไม่เอาสิ ไม่พูดแบบนี้ กลับมารักกันดีกว่า นะ ๆ” เขาพูดแล้วโน้มมาหา จนทำฉันที่เอนหลังพิงหัวเตียงเบือนหน้าหลบ แต่ความพยายามอิคุณชายก็ไม่ลด จูบฉันไม่ได้ก็รีบแจ้นมุด

“นี่ต้นกล้า เจฟหล่อป่ะ” ผมหันขวับมองคนถาม กล้าถามแบบนี้ได้ยังไง? อย่าคิดสนใจไอ้เจฟอีกนะ! แค่ไอ้พีมผมก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ผมอุตส่าห์ติดต่อเจรจากับมัน ขอให้มันถอยออกไปช่วงผมไม่อยู่ เพราะเรื่องระยะทางและความใกล้ชิดมันไม่แฟร์กับผม ซึ่งมันก็รับปากผมบอกผมดิบดีว่าอย่าซีเรียส กาแฟไม่ได้คุยกับมันจริงจังเป็นแค่พี่น้องกันเท่านั้น ให้ผมเดินหน้าง้อเถอะ ถ้าผมง้อไม่สำเร็จและกาแฟเลือกโสด..มันค่อยจีบอีกที หึ ความพยายามเยอะจริง ๆ นะมึง ผันไปเถอะ! “ทำไมแว่น? ทำไมต้องสนใจไอ้เจฟ!” “ก็แค่อยากรู้ ว่าคนในวัฏจักรพลอยหน้าตาดีขนาดไหน ทำไมหล่อนถึงได้ระริกระรี้บ้าผู้ชายไม่หยุด” เอาแล้วเว้ย! ว่าพลอยขนาดนี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ พิษหึงรุนแรงมาก มันต้องกระตุ้นใช่ไหม? ถึงจะรู้ตัวว่ายังรักผมอยู่ “ไม่มีใครหล่อเท่าต้นกล้าแล้วแว่น เออนี่จะกินอะไรเลือกมาสักอย่าง” “แล้วแต่” “แว่นเลือกสิ เค้าตามใจแว่นหมดเลยน้า” คนข้าง ๆ หันมองผมและเบะปากใส่ทันที “ตามใจอะไร? คนที่กินยากสุดในสามโลกก็คือนาย ถ้าฉันเลือกแล้วกินไม่ได้ ก็บ่น ๆ ๆ

(ต้นกล้า!) “เจ๊ช่วยผมเถอะ ไม่อยากได้กาแฟเป็นน้องสะใภ้รึไง?” เจ๊ปลายฟ้าเงียบอีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจยาวเหยียดออกมาเสียงดัง (เฮ้อ... โอเคจะพูดให้ ถ้าเลี่ยงได้เลี่ยงนะ อยู่เป็นผู้อาศัยรูมเมทกันก็พอ) “ขอบคุณครับเจ๊ ว่าแต่ผมจะได้คำตอบเมื่อไหร่? ตอนนี้ผมจอดรถริมถนน ยังไม่มีที่ตั้งหลักปักฐานเลยครับ” (กดดันจริง ๆ งั้นรอแป๊บ เบบี๋ ๆ เค้ามีอะไรจะคุยด้วย) แล้วเสียงเจ๊ปลายฟ้าก็เบาลง ๆ สงสัยยกโทรศัพท์ออกจากหูแล้วเอามือปิดไมค์ไว้ และผมก็ได้ยินเสียงพี่เขยไกล ๆ คุยกับเจ๊ปลายฟ้าอยู่พักใหญ่ จน... (ต้นกล้า พี่นาวาบอกได้ คีย์การ์ดอีกอันอยู่ที่บ้านหลังใหม่ มาเอาสิ) ผมตบพวงมาลัยรถดัง ‘ปึก’ ด้วยความดีใจ ก่อนจะรีบขอโลเคชั่นบ้านเจ๊ปลายฟ้าหลังใหม่ และขับรถไปทันที ไปถึงผมก็ลากไอ้สองตัวไปสวัสดีพี่ ๆ ซึ่งพวกมันรู้ดีว่าผมมีแผนอะไร จึงเงียบกริบไม่มีใครปริปากสักคน จนผมได้คีย์การ์ดมาและไปที่คอนโด ย้ายข้าวของตัวเองที่มีนิดหน่อยไปห้องพี่นาวา “มึงย้ายไปแบบนี้ แฟนเก่ามึงรู้ไหมเนี่ย” ไอ้เคถามผ

หัวใจฉันพองโตขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นแววตาเบิกกว้างและริมฝีปากคู่สวยค่อย ๆ เผยยิ้มออกมา ภาพนี้มันเหมือนวันนั้นที่ฉันบอกชอบเขา ต่างแค่เรายืนที่สนามบาสสวมชุดนักเรียนมอปลาย และวันนั้นบ่ายสามแดดอ่อน ๆ ทุกอย่างวุ่นวายทุกคนกำลังสะพายกระเป๋ากลับบ้าน มีแค่ฉัน ที่สวมแว่นตาหนาเตอะมองเขาข้าง ๆ สนามบาส เพื่อที่จะรอกลับพร้อมเขา และตีเนียนไปยืนรอรถด้วยทุกวัน แต่วันนั้นมันต่างไป ไม่ใช่แค่ฉันทำเนียนไปยืนใกล้ ฉันแพ้คานะเรื่องคะแนนสอบกลางภาควิชาภาษาไทยจนยัยเพื่อนตัวดีก็ปิ๊งไอเดียขายขี้หน้าขึ้นมา คือ! ใครคะแนนน้อยกว่า คนนั้นต้องสารภาพรักกับคนที่ชอบ คานะเสนอและยิ้มกว้าง หึ ยังไง ๆ ฉันก็แพ้อยู่แล้ว ฉันโง่ภาษาไทยกว่าคานะ แถมฉันยังมีผู้ชายที่ชอบคือต้นกล้า ต่างจากคนที่คิดอะไรแบบนี้ขึ้นมา เธอเก่งทั้งภาษาไทยและไม่คิดจะชอบใครเลยด้วยซ้ำ! ตัดมาที่ฉัน ที่ชอบต้นกล้ามาตั้งแต่มอสอง เห็นเขาออกมายืนรอพ่อรอแม่หน้าโรงเรียนทุกวัน และบ่อยครั้งที่ฉันเห็นเขาซื้อขนมช่วยยายแก่ ๆ ให้เงินขอทาน บ้างก็เลี้ยงขนมเด็ก ๆ แถวนั้น ที่มายืนรอรถและซื้อของกินหน้าโรงเรียน