Semua Bab ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่: Bab 111 - Bab 120

น้ำแข็งหวงลูกมาก ยุงไม่ให้ไตไรไม่ให้ตอม แต่ฉันไม่สนใจหรอกฉันอยากฟัด ระหว่างที่น้ำแข็งแอ็ดมิทที่โรงพยาบาลฉันแวะไปหาหลานไปอุ้มทุกวัน ต้นกล้าก็มาเยี่ยมนะ รายนั้นชอบติณห์มาก ๆ เขาบอกต้องผูกมิตรไว้ ถ้าติณห์โตและเราขาดเหลืออะไร เขาจะได้ยืมเงินติณห์ “แล้วพี่ ๆ บ้านคุณชายคลอดวันไหน?” ฉันหันไปถามคนขับรถที่นั่งยิ้มอยู่ “ไม่รู้เหมือนกันรออยู่เนี่ย เอ้อแว่นคะ เค้าไปตรวจเชื้ออสุจิดูแล้วนะ แข็งแรงมากเหลือแต่แว่นแล้วค่ะ เป็นอะไรทำไมไม่ท้องสักที” ฉันหัวเราะเบา ๆ แล้วหันมองหน้าคนอยากมีลูกข้าง ๆ เขาพยายามทำฉันท้องมานาน แต่ไม่รู้เลยว่าฉันกินยาคุมอยู่ “หลังแต่งนะ วันเข้าหอปั๊มทั้งคืนเลย” “ถ้าคืนวันเข้าหอแว่นเป็นเมนส์ล่ะ เราแต่งสิบสอง แต่แว่นเป็นเมนส์ทุกวันที่สิบเอ็ดเค้าจำได้ เค้าต้องอดแน่ ๆ” “ก็รอจนเมนส์หมดสิคุณชายเวอร์ไปได้ เค้าก็อยู่นี่ไม่ได้ไปไหน ยังไง ๆ ก็มีลูกให้อยู่แล้ว” “เค้าอยากมีตอนนี้นี่ ของไอ้ไม้กับเจ๊ใบก็จะคลอดแล้ว เหลือแค่เค้า งานก็ยังไม่แต่ง แฟนก็ยังไม่ได้ท้อง” เขาทำเสียงงอแงใส่ฉัน ซึ่งฉันทำอะไรไม่ได้ นอ

(ตอนนั้นแม่เด็กกว่ากาแฟน้ำแข็งตั้งเยอะ แต่แม่ก็เลี้ยงลูกได้สบาย พ่อว่างพ่อก็ช่วย พอเปิดคลีนิคก็พาน้ำแข็งกับกาแฟไปด้วย พี่พนักงานที่นั่นช่วยกันเลี้ยง) “ไหนว่าหนูดื้อไงคะ พ่อพาหนูไปที่คลีนิคด้วยไม่วุ่นวายเหรอ” (ใช่ดื้อ แต่กาแฟจะดื้อเฉพาะตอนอยู่บ้าน ถ้าออกไปไหนกับพ่อ ความกลัวพ่ออ่ะเนอะ เงียบกริบ ให้เล่นอะไรก็เล่น ให้ทำอะไรก็ทำ) “เฮ้อ แล้วแม่คิดว่าลูกหนู จะกลัวพ่อรึเปล่า” (ไม่ คงจะติดแจเลยล่ะ แล้วนี่งานแต่งจะเลื่อนมั้ย? หรือฤกษ์เดิม แม่จะได้สั่งพิมพ์การ์ด) “ฤกษ์เดิมดีกว่าค่ะ ตอนนี้ท้องอ่อนเกินไปหนูคงเดินทั่วงานไม่ไหว” (งั้นดูแลตัวเองนะลูก เดินเหินก็ระวัง ว่าง ๆ แม่จะไปหา) “ค่ะแม่” พอวางสายจากแม่ฉันก็โทรหาคานะต่อ และรีบสั่งยาบำรุงของตัวเองก่อนที่คุณชายเขาจะไปถึง คานะถามฉันร้อยแปด แกรีบเหรอ? ทำไมหลานมาเร็ว? ดูฝั่งพี่ชายพี่สาวต้นกล้าสิ พวกเขายังไม่รู้อะไรเลยนะ แกก็ผลิตหลานให้ซะแล้ว อืมฉันลืมบอกไป พี่ไคล์ของคานะแต่งงานกับพี่ใบไม้พี่สาวต้นกล้า คานะเธอจึงรู้เรื่องของบ้านนั้นแทบจะทุกเรื่อง

“สวัสดีค่ะพี่ใบไม้” ฉันลงจากตักคุณชายและฉีกยิ้มหวาน ๆ ส่งให้พี่ใบไม้ ทันที ก่อนที่พี่เขาจะมองฉันงง ๆ สลับกับน้องชายตัวเอง และถามว่า... “เธอ กับอิกล้ายังไง?” ฉันยืนนิ่งตอบไม่ถูก หันมองหน้าต้นกล้าแว๊บนึงและขยิบตาให้เขา เอาไงดี? เขาจะให้ฉันบอกตอนนี้เลยมั้ย หรืออุบไว้ก่อน “คือ... ไม่ยังไงค่ะ มาผ่อนคลาย เจอคนไข้เยอะปวดหัว” บ้าจริง! ฉันตอบอะไรไปเนี่ย แต่คำตอบฉันทำพี่ใบไม้ขมวดคิ้วเป็นปม ก่อนจะเอามือกอดอกมองหน้าฉัน และหันมองต้นกล้าอีกหน ด้วยสีหน้าไม่พอใจ “ผ่อนคลายอะไร? ต้นกล้า! กาแฟเป็นเพื่อนคานะน้องผัวฉันนะ แกทำอะไรให้เกียรติกาแฟบ้าง” ต้นกล้าหันหน้าหลบและแอบขำ ก่อนจะทำเนียน ๆ หยุดหัวเราะ แล้วบอกพี่ใบไม้ว่า “ผมให้เกียรติตลอดล่ะ แต่ยัยนี่ไม่ให้เกียรติผม” ยัยนี่เลยเรอะ! อิคุณชาย “งั้นหนูไปนะคะพี่ใบไม้ สวัสดีค่ะ” พอเริ่มจนมุมฉันก็ตัดปัญหา รีบยกมือไหว้พี่สาวเขาทันที ก่อนที่จะหยิบกระเป๋าเดินดุ่ม ๆ ออกมาหน้าห้อง ให้พี่น้องเขาคุยธุระกัน

และแล้วฉันก็ได้ยินเสียงโห่ดังขึ้น ตามด้วยเสียงเพื่อนเจ้าสาวเพื่อนเจ้าบ่าว ที่ถกเถียงกันเรื่องซองและเรื่องตะโกนบอกรัก “เจ้าบ่าวไม่บอกรักเจ้าสาวหน่อยเหรอค๊า?” เสียงพี่ปลายฟ้า ดังดี๊ด๊าหน้าห้องและแซวลูกพี่ลูกน้องตัวเอง “บอกทุกวันล่ะเจ๊ แต่นิยมบอกแค่ในห้อง” พอต้นกล้าตอบมาแบบนั้น เสียงแซวของเหล่าเพื่อนเจ้าบ่าวก็โฮฮิ้วขึ้นเสียงดัง “ไม่รู้ล่ะบอกเลย ๆ ให้เขารู้ ว่ารักมากแค่ไหน หวาน ๆ ไม่งั้นไม่ให้เข้านะ” “บอกเลย! บอกเลย! บอกเลย!” ฉันนั่งอมยิ้ม กับเสียงคนโห่กดดันต้นกล้า ก่อนจะหันไปหาพ่อแม่และน้ำแข็ง ที่นั่งมองตรงไปที่ประตู ทุกคนไม่ได้ลุ้นหรอกว่าต้นกล้าจะบอกรักฉันรึเปล่า แต่คงลุ้น ว่าเพื่อนเจ้าสาวจะไถเงินเขาไปเท่าไหร่ “รักแว่นน้า” “กาแฟ ๆ ได้ยินมั้ย?” พอได้ยินเสียงเพื่อนเจ้าสาวถามข้างนอก ฉันก็เอามือป้องปากตะโกนตอบไป “ไม่ได้ยิน!” “รักแว่น! รักกาแฟ! รักหม่าม้านะค้าบ” รักหม่าม้านะครับ โอ้ยน่ารักจังเลย อยากวิ่งออกไปหอมหัว “ยิ้มแก้มจะแตกแล้วนั่น” อยู่ ๆ น้ำแ

สรุปนะ ตั้งแต่มีเมียมาเนี่ย ผมได้เงินไปทำงานวันละห้าร้อย! แม่งพี่ยามที่เป่านกหวีดโบกรถที่บริษัท เขาน่าจะได้มากกว่าผมอีกมั้ง ยัยแว่นไม่ประนีประนอมและไม่สงสารผมเลย เอะอะหักเงิน แล้วไม่มีใครช่วยผมด้วยนะ พ่อไม่ช่วยแม่หัวเราะใส่หน้า ส่วนเจ๊ใบกับไอ้ไม้ผมไม่บอกให้เสียหมาหรอก ถ้าพวกนั้นรู้ล้อผมยันลูกบวชแน่ ๆ “เมียให้เงินมาทำงานเท่าไหร่?” พอผมเซ็นเอกสารเสร็จ ก็ยื่นมันคืนให้พนักงานฝ่ายซอฟต์แวร์ ก่อนจะถามคำถามเดิม ๆ ที่ผมถามพวกผู้ชายที่มีเมียทุกแผนก เพื่อจะทำเป็นสถิติเอาไปเสนอยัยแว่นเพิ่มวงเงิน “ยังไงเหรอครับ?” “ฉันถามว่าเมียให้เงินมาทำงานวันละเท่าไหร่? ตอบมาเถอะน่า อย่าให้ต้องถามหลายรอบ” “อ๋อ ผมได้วันละห้าร้อยครับ แต่บางวันก็พันนะครับ แล้วแต่อารมณ์เมีย” ผมนั่งนิ่ง เพราะคิดน้อยเนื้อต่ำใจขนาดหนัก แม่งขนาดพนักงานระดับล่างยังได้เงินมาทำงานเท่ากู แล้วหัวหน้าฝ่ายซอฟต์แวร์ของบริษัท ฝ่ายเอนจิเนียร์จะขนาดไหนวะ “เอ่อ คุณต้นกล้าถามแบบนี้ มีอะไรรึเปล่าครับ?” “ไม่มี ไปเถอะ” พอพ