Semua Bab พลาดรักสัมพันธ์ลวง: Bab 21 - Bab 30

“พี่นีน เย็นนี้พ่อสั่งให้พี่โทรหาอ่ะ”“อืม เดี๋ยวพี่โทรไปเอง”นีรนารารับคำน้องสาวที่โทรมาหาในตอนพักเที่ยงด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยใจ ไม่ใช่กับน้องแต่เป็นเพราะคนเป็นพ่อที่สั่งให้โทรไปต่างหาก ปาริฉัตรที่เข้าใจพี่สาวตัวเองดีรีบปลอบใจทันที“ไม่ต้องไปคิดมากนะพี่นีน พ่อจะพูดอะไรก็ช่างเค้าเถอะ”“อื้อ ไม่ต้องงห่วงหรอกพี่โอเค ฉัตรก็ไม่ต่องคิดมากมีอะไรก็บอกพี่นะรู้มั้ย”นีรนารารีบปรับน้ำเสียงให้ดีขึ้นเพราะไม่อยากให้น้องต้องพลอยคิดมากไปด้วย เรื่องของเธอกับพ่อต่อให้ผ่านมากี่ปีก็ไม่เคยมีคำว่าเข้าใจกันได้เลย“โอเคค่ะคุณพี่คนสวย ฉัตรไปเรียนก่อนนะ”“จ้า ตั้งใจเรียน”—---------------“สวัสดีค่ะพ่อ”“ถ้าไม่สั่งให้โทรมาก็ไม่คิดจะโทรมาเลยสินะ”ถ้อยคำแรกไม่ใช่คำทักทายแต่เป็นคำประชดประชันที่ได้ยินจนชินชาไปแล้ว นีรนาราถอนหายใจเบาๆก่อนจะอธิบายเหมือนอย่างเคยแม้รู้ว่าพ่อไม่มีทางรับฟัง“นีนขอโทษค่ะพ่อ งานนีนมันยุ่งมากจริงๆไม่ว่างโทรหาเลย”“แกจะหาเวลาสักห้านาทียังไม่ได้เลยเหรอนีน วันนึงมันก็ต้องโทรมาได้บ้างแหละแกแค่ไม่ใส่ใจจะโทรเองต่างหาก”“นีนจะโทรไปให้บ่อยกว่านี้นะคะ”ไม่มีคำจะแก้ตัวเมื่อลึกๆแล้วนีรนาราเองก็ไม่ได

“ไง ไม่เจอกันกี่เดือนแล้ววะเนี่ย”พีรวิชญ์เอ่ยทักทันทีเมื่อเข้ามาในห้องที่เพื่อนนัดเอาไว้ ร้านเหล้าร้านเดิมที่เป็นลูกค้าประจำกันไปแล้วแม้จะไม่ได้มาบ่อยก็ตาม“มึงก็เกินไปมาก เพิ่งผ่านมาอาทิตย์เดียวเถอะ”“เหรอวะ ไม่เห็นจำได้เลย”“อันนี้มึงน่าจะความจำเสื่อมเพราะเหล้าแล้วล่ะพีนัท”อัคคีขัดขึ้นอย่างหมั่นไส้ทำเอาพีรวิชญ์มองค้อนแล้วสวนกลับทันที“มาถึงก็เปิดกูก่อนเลยนะไอ้ห่านี่”“มึงกำลังมีชื่อเสียงไม่รักษาภาพลักษณ์บ้างเหรอวะพีนัท เข้าออกร้านเหล้ายังกับบ้านตัวเอง”วิกรถามขึ้นมาอย่างอดจะสงสัยในตัวเพื่อนไม่ได้ เป็นนักร้องดังที่ไม่สนใจข่าวอะไรของตัวเองทั้งนั้น ถึงจะไม่เคยทำอะไรไม่ดีก็เถอะแต่สร้างภาพสักนิดเจ้าตัวก็ไม่สนใจจะทำ “ภาพลักษณ์ไม่ได้ทำให้กูอารมณ์ดีเหมือนเหล้านี่หว่า ช่างเถอะใครรักกูเค้าก็รักที่กูเป็นทั้งนั้นแหละแคร์คนที่ไม่รักทำไมวะ กูไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีซักหน่อย”“อือ ถ้าไม่ใช่เสียงกับหน้าตานี่กูก็ยังมองไม่ออกเลยว่าเค้าชอบมึงลงกันได้ไง”“เพลงผมเพราะครับคุณ ส่วนเสียงกับหน้าตานี่ก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ที่มันมีมาแต่เกิด ผมก็ลำบากใจที่ทำให้คนเค้ามาหลงรักเหมือนกัน”จบประโยคชมตัวเองยืดยาวนั้นท

“เสียใจด้วยนะมึง มีอะไรให้ช่วยก็บอกกูได้เลยนะ”อัคคีตบไหล่เพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยความสงสารและเห็นใจ รู้ดีว่าการสูญเสียคนที่รักนั้นมันเจ็บปวดขนาดไหนเพราะตัวเองก็เคยเผชิญมาก่อนเหมือนกัน การจากลาแบบที่ไม่มีวันได้พบกันอีกคงทรมานที่สุดแล้วสำหรับคนที่ยังต้องอยู่และเฝ้าคิดถึงคนที่จากไป“อือ ขอบใจที่มานะ”“กูต้องมาอยู่แล้ว คุณอาก็เหมือนพ่อกูนะ”อัคคีถอนหายใจก่อนจะมองไปที่รูปของพ่อวิกรด้วยความเศร้าไม่แพ้กัน เพราะเป็นเพื่อนที่สนิทกันมานานพาให้สนิทกับครอบครัวของอีกฝ่ายไปด้วย และกรวิชญ์พ่อของวิกรก็เป็นผู้ใหญ่คนสำคัญสำหรับอัคคีมากๆเพราะอีกคนเคยให้ความช่วยเหลือและความรู้ในทางธุรกิจตลอดมา “มึงได้กินได้นอนบ้างมั้ยกร อย่าปล่อยให้ตัวเองป่วยนะ”พีรวิชญ์ที่นั่งอยู่ข้างกันหันมาบอกเพื่อนด้วยความเป็นห่วง ท่าทางอิดโรยนั้นดูก็รู้ว่าไม่ได้พักผ่อนเลยด้วยซ้ำ วิกรพยักหน้าก่อนจะสารภาพความรู้สึกที่พยายามกดเอาไว้ออกมากับเพื่อน ความอ่อนแอที่ไม่อยากแสดงให้ใครได้เห็น“กูชาไปหมดเลยว่ะ กูพยายามเต็มที่แล้วมึงที่จะจัดการทุกอย่างให้ได้ตอนนี้แต่ยากที่สุดในชีวิตกูเลย”“กูเข้าใจมึงมากๆเลยกร มึงดูแลทุกอย่างได้แต่ก็อย่าลืมดูแลตัว

“บอสคะ”“ครับ”“มีคนติดต่อมาขอเข้าพบค่ะ”นีรนารารีบรายงานทันทีที่วิกรกดรับสายจากในห้อง วิกรที่นึกไม่ออกว่าวันนี้ตัวเองมีใครนัดตอนไหนก็ได้แต่ขมวดคิ้วสงสัยแล้วถามกลับ“ใครครับ ลูกค้าใหม่เหรอ”“ไม่ใช่ค่ะ เธอบอกว่าเป็นเพื่อนเก่าบอสชื่อคุณไออุ่นค่ะ”“งั้นบอกไปว่าช่วงนี้พี่ไม่มีวันว่างเลย แล้วก็กำลังจะเข้าประชุมไม่มีเวลาแล้วครับ”“ได้ค่ะ”นีรนารารับคำสั่งนั้นแม้ในใจจะสงสัยมากๆก็ตาม เพราะปกติบอสของเธอไม่เคยปฏิเสธแขกที่ขอเข้าพบสักคน“ถ้าเค้าติดต่อมาอีกก็บอกเหมือนเดิมนะครับ”วิกรสั่งย้ำอีกครั้งเพราะรู้ว่าอริสาคงไม่หยุดแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวแน่ๆ“ได้ค่ะบอส”“แล้วก็เอากาแฟเข้ามาให้พร้อมของหวานด้วยนะครับ”“บอสคะ…”นีรนาราเรียกอีกคนเสียงดังอย่างลืมตัวเมื่อได้ยินคำขอที่มาพร้อมความหมายแฝงนั่น “นะครับ”“...ก็ได้ค่ะ”พอได้ยินเสียงอ้อนจากอีกคนนีรนาราก็ใจอ่อนเหมือนทุกทีจนได้ แค่ส่งกาแฟกลายเป็นช่วงเวลาตักตวงของหวานของบอสเธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็จำไม่ได้แล้วเหมือนกัน ของหวานที่ว่าก็คือตัวเธอที่จะโดนเอาเปรียบเล็กๆน้อยๆจนกว่าอีกคนจะพอใจแล้วปล่อยออกมานั่นแหละ—------------------------“บอสคะ”“ว่าไงครับนีน”“ม

“กรอยู่มั้ยคะ”เสียงจากหน้าโต๊ะเรียกสายตาของนีรนาราที่กำลังเตรียมงานเพื่อเข้าประชุมกับบอสเงยขึ้นมาดู ชะงักไปนิดหน่อยเมื่อเห็นว่าเป็นอริสาที่หายไปเกือบสองอาทิตย์ตั้งแต่วันนั้น สายตาที่มองสบต่างจากวันแรกที่ได้เจอกัน เพราะวันนี้รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายไม่ชอบนีรนาราอย่างชัดเจน“ค่ะ แต่ว่าอีกเดี๋ยวจะมีประชุมแล้วค่ะ”“งั้นช่วยบอกให้ทีว่าไออุ่นแค่เอาของมาให้ ขอเวลาไม่นานค่ะ”อริสายกมือที่ถือของขึ้นมาให้ดูเพื่อยืนยันว่าเธอเอาของมาให้จริงๆ นีรนาราพยักหน้าตอบรับอย่างช่วยไม่ได้“ได้ค่ะ สักครู่นะคะ”“ครับนีน”เสียงของวิกรดังขึ้นเมื่อเธอต่อสายเข้าไปไม่นาน เธอมองอริสาที่ยืนจ้องอยู่ด้วยความอึดอัดก่อนจะรีบรายงานทันที“คือ คุณไออุ่นขอพบค่ะเธอมีของมาให้บอส”“ฝากไว้ที่นีนก็ได้นะครับ ฝากขอบคุณไออุ่นด้วย”“เอ่อ…บอสคะแต่ว่า”นีรนารากำลังจะแย้งเพราะไม่อยากรับมือกับคนคนนี้ แต่วิกรกลับตัดบททันทีราวกับรู้ว่านีรนาราจะปฏิเสธ“พี่ติดสายลูกค้าต่างชาติอยู่ครับ นีนจัดการให้พี่หน่อยนะ”“ได้ค่ะ”นีรนารารับคำสั่งอย่างจำยอมก่อนจะถอนหายใจเบาๆแล้วหันมารายงานกับอริสาที่ยืนมองอยู่“คุณไออุ่นคะพอดีตอนนี้บอสไม่สะดวกค่ะ ติดคุยงานอย