Semua Bab สายฟ้าของพาฝัน: Bab 11 - Bab 20

"มึงหิวน้ำเหรอฟ้า"นทีที่นั่งมองมานานถามเพื่อนที่เอาแต่ดื่มไม่พูดไม่จา สายฟ้าเพียงแค่หันมายักไหล่ก่อนมองไปรอบๆเหมือนเดิม"ก็ไม่ได้มานานอ่ะ"เสียงทุ้มตอบกลับโดยไม่ละสายตาจากหน้าเวทีที่มีนักร้องกำลังร้องเพลงอยู่ เพราะช่วงนี้เข้าเวรเช้าแล้ว ถึงได้ออกมาหาเพื่อนได้ แต่ก็ต้องแอบดูตารางอีกคนให้ตรงกันด้วยนั่นแหละ ยังต้องตามอีกนาน"แล้วใครใช้ให้มึงไปอยู่เวรดึกล่ะฟ้า อยู่กลางวันดีๆไม่ชอบจะเปลี่ยนทำไมวะ"ณภัทรที่อดจะบ่นไม่ได้พูดแทรกขึ้นมาทันที"กูตามหาคนไง""มึงจะติดใจอะไรนักหนา ป่านนี้ยังไม่ล้มเลิกอีกอ่อวะ"นทีถามอย่างแปลกใจ เพราะคนอย่างสายฟ้าไม่เคยสนใจใครขนาดนี้มาก่อน อย่างดีก็แค่ปล่อยไป"ก็อยากรู้"สายฟ้าตอบกลับทั้งที่ยังไม่หันมามองเหมือนเดิม"แล้วรู้รึยังล่ะ""อืม...รู้แล้ว""จริงเหรอวะ! ใครอ่ะ"ณภัทรถามอย่างสนใจทันที ก็ได้ยินมาว่าจำได้แค่กลิ่นจะไปตามเจอได้ไง"คนใน แต่เค้าระวังตัวมาก ไม่เคยหลุดเลย"สายฟ้าพ่นลมหายใจอย่างท้อๆ เท่าที่คอยตามแกล้งมาเป็นเดือนโดยไม่สนใจจะขึ้นเตียงกับใครอีกเลย ก็พอจะพิสูจน์ได้ว่าชอบกระต่ายตื่นตูมตัวนั้นเข้าแล้ว แต่จะทำยังไงให้คนที่เหมือนจะเขินแต่ก็หลีกหนีกันตลอดเว

"ดื่มน้ำก่อนมั้ยคะ"พาฝันถามคนที่ยังนอนหลับตาอย่างเป็นห่วง ไม่รู้ว่าระหว่างความเมากับความป่วยจะต้องแก้ที่อาการไหนก่อนดี อีกอย่าง หมอฟ้าเป็นหมอเลยนะ เธอจะไปรู้ดีกว่าได้ยังไง!"อืม...ก็ดีครับ พี่คอแห้งมากเลย"สายฟ้าดันตัวลุกขึ้นอย่างลำบากจนพาฝันต้องเข้าไปช่วยพยุงอีกรอบ แม้มันจะอันตรายต่อใจแค่ไหน แต่ด้วยจิตสำนึกของพยาบาลที่เต็มเปี่ยม ทำให้เธอพยายามคิดว่าคนตรงหน้าคือคนไข้ที่ต้องช่วยเหลือ แม้จะเป็นคนไข้ที่หล่อเกินไปก็เถอะ…"ใช้น้ำหอมอะไรครับ…""คะ?.."พาฝันที่นั่งลงข้างๆแล้วหยิบน้ำส่งให้ มองคนที่ตาฉ่ำเยิ้มมองเธออยู่อย่างสงสัย"ตัวหอมจัง ใช้น้ำหอมอะไรครับ พอดีกลิ่นมันลอยมาน่ะ"สายฟ้าบอกแล้วหันไปดื่มน้ำ ปล่อยให้คนที่อึ้งกับคำถามหน้าเห่อร้อนใจสั่นอย่างยากจะควบคุม จะทำให้เธอใจเต้นแบบปกติสักห้านาทีบ้างไม่ได้รึไงกันนะ…"น่าจะเป็นกลิ่นครีมอาบน้ำค่ะ ว่าแต่...พี่ฟ้าดีขึ้นบ้างรึยังคะ"พาฝันเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นว่าคุยเรื่องกลิ่นต่อไปรังแต่จะทำให้เธอเขินหนักกว่าเดิม ที่ทำเป็นนิ่งอยู่ก็เก่งขนาดไหนแล้วหมอฟ้าน่ะ...ไม่ใช่คนที่ควรอยู่ใกล้ชิดเลย เพราะต่อให้ชอบคนยากขนาดไหน ก็คงอดจะเผลอไผลกับความดูดีเก

พาฝันที่สะลึมสะลือตื่นขึ้นยามสายของอีกวัน ขยับตัวลุกอย่างยากลำบาก เพราะเมื่อคืนถูกเอาเปรียบไม่รู้กี่ครั้งจนหมดเรี่ยวแรงและปวดไปทั้งตัว เพราะคนตัวโตที่ตักตวงจากเธออย่างไม่รู้จักพอจนเธอแทบสลบคาอก พาฝันถูกพาอาบน้ำแต่งตัวใหม่ที่เป็นแค่เสื้อยืดตัวใหญ่ตัวเดียวนอน ตื่นมาถึงได้รู้สึกโล่งขนาดนี้เพราะเหนื่อยเกินจะต่อต้านถึงได้ปล่อยหมอฟ้าทำตามใจกับร่างกายตัวเองจนหลับไปหน้าหวานหันมองคนที่ยังหลับใหลอยู่ข้างๆอย่างนึกอิจฉา แม้ยามหลับหมอฟ้าก็ดูดีเกินไปแบบไม่ยุติธรรมเลย ขั้นกว่าของคำว่าหน้าตาดี เรียกแบบนี้คงจะไม่ผิดนัก ไม่แปลกใจที่พอลืมตามีชีวิตชีวาขึ้นมา ถึงได้ทำให้ใครหลงใหลจนมองเหม่อได้ขนาดนั้นพาฝันถอนหายใจมองเสี้ยวหน้าคมคายด้วยหลากหลายความรู้สึก ถ้าจะบอกว่าไม่ยินดีคงโกหก คนอย่างหมอฟ้ามาคอยตามมาพูดอะไรแบบนี้ใส่ ใจแข็งแค่ไหนก็คงไม่อาจต่อกรได้แต่เพราะเป็นคนแบบหมอฟ้าอีกนั่นแหละที่น่าหวาดหวั่น คนที่ส่องสว่างจนดูเกินเอื้อมถึง คนที่ใครๆต่างชื่นชมและฝันหา ไม่ต้องพูดถึงพื้นฐานครอบครัวที่เพอร์เฟคขนาดไหนหรอก เพราะแค่ทุกอย่างภายนอกก็แตกต่างจนแทบไม่กล้าไปแตะต้องแล้วจริงๆ…ขนาดตอนนี้พาฝันก็ยังพลาดซ้ำจ

สายฟ้าที่กลับไปเป็นเด็กชายตัวน้อยของพ่ออีกครั้งไถตัวลงไปนอนหนุนตักที่ไม่ได้นุ่มเหมือนตักแม่บัว แต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นและสบายใจอย่างหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว มือหนาดึงมือที่เริ่มเหี่ยวย่นตามกาลเวลามาแนบหน้าแล้วหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย “มีอะไรอยากเล่าให้พ่อฟังมั้ยพี่ฟ้า”ก้องฟ้าใช้มือข้างที่ว่างลูบหัวทุยของลูกชายคนเดียวอย่างรักใคร่เอ็นดู สำหรับคนเป็นพ่อแล้ว ต่อให้ลูกโตจนรับผิดชอบตัวเองได้ขนาดไหน ในสายตาก็ยังคงเป็นเด็กที่ต้องคอยดูแลห่วงใยอยู่เสมออย่างไม่มีข้อแม้ใดๆ“พี่ฟ้าไม่รู้จะเริ่มยังไงครับ ที่จริงพ่อก็น่าจะรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ”สายฟ้าตอบอย่างรู้ทัน เพราะทุกเรื่องในชีวิต ต่อให้ไม่เคยเล่าแต่พ่อก็มักจะรู้ทุกอย่างด้วยตัวเอง ไม่ได้ไม่พอใจอะไรหรอก เพราะพ่อก็ไม่เคยมาวุ่นวายอะไรให้หนักใจเลย กลับกันพอมีเรื่องไม่สบายใจแบบนี้ พ่อจะเป็นคนแรกที่เข้ามาหาและมอบความสบายใจให้เสมอ“ถึงรู้ พ่อก็อยากฟังจากพี่ฟ้ามากกว่าจากคนอื่น พ่อเคยบอกพี่ฟ้ามาตั้งแต่เด็ก จำไม่ได้เหรอครับ”“ครับ พี่ฟ้าจำได้”สายฟ้ายิ้มบางอย่างนึกย้อนไปช่วงที่ยังเด็ก ช่วงที่ยังขาดความยับยั้งชั่งใจ จนทนกับวาจาและความร้ายกาจของเพื่อน

“เราคิดว่า…เรากำลังเริ่มชอบคนนึงๆ”พาฝันเกริ่นนำจากความรู้สึกตอนนี้ที่ปฏิเสธไม่ได้ ถึงจะไม่เคยมีความรักก็ใช่จะไม่รู้จักว่าคืออะไร แค่ความชอบมันคงไม่ได้ซับซ้อนจนตีความไม่ออกขนาดนั้นหรอก การจะชอบใครไม่ใช่เรื่องยาก สิ่งที่ยากมันคงเป็นคำที่ว่า ‘ชอบได้รึเปล่า’ มากกว่า“เค้าดีกับฝันมั้ย”ลลิลไม่ได้ถามว่าคนที่เพื่อนชอบคือใครหรือทำไมชอบ แต่เลือกจะถามสิ่งที่สำคัญที่สุดมากกว่า เพราะสิ่งที่เธอหวัง ก็แค่อยากให้เพื่อนมีรักดีๆเท่านั้น“ดีสิ เค้าดีมาก ดีเกินไปทุกอย่างจนไม่กล้าจะชอบเค้าเลย แต่เราก็ชอบไปแล้ว”พาฝันตอบด้วยตาที่แดงก่ำ เพราะไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวเลย แต่กลับปล่อยให้ตัวเองรู้สึกตั้งขนาดนี้“ไม่เป็นไรนะฝัน คนเราห้ามความรู้สึกไม่ได้หรอก แต่ที่บอกว่าไม่กล้าชอบ บอกได้มั้ยว่าทำไม”ลลิลเอื้อมมือข้ามโต๊ะมาจับมือเพื่อนแล้วลูบปลอบใจเบาๆอย่างเข้าใจ เปิดมาด้วยความเศร้าหม่นขนาดนี้ ก็คงจะแบกไว้จนหนักน่าดู“แค่เริ่มต้น มันก็ผิดพลาดไปหมดแล้วลิล เราไม่ควรสานต่อด้วยซ้ำ ยิ่งรู้จักก็ยิ่งเกินเอื้อมจนเรากลัว”พาฝันระบายอย่างอัดอั้นตันใจที่สุด ใช่ว่าตอนที่ปฏิเสธจะไม่รู้สึก แต่กลับรู้สึกมากจนทนเห็นหน้าไม่ได้ต่า