All Chapters of สายฟ้าของพาฝัน: Chapter 21 - Chapter 30

ลลิลพาเพื่อนมานั่งที่สวนสาธารณะไม่ไกลจากห้างสรรพสินค้าเท่าไรนัก บรรยากาศยามเย็นเริ่มมีคนออกมาวิ่งและเดินเล่นประปราย ทั้งคู่เลือกมุมสงบที่สุดใต้ต้นไม้เป็นที่คุยกัน ม้านั่งตัวเล็กทำให้ใกล้กันมากขึ้นกว่าเดิมแต่ไม่ได้ทำให้อึดอัด มีเพียงความสบายใจต่อกันเท่านั้นลมเย็นจากสระน้ำขนาดกว้างพัดเข้าหน้าเอื่อยๆทำให้ผ่อนคลาย ลลิลมองใบหน้าสวยหวานของเพื่อนที่มีรอยยิ้มบางๆก็อดยิ้มตามไม่ได้ เพื่อนคนสำคัญของเธอ ดูเปราะบางเหลือเกินในวันนี้“ชีวิตคู่…มันดีจริงๆเหรอลิล”พาฝันเอ่ยถามออกมาแผ่วเบา ในใจยังคงครุมเครือด้วยความรู้สึกที่ทั้งอยากจะลองรัก และอยากจะปัดทุกความรู้สึกออกไปพร้อมๆกันลลิลยิ้มบางกับคำถาม ในหัวนึกถึงหน้าคนรักที่แต่งงานใช้ชีวิตคู่มาเป็นปีอย่างที่รู้สึกสุขมากกว่าทุกข์ เป็นการตัดสินใจแต่งแบบที่รวดเร็วจนครอบครัวคัดค้านเพราะเพิ่งเรียนจบ แต่การคบกันมานานก็พอจะเป็นข้อโต้แย้งได้ และคิดว่ายิ่งเริ่มทำงานก็คงจะมีเวลาให้กันน้อยลง อย่างน้อยได้อยู่ด้วยกันในฐานะที่ดูแลกันได้มากขึ้นจะมากจะน้อย ก็ยังเป็นช่วงเวลาที่มีค่าอยู่ดี“มันก็ขึ้นอยู่กับว่าเป็นช่วงเวลาไหนนั่นแหละฝัน มันอาจไม่ได้ดีตลอดเวลาขนาดนั้น รัก

กว่าจะผ่านพ้นช่วงเวลาบนรถและทานข้าวมาได้ พาฝันก็รู้สึกเหนื่อยจนอยากไปนอนพักอีกรอบ การอยู่ใกล้หมอฟ้าไม่ใช่เรื่องดีกับหัวใจเลย แค่ตอนนี้ที่หมอฟ้ายืนยันชัดเจนว่าจะจีบและไม่ถอยห่าง เธอที่ยังกลัวและสับสนก็ยังเผลอไผลไปทีละนิดอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ ไม่ต้องให้ใครบอกก็รู้ว่าเธอไม่มีทางต้านไหวหรอก“น้องฝัน มีอะไรจะบอกพวกพี่มั้ยคะ”เสียงทักทายจากรุ่นพี่พยาบาลในแผนกอย่างมิ้งดังขึ้น ทำเอาพาฝันตื่นจากความคิดว้าวุ่นในใจ เท้าสองข้างหยุดชะงัก ก่อนกวาดสายตามองไปรอบๆเมื่อรู้สึกว่าทุกสายตากำลังจับจ้องเธอด้วยหลากหลายอารมณ์ ทั้งอยากรู้อยากเห็นจนปิดไม่มิด ทั้งมองด้วยความไม่พอใจ หรือแม้แต่สายตาที่อิจฉา ไม่ได้มีเฉพาะคนที่รู้จักแต่รวมไปถึงทุกแผนกในรพ.ที่มองมาเห็นกันได้ตอนนี้ อยู่ดีๆพาฝันก็รู้สึกทำตัวไม่ถูกขึ้นมา “บอกอะไรคะพี่มิ้ง”พาฝันทำเป็นเมินเฉยต่อสายตาที่จับจ้อง ทักทายรุ่นพี่กลับแล้วเข้าประจำที่อย่างคล่องแคล่วทันที เพราะถึงจะมาก่อนเวลาแต่อาชีพนี้ไม่ได้มีเวลาที่ว่างจนคุยเล่นได้หรอก อย่างน้อยก็ต้องเตรียมพร้อมตลอดเวลานั่นแหละ“หมอฟ้าเค้าจีบฝันอยู่เหรอ”พาฝันชะงักมือที่จัดของทันที ตาสวยมองสบคนพูดอย่างไม

“แย่จัง ฝนตกแรงมากเลย”สายฟ้ามองฝนที่พากันกระหน่ำตกลงมาจนมองอะไรแทบไม่เห็น และตอนนี้เจ้าตัวก็มานั่งอยู่บนห้องของพาฝันแบบที่เก็บความดีใจไว้แทบไม่มิด เพราะจากที่อาสามาส่งแต่ฝนดันตกลงมาระหว่างทาง พาฝันจึงจำใจต้องให้ขึ้นมาพักรอฝนหยุดอย่างเสียไม่ได้ แม้ใจจะยังไม่แข็งแรงพอจะต่อกรก็เถอะจนป่านนี้ที่พาฝันทั้งทำอาหารให้กินและให้นั่งรออย่างสบายใจหน้าทีวีจนเริ่มดึก ฝนที่รู้ใจสายฟ้าเหลือเกินก็ไม่มีทีท่าจะหยุด แถมยังตกหนักกว่าเดิมจนพาฝันเริ่มกังวล แต่สายฟ้ากลับรู้สึกว่ารักหน้าฝนมากเหลือเกิน“หนูง่วงรึยังครับ ให้พี่ฟ้ากลับเลยมั้ย”สายฟ้าถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆแต่เว้นระยะห่างอย่างเกรงใจ ผิดกับความรู้สึกข้างในลิบลับ“แต่มันตกแรงมากเลยนะคะ พี่ฟ้าจะกลับยังไงมันอันตราย”พาฝันท้วงอย่างกังวล เธอจะกล้าให้คนที่สำคัญกับใครๆมากมายฝ่าฝนแรงๆแบบนี้กลับบ้านได้ยังไง ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาเธอรับผิดชอบไม่ไหวหรอกนะ อีกอย่างเธอก็เป็นห่วงมากๆด้วยนั่นแหละ“แต่มันดึกแล้ว พี่ฟ้ารบกวนหนูนานแล้วนี่ครับ”สายฟ้าตอบหงอยๆอย่างที่ใครเห็นก็ต้องใจอ่อนให้ ไม่เว้นแม้แต่พาฝันหรอก“นอนนี่ก่อนมั้ยคะ เช้าค่อยไปเปลี่ยนชุดที่บ้าน”พาฝันตัดสินใจใ

สายฟ้าที่เห็นคนข้างตัวเงียบเสียงไปก็เอ่ยออกมาอีกครั้งอย่างต้องการให้มั่นใจ ว่าการอยู่ในชีวิตสายฟ้าไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นเลยสักนิด“ทีนี้ เลิกกังวลเรื่องที่บ้านและสังคมของพี่ฟ้าได้แล้วนะครับ เพราะพี่ฟ้าก็ไม่คิดจะสนใจใครนอกจากคนที่รัก แล้วพี่ฟ้าก็พร้อมจะปกป้องคนที่รักอยู่แล้วครับ” “ค่ะ ฝันเข้าใจแล้ว”พาฝนรับคำอย่างที่คิดอะไรไม่ออกไปชั่วครู่กับประโยคที่แสนหวานนั่น ถึงหมอฟ้าไม่ได้เจาะจงว่าเป็นเธอ แต่นาทีนี้พาฝันก็ใจเต้นรัวเม้มปากที่แทบกลั้นยิ้มไม่ไหวแน่นอย่างเขินอาย ก่อนจะสะดุ้งอีกครั้งเมื่อมือหนาที่แสนอบอุ่นเลื่อนมาจับมือเธอไว้จนใจเต้นรัว“พี่ฟ้า…”พาฝันเรียกคนที่ลูบมือเธอแผ่วเบาอย่างไม่เข้าใจการกระทำ ก็บอกเองว่าจะรอเธอพร้อมคงไม่ใช่จะผิดคำพูดตั้งแต่เริ่มหรอกนะ แต่เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมาก็ทำเอาความกังวลปลิวหาย แทนที่ด้วยความเอ็นดูอย่างห้ามรอยยิ้มไม่ได้“พี่ฟ้าง่วงแล้ว หนูง่วงรึยังครับ”สายฟ้าที่เริ่มตาปรือถามเสียงงัวเงียอย่างที่รับรู้ได้ว่าง่วงจริงๆ พาฝันหันมองคนข้างๆด้วยดวงตาใสแจ๋ว แม้จะมองไม่เห็นก็ตาม“พี่ฟ้าง่วงก็หลับเลยค่ะ เดี๋ยวฝันก็หลับเอง”พาฝันตอบคนที่ยังลูบหลังมือแผ่วเบาโ

"รอนานมั้ยคะ"พาฝันถามคนที่ส่งยิ้มบางมาให้อย่างรู้สึกผิด เพราะรอลิฟท์นานกว่าที่คิด เลยทำให้รู้สึกเกรงใจหมอฟ้าไม่น้อย "รอทั้งชีวิตก็ได้ครับ"เสียงทุ้มที่ตอบกลับมาทำให้พาฝันที่กำลังคาดเข็มขัดชะงัก ก่อนจะเงยขึ้นสบตาพราวระยับอย่างแสนเจ้าเล่ห์ที่ทำให้ใจสั่นไหวนั่น แต่เพราะตอนนี้มีภูมิคุ้มกันมาไม่น้อยแล้วหลังจากต้องใกล้ชิดกันมาสักระยะ พาฝันที่หน้าเห่อร้อนพลันมองค้อนใส่ทันทีอย่างหมั่นไส้นิดๆ"งั้นรออีกสักชม.น่าจะได้มั้งคะ เหมือนฝันจะลืมว่าต้องซักผ้า"เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังขึ้นทันทีที่พาฝันพูดจบ สายฟ้าที่ไม่คิดฝันว่าจะโดนย้อนมาแบบนี้ถึงกับกลั้นไม่ไหว "ร้ายขนาดนี้แล้วเหรอครับ ไม่เขินให้พี่ฟ้าหน่อยเหรอ""มุกเก่าขนาดนี้ก็ไม่คิดว่าจะเล่นเหมือนกันนะคะ""หมดกัน พี่ฟ้ารู้สึกเสียความมั่นใจมาก"สายฟ้าทำหน้าเศร้าสวนทางกับรอยยิ้มที่ดูยังไงก็ชอบใจ จนพาฝันค้อนเข้าให้อีกทีอย่างเชื่อไม่ลง"เราจะไปที่ไหนนะคะ"พาฝันตัดบทจนสายฟ้าขำอีกรอบอย่างกลั้นไม่ไหว รู้สึกดีมากนั่นแหละที่พาฝันเริ่มเป็นตัวเองด้วยขนาดนี้ แต่ก็ปัดทิ้งทุกประโยคที่อุตส่าห์สรรหามาหยอดเหลือเกิน "พี่ฟ้าไปไหนก็ได้ถ้ามีหนูไปด้วยครับ"และคว