All Chapters of สายฟ้าของพาฝัน: Chapter 1 - Chapter 10

"ไง นานนะมึง สบายตัวเลยสิ"เสียงแซวจากเพื่อนที่นั่งรอดังขึ้น สายฟ้ายิ้มร้ายอย่างที่เพื่อนๆพากันหมั่นไส้ คนที่อยู่เฉยๆก็ได้ตัวท็อปไปทุกทีแบบสายฟ้าน่ะ ยังจะต้องสนใจเสียงแซวเพราะอิจฉาอีกเหรอ คนที่ใช้พลังงานไปขนาดนั้นแต่ยังกลับมานั่งดื่มกับเพื่อนต่อได้ ส่วนคนที่นอนให้กระทำกลับหมดแรงอยู่บนเตียง แค่นี้ก็รู้แล้วว่าสายฟ้าน่ะ 'เด็ดจริง' ไม่ใช่เล่นๆ"ก็ดี…"ตอบนิ่งๆโดยที่มียิ้มละมุนประดับหน้าอย่างเคยชิน ลุคภายนอกของคนเป็นหมอ ก็ต้องดูอบอุ่น อ่อนโยน น่าไว้วางใจไม่ใช่เหรอถึงแม้ภายในจะร้ายกาจขนาดไหนก็เถอะ…"กูละเกลียดคำว่าก็ดีของมันชิบหาย" ณภัทรที่นั่งเงียบมานานเอ่ยขึ้น เพราะสนิทกับสายฟ้ามาตั้งแต่เรียนหมอด้วยกัน ถึงได้รู้นิสัยใจคอกันดีพอควร "ก็ดี คือยังไม่ผ่านครับ" ภาสกรเพื่อนสายธุรกิจอีกคนเอ่ยขึ้นขำๆ ถึงจะคนละอาชีพแต่เพราะรู้จักกันตั้งแต่มัธยมเลยไม่แปลกที่จะรู้ดี"เพราะถ้าเด็ด หมอฟ้าต้องจัดยันสว่างครับ" นทีเพื่อนหมออีกคนพูดจบก็พาเสียงหัวเราะมาเยือนทั้งโต๊ะจนสายฟ้าอดจะส่ายหัวในความขี้แซวของเพื่อนไม่ได้"คนหรือเครื่องผลิตน้ำวะ เอาห่าอะไรนานขนาดนั้นก่อน" เจ้าตัวอดจะเอ่ยขัดขึ้นมาไม่ได้ จนเพื่อนยิ่งข

พาฝันเดินออกจากร้านขายยาอย่างลนๆ สายตามองไปรอบๆอย่างระแวงทั้งที่ก็ไม่มีใครสนใจเธอสักนิด มือขาวกำถุงยาแน่นราวกับกลัวว่าใครจะมาแย่งมันไปจากมือเธอ จ้ำเท้าเดินตรงดิ่งขึ้นคอนโดที่พักอย่างเร่งรีบ ไม่แม้แต่จะเดินไปเล่นกับแมวหน้าคอนโดอย่างเคยใจที่เต้นระทึกสวนทางกลับลิฟท์ที่เลื่อนขึ้นชั้นที่กดอย่างเชื่องช้า ก่อนจะรีบแทรกตัวออกมาเมื่อถึงที่หมายทั้งที่ประตูยังไม่ทันเปิดหมดด้วยซ้ำ ความเร่งรีบร้อนรนของเธอทำเอาถุงยาที่ถือมาอย่างดีหล่นจนต้องรีบก้มลงไปเก็บอย่างลนลาน จนเมื่อเข้ามาในห้อง ถึงได้วางถุงไว้แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างหมดแรง"เฮ้อ…"พาฝันถอนหายใจแรงๆเอนตัวนอนราบกับโซฟาพลางเหม่อมองเพดานด้วยแววตาหม่นแสง ใบหน้าหวานหันไปมองต้นกำเนิดความทุกข์ใจที่วางบนโต๊ะ ก่อนหยิบแผง 'ยาคุมฉุกเฉิน' ขึ้นมาอ่านวิธีกินอย่างละเอียดอีกครั้ง ถึงแม้จะได้รับคำแนะนำที่ถูกต้องจากเภสัชกรร้านขายยามาอย่างดีแล้วก็ตามนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เธอต้องไปซื้อยาตัวนี้มาแล้วก็พลันน้ำตารื้นอย่างอัดอั้นตันใจ โมโหตัวเองที่สุดยิ่งกว่าอะไร ที่พาตัวเองไปพบเจอเรื่องน่าอดสูขนาดนี้ เพราะงานเลี้ยงครบรอบรพ.ที่ทำงานอยู่เมื่อคืน เธอจำเป็

สายฟ้าที่เหน็ดเหนื่อยกับการตรวจ เดินอย่างเอื่อยเฉื่อยไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาห้องผู้อำนวยการรพ.ยามเย็นที่ใกล้จะได้เวลาพักร่างแล้ว รอยยิ้มละมุนยังคงมีประดับบนใบหน้าแสนดูดีอย่างเคยชิน ไม่ว่าตอนนี้จะอยากลงไปกองกับพื้นแค่ไหน แต่พอมีใครเดินผ่านมาและทักทาย ก็ยังคงส่งยิ้มให้เสมอ ยิ้มจนบางทีก็ไม่รู้ว่าจะต้องยิ้มอะไรนักหนา ร่างสูงผลักประตูเข้าไปเบาๆจนแอร์เย็นฉ่ำปะทะใบหน้า เสียงดนตรีคลาสสิกที่คุ้นเคยมาตั้งแต่เด็กดังคลอเบาๆ ท่ามกลางหมู่มวลไม้ประดับสีเขียวในห้องกว้าง ที่อีกนิดน่าจะเป็นสวนแทนแล้ว"คุณก้องฟ้าครับ…"สายฟ้าทักทายคนที่ยืนหันหลังจิบชาดูวิวสวนรพ.ที่ด้านล่างอย่างสบายอารมณ์ ออกจะสบายอารมณ์มากเกินไปด้วยซ้ำ เพราะแทนที่จะหันกลับมาทันทีที่มีคนทัก กลับยังเอ้อระเหยสูดดมชาในแก้วเหมือนไม่เคยได้กลิ่นไปได้!"เรียกมามีอะไรครับ…"สายฟ้าสูดหายใจเข้าลึกๆอย่างอดทน แม้จะกำมือจนแน่นแล้วก็เถอะ"หืม...เรานี่มันใจร้อนจังนะ"หน้าที่ยังดูดีแม้อายุใกล้จะหกสิบเต็มทีแล้วก็ตาม หันมามองคนที่ยืนหน้าตึงหมดสภาพความละมุนละไมที่สร้างมาทั้งวันไม่เหลือดี"เจอหน้าพ่อทั้งทีกลับทำหน้าเบื่อใส่ซะขนาดนั้น ไม่ใจร้ายไปหน่อยรึไง ไม่ค่อย

เป็นอีกครั้งที่สายฟ้าเดินมาหาพ่อตัวเองที่ห้องทำงานด้วยอารมณ์เบื่อหน่าย ไม่ใช่ไม่อยากเจอแต่เพราะรู้ว่าเจอแล้วพ่อจะกวนอารมณ์จนต้องฟาดฝีปากกันสักตั้งนั่นแหละถึงจะยอมคุยเป็นเรื่องเป็นราวได้ร่างสูงเปิดประตูเข้าไปพบเจอฉากเดิมๆที่แสนจะน่าหมั่นไส้ คนอะไรยืนจิบชาสบายอารมณ์เปิดเพลงสมัยเก่ากึก มองต้นไม้ใบหญ้าแล้วอมยิ้มดื่มด่ำธรรมชาติจนไม่สนใจสิ่งรอบข้างขนาดนั้น เท้าก็กระดิกเป็นจังหวะตามเพลงอย่างสนุกสนานไปอีก ถ้าจะมีความสุขขนาดนั้นก็เต้นรำไปเลยเถอะ! และเหมือนจะรู้ว่ากำลังถูกนินทาในใจ คนที่พิงกระจกเพลินอยู่ถึงได้หันมามองลูกชายที่ยืนถอนหายใจยาวทำหน้าเบื่อตั้งแต่ยังไม่ได้คุยด้วยซ้ำ"มาแล้วเหรอพี่ฟ้าของพ่อ…"สายฟ้ากรอกตาอย่างสุดจะทน ล้อเลียนอยู่นั่น ไม่ทำแบบนี้สักวันชามันจะจืดรึไง"พ่อมองไม่เห็นเหรอครับ…""หึ...อารมณ์บูดขนาดนี้ก็ต้องตัวจริงสินะ แหม่..อย่าอารมณ์เสียไปเลย คนเราต้องรู้จักผ่อนคลายนะพี่ฟ้า ดูอย่างพ่อสิ อารมณ์ดีทั้งวัน"คนเป็นพ่อแนะนำอย่างยิ้มแย้มก่อนเดินมาวางชาแก้วโปรดลงบนโต๊ะอย่างทะนุถนอม "พ่อไม่มีงานทำเหรอครับ ทำไมดูว่างขนาดนี้"สายฟ้าอดจะค่อนขอดไม่ได้ เมื่อคนเป็นพ่อทำตัวเหมือนว่าง

พาฝันกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากคอนโด เมื่อคนที่ดึงดันจะมารับให้ได้นั้นบอกกับเธอว่าจอดรอข้างล่างแล้ว จนออกมาข้างหน้าถึงได้เห็นคนออร่าเด่นสะดุดตาจนใครก็ต้องหันไปมองยิ่งเจ้าตัวยืนพิงรถที่หรูพอๆกับหน้าตายิ่งเป็นเป้าสายตาได้ไม่ยาก"ขอโทษที่ช้าค่ะ ไม่คิดว่าหมอจะมาไวขนาดนี้"พาฝันแอบจิกกัดในประโยค เพราะที่จริงหมอฟ้าน่ะมาก่อนเวลาตั้งเยอะด้วยซ้ำ เธอที่ว่าไวแล้วยังต้องตาลีตาเหลือกหยิบของลงมาแทบไม่ทันเลย"ไม่เป็นไรครับ ที่จริงก็อยากมาไวกว่านี้อีกแต่กลัวจะเร่งคุณเกินไป"สายฟ้าที่ยังอยู่ในเสื้อเชิ้ตขาวปล่อยชายพับแขนกับกางเกงสแลคสีดำสนิท ไร้ซึ่งเสื้อกาวน์ที่บ่งบอกสถานะ หันมายิ้มจนเห็นฟันเรียงตัวสวยให้พาฝันใจกระตุกเล่น คนที่ปกติก็ดูดีเกินเหตุเกินเบอร์อยู่แล้ว ยิ้มขนาดนี้คนมองจะยังทนไหวยังก่อน"หมอหิวแล้วเหรอคะ"พาฝันถามอย่างเป็นห่วงว่าคนที่รอเธอจะหิวแล้วแต่คำตอบของหมอฟ้า ทำเอาเธอที่กำลังจะขึ้นรถที่หมอฟ้าเปิดประตูให้แทบเดินสะดุด"ก็หิวมานานแล้วนะครับ…"พาฝันหันมามองคนที่ยังยิ้มตาเป็นประกายระยับจนตาค้าง ก่อนสมองจะประมวลผลให้ตอบกลับอะไรสักอย่างไม่ให้ตัวเองสตั้นมากไปกว่านี้"งั้น งั้นเราก็รีบไปกินกันเถอะค