Lahat ng Kabanata ng ห่อไฟรัก: Kabanata 11 - Kabanata 20

อาทิตย์คีบกระดาษแผ่นเดียวที่พับอยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา แล้วหยิบปากกาที่เหน็บอยู่กับกระเป๋าเสื้อมาวางบนโต๊ะ รายงานผลผลิตของผักและผลไม้ในไร่และช่วงเวลาที่คาดว่าจะส่งเข้าไปยังซูเปอร์มาร์เก็ตในห้างสรรพสินค้าของมารดาได้ กว่าสิบนาทีที่คุณนายเจ้าของห้างสรรพสินค้าใหญ่ประจำจังหวัดนั่งฟังโดยไม่ขัดจังหวะ และเมื่อลูกชายรายงานผลจบลง เธอก็ถามขึ้น“แกดูแลไร่เองทั้งหมดเลยหรือ”“ก็ใช่สิครับ” อาทิตย์ตอบพลางเลิกคิ้วสงสัย เพราะคิดว่าเรื่องนี้แม่ก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว“นอกจากลุงชื่นและคนงานในไร่ แกมีใครช่วยงานอีกหรือเปล่า”ถามขึ้นเพราะเห็นกระดาษแผ่นเดียวที่ลูกชายเอาติดมา แถมลายมือก็ยังโย้เย้น่าปวดหัว“ไม่มีครับ แต่มันไม่จำเป็นหรอก ผมดูแลไร่ได้ แม่ไม่ต้องหาคนมาช่วยงานผม เพราะผมกลัวว่าจะเข้ามาเกะกะให้เสียงานมากกว่าผมจะได้งาน”ชายหนุ่มรีบปิดทาง เพราะคิดว่าแม่จะวกไปหาเรื่องเดิมๆ นั่นคือส่งสาวๆ มาให้เขาพิจารณาโดยผ่านทางการทำงาน“แกไม่ต้องออกตัวขนาดนั้น ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับแกแล้วเหมือนกัน” คุณนาย

จิณณาล่องลอยอยู่ในความฝัน ท่ามกลางเมฆหมอกสวยงาม...แต่บางสิ่งก็ค้านว่ามันอาจเป็นความจริงไฟร้อนอบอ้าวที่แผดเผาหล่อนมานานกำลังมอดดับลง ร่างกายเริ่มเย็นสบาย สายลมเย็นนั้นไล้ทั่วกาย ช่างให้ความรู้สึกดีจนจิณณาต้องปล่อยเสียงหัวเราะอย่างสุขใจนานทีเดียวกว่าสายลมเย็นนั้นจะหยุดไล้เรือนกาย เมื่อทุกอย่างหยุดนิ่ง จิณณาถึงรับรู้ว่าไฟร้อนที่แผดเผากลับมาหาหล่อนอีกแล้ว จิณณาไม่ต้องการ หล่อนอยากหนีไปให้ไกล แต่ตะโกนร้องจนเสียงแห้งก็ไม่มีใครได้ยินเลยน้ำตาแห่งความอาดูรไหลพราก หล่อนไม่อยากกลับไปทรมานอยู่กับความร้อนนั้นอีกแล้วร่างกายก็ลอยขึ้นไปกลางอากาศ จิณณาล่องลอย รู้สึกกายเบาหวิวคล้ายวัตถุไร้น้ำหนัก หล่อนเคลื่อนกายผ่านมวลเมฆสวยงามก้อนแล้วก้อนเล่า ความอบร้อนไม่มาเยือนอีกเลย หญิงสาวครางในลำคออย่างพอใจกระทั่งเคลื่อนเข้าไปอยู่ในมวลอากาศที่เย็นฉ่ำแสนชื่นใจ ร่างกายจึงเคลื่อนลงต่ำ แล้วเอนลงบนผืนหญ้านุ่มดุจพรมเนื้อดีที่ตรงนี้ดีเหลือเกิน เย็นฉ่ำชื่นใจ ไม่ร้อนอบอ้าว แถมยังนุ่มสบายอีกด้วย อาทิตย์ชะงักฝีเท้าแล้วหันขวับไปมองบนเตียงนอนของตัวเอง เมื่อได้ยินเสียงหัวเ

ขนมจีนน้ำยาปูของป้าแววทำให้จิณณาเจริญอาหารเป็นพิเศษ หล่อนรู้สึกว่าไม่ได้รับประทานอาหารรสชาติอร่อยแบบนี้มานานแล้ว“หน้าแดงเลยพี่จิณ เผ็ดมากหรือ เอานี่ ส้มโอเติมน้ำเย็นให้”เด็กสาวที่นั่งประกบข้างจิณณายกเหยือกน้ำแล้วรินใส่แก้วให้อย่างมีน้ำใจ ป้าแววมองคนทั้งสองแล้วกระแทกเสียงพูดอย่างอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้“พากันไปบุกป่าฝ่าดงจนเหนื่อยสิท่า ถึงได้ฟาดขนมจีนไปคนละ 2-3 จาน”“เปล่าสักหน่อยป้า ที่กินได้เยอะเพราะมันอร่อยต่างหาก ถามพี่จิณดูก็ได้” ส้มโอท้วงขึ้นขณะที่มือยังจับช้อนอย่างไม่ยอมวาง หลังจากที่ไปผจญภัยในสวนป่าด้วยกันเกือบชั่วโมง เจ้าตัวก็ติดหนึบสาวรุ่นพี่คนนี้ไปแล้ว“อร่อยจริงๆ จ้ะ หนูไม่ได้กินของถูกปากอย่างขนมจีนน้ำยาปูของป้าแววมานานแล้วเหมือนกัน”จิณณาพูดเสริม หลังจากจิบน้ำเย็นที่ส้มโอรินให้แล้ว หากอีกคนที่นั่งล้อมวงอยู่ด้วยกันก็มุ่นคิ้วแล้วพูดขึ้นด้วย“แต่หนูจิณก็กินกับข้าวฝีมือป้าแววมาตั้งหลายมื้อแล้วนะ ที่ผ่านมาไม่ถูกปากบ้างเลยหรือ เอ๊ะ! หรือว่าชอบน้ำยาปูเป็นพิเศษ”“

พอทำงานได้อยู่ตัว จิณณาก็เพลินไปเหมือนกัน หนังสือของเขาน่าสนใจทั้งนั้น ในตอนแรกคิดว่าจะมีแต่หนังสือที่เกี่ยวกับงาน ไม่ว่างานไร่หรืองานโปรแกรมเมอร์ที่เพิ่งรู้มา อย่างดีก็อาจเพิ่มหนังสือเกี่ยวกับการลงทุนที่หล่อนคิดไปเองว่าคนรวยๆ ต้องเข้าไปเกี่ยวข้องอยู่แล้ว…หากหล่อนก็คาดผิดถนัด เพราะหนังสือของอาทิตย์นั้นมีทั้งนวนิยาย ประวัติศาสตร์ของประเทศต่างๆ หลายยุคหลายสมัย รวมถึงหนังสือด้านปรัชญา หรือแม้แต่หนังสือเกี่ยวกับกฎหมาย ซึ่งหนังสือเหล่านี้มีทั้งภาษาอังกฤษและภาษาไทยคละกัน จิณณาอาจรู้สึกทึ่งได้ง่ายๆ ว่าเขาคงมีความรอบรู้หลายด้าน นอกเหนือจากงานที่ทำ แต่เพราะอคติที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ว่าเขาไม่มีน้ำใจต่อคนทำงานเช่นหล่อน คะแนนพฤติกรรมของชายหนุ่มจึงถูกตัดเสียเหี้ยนเตียนแทบไม่เหลือ “เสร็จแล้วหรือ”เสียงของเขาดังขึ้น หลังจากปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำบรรยากาศในห้องทำงานอยู่นาน คนที่นั่งอยู่บนพื้นห้อง ข้างหนังสือที่แยกเป็นกองไว้หลายกอง เงยหน้าขึ้นมองคนนั่งเอกเขนกบนเก้าอี้อย่างสบายๆ “จิณแยกเป็นหมวดเรียบร้อยแล้ว รอเข

“ส้มโอ!”สองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน เสียงหนึ่งมาจากลุงชื่น ส่วนอีกเสียงมาจากคนที่ต้องเข้าไปอยู่ในจินตนาการของเด็กสาวอย่างไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัวจิณณาตกใจ ไม่คิดว่าส้มโอจะพูดเรื่องพวกนี้ หล่อนกลัวว่าคนงานอื่นได้ยินแล้วรู้ถึงหูคุณนายอรอรเข้า แล้วท่านจะพานไม่พอใจขึ้นมาได้ หญิงสาวหันไปมองลุงชื่นที่คงได้ยินเต็มสองหูเช่นเดียวกัน คนอาวุโสกว่าได้แต่ส่ายหน้าพลางหัวเราะ คล้ายได้ฟังเรื่องเบาสมอง จิณณาจึงได้แต่ภาวนาว่าลุงชื่นจะไม่คิดอะไรมากกว่านี้ จากนั้นจิณณาจึงหันมาปรามเด็กสาวอย่างจริงจัง“ส้มโออย่าพูดอย่างนี้อีกนะ เพราะมันไม่ดี พี่เป็นคนงานเหมือนส้มโอ เหมือนลุงชื่น เราไม่ควรตีเสมอเจ้านาย ถ้าเจ้านายรู้เข้าจะไม่ชอบใจเอาได้ ทีหลังไม่ทำแล้วนะ”ส้มโอหน้าจืดเจื่อน ชะรอยว่านิยายฝันหวานของเธอถูกสกัดตั้งแต่เริ่มวางพล็อต มันไม่สามารถดำเนินไปถึงตอนจบบริบูรณ์ได้เลยใช่ไหม หากไม่ทันที่เด็กสาวจะได้ขอโทษสาวรุ่นพี่ หางตาก็แลเห็นใครคนหนึ่งทอดฝีเท้าตรงมา เจ้าตัวเบิกตาโต เพราะไม่รู้ว่าคนมาใหม่นั้นจะได้ยินคำพูดของตัวเองด้วยหรือเปล่า&ld