บทที่ 14 เผยกายใต้หมอกฝัน (1)

จิณณาล่องลอยอยู่ในความฝัน ท่ามกลางเมฆหมอกสวยงาม...แต่บางสิ่งก็ค้านว่ามันอาจเป็นความจริง

ไฟร้อนอบอ้าวที่แผดเผาหล่อนมานานกำลังมอดดับลง ร่างกายเริ่มเย็นสบาย สายลมเย็นนั้นไล้ทั่วกาย ช่างให้ความรู้สึกดีจนจิณณาต้องปล่อยเสียงหัวเราะอย่างสุขใจ

นานทีเดียวกว่าสายลมเย็นนั้นจะหยุดไล้เรือนกาย เมื่อทุกอย่างหยุดนิ่ง จิณณาถึงรับรู้ว่าไฟร้อนที่แผดเผากลับมาหาหล่อนอีกแล้ว จิณณาไม่ต้องการ หล่อนอยากหนีไปให้ไกล แต่ตะโกนร้องจนเสียงแห้งก็ไม่มีใครได้ยินเลย

น้ำตาแห่งความอาดูรไหลพราก หล่อนไม่อยากกลับไปทรมานอยู่กับความร้อนนั้นอีก

แล้วร่างกายก็ลอยขึ้นไปกลางอากาศ จิณณาล่องลอย รู้สึกกายเบาหวิวคล้ายวัตถุไร้น้ำหนัก หล่อนเคลื่อนกายผ่านมวลเมฆสวยงามก้อนแล้วก้อนเล่า ความอบร้อนไม่มาเยือนอีกเลย หญิงสาวครางในลำคออย่างพอใจ

กระทั่งเคลื่อนเข้าไปอยู่ในมวลอากาศที่เย็นฉ่ำแสนชื่นใจ ร่างกายจึงเคลื่อนลงต่ำ แล้วเอนลงบนผืนหญ้านุ่มดุจพรมเนื้อดี

ที่ตรงนี้ดีเหลือเกิน เย็นฉ่ำชื่นใจ ไม่ร้อนอบอ้าว แถมยังนุ่มสบายอีกด้วย

 

อาทิตย์ชะงักฝีเท้าแล้วหันขวับไปมองบนเตียงนอนของตัวเอง เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะคิกดังไล่หลัง ชายหนุ่มสืบเท้าเข้าไปใกล้ แล้วเห็นว่าเจ้าหล่อนยังคงหลับตาพริ้ม 

“ละเมอหัวเราะหรือไง ยายตัวแสบ”

เสียงนุ่มทุ้มฟังดูอ่อนโยนเกินกว่าจะดุว่า โทษฐานที่ทำให้เขาตกใจ 

ถ้าจิณณาตื่นขึ้นมาในเวลานี้ อาทิตย์ก็ไม่รู้จะตอบหล่อนว่าอย่างไรดีที่ตัดสินใจพาหล่อนเข้ามาในห้องนอนของเขาที่มีเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ แทนการปล่อยให้นอนอยู่ในห้องพักที่ร้อนปานอยู่ในเตาอบข้างล่าง

ชายหนุ่มพาตัวเองเข้าห้องน้ำ เขาสูดหายใจลึกด้วยพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ที่คุโชน 

เนื้อนวลสะพรั่ง เรือนร่างอวบอัด และผิวเรียบละมุนมือของจิณณา ยังติดตรึงอยู่กับสัมผัสของเขา

เสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนที่อาทิตย์สวมใส่มาทั้งวันถูกถอดออก ปลดปล่อยเรือนกายแกร่งให้มันเป็นอิสระ ร่างกายของเขากำลังตื่นตัวจากการสนองตอบจากภาพและสัมผัสของหญิงสาว

สายน้ำเย็นจากฝักบัวไหลรดทั่วเรือนร่างสูงใหญ่ที่กำลังร้อนรุ่ม ชายหนุ่มเลื่อนมือไปกอบกุมแก่นกายที่แข็งตึงและขยายใหญ่อย่างพร้อมรบ

อาทิตย์หายใจหอบขณะปลดปล่อยตัวเอง ความทรมานบีบรัดจนเขาต้องปล่อยเสียงครางปานเจ็บปวด 

จนหลายนาทีผ่านไป อาวุธร้ายถึงค่อยๆ สงบลง กล้ามเนื้อเครียดเกร็งเริ่มผ่อนคลาย ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดจนลึก รอจนจังหวะเต้นของหัวใจสม่ำเสมอขึ้น แล้วชำระล้างตัวเองจนสะอาด ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูผืนใหญ่ที่พาดอยู่บนราวในห้องน้ำมาพันกายท่อนล่าง

อากาศเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศในห้องนอนต้องผิวกายที่ยังเปียกน้ำจนชุ่ม แต่ชายหนุ่มกลับไม่รู้สึกถึงความหนาว ดวงตาคมลึกดังน้ำทะเลเหลือบมองร่างที่ทอดนิ่งอยู่บนเตียง เขากำลังนึกขอบคุณอะไรก็ตามที่ยังเห็นผ้าห่มผืนใหญ่คลุมกายอวบอัดนั้นอยู่เช่นเดิม ไม่ถูกหล่อนผลักไสมันออก 

อาทิตย์จัดการตัวเองไปอย่างเงียบๆ ภายในห้องนอน โดยไม่มีวี่แววว่าหญิงสาวจะรู้สึกตัวตื่น จนเมื่อเสร็จเรียบร้อยก็เดินไปมองหล่อนใกล้ๆ อีกหน เห็นสีหน้าบ่งบอกว่ากำลังอิ่มสุข ลมหายใจสม่ำเสมอ ชายหนุ่มจึงวางใจที่จะปล่อยให้หล่อนนอนพักผ่อนต่อ ส่วนเขาก็เข้าไปในห้องทำงาน

อาทิตย์ขังตัวเองอยู่ในห้องทำงานตั้งแต่ช่วงเย็นย่ำค่ำยันตีสอง หลังจากพยายามข่มตานอนให้หลับแต่ก็ไม่เป็นผล จนกระทั่งคิดว่าถึงเวลาต้องพักผ่อนบ้าง แม้ตาจะยังสว่างก็ตาม จึงลุกจากเก้าอี้ทำงาน แต่พอจะผลักประตูเข้าไปในห้องนอนก็ต้องชะงัก

“สงสัยคืนนี้ต้องยกห้องให้ยายขนุน”

ชายหนุ่มเดินกลับไปเปิดตู้แล้วหยิบที่นอนปิกนิกที่เก็บไว้ในห้องทำงาน สำหรับคืนนี้เขาคงต้องใช้มัน

เกือบแปดนาฬิกาเมื่อจิณณาเข้ามาในห้องครัวแล้วเห็นว่าคนงานหญิงที่ทำงานในไร่สตรอว์เบอร์รีด้วยกันนั้นยังอยู่กับป้าแววและคนงานในบ้าน

“วันนี้ไม่ทำงานหรือจ๊ะ สายแล้ว ทำไมยังอยู่ในครัว”

“วันนี้วันหยุด เราหยุดวันเสาร์และวันอาทิตย์ นี่คิดว่าหนูจิณรู้แล้วซะอีก” 

จิณณาเบิกตาโต แล้วพูดพลางทบทวนความทรงจำไปด้วย 

“รู้ว่าหยุดทำงานในวันเสาร์ แล้ว...วันนี้เป็นวันเสาร์เหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ เมื่อวานหนูจิณหนีงานกลับมาบ้านตั้งแต่ตอนเที่ยง พอเช้ามาก็ถึงกับลืมวันลืมคืนกันเลยหรือไง”

จิณณาย่นคอ หล่อนอุตส่าห์รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วตั้งใจจะมาหาของกินง่ายๆ รองท้อง ก่อนจะออกไปทำงานในไร่ แต่กลับพบว่าวันนี้เป็นวันหยุดอย่างนั้นหรือ

หญิงสาวก้มหน้างุดเมื่อเห็นว่าสายตาหลายคู่หันมองอย่างประหลาดใจ คิดจะหลบสายตาของทุกคนเพราะบางสิ่งที่ติดอยู่ในใจ แต่ความหิวทำให้ตัดสินใจเดินดุ่มๆ ไปเปิดหม้อข้าวและหม้อแกงที่วางอยู่บนโต๊ะด้านใน

จิณณาตักอาหารใส่จาน แล้วนั่งกินเงียบๆ แต่แค่อาหารคำแรกเข้าปาก หล่อนก็ถึงกับสำลักไอออกมา

“หิวมากหรือไง ค่อยๆ กินสิ เมื่อวานช่วงค่ำ พวกนี้บอกว่าเรียกให้ออกมากินข้าว แต่หนูจิณก็ปิดห้องเงียบ แล้วได้กินอะไรหรือเปล่าล่ะ เมื่อวานในครัวก็ไม่มีใครทำไว้ให้” 

ป้าแววถามอย่างมีเมตตา จิณณารู้สึกตื้อในลำคอเมื่อต้องตอบกลับ ทั้งที่รู้แก่ใจว่าไม่เป็นความจริง 

“เมื่อวานหนูจิณไม่หิว เอ่อ...ง่วงนอนด้วย เลยไม่ได้ออกมากินจ้ะป้า”

“อย่างนี้นี่เอง เมื่อวานเราไม่ได้ทำครัวหรอก ลุงชื่นสั่งอาหารจากร้านในเมืองมาให้ อร่อยทั้งนั้นเลย แกเลี้ยงพวกเราที่ไปช่วยทำงานในไร่จนส่งของให้คุณนายที่ซูเปอร์มาร์เก็ตได้ทัน” 

ส้มโอสาวน้อยช่างพูดประจำห้องครัวเล่า จิณณาได้แต่เออออตาม ทั้งที่ในหัวก็ยังมีคำถามร้อยแปดอย่าง

เมื่อเช้ามืดหล่อนตื่นขึ้นมาในห้องนอนที่ไม่คุ้นตา จนถึงกับขยี้ตาแล้วมองซ้ำ หากภาพที่ส่องกระทบเข้ามาจากแสงสลัวด้วยโคมไฟบนหัวเตียงก็ทำให้หล่อนตกใจแทบช็อก