บทที่ 13 ซ่อนอยู่ในความคิด (3)

กว่าห้าโมงเย็น รถยนต์คันสีขาวแล่นเข้ามาในเขตไร่กว้างขวางที่จัดสรรพื้นที่ปลูกพืชแต่ละชนิดไว้อย่างเป็นสัดส่วน เมื่อมองจากถนนดาดคอนกรีตที่รถแล่นผ่านเข้ามาช้าๆ พืชผลที่พร้อมเก็บเกี่ยวหลายแปลงกำลังต้องแสงอาทิตย์ยามเย็นทำให้เกิดภาพงดงาม 

อาทิตย์จอดรถตรงที่เดิม จุดที่เคยจอดเมื่อตอนขับรถออกจากไร่ในตอนเที่ยงวัน

คราวนี้ลุงชื่นที่รอท่ากันอยู่แล้วก็ปรี่มาหา โดยไม่ต้องรอให้เจ้านายเดินไปเอง พร้อมกับรายงานอย่างกระตือรือร้น

“คนงานกำลังขนเคปกูสเบอร์รีขึ้นรถ งวดนี้เราคัดขนาดและตรวจคุณภาพก่อนแพ็กตามที่คุณอั๋นบอกไว้เป๊ะเลย พร้อมส่งเข้าซูเปอร์มาร์เก็ตของคุณนายไม่เกินหกโมงเย็น คุณอั๋นจะดูของก่อนไหมครับ”

“ลุงตรวจสอบความเรียบร้อยแล้วใชไหม”

“เรียบร้อยแล้วครับ หลังจากคนงานทำเสร็จ ผมก็เช็กเองอีกรอบ นับจำนวน แยกตามขนาด แล้วจดไว้ในกระดาษแผ่นนี้ครับ” 

ลุงชื่นรีบยื่นกระดาษแผ่นเดียวให้กับเจ้านาย และเขาก็รับมากวาดสายตาดูคร่าวๆ ก่อนจะพับเก็บในกระเป๋ากางเกงเช่นทุกครั้ง

อาทิตย์เงยหน้าขึ้นมาแล้วกวาดสายตามองโดยรอบ ต่อเมื่อไม่เห็นคนเป้าหมาย จึงถามลุงชื่นที่ยืนสำรวมอยู่ตรงหน้าอย่างพร้อมรับคำสั่ง

“แล้วคนงานคนใหม่ของลุงไปไหนเสียล่ะ”

“หนูจิณใช่ไหมครับ บ่ายนี้ผมยังไม่เห็นนะ สงสัยจะไม่สบายเอาจริงๆ เพราะปกติไม่ใช่คนอู้งานนะครับ” 

คราวนี้ลุงชื่นรู้ได้ทันทีว่าเจ้านายถามถึงใคร นอกจากตอบได้ฉับไวแล้วยังช่วยแก้ต่างให้หญิงสาวไปในตัวอีกด้วย

อาทิตย์สั่งงานกับหัวหน้าคนงานคู่ใจไม่กี่คำก็เดินกลับเข้ามานั่งในรถ แล้วเคลื่อนไปตามถนนคอนกรีต ก่อนจะจอดเทียบหน้าบ้าน โดยไม่เสียเวลานำไปเก็บไว้ในโรงรถเหมือนอย่างเคย เขาอยากรู้ว่าคนงานคนใหม่ของลุงชื่นที่ว่าไม่สบายนั้น ตอนนี้หล่อนเป็นอย่างไรบ้าง

ภายในบ้านเงียบสงัด ชายหนุ่มมองรอบโถงกว้างที่ปกติจะเห็นคนงานในบ้านป้วนเปี้ยนอยู่เสมอ แต่วันนี้ไร้เงาใครสักคน

“ไปไหนกันหมดนะ”

เขาพึมพำถามตัวเอง แล้วนึกได้ว่าลุงชื่นบอกว่าวันนี้เกณฑ์คนงานในบ้านไปช่วยคัดเคปกูสเบอร์รี ซึ่งตอนนี้พวกเขาคงยังไม่กลับมา...

ชายหนุ่มสาวเท้ายาวๆ ตรงไปยังห้องพักของคนงานสาวผิวพรรณผุดผ่องอย่างไม่รู้ตัว แล้วจึงเห็นว่าประตูห้องพักของหล่อนกำลังเปิดแง้ม 

“จิณณา อยู่ในห้องหรือเปล่า” 

เขาเคาะประตูพร้อมส่งเสียงเรียกด้วยระดับเสียงที่ไม่ดังมาก เพราะยังสงวนท่าทีไว้ 

ในห้องพักของคนงานสาวที่เคยเป็นห้องของแม่บ้านเก่ายังคงเงียบกริบ แม้ประตูห้องจะเปิดแง้ม แต่กลับไม่มีสัญญาณว่ามีคนอยู่ข้างใน ชายหนุ่มจึงเรียกซ้ำอีกหลายครั้ง เมื่อเห็นว่าไม่ได้ผล จึงเพิ่มระดับเสียงเรียกให้ดังขึ้น 

จนกระทั่งได้ยินเสียงครางแผ่วดังออกมาหลังจากผ่านไปนานนับนาที ต่อด้วยเสียงงึมงำคล้ายเจ้าหล่อนกำลังหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ 

อาทิตย์จึงหยุดตัวเองลงและยืนรออยู่หน้าประตู เขาคิดว่าจิณณาจะเปิดประตูออกมาหา หากชายหนุ่มคิดผิด เมื่อภายในห้องนั้นกลับเงียบสนิทดังเดิม...จนเขาทนไม่ไหว

“จิณณา ออกมาข้างนอกหน่อย”

อาทิตย์เรียกเสียงเข้มขึ้น พร้อมกับถือวิสาสะผลักประตูให้เปิดออกกว้าง ความรู้สึกยามนี้มีแต่ความอยากเอาชนะหล่อนท่าเดียว 

จนเมื่อภาพในห้องพักปรากฏสู่สายตาชัดเจน ท่อนขาทั้งสองข้างของชายหนุ่มก็แข็งเกร็งจนแทบกลายเป็นหิน เขายืนนิ่งงันอยู่หน้าประตู มองภาพนั้นตาไม่กะพริบ

ร่างอวบอัดกึ่งเปลือยที่นอนพลิกตะแคงอยู่บนเตียงทำให้สมองของอาทิตย์ขาวโพลน สายตาเจ้ากรรมกราดมองทั่วร่างนั้น แล้วมาหยุดอยู่ตรงอกอวบเบียดชิดที่มีบราเซียร์ลูกไม้ห่อหุ้มอย่างหมิ่นเหม่

“ร้อน อืม...”

เสียงครางดังแผ่วทำให้ชายหนุ่มสะดุ้ง ร่างสูงเพรียวผวาออกมาโดยอัตโนมัติ จนเมื่อเห็นว่าภายในห้องนั้นยังนิ่งเงียบ เขาก็ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมาเมื่อรู้สึกตัวว่าเผลอกลั้นลมหายใจไปหลายวินาที

เกือบไปแล้วนายอาทิตย์เอ๊ย! เวรกรรมจริงๆ กลายเป็นพวกถ้ำมองไปแล้วไหมล่ะ

ชายหนุ่มคิดจะย่างเท้าออกห่างจากสถานที่ต้องห้ามนี้ แต่พลันก็ได้ยินเสียงครวญกระซิกดังขึ้นมาอีก เขาลังเล สองจิตสองใจว่าจะตัดสินใจอย่างไรดี

บ้านทั้งหลังไม่มีคนอยู่ แล้วเขาก็กำลังเผชิญกับสถานการณ์ที่น่าหวั่นนี้ตามลำพังด้วย!

“ร้อน ปวดหัว” 

เสียงแผ่วเครือนั้นทำให้อาทิตย์เม้มริมฝีปากแน่น เขาไม่กล้าทิ้งหล่อนให้อยู่คนเดียวเหมือนกัน ดังนั้นจึงคิดเข้าข้างตัวเองว่าคงไม่ผิดนัก หากเจ้าของบ้านอย่างเขาจะดูดำดูดีคนงานในบ้านที่กำลังอยู่ในภาวะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

ท่อนขาแข็งแรงนำพากายเพรียวแกร่งด้วยการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอนั้นกลับเข้าไปในห้องพักของคนงานสาว บังคับสายตาให้โฟกัสอยู่ตรงไหนก็ได้...ที่ไม่ใช่เรือนร่างของหล่อน

“แม่ ป้า...ป้าแวว หนูจิณร้อน ปวดหัวด้วย”

อาทิตย์ได้สติอีกหน เขาหันมองพัดลมตั้งพื้นที่อยู่ใกล้ประตูห้องซึ่งกำลังทำหน้าที่ของมันอยู่ แต่คงช่วยคนที่นอนบนเตียงได้ไม่ดีนัก เพราะเขาเองที่ก้าวเข้ามาในห้องนี้แค่ไม่กี่นาทีก็ยังรู้สึกอบอ้าวเหมือนกัน ต่อเมื่อกวาดสายตาขึ้นไปยังเครื่องปรับอากาศที่ติดตั้งอยู่กับผนังห้อง เขาจึงพบว่ามันไม่ได้ทำงาน

ชายหนุ่มเดินไปหยิบรีโมตบนโต๊ะเครื่องแป้งแล้วกดเปิด หากก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น...เครื่องปรับอากาศเสีย

เขาวางรีโมตลงที่เดิมอย่างหัวเสีย แล้วสืบเท้ามาใกล้เตียงนอนของหญิงสาวมากขึ้น

ยื่นมือไปใกล้ๆ ดวงหน้าของหล่อนอย่างหยั่งเชิง ก่อนตัดสินใจแตะบนหน้าผากนูนเกลี้ยง แล้วไล่มาถึงพวงแก้มนวล

ผิวละมุนที่สัมผัสได้แค่ปลายนิ้วนั้นยังส่งกระแสความร้อนมาให้จนเขาสัมผัสได้

“เธอไม่สบายนี่ บ้าจริงๆ” 

อาทิตย์สบถออกมา เขาไม่อาจทิ้งใครสักคนให้นอนป่วยอยู่ในบ้านตามลำพังอย่างนี้ได้แน่นอน

มือแข็งแรงจับต้นแขนของหล่อนเพื่อให้มั่นใจ แล้วต้องดึงมือกลับอย่างไว ไม่รู้ว่าเพราะความร้อนจากฤทธิ์ไข้ของหล่อน...หรือเพราะอะไรกัน

“จิณณา ได้ยินฉันหรือเปล่า ตื่นสิ” 

เขาเรียกหล่อน เพราะคิดว่าให้รู้สติขึ้นมาก่อน มันคงดีสำหรับทั้งสองคนมากกว่า 

หากไม่มีสัญญาณตอบรับใดๆ จากคนที่นอนอยู่บนเตียง นอกจากเสียงครางแผ่วที่ลอดออกมา

“เธอป่วย ตัวเธอร้อนมาก เดี๋ยวฉันจะเช็ดตัวให้” 

อาทิตย์คิดว่านั่นเป็นวิธีที่จะทำให้ความร้อนในร่างกายของจิณณาลดลงได้ ที่สำคัญ มันจะช่วยให้เธอสบายตัวขึ้น 

ชายหนุ่มถือวิสาสะเปิดตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กที่เห็นพับอยู่บนชั้นข้างใน ต่อเมื่อจะออกจากห้องก็หันกลับไปมองหล่อนอีกรอบ

“วันนี้เธอยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่มื้อเที่ยงใช่ไหม”

ไม่มีคำตอบรับจากหญิงสาว และอาทิตย์ก็ไม่คาดหวังว่าจะได้คำตอบเช่นกัน ร่างสูงเพรียวนั้นถือผ้าขนหนูออกจากห้องของหล่อน แล้วตรงไปยังห้องน้ำของโถงบ้านเพราะเขาคุ้นเคยมากกว่า