All Chapters of องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า: Chapter 1 - Chapter 10

เพราะการถูกเปรียบเทียบของฮ่องเต้ที่เป็นท่านพ่อตำหนิต่อว่าเพราะการกระทำของตัวของเขาเอง ทำให้เขาโกรธแค้นเซ่อเจาหยางผู้ที่เคยเป็นสหาย ที่มักจะโดดเด่นเกินกว่าตนจนเขาวางแผนอยากแย่งทุกอย่างที่สหายเก่ามีมาครอบครองและตำแหน่งองค์รัชทายาทที่ฮ่องเต้ต้องการให้เขารับตำแหน่งแม้ตอนแรกเขาจะไม่คิดอยากได้มันแต่เมื่อไปรับรู้อะไรบางอย่างเขาจึงตั้งมั่นจะปกป้องบัลลังก์และไม่ให้ผู้ใดที่ไม่ใช่เชื้อพระวงศ์มาแย่งไป เขาจึงวางแผนแย่งชิงทุกอย่างมาก่อนที่อีกฝ่ายจะลงมือ แต่ทว่าความโชคร้ายที่ไม่ได้ก่อจึงบังเกิดกับหลังลั่วเออร์ บุตรสาวของใต้เท้าหวังอี้เฉินที่เป็นคนรักของสหายเก่าที่ครองรักกันมาหลายปี และมีการหารือกันว่าหากเขากลับมาจากสนามรบครั้งนี้เขาจะให้ท่านพ่อมาสู่ขอและแต่งนางเข้ามาเป็นฮูหยิน แต่ทว่ากลับเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นเมื่อคนที่นางแต่งด้วยมิใช่เซ่อเจาหยางบุรุษที่นางรักแต่กลับเป็นองค์ชายผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเหี้ยมโหดและเสเพล นางทั้งโกรธทั้งเกลียดที่ไม่สามารถขัดคำสั่งพระราชโองการของฝ่าบาทได้ นางเสียใจแต่ต้องเข้าพิธีสมคลกับองค์ชายแต่ทว่านางตั้งมั่นไม่มีทางที่นางจะมอบหัวใจให้กับเขาเพราะหัวใจของนางมีเพียงแต่เซ่อเจาห

บทที่ 3 รอข้าได้หรือไม่ ?ท้องพระโรงหลังจากที่องค์ชายเซียวอี้เดินออกไป ฝ่าบาทได้ถามใต้เท้าเซ่อเจิ้งหวางที่เขาเข้ามาหาในยามนี้เพราะมีเรื่องอะไร"ใต้เท้าเซ่อเจิ้งหวางท่านมาเข้าเฝ้าข้าเพราะเรื่องอันใดกัน ""ทูลฝ่าบาทขออภัยที่กระหม่อมบุ่มบ่ามเข้ามาโดยไม่ได้ให้ขันทีแจ้งฝ่าบาทแถมยังเข้ามาในยามที่ฝ่าบาทกำลังสั่งสอนองค์ชายเซียวอี้แต่ทว่ากระหม่อมมีเรื่องสำคัญที่ต้องรีบมาเข้าเฝ้าฝ่าบาทที่ทูลเรื่องสำคัญด้วยตนเองพ่ะย่ะค่ะ" ใต้เท้าเซ่อเจิ้งหวางคุกเข่าลงมือประสานกันอยู่กลางอกก้มหน้าเพื่อกราบทูลเรื่องที่ตนมา"ลุกขึ้นมาเถิดแล้วรีบแจ้งเรื่องที่เร่งด่วนให้ข้าฟัง""เรื่องของชายแดนฝั่งทิศเหนือพ่ะย่ะค่ะ บัดนี้ทหารได้เข้ามาแจ้งว่าฝั่งตรงข้ามกำลังก่อสงครามเพื่อแย่งชิงพื้นดินที่ทำกินและอยากขยายอาณาเขตของตนเอง เรื่องนี้เราจะชักช้ามิได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ มิเช่นนั้นเราอาจะเสียต้นน้ำได้และอาจจะทำให้ชาวบ้านที่ทำนาและพืชผักรับผลกระทบพ่ะย่ะค่ะ " ทันทีที่ได้ยินคิ้วของฝ่าบาทขมวดเข้าหากันอย่างกังวลเพราะหากเสียพื้นที่ตรงนั้นไปจริง ๆ แคว้นของเขาต้องรับความทุกข์ยากเป็นแน่"เฮ้อ! เพราะข้าเห็นว่าทั้งสองแคว้นยังพอมีทางปรองดองกั

บทที่ 5 ข้าจะแย่งทุกอย่างที่เป็นของเจ้าตำหนักหนานฉียามเฉิน (08.00)เซียวอี้นั่งอยู่ในห้องของตนเพื่อทำการอ่านตำราขงจื้อที่องค์รัชทายาทต้องทำ เพราะเขาได้รับปากท่านพี่จึงอยากทำให้ท่านพี่สบายใจแม้ว่าตัวของเขาเองมิใช่คนที่ดีแต่เขาจะทำหน้าที่ ที่ได้รับมอบหมายให้ท่านพี่ไม่ผิดหวังที่เชื่อมั่นในตัวของเขาก๊อก ๆ "" เสียงดังมาจากหน้าต่างห้องเซียวอี้วางตำราลงที่โต๊ะพร้อมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเพื่อไม่ให้ผู้อื่นที่อยู่ด้านหน้าตำหนักได้ยิน"เข้ามา" ทันใดนั้นเองหน้าต่างถูกเปิดออกพร้อมร่างบุรุษบึกบึนสวมชุดสีดำเพื่ออำพรางร่างกายพร้อมปกปิดใบหน้ารีบกระโดดเข้ามาด้านในอย่างรวดเร็ว เสียงหายใจเหนื่อยหอบดังออกมาอย่างต่อเนื่อง"ปกติเจ้ามิได้เข้ามาหาข้ายามนี้มีเรื่องอันใดอย่างนั้นหรือทำให้เจ้าเร่งรีบมาหาข้าเช่นนี้" เซียวอี้จ้องมองไปยังร่างใหญ่ เขารีบคุกเข่าลงหนึ่งข้างและตั้งชันเข่าอีกข้างขึ้นพร้อมเปิดใบหน้าให้องค์ชายเซียวอี้ได้เห็น"ทูลองค์ชายที่กระหม่อมเร่งรีบมาเช่นนี้เพราะมีเรื่องสำคัญจะมาแจ้งพ่ะย่ะค่ะ" เซียวอี้ลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตรงเข้ามาใกล้อย่างสงสัย"เรื่องอันใดกันถึงทำให้เจ้ารอให้ฟ้ามืดไม่ได้รี

บทที่ 7 พระราชโองการของฝ่าบาทเรือนตระกูลหวังเช้าวันนี้อากาศดีเช่นทุกวันลั่วเออร์ไปหาท่านแม่ของนางที่ห้อง ท่านแม่ของนางนั้นมักเจ็บไข้ได้ป่วยอยู่บ่อยครั้งจึงไม่ค่อยได้ออกไปที่ใด โชคดีที่ท่านใต้เท้าหวังเป็นบุรุษที่รักครอบครัว ไม่มีอนุเข้ามาเพิ่มจึงไม่มีเรื่องให้ฮูหยินได้ทุกข์ใจ“ท่านแม่วันนี้ข้าทำขนมที่ท่านแม่ชอบมาให้ด้วยเจ้าค่ะ จื่อหลินยกสำรับมาให้ข้า ข้าจะป้อนท่านแม่เอง” ฮูหยินมองบุตรสาวของตนด้วยความเอ็นดู“ลั่วเออร์เจ้าเป็นบุตรสาวที่ข้าภูมิใจยิ่งนัก ทั้ง ๆ ที่ข้าไม่ค่อยมีเวลาอบรมสั่งสอนเจ้าแต่ทว่าเจ้ากลับเป็นเด็กดีเรียนรู้ทุกอย่าง อย่างง่ายดาย”“เป็นเพราะท่านพ่อกับท่านแม่มอบความรักให้ข้ามากเพียงพออย่างไรเจ้าคะ ท่านพ่อกับท่านแม่เองก็เป็นคนดีข้าจึงเป็นคนดีอย่างท่านทั้งสองเจ้าค่ะ ว่าแต่ช่วงนี้ร่างกายของท่านแม่เป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ”“ร่างกายของหญิงชราเช่นข้าก็เป็นเช่นเดิมเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายไม่รู้จะอยู่บนโลกนี้อีกนานเพียงใดมีสิ่งเดียวที่ข้ายังคงเป็นห่วงก็คือเจ้า ยามนี้ลั่วเออร์ของข้าก็ถึงวัยออกเรือนแล้วเจ้ามีใจกับแม่ทัพเจาหยางมานานเมื่อไหร่ทางนั้นจะมาสู่ขอเจ้ากันนะ แค่ก ๆ ” มารดาของลั่วเออ

บทที่ 9 ใจที่แตกสลายสองวันถัดมา"คุณหนูวันนี้ท่านงดงามเหลือเกิน หากว่างานมงคลวันนี้เป็นงานมงคลของคุณหนูกับท่านแม่ทัพคงจะดีกว่านี้ " จื่อหลินจ้องมองลั่วเออร์ผ่านกระจกหลังจากที่ปักเครื่องประดับบนศีรษะเสร็จสิ้น"ข้าเองก็คิดเช่นเจ้า หากวันนี้ผู้ที่จับมือข้าเดินเข้างานพิธีเป็นท่านแม่ทัพคงจะดี ไม่รู้ว่ายามนี้ท่านแม่ทัพจะเป็นเช่นไรบ้างหากกลับมาพบว่าข้าเข้าพิธีมงคลกับผู้อื่นหัวใจของเขาจะแตกสลายมากเพียงใดนะ เป็นข้าเองที่รักษาสัญญาไม่ได้จื่อหลินข้าฝากจดหมายพร้อมกับผ้าผืนนี้ให้แก่ท่านแม่ทัพด้วยในวันที่เขากลับมา " จื่อหลินมิอาจห้ามน้ำตาของตนได้เพราะเห็นว่ายามนี้คุณหนูของนางพยายามซ้อนความเจ็บปวดเอาไว้ หัวใจของลั่วเออร์เองก็แตกสลายไปหมดสองวันที่ผ่านมานางเอาแต่เก็บตัวเงียบในห้องและออกไปพบฮูหยินที่ห้องพักของนางเมื่อนางเห็นมารดาน้ำตาแห่งความเจ็บช้ำได้ไหลรินออกมาราวกับสายฝน มารดาของนางสงสารนางมากเช่นกัน แต่ทว่าตนเองกลับทำอันใดให้บุตรสาวไม่ได้แม้แต่น้อย จึงเอ่ยบอกให้นางใช้ชีวิตในวังหลวงอย่างระมัดระวังเพราะวังหลังนั้นมีแต่ภัยอันตรายล้อมตัว"อึก อึก ....ฮื้อ ๆ คุณหนูข้าสงสารท่านเหลือเกินเราหนีกันดีมั้ยเจ