All Chapters of องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 12 จำเอาไว้เจ้าคือพระชายาของข้าไฟราคะปะทุขึ้นอย่างรวดเร็วร่างกายทั้งสองร้อนผ่าวทั้งคู่ เซียวอี้ถอดริมฝีปากอย่างอ้อยอิ่งจ้องมองกลีบกุหลาบที่เปียกชุ่มอยู่ต่อหน้า จับมังกรที่ตั้งผงาดของตนถูที่กลีบกุหลาบไปมาให้คุ้นเคย"สงบได้แล้วสินะ ดูสิในยามนี้ร่างกายของเจ้าที่รังเกียจข้าต้องการข้ามากเพียงใด กระตุกเร่าแอ่นกายให้ข้าเข้าไปหา เจ้าคงมิได้คิดว่าข้าเป็นแม่ทัพเจาหยางอยู่หรอกนะ " เซียวอี้คิดเช่นนั้นมังกรของเขายิ่งแข็งและตั้งผงาดมากกว่าเดิม เขาจะสอดใส่แท่งร้อนของตนเพื่อทำให้นางลืมเจาหยางและคิดถึงเขาเพียงผู้เดียว เขาดึงมือของนางออกจากใบหน้าเพื่อจะได้มองเห็นใบหน้าของนางชัด ๆ และให้นางจ้องมองเขาว่าคนที่นางกำลังร่วมรักอยู่นั่นคือเซียวอี้มิใช่เจาหยาง"ทะ..ท่านช่างหยาบโลนเช่นไรหม่อมฉันก็ไม่มีวันหายเกลียดท่านและไม่มีวันที่จะลืมคนที่หม่อมฉันรักคือแม่ทัพเจาหยาง " น้ำเสียงเปล่งออกมาอย่างกระเส่าแหบพร่า เพราะช่องรักของนางกำลังถูกเขาคืบคลานเข้าไปด้านใน"เช่นนี้หรือ? ทั้ง ๆ ที่เจ้านอนกับข้าและยามนี้ร่างกายของเจ้ากำลังกลืนกินแท่งร้อนของข้าอยู่แต่ในใจเจ้ายังหวนคิดถึงชายรักของเจ้า เจ้าช่างเป็นสตรีที่น่ารั

บทที่ 14 ร้อนใจรีบคิดแผนการ“นี่คือของกำนัลที่ฮองเฮาเตรียมไว้ให้เพคะ” นางกำนัลได้นำของมามอบให้แก่ลั่วเออร์นางรีบรับมาถือไว้ในใจครุ่นคิดสงสัยว่าสิ่งที่ฮองเฮาให้มานั่นคืออะไรกัน“เจ้าเปิดดูสิถูกใจเจ้าหรือไม่?”“เพคะฮองเฮา” ลั่วเออร์เปิดดูด้านในเป็นปิ่นปักผมที่ทำมาจากทองคำงดงามระยิบระยับ“ทูลฮองเฮาหม่อมฉันมิอาจรับของสิ่งนี้ไว้ได้เพคะ”“สิ่งที่ข้ามอบให้แก่เจ้ายังน้อยไป หากเมื่อไหร่ที่เจ้าตั้งครรภ์ข้าจะมอบของกำนัลที่มากกว่านี้ให้แก่เจ้า ยามนี้ข้ารู้สึกเหน็ดเหนื่อยเจ้ากลับตำหนักหนานฉีเถิด มามาหลี่อย่าลืมเรื่องที่ข้ากำชับเจ้าด้วยล่ะ” ฮองเฮาเอ่ยพร้อมใช้มือปัด ๆ ให้ลั่วเออร์กลับตำหนักพร้อมกำชับสิ่งที่นางต้องการให้มามาหลี่จัดการสอนทุกอย่างให้แก่ลั่วเออร์“ขอบพระทัยฮองเฮาเพคะ หม่อมฉันขอตัวนะเพคะ” ลั่วเออร์ลุกขึ้นคำนับฮองเฮาก่อนจะเดินกลับตำหนักพร้อมมามาหลี่และนางกำนัลที่ดูแลนางตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่วังหลังแห่งนี้ฝั่งด้านใต้เท้าเซ่อที่รอทุกคนอยู่ที่หอคณิกาเขาได้ดื่มสุราเพื่อบรรเทาความโมโหยิ่งคิดเห็นภาพรอยยิ้มขององค์ชายเซียวอี้ยิ่งทำให้จิตใจของเขาร้อนรุ่ม ที่เขาไม่ต้องการให้องค์ชายเซียวอี้รับตำแหน่ง

บทที่ 16 เจ็บปวดแทบกระอักเลือดดวงตาของเขาสั่นคลอนเริ่มแดงก่ำ เพียงไม่กี่วันที่เขาออกรบไม่คาดคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นสตรีที่เขารักบัดนี้ได้ไปเป็นพระชายาของสหายตนเอง ยิ่งคิดเขายิ่งไม่เข้าใจสตรีในใต้หล้ามีมากมาย แถมเซียวอี้ก็รู้ว่าเขานั้นมีใจให้แก่ลั่วเออร์มานาน ทั้งที่รู้แต่ยังต้องการให้นางเข้าไปเป็นพระชายา เขาทำอันใดให้โกรธเคืองกัน ที่เขาทำอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะความจงรักภักดีต่อแผ่นดิน ทุกอย่างกลับพังทลายลงด้วยน้ำมือของสหายความฝันที่เขาต้องการเคียงคู่จนแก่เฒ่ากับลั่วเออร์พลันหายไปในพริบตา“จื่อหลิน เจ้านำผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เก็บไว้เถิดหากวันใดเจ้าเจอลั่วเออร์ฝากบอกนางให้ข้าด้วย หัวใจของข้าเคยมีนางเช่นไรต่อจากนี้หัวใจของข้าก็ยังเป็นของนางเพียงผู้เดียวและตลอดไปแม้ว่าข้ากับนางจะไม่มีวาสนาได้เคียงคู่ หรือมีผู้ใดมาพรากข้ากับนางแต่จะไม่มีผู้ใดมาพรากหัวใจของข้าไปจากนางได้” น้ำเสียงเศร้าสร้อยแหบแห้งเอ่ยออกมาด้วยความเจ็บปวดจนจื่อหลินเองแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ รีบคว้าผ้าเช็ดหน้าของเจาหยางมาถือไว้ จ้องมองแม่ทัพผู้องอาจคอตกใบหน้าเต็มไปด้วยความทุกข์หันหลังให้แก่นางพร้อมควบม้าออกไปจากเรือ

บทที่ 18 ห้วงความรู้สึกหลังจากนั้นทุกคนได้แยกย้ายเพื่อไปทำหน้าที่ของตนต่อ ในท้องพระโรงจึงเหลือเพียงฝ่าบาทกับองค์ชายสามที่อยู่ด้านในพร้อมนางกำนัลและขันที"เจ้ามาได้ตรงเวลาพอดี วันนี้เจ้าทำให้ข้าภูมิใจในตัวเจ้ายิ่งนักเห็นใบหน้าของใต้เท้าเซ่อหรือไม่? "ฝ่าบาทเอ่ยออกมาด้วยความดีใจ"ท่านพ่อที่ข้าเอ่ยมาเช่นนั้นอาจจะทำให้พวกใต้เท้าไม่ชอบใจข้ามากกว่าเดิม แต่ที่ข้าเอ่ยมาเช่นนั้นเพราะอยากให้พวกใต้เท้าได้รู้ว่าบัลลังก์แห่งนี้คือท่านพ่อปกครองอยู่มิใช่พวกใต้เท้าพวกนั้น ""เจ้ายังต้องเรียนรู้อะไรอีกมาก การนั่งอยู่บนบัลลังก์นั้นมิใช่เรื่องง่าย ข้าหวาดระแวงทุกวันมีอำนาจแล้วเช่นไรในเมื่อเชื่อใจผู้ใดไม่ได้ศัตรูมีทุกรูปแบบต้องระวังตนทุกอย่าง เซียวอี้ข้าเหน็ดเหนื่อยกับอำนาจนี้เหลือเกินข้าอยากจะฝากเจ้าปกครองบัลลังก์แทนข้าในเร็ววัน เจ้าคงไม่ทำให้ข้าผิดหวังในตัวเจ้าใช่หรือไม่? ข้าไม่อยากให้ตกไปอยู่กับคนไม่ดี " แววตาของเหนื่อยหน่ายของฝ่าบาทปรากฎขึ้นอย่างชัดเจน"ท่านพ่อ ข้ารับปากจะทำให้ดีที่สุดพ่ะย่ะค่ะ" เมื่อพูดคุยกับท่านพ่อเสร็จสิ้นเซียวอี้รีบเดินออกมาจากท้องพระโรงเพื่อตามหาแม่ทัพเจาหยาง โชคดีที่เขายังไม่ได

บทที่ 20 รับตำแหน่งหลังจากที่ลั่วเออร์ร้องไห้จนหมดแรงจื่อหลินพยายามป้อนอาหารเพื่อให้นางได้กินอะไรลงท้องบ้าง ดวงตาของนางบวมแดงจากการรองไห้นั่งเหม่อลอยอยู่ที่ศาลารับลมด้านนอกจนท้องฟ้าคล้อยต่ำลงตะวันลับขอบฟ้ามีดวงจันทร์ขึ้นแทนที่"พระชายาเพคะ ยามนี้ตะวันตกดินแล้วเข้าตำหนักเถิดเพคะ หากพระชายายังทรงเป็นเช่นนี้ไม่มีอะไรย้อนกลับและดีขึ้นกว่านี้แล้วเพคะในเมื่อเลือกที่จะมาอยู่ที่ตำแหน่งนี้แล้วก็ต้องคำนึงถึงหน้าที่และฐานะตน หม่อมฉันเคยดูแลฮองเฮามาฮองเฮายามเข้ามาที่นี่แรก ๆ ก็เป็นเช่นดั่งพระชายา และเป็นมากกว่านี้อีกด้วยซ้ำแต่วันหนึ่งพระชายาจะคิดได้ว่าความรักนั้นมิใช่ทุกสิ่งทุกอย่างแต่เป็นอำนาจและการที่เอาตัวรอดในวังหลังต่างหากเพคะ อย่าแสดงให้ผู้ใดเห็นว่าพระองค์มีความสุขและอย่าแสดงให้ผู้อื่นเห็นว่ายามนี้พระชายากำลังทุกข์ใจเพคะ " มามาหลี่ที่เคยผ่ายเหตุการณ์เช่นนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง นางจึงรับรู้ว่าที่พระชายาเป็นอยู่ตอนนี้คืออาการสูญเสียตัวตน"เจ้าต้องการให้ข้าละทิ้งตัวตนของตนเองก่อนที่เข้ามาวังหลวงแล้วตั้งใจเป็นพระชายาที่ดีอย่างนั้นหรือ? แต่จะทำเช่นไรได้ในเมื่อข้าไม่ได้ต้องการอำนาจที่ข้าเข้ามาเป็นพร