MasukShare
บทที่ 17 โปรดไตร่ตรอง
Terakhir Diperbarui:
2025-03-16 11:29:21
Bab terkait
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 18 ห้วงความรู้สึก
บทที่ 18 ห้วงความรู้สึกหลังจากนั้นทุกคนได้แยกย้ายเพื่อไปทำหน้าที่ของตนต่อ ในท้องพระโรงจึงเหลือเพียงฝ่าบาทกับองค์ชายสามที่อยู่ด้านในพร้อมนางกำนัลและขันที"เจ้ามาได้ตรงเวลาพอดี วันนี้เจ้าทำให้ข้าภูมิใจในตัวเจ้ายิ่งนักเห็นใบหน้าของใต้เท้าเซ่อหรือไม่? "ฝ่าบาทเอ่ยออกมาด้วยความดีใจ"ท่านพ่อที่ข้าเอ่ยมาเช่นนั้นอาจจะทำให้พวกใต้เท้าไม่ชอบใจข้ามากกว่าเดิม แต่ที่ข้าเอ่ยมาเช่นนั้นเพราะอยากให้พวกใต้เท้าได้รู้ว่าบัลลังก์แห่งนี้คือท่านพ่อปกครองอยู่มิใช่พวกใต้เท้าพวกนั้น ""เจ้ายังต้องเรียนรู้อะไรอีกมาก การนั่งอยู่บนบัลลังก์นั้นมิใช่เรื่องง่าย ข้าหวาดระแวงทุกวันมีอำนาจแล้วเช่นไรในเมื่อเชื่อใจผู้ใดไม่ได้ศัตรูมีทุกรูปแบบต้องระวังตนทุกอย่าง เซียวอี้ข้าเหน็ดเหนื่อยกับอำนาจนี้เหลือเกินข้าอยากจะฝากเจ้าปกครองบัลลังก์แทนข้าในเร็ววัน เจ้าคงไม่ทำให้ข้าผิดหวังในตัวเจ้าใช่หรือไม่? ข้าไม่อยากให้ตกไปอยู่กับคนไม่ดี " แววตาของเหนื่อยหน่ายของฝ่าบาทปรากฎขึ้นอย่างชัดเจน"ท่านพ่อ ข้ารับปากจะทำให้ดีที่สุดพ่ะย่ะค่ะ" เมื่อพูดคุยกับท่านพ่อเสร็จสิ้นเซียวอี้รีบเดินออกมาจากท้องพระโรงเพื่อตามหาแม่ทัพเจาหยาง โชคดีที่เขายังไม่ได
Terakhir Diperbarui : 2025-03-16องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 19 พาจื่อหลินเข้าวัง
บทที่ 19 พาจื่อหลินเข้าวังหลังจากที่เจาหยางกลับไปลั่วเออร์รีบปัดแขนของเซียวอี้ออกจากร่างกายพร้อมลุกขึ้น"ทรงทำเช่นนี้ทำไมเพคะ ที่องค์ชายพาแม่ทัพมาที่นี่เพราะต้องการเห็นเขาหรือแม้กระทั่งหม่อมฉันเจ็บปวดใช่หรือไม่เพคะ สะใจท่านแล้วสินะเพคะ ยิ่งทำเช่นนี้หม่อมฉันยิ่งเกลียดองค์ชายมากกว่าเดิม" น้ำตาของลั่วเออร์นรินไหลอกมาอีกครั้งเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ"ทำไมเจ้ายังอาลัยอาวรณ์แม่ทัพอยู่อย่างนั้นหรือ? สายตาที่เจ้ากับแม่ทัพจ้องมองกันช่างเป็นคู่รักที่รักกันหวานชื่นเป็นข้าเสียมากกว่าที่ต้องเสียใจ เจ้าเป็นพระชายาของข้ามิใช่คนรักของแม่ทัพเจาหยาง เจ้าอย่าลืมสิ""องค์ชายจะเสียใจอันใดเพคะ ทั้งหมดนี้ท่านทำเพราะอยากให้พวกเราเจ็บปวดยามนี้คงสาแก่ใจท่านแล้ว " ลั่วเออร์เอ่ยจบได้วิ่งหนีกลับห้องของตนเอง พร้อมขับไล่นางกำนัลที่วิ่งตามาให้ออกไปนางอยากอยู่เพียงลำพัง ลั่วเออร์นอนบนเตียงนอนสะอื้นไห้ นางตกอยู่ในภวงค์แห่งความเจ็บปวดยิ่งวันนี้นางเห็นใบหน้าของเจาหยางนางยิ่งมั่นใจว่าหัวใจของนางยังคงมีเขาอยู่เต็มหัวใจ สายตาที่เจาหยางมองนางไม่เคยเปลี่ยนแปลง นางยิ่งขยะแขยงตนเองยิ่งนักที่ทำให้เขาผิดหวังและเสียใจส่วน
Terakhir Diperbarui : 2025-03-18องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 20 รับตำแหน่ง
บทที่ 20 รับตำแหน่งหลังจากที่ลั่วเออร์ร้องไห้จนหมดแรงจื่อหลินพยายามป้อนอาหารเพื่อให้นางได้กินอะไรลงท้องบ้าง ดวงตาของนางบวมแดงจากการรองไห้นั่งเหม่อลอยอยู่ที่ศาลารับลมด้านนอกจนท้องฟ้าคล้อยต่ำลงตะวันลับขอบฟ้ามีดวงจันทร์ขึ้นแทนที่"พระชายาเพคะ ยามนี้ตะวันตกดินแล้วเข้าตำหนักเถิดเพคะ หากพระชายายังทรงเป็นเช่นนี้ไม่มีอะไรย้อนกลับและดีขึ้นกว่านี้แล้วเพคะในเมื่อเลือกที่จะมาอยู่ที่ตำแหน่งนี้แล้วก็ต้องคำนึงถึงหน้าที่และฐานะตน หม่อมฉันเคยดูแลฮองเฮามาฮองเฮายามเข้ามาที่นี่แรก ๆ ก็เป็นเช่นดั่งพระชายา และเป็นมากกว่านี้อีกด้วยซ้ำแต่วันหนึ่งพระชายาจะคิดได้ว่าความรักนั้นมิใช่ทุกสิ่งทุกอย่างแต่เป็นอำนาจและการที่เอาตัวรอดในวังหลังต่างหากเพคะ อย่าแสดงให้ผู้ใดเห็นว่าพระองค์มีความสุขและอย่าแสดงให้ผู้อื่นเห็นว่ายามนี้พระชายากำลังทุกข์ใจเพคะ " มามาหลี่ที่เคยผ่ายเหตุการณ์เช่นนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง นางจึงรับรู้ว่าที่พระชายาเป็นอยู่ตอนนี้คืออาการสูญเสียตัวตน"เจ้าต้องการให้ข้าละทิ้งตัวตนของตนเองก่อนที่เข้ามาวังหลวงแล้วตั้งใจเป็นพระชายาที่ดีอย่างนั้นหรือ? แต่จะทำเช่นไรได้ในเมื่อข้าไม่ได้ต้องการอำนาจที่ข้าเข้ามาเป็นพร
Terakhir Diperbarui : 2025-03-18องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 21 มองหน้าแล้วบอกมาสิ
บทที่ 21 มองหน้าแล้วบอกมาสิแสงอาทิตย์ลับลาขอบฟ้าแสงดวงจันทราโผล่ขึ้นปกคลุมแทนรายล้อมวังหลวงส่องสว่างเต็มทางเดิน ลั่วเออร์ย่างเท้าอย่างช้า ๆ เพื่อไปที่งานเลี้ยงฉลอง"พระชายาใบหน้าของพระองค์ยามนี้ราวกับโลกทั้งใบพังทลาย หากถึงที่ลานพิธีโปรดฝืนยิ้มสักหน่อยนะเพคะ หากผู้ใดมาเห็นสีหน้าของพระชายายามนี้คงคิดว่าพระชายาไม่ได้ยินดีกับองค์รัชทายาทเลย "จื่อหลินกระซิบข้างหูระหว่างทางเดิน"ข้าคงมีกระจิตกระใจยิ้มหรอกนะ เจ้าก็รู้มิใช่หรือว่าข้าไม่ต้องการมาร่วมงานเลี้ยงฉลองนี้เลยด้วยซ้ำ เพราะข้าไม่อยากเห็นแววตาสีหน้าของแม่ทัพ" ลั่วเออร์เอ่ยพึมพำตอบกลับจื่อหลินโดยไม่ให้ผู้อื่นได้ยิน"หม่อมฉันเข้าใจพระชายาดีเพคะ แต่ทว่าในงานพิธีมีทั้งฮองเฮาและฮ่องเต้ อย่างไรพระชายาช่วยฝืนทนหน่อยนะเพคะ " จื่อหลินได้กล่าวบอกลั่วเออร์ใบหน้าที่บูดบึ้งจึงปรากฎรอยยิ้มจาง ๆ ขึ้นภายในงานเมื่อทุกคนมาประจำที่อาหารการกินสุรามากมาย นางกำนัลคอยรินให้แก่เหล่าใต้เท้า นางรำได้ร่ายรำอยู่ต่อหน้าอย่างชื่นบานแต่ทว่าสายตาของเจาหยางกลับจ้องตรงไปหาลั่วเออร์ที่นั่งเคียงข้างอยู่กับเซียวอี้ เขากระดกสุราครั้งแล้วครั้งเล่า ดวงตาร้อนผ่าวเห็นรอยยิ้ม
Terakhir Diperbarui : 2025-03-18องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 22 มันเป็นความผิดของท่าน
บทที่ 22 มันเป็นความผิดของท่าน"ข้ามิได้สะอาดเหมาะสมกับท่านแม่ทัพ โปรดปล่อยข้าเถิดแม้หัวใจของข้าจะยังคงมีแต่ท่านแล้วอย่างไรเล่าในเมื่อร่างกายของข้านั้นล้วนเป็นขององค์รัชทายาทแล้ว ท่านปล่อยสตรีชั่วช้าเช่นข้าไปเถิด"ลั่วเออร์สะอื้นไห้ออกมาใบหน้าซบอกแกร่งของเขา แต่เขากลับกอดนางแน่นมากกว่าเดิม"ไม่ว่าร่างกายของเจ้าเคยเป็นของผู้ใด ข้าไม่สนเพียงหัวใจของเจ้าเป็นของข้าข้าจะแย่งเจ้ากลับมาได้โปรดรอข้า" ลั่วเออร์ไม่ทันได้ตอบเสียงของนางกำนัลที่เดินกลับมาทำให้เขารีบผละนางออกจากอ้อมกอดเช็ดหยาดน้ำตาที่แก้มให้นาง พร้อมยิ้มหวานให้แก่นางเขาดีใจมากที่นางยังคงรักเขาอยู่"ข้าต้องไปแล้ว เจ้ารักษาตนเองด้วยแล้ววันหนึ่งข้าจะมาทวงเจ้าคืนจากองค์รัชทายาท " เอ่ยจบเจาหยางได้หลบหนีหายตัวไปไม่ให้นางกำนัลกับขันทีได้เห็น ลั่วเออร์รีบเช็ดใบหน้าของตนและทำตนให้เป็นปกติเช่นเดิม"เพราะเจ้าขี้ลืมอย่างนี้ทำให้พวกข้าต้องเหนื่อยเปล่า หากวันหน้าเจ้าลืมอีกพวกข้าจะไม่ช่วยเจ้าตามหาแล้ว""แฮะ ๆ พี่เจียวลี่ข้าขอโทษเจ้าค่ะ ข้าคงจะตกใจเกินไปจนลืมว่าตนเองเอาไว้ที่ห้อง "เสียงนางกำนัลกับจื่อหลินที่เอ่ยกันเสียงดังเข้ามาใกล้"หาพบแล้วอย่างน
Terakhir Diperbarui : 2025-03-18องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 23 ความรู้สึก
บทที่ 23 ความรู้สึกเซียวอี้เดินกลับห้องของตนเองด้วยหัวใจที่สับสน เกิดเรื่องเช่นนี้เขาน่าจะยินดีมิใช่หรือที่ทำให้เจาหยางเสียใจและเจ็บใจแต่เหตุใดถึงเป็นเขาเองที่เจ็บลึกข้างในเช่นนี้"นี่ข้าทำอะไรลงไปทำไมข้าถึงไม่เข้าไปจัดการทั้งสองยามที่กอดกันแน่น หากทำเช่นนั้นแม่ทัพเจาหยางอาจจะถูกคาดโทษ นั้นคือความต้องการของข้ามิใช่หรือแถมยังทำให้ใต้เท้าเซ่อที่คอยเชิดหน้าชูตาที่บุตรชายเป็นแม่ทัพที่ดี แต่ทำไมข้าทำไม่ได้ หรือเพราะนางเป็นเพราะนางจริง ๆ อย่างนั้นหรือ ขันทีลี่ไปนำสุรามาให้ข้า" เขาเอ่ยพึมพำเดินมานั่งที่ห้องของตนเองพร้อมเรียกใช้ขันทีลี่เว่ยให้นำสุรามาให้เมื่อได้สุราเขาดื่มราวกับน้ำเปล่าใบหน้าน้ำเสียงของลั่วเออร์ที่บอกเกลียดเขาดังกึกก้องอยู่ในหูอย่างหลอกหลอน หัวใจของเซียวอี้เจ็บปวดไปหมด เขาไม่ต้องการใช้นางมาทำให้เจาหยางเจ็บปวดอีกต่อไปเขาต้องการให้นางอยู่กับเขาอย่างมีความสุข เขาอยากเห็นรอยยิ้มของนางมากกว่าใบหน้าที่บูดบึ้งและเศร้าหมอง อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นเขาเองก็สามารถให้นางได้ไม่ต่างจากแม่ทัพเจาหยาง แต่ยามนี้ทุกอย่างกลับยากไปหมดสำหรับเขา เขารู้หัวใจตนเองแล้วว่าตอนนี้เขาเริ่มชอบนางจริง ๆหลายวั
Terakhir Diperbarui : 2025-03-20องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 24 ข้าขอโทษ
บทที่ 24 ข้าขอโทษฝั่งด้านลั่วเออร์ที่เดินรับลมอยู่กับนางกำนัลนางเดินมาถึงสวนกลางวังหลวงเป็นสถานที่เงียบสงบไม่ค่อยมีผู้คนย่างกายมาทางนี้เท่าไหร่นักเสียงกระแสลมพัดโบกสบัดพริ้วไหวลมเย็นพัดผ่านร่างกายทำให้นางผ่อนคลาย แต่เมื่อนางเงยหน้ามองท้องฟ้ากลับพบแมลงปอบินต่ำลงมาเรื่อย ๆ แถมลมที่ปะทะร่างกายเป็นลมไอเย็นที่เหมือนฝนตกอยู่ไม่ไกลก้อมเมฆเริ่มตั้งเค้าก่อตัวเข้าหากัน"จื่อหลินข้าว่าวันนี้อากาศไม่ได้ดีอย่างที่เจ้ากล่าวแล้วล่ะ ""นั่นสิเพคะเราเดินกลับตำหนักกันเถิดเพคะ" จื่อหลินเริ่มมีสีหน้ากังวลกลัวว่าพระชายาจะเปียกฝนหากตกลงมายามนี้แต่ไม่ทันที่นางกับนางกำนัลจะก้าวเท้าเดินฝนเริ่มลงเม็ดโปรยปรายลงมา นางกำนัลรีบกล่าวบอกให้พระชายาไปหลบฝนที่ศาลารับลมเสียก่อนนางจะรีบกลับตำหนักเพื่อนำร่มมาให้"พระชายาเพคะ ตอนนี้เม็ดฝนเริ่มโปรยลงมาหากพระชายาจะตากฝนกลับหม่อมฉันเกรงว่าจะเปียกและทำให้ไม่สบายได้ ไปยืนคอยหม่อมฉันที่ศาลาด้านหน้านั้นก่อนนะเพคะหม่อมฉันจะรีบกลับไปเอาร่มที่ตำหนักมาให้" เจียวลี่นางกำนัลได้เอ่ยบอกแก่ลั่วเออร์"เจ้ารีบไปรีบกลับมาเถิด ไปกันหลาย ๆ คนจะได้นำมาเผื่อขันทีกับนางกำนัลนางอื่นด้วย""เพคะพ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-20องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 25 คิดแผนการ
บทที่ 25 คิดแผนการลั่วเออร์ล้างเนื้อล้างตัวสวมใส่เสื้อผ้านั่งอยู่หน้าคันฉ่องโดยมีจื่อหลินกำลังหวี่ผมที่ยาวสลวยให้แห้งเพื่อจัดแจงทำทรงผมให้งดงามเข้าที่ นางคอยเหลือบมองลั่วเออร์ผ่านกระจกเห็นว่าพระชายาเหม่อลอยตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว ยามนี้ในห้องแต่งกายเหลือเพียงแค่นางกับลั่วเออร์ นางจึงเอ่ยถามขึ้นมา"ระหว่างที่หลบฝนอยู่กับองค์รัชทายาทเกิดอะไรขึ้นหรือไม่เพคะ กลับมาพระชายาเอาแต่เหม่อลอย ""องค์รัชทายาทเอ่ยกับข้าเรื่องเจาหยาง เจ้ารู้หรือไม่เรื่องคืนนั้นที่แม่ทัพเจาหยางพบข้า องค์รัชทายาทเห็นแลบะรับรู้ทุกอย่าง" ใบหน้าของจื่อหลินซีดเซียวกลัวว่าพระชายาจะถูกลงโทษนางสั่นเทารีบคุกเข่าลงที่พื้นด้วยความหวาดกลัว"พระชายาเป็นความผิดของหม่อมฉันเองเพคะ หากองค์รัชทายาทจะลงโทษโปรดลงโทษหม่อมฉันเพียงผู้เดียวเถิดเพคะ" ลั่วเออร์หันหลังมามองจื่อหลินและบอกให้นางลุกขึ้น"องค์รัชทายาทไม่ได้จะลงโทษข้าหรอกแถมเรื่องนี้เขาไม่ได้แจ้งให้ผู้ใดได้รับรู้อีกด้วย ส่วนเรื่องที่ข้ากับองค์รัชทายาทพูดคุยกันวันนี้และสิ่งที่ทำให้ข้าเหม่อลอยเพราะคำพูดของเขาต่างหาก องค์รัชทายาทเอ่ยมาว่าไม่สนใจว่ายามนี้หัวใจของข้าจะมีเพียงแต่แม่ทัพเจา
Terakhir Diperbarui : 2025-03-20
Bab terbaru
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 44 ข้ารักท่าน(ตอนจบ)
บทที่ 44 ข้ารักท่านใต้เท้าเซ่อรู้สึกอับอายที่บุตรชายได้รับความพ่ายแพ้ต่อองค์รัชทายาท ตระกูลเซ่อทุกคนต่างได้รับโทษและใต้เท้าที่รวมตัวกันวางแผนก็ถูกลงโทษด้วยเช่นกัน โทษของเจาหยางคือการถูกโบยตีก่อนจะนำไปแคว้นคอประจานให้แก่ราษฎรได้เห็นถึงการก่อกบฏและประสงค์ร้ายต่อราชวงศ์จะถูกลงโทษเช่นไร แม้จะมีคุณงามความดีต่อแผ่นดินแต่ถ้าหากคิดร้ายก็ไม่ละเว้นก่อนจะนำร่างไปโยนให้แร้งกิน สนมตระกูลเซ่อถูกปลดให้เป็นเพียงสาวใช้และองค์ชายห้าถูกตัดขาดกับราชวงศ์มิอาจจะเข้ามาในวังหลวงได้อีกต่อไปใต้เท้าเซ่อถูกรุมประชาทัณฑ์ชาวบ้านหรือผู้ที่เคยถูกเขาข่มเหงรังแกขว้างหินขว้างดินใส่จนเขาถึงแก่ความตายภายในวังหลวงกลับมาสุขสงบอีกครั้ง แม้ลั่วเออร์จะเห็นชอบการลงโทษแต่ทว่าในใจของนางลึก ๆ ยังคงคิดถึงใบหน้ารอยยิ้มของเจาหยางแต่มิใช่เพราะนางคิดถึงเพราะความรักแต่ทว่านางกลับเสียดาย หากเขาเลือกเดินทางถูกต้องและคอยช่วยเหลือองค์รัชทายาทอาจจะเป็นท่านแม่ทัพใหญ่ที่ทุกคนนับหน้าถือตา"พระชายาเพคะ วันนี้หม่อมฉันจะออกไปอยู่ที่ตำหนักของนางในแล้วจะได้พบพระชายาอีกไม่เพคะ" หนิงเอ๋อเดินเข้ามาหาลั่วเออร์ที่ศาลารับลม นางได้เข้ามาเป็นนางในฝึกหัด
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 43 ลงโทษอย่างสาสม
บทที่ 43 ลงโทษอย่างสาสม"ใครบอกเป็นเพราะเจ้าที่เป็นองค์ชายไม่เอาไหนต่างหาก ข้าจงรักภักดีต่อแผ่นดิน หวังว่าวันหนึ่งจะเป็นแม่ทัพที่ดีและเป็นกองกำลังให้ฮ่องเต้เช่นเจ้าในภายภาคหน้าแต่เจ้าทำลายทุกอย่าง เจ้าทำร้ายหัวใจของข้า ทำให้ข้าต้องแย่งชิงคืนมาเช่นนี้อย่างไรเล่า " เจาหยางตั้งท่าได้สู้กับเซียวอี้อีกครั้ง จนทั้งสองทะลุกำแพงห้องพังทลายล้มลง เสียงดังจึงถึงห้องของลั่วเออร์ตึง!"นั่นเสียงอะไรกัน ทำไมถึงดังอยู่ใกล้ ๆ เช่นนี้หรือว่าแม่ทัพเจาหยางบุกมาที่ตำหนักนี้แล้ว " ลั่วเออร์ไม่รีรอนางร้อนใจจึงเปิดประตูออกไปด้านนอกเพื่อดู แต่ก็ต้องถูกองครักษ์เข้ามาห้ามไม่ให้ออกไปเสียก่อน"พระชายาจะออกไปที่ใดพ่ะย่ะค่ะ ""ข้าได้ยินเสียงดังที่ตำหนักนี้ข้าเป็นห่วงองค์รัชทายาทกลัวว่าเขาจะรับมือแม่ทัพเจาหยางไม่ได้ ""พระชายาอย่าร้อนใจไปพ่ะย่ะค่ะ ยามนี้องครักษ์ไป๋เหลียนก็อยู่กับองค์รัชทายาท พระชายาเข้าไปอยู่ในห้องดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ " ลั่วเออร์มองลอดใต้แขนขององครักษ์ที่ยืนบังนางเห็นแม่ทัพเจาหยางกำลังจะใช้ดาบจัดการกับเซียวอี้ที่ล้มลงกับแผ่นไม้ฝาผนังที่เสียงดังเมื่อครู่ นางคือต้นเหตุทุกอย่างที่ทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้นและเ
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 42 ก่อกบฏ
บทที่ 42 ก่อกบฏรุ่งเช้าวันต่อมาไป๋เหลียนที่เฝ้าดูการเคลื่อนไหวของแม่ทัพเจาหยางได้เข้ามารายงานต่อเซียวอี้ที่กำลังนั่งหน้าเคร่งเครียดเพื่อรับมือจากแม่ทัพ"ทูลองค์รัชทายาท ยามนี้กองทัพของแม่ทัพเจาหยางจะเคลื่อนขบวนในยามวิกาลพ่ะย่ะค่ะ ข้าได้ยินมาว่าเขาบอกกล่าวกองกำลังเพื่ออ้อมล้อมวังหลวงในคืนนี้ในเวลายามที่ทุกคนต่างหลับใหล จำนวนทหารของแม่ทัพมีประมาณสี่ร้อยนายจะรับมือเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ""ทหารของเจาหยางมีสี่ร้อยนายหรือ? เช่นนั้นกองกำลังของเราก็มีไม่น้อยไปกว่าเขาเพราะความช่วยเหลือของท่านแม่ ข้าจะวางแผนตลบหลัง ขันทีลี่เว่ยไปแจ้งกองกำลังมาหาข้าที่นี่""พ่ะย่ะค่ะองค์ชาย ""ส่วนเจ้าค่ำคืนนี้ทำตามแผนของข้า ส่วนพระชายาข้าจะให้องครักษ์เงาอีกกลุ่มไปเฝ้านางเอง มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่จะสามารถรับมือแม่ทัพเจาหยางได้ จงทำตามนี้" เซียวอี้บอกแผนการให้ไป๋เหลียนได้รับรู้ จากนั้นเมื่อกองกำลังมาถึงเขาได้บอกแผนการในการรับมือครั้งนี้ให้แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องและทุกคนต่างพากันหลบซ่อนจนกว่ากองกำลังของแม่ทัพเจาหยางจะล้อมวังหลวงจากนั้นค่อยให้ทหารออกมาล้อมกองทัพของแม่ทัพเจาหยาง เซียวอี้ครุ่นคิดมาทั้งคืนเขาจะไม่ให้เกิดการ
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 41 วางแผนรับมือ
บทที่ 41 วางแผนรับมือฝั่งด้านแม่ทัพเซ่อเจาหยางเขากลับมาจากตำหนักหนานฉี มาปรึกษาหารือท่านพ่อคิดจะก่อกบฏท่านใต้เท้าเซ่อไม่ห้ามแถมยังให้ความสนับสนุนเซ่อเจาหยางอีกด้วย เขาจึงตระเวนออกไปหาใต้เท้าที่อยู่ภายใต้ความควบคุมท่านพ่อเพื่อขอความร่วมมือในการชิงบัลลังก์ในครั้งนี้ ข้ากลับจากเรือนใต้เท้าท่านหนึ่งเห็นองค์รัชทายาทกำลังพาลั่วเออร์ออกจากวังหลวงเพียงลำพังจึงได้แอบตามไป ได้เห็นหมู่บ้านในหุบเขาที่เซียวอี้แอบซ่อนไว้ รอยยิ้มของลั่วเออร์ที่เคยเป็นของเขายามนี้ถูกเซียวอี้ครอบครองจนหมดสิ้นไม่ว่าจะเป็นใจหรือกายของนาง ดวงตาร้อนระอุในอกเต็มไปด้วยความเคลียดแค้น ยิ่งเห็นชาวบ้านที่นี่รักและเทิดทูลเขายิ่งไม่พึงพอใจ เมื่อเห็นว่าเซียวอี้พาลั่วเออร์กลับวังหลวงความคิดชั่วร้ายของเจาหยางที่ก่อเกิดจึงสั่งการให้ทหารของตนไปจัดการสอบถามชาวบ้านแต่เมื่อชาวบ้านตอบคำถามไม่ตรงความคิดของเขาจึงสั่งให้ทหารจัดการฆ่าทิ้งให้หมดทุกคนไม่ละเว้น เขาอยากเห็นความเจ็บปวดของเซียวอี้ที่พรากคนรักของเขาไป หากเขารู้ว่าหมู่บ้านและชาวบ้านที่เขาให้การช่วยเหลือตายกันหมดคงจะเจ็บปวดเจียนตายเมื่อตรวจสอบแล้วไม่เหลือผู้เหลือรอดเขาจึงจุดไฟเผาให้
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 40 เป็นฝีมือเขา
บทที่ 40 เป็นฝีมือเขาในห้องของลั่วเออร์มีจื่อหลินที่แต่งกายให้อยู่นางเกิดความสงสัยจึงเอ่ยถามผู้เป็นนาย"พระชายาเพคะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันเพคะพระชายาถึงได้พากันกลับวังหลวงจนท้องฟ้ามืดมิดเช่นนี้แล้วเด็กนั้นคือใครกันเพคะ" ลั่วเออร์หันไปมองหน้าของนางกำนัลเสมือนพวกนางรู้พากันเดินออกจากห้องเหลือเพียงจื่อหลิน"เด็กนั่นเป็นเด็กที่องค์รัชทายาทช่วยเหลือเอาไว้ ข้างนอกวังเกิดเรื่องขึ้นทำให้ข้ากับองค์รัชทายาทกลับมาล่วงเวลาเช่นนี้ วันนี้ข้าเหน็ดเหนื่อยเหลือเกินจนไม่มีเรี่ยวแรงจะเอ่ยแล้วเจ้าไปพักเถิดนะ รุ่งสางข้าจะเล่าให้เจ้าฟังเอง ""เพคะพระชายา " จื่อหลินวางแปรงผมลงที่โต๊ะเครื่องแป้ง เดินออกไปด้านนอกไม่นานเซียวอี้ได้เสด็จมาหาลั่วเออร์เพื่อมฟังคำพูดของนางเหตุใดนางถึงรู้ว่าเป็นแม่ทัพเจาหยางและเขามาพบนางเพราะการใด"มาแล้วหรือเพคะ ""ข้ารู้ว่าเจ้าตกใจและเสียใจเพียงใดแต่เรื่องที่ข้าต้องการจะรู้จากปากเจ้าในวันนี้ข้าต้องรู้ให้ได้ "ลั่วเออร์ลุกขึ้นมานั่งที่เก้าอี้พรางสูดลมหายใจให้ทั่วท้องและเล่าเรื่่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้แก่เซียวอี้ฟัง"อะไรกันเจาหยางคิดทำลายข้าจนถึงขั้นจะให้เจ้าปลงพระชนม์ข้าอย่างนั้นห
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 39 ช่างโหดร้าย
บทที่ 39 ช่างโหดร้ายลั่วเออร์ปาดน้ำตาลุกขึ้นยืนเดินไปเดินมาด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่มกำมือแน่นภาวนาให้ยังพอมีคนเหลือรอด นางได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้รีบหันไปมองเห็นเซียวอี้อุ้มหนิงเอ๋อกลับมา ลั่วเออร์ดีใจราวกับคำอ้อนวอนของนางเป็นจริง นางวิ่งเข้าหาหาทั้งสองทันที“สวรรค์หนิงเอ๋อเจ้าปลอดภัย เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นห่วงเจ้าเพียงใด” เซียวอี้วางหนิงเอ๋อหลงจากอ้อมแขน นางวิ่งเข้าไปโอบกอดลั่วเออร์แน่น“พี่ลั่วเออร์ข้ากลัว กลัวเหลือเกินเจ้าค่ะพวกเขาช่างโหดร้ายเพื่อน ๆ ของข้าท่านแม่ของข้าต่างพากันอ้อนวอนพวกเขาไม่มีความเมตตาสักนิด ท่านแม่ก้มลงเพื่อวอนขอชีวิตแต่เขากลับใช้ดาบบั่นคอท่านแม่ชั่วพริบตา อึก อึก ข้ากลัวเจ้าค่ะ เพื่อน ๆ ของข้าหนีไม่ทันถูกคนใจร้ายจัดการจนไม่เหลือ พี่ลั่วเออร์ท่านอย่าทิ้งข้าไปอีกคนนะเจ้าคะ ข้าไม่เหลือใครแล้ว” เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดของหลินเอ๋อต่างพากันสงสาร ร่างเล็กสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ฝืนใจข่มความกลัวเพื่อบอกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่นี่ ลั่วเออร์กอดนางแน่นพรางร้องไห้เด็กตัวเล็กเพียงนี้ต้องมาพบเจอเรื่องโหดร้ายแถมยังต้องเสียทุกคนไปคงสะเทือนใจไม่น้อย“ข้าอยู่นี่แล้ว ข้าไม่มีท
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 38 เปลวไฟแห่งความสูญเสีย
บทที่ 38 เปลวไฟแห่งความสูญเสียระหว่างทางกลับวังหลวงเซียวอี้ได้พาลั่วเออร์ควบม้าขึ้นไปบนยอดเขาเพื่อพานางไปดูพระอาทิตย์ตกดิน ตรงที่เขาพานางมาเป็นหน้าผาสูงชันมองเห็นด้านล่างที่เป็นแผ่นดินกว้างใหญ่มองเห็นหมู่บ้านที่นางเพิ่มจะกลับมาเมื่อครู่เป็นเพียงหมู่บ้านเล็ก ๆ เท่านั้น“องค์ชายพาหม่อมฉันมาที่นี่ทำไมกันเพคะ”“ข้าอยากให้เจ้าเห็นที่ที่งดงามยากนักที่จะได้มาที่เช่นนี้เพราะต่อจากนี้ไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ข้าเองก็ไม่ค่อยมีเวลาให้เจ้าต้องคอยดูแลฝ่าบาทและทำงาน วันนี้เป็นโอกาสดีที่พาเจ้าออกมาอยากให้เจ้าได้รับบรรยายกาศดี ๆ ก่อนกลับวังหลวง” เขากระโดดลงจากหลังม้าก่อนจะยื่นมือให้นางจับเพื่อลงมา ลั่วเออร์จับมืออย่างไม่ลังเลลงมายืนใกล้หน้าผากวาดตามองไปจนทั่ว ลมเย็นสบายฝูงนกบินว่อนเต็มท้องฟ้าพากันโผบินกลับรังกันเป็นฝูง ท้องฟ้าเริ่มทอประกายแสงสีทองอร่ามกระทบใบหน้างามอย่างผ่องใส“งดงามเหลือเกิน” เซียวอี้ที่ยืนอยู่ด้านหลังของลั่วเออร์ได้เอ่ยออกมา นางคิดว่าเขาชมดวงอาทิตย์ที่กำลังลาลับขอบฟ้า นางจึงเอ่ยตอบกลับเขา“หม่อมฉันก็ว่าเช่นนั้นเพคะ”“ข้าไม่ได้หมายถึงดวงอาทิตย์แต่เป็นเจ้าต่างหากที่งดงาม” ไม่ร
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 37 ใจเจ้าเปลี่ยนไป
บทที่ 37 ใจเจ้าเปลี่ยนไปใบหน้าของเจาหยางเริ่มเปลี่ยนสีคล้ายรู้แล้วว่าลั่วเออร์กำลังจะทำอะไรต่อจากนี้"ของพวกนี้ข้าขอคือท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ ข้ามิอาจจะทำเรื่องที่ท่านแม่ทัพต้องการได้และต่อจากนี้เราอย่ามาเจอกันดีกว่าและเลิกเรียกข้าว่าลั่วเออร์สักที เพราะยามนี้ข้าคือพระชายาขององค์รัชทายาทมิใช่ลั่วเออร์ของท่านอีกต่อไป "น้ำเสียงเย็นชาบาดจิตผู้ที่ได้ยินสั่นสะท้านไปทั้งหัวใจราวกับถูกสายฟ้าผ่าลงกลางใจ"เกิดอะไรขึ้น! ทำไมเจ้าถึงเอ่ยมาเช่นนี้เจ้ายังรักข้าอยู่มิใช่หรือแล้วเรื่องที่ข้าให้เจ้าทำล้วนแต่เป็นประโยชน์ของเจ้าที่จะได้มาอยู่กับข้า ""เลิกพูดว่าเป็นผลประโยชน์ของข้าเสียที คำว่ารักของท่านนั้นท่านไม่รักข้า แต่ท่านรักตนเองต่างหากท่านแม่ทัพไตร่ตรองให้ดีว่าสิ่งที่ทำให้ข้าทำนั้นทำเพื่อผู้ใด ทุกอย่างล้วนทำเพื่อท่านเท่านั้นนี่มิใช่ความรัก แต่เป็นความเห็นแก่ตัววันที่ท่านมอบยานี้ให้ข้าเสมือนท่านยื่นความตายให้กับข้า วันนี้ข้าขอคืนผ้าเช็ดหน้ากับหัวใจคืนให้ท่านอย่าได้มาเกี่ยวข้องกันอีกเลย เพราะลั่วเออร์ได้ตายจากท่านในวันที่ท่านส่งมอบยาให้ข้าแล้ว" คำพูดของลั่วเออร์ทำให้เจาหยางสะอึกและไม่สามารถเอ่ยปากพูดอะ
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 36 ตัดสินใจ
บทที่ 36 ตัดสินใจท้องพระโรงเสนาบดีที่ได้รับสารจากฝ่าบาทพากันมายืนรอฝ่าบาทที่ท้องพระโรงเพื่อรับฟังเรื่องอาการเจ็บป่วย ทุกคนตางพากันพูดคุยหารือเสียงดัง ใต้เท้าเซ่อเจิ้งหวางเริ่มเป็นกังวลหากเรื่องที่ฝ่าบาทประชวรเป็นเรื่องจริงอีกไม่นานบัลลังก์ต้องตกเป็นขององค์รัชทายาท เขาจ้องมองไปยังเจาหยางที่ยืนอยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่นักเจาหยางจึงเดินเข้ามาหาท่านพ่อของตน"เรื่องที่เจ้าไปทำถึงขั้นไหนแล้วเหตุใดถึงได้ชักช้าเช่นนี้""ข้าเองก็ไม่ทราบเช่นกันหลังจากที่แยกย้ายข้าจะไปหาลั่วเออร์เพื่อถามนางอีกครั้งขอรับ ""เราจะรอช้ากว่านี้ไม่ได้แล้ว เจ้ารีบไปคาดคั้นให้นางเร่งมือหน่อย""ขอรับท่านพ่อ" ทั้งสองพูดคุยกันเสร็จได้แยกย้ายประจำที่เพราะบัดนี้ฝ่าบาทได้เสด็จมาแล้ว ภายใต้สายตาของเหล่าเสนาบดีหลายคนเห็นใบหน้าของฝ่าบาทก็รับรู้ได้ทันทีว่าเรื่องข่าวลือเป็นความจริง เพราะฝ่าบาทถูกขันทีกับองค์รัชทายาทประคองออกมา เพียงไม่กี่วันอาการของฝ่าบาททรุดลงอย่างรวดเร็ว"ฝ่าบาทเสด็จ" เสียงขันทีแจ้งบอกทุกคนเสนาบดีโค้งคำนับลงพร้อมเพียงกัน"ถวายบังคมฝ่าบาทขอให้พระองค์มีพระกรกายแข็งแรงหมื่นปีหมื่น ๆ ปี" ฝ่าบาทนั่งลงบนบัลลังก์กวาดตาม
