LOGINShare
บทที่ 23 ความรู้สึก
Last Updated:
2025-03-20 10:55:08
Related chapters
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 24 ข้าขอโทษ
บทที่ 24 ข้าขอโทษฝั่งด้านลั่วเออร์ที่เดินรับลมอยู่กับนางกำนัลนางเดินมาถึงสวนกลางวังหลวงเป็นสถานที่เงียบสงบไม่ค่อยมีผู้คนย่างกายมาทางนี้เท่าไหร่นักเสียงกระแสลมพัดโบกสบัดพริ้วไหวลมเย็นพัดผ่านร่างกายทำให้นางผ่อนคลาย แต่เมื่อนางเงยหน้ามองท้องฟ้ากลับพบแมลงปอบินต่ำลงมาเรื่อย ๆ แถมลมที่ปะทะร่างกายเป็นลมไอเย็นที่เหมือนฝนตกอยู่ไม่ไกลก้อมเมฆเริ่มตั้งเค้าก่อตัวเข้าหากัน"จื่อหลินข้าว่าวันนี้อากาศไม่ได้ดีอย่างที่เจ้ากล่าวแล้วล่ะ ""นั่นสิเพคะเราเดินกลับตำหนักกันเถิดเพคะ" จื่อหลินเริ่มมีสีหน้ากังวลกลัวว่าพระชายาจะเปียกฝนหากตกลงมายามนี้แต่ไม่ทันที่นางกับนางกำนัลจะก้าวเท้าเดินฝนเริ่มลงเม็ดโปรยปรายลงมา นางกำนัลรีบกล่าวบอกให้พระชายาไปหลบฝนที่ศาลารับลมเสียก่อนนางจะรีบกลับตำหนักเพื่อนำร่มมาให้"พระชายาเพคะ ตอนนี้เม็ดฝนเริ่มโปรยลงมาหากพระชายาจะตากฝนกลับหม่อมฉันเกรงว่าจะเปียกและทำให้ไม่สบายได้ ไปยืนคอยหม่อมฉันที่ศาลาด้านหน้านั้นก่อนนะเพคะหม่อมฉันจะรีบกลับไปเอาร่มที่ตำหนักมาให้" เจียวลี่นางกำนัลได้เอ่ยบอกแก่ลั่วเออร์"เจ้ารีบไปรีบกลับมาเถิด ไปกันหลาย ๆ คนจะได้นำมาเผื่อขันทีกับนางกำนัลนางอื่นด้วย""เพคะพ
Last Updated : 2025-03-20องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 25 คิดแผนการ
บทที่ 25 คิดแผนการลั่วเออร์ล้างเนื้อล้างตัวสวมใส่เสื้อผ้านั่งอยู่หน้าคันฉ่องโดยมีจื่อหลินกำลังหวี่ผมที่ยาวสลวยให้แห้งเพื่อจัดแจงทำทรงผมให้งดงามเข้าที่ นางคอยเหลือบมองลั่วเออร์ผ่านกระจกเห็นว่าพระชายาเหม่อลอยตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว ยามนี้ในห้องแต่งกายเหลือเพียงแค่นางกับลั่วเออร์ นางจึงเอ่ยถามขึ้นมา"ระหว่างที่หลบฝนอยู่กับองค์รัชทายาทเกิดอะไรขึ้นหรือไม่เพคะ กลับมาพระชายาเอาแต่เหม่อลอย ""องค์รัชทายาทเอ่ยกับข้าเรื่องเจาหยาง เจ้ารู้หรือไม่เรื่องคืนนั้นที่แม่ทัพเจาหยางพบข้า องค์รัชทายาทเห็นแลบะรับรู้ทุกอย่าง" ใบหน้าของจื่อหลินซีดเซียวกลัวว่าพระชายาจะถูกลงโทษนางสั่นเทารีบคุกเข่าลงที่พื้นด้วยความหวาดกลัว"พระชายาเป็นความผิดของหม่อมฉันเองเพคะ หากองค์รัชทายาทจะลงโทษโปรดลงโทษหม่อมฉันเพียงผู้เดียวเถิดเพคะ" ลั่วเออร์หันหลังมามองจื่อหลินและบอกให้นางลุกขึ้น"องค์รัชทายาทไม่ได้จะลงโทษข้าหรอกแถมเรื่องนี้เขาไม่ได้แจ้งให้ผู้ใดได้รับรู้อีกด้วย ส่วนเรื่องที่ข้ากับองค์รัชทายาทพูดคุยกันวันนี้และสิ่งที่ทำให้ข้าเหม่อลอยเพราะคำพูดของเขาต่างหาก องค์รัชทายาทเอ่ยมาว่าไม่สนใจว่ายามนี้หัวใจของข้าจะมีเพียงแต่แม่ทัพเจา
Last Updated : 2025-03-20องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 26 ไม่คาดคิด
บทที่ 26 ไม่คาดคิดแสงอรุณรุ่งส่องสว่างพระชายาลั่วเออร์แต่งกายด้วยชุดลำลองอย่างที่องค์รัชทายาทให้ขันทีมาแจ้ง หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จนางได้ออกมานั่งคอยองค์รัชทายาทอยู่ที่หน้าห้องพร้อมกับนางกำนัลสักพักสายตาของลั่วเออร์ได้เห็นและหูได้ยินเสียงฝีเท้าของม้าที่กำลังมุ่งตรงมาหยุดอยู่ตรงหน้านาง"คงไม่คิดพาข้านั่งม้าออกไปนอกวังหลวงหรอกนะ " ลั่วเออร์พึมพำออกมา"หม่อมฉันคิดว่าน่าจะเป็นอย่างที่พระชายาเอ่ยมานะเพคะ เพราะไม่เห็นจะมีรถม้าหรือเกี้ยวที่ใช้เดินทางเลย " จื่อหลินได้เอ่ยกระซิบบอก"เจ้าคงเตรียมรอข้าเสร็จแล้วสินะ มาสิข้าจะเจ้าออกไปนอกวังหลวง" เซียวอี้ยื่นมือมาให้ลั่วเออร์จับเพื่อขึ้นม้าตัวเดียวกันกับเขา"จะให้นั่งม้าตัวเดียวกับท่านได้เช่นไรเพคะ การออกไปนอกวังหลวงมีแต่เรื่องอันตรายเหตุใดไม่ให้ทหารเสด็จตามไปคุ้มกันด้วย ""พระชายาเจ้ายังไม่รู้สินะ ข้าออกไปนอกวังหลวงเพียงลำพังอยู่บ่อยครั้งหากข้าไม่พอมีทักษะการต่อสู้คงอยู่ไม่ถึงทุกวันนี้แน่ ๆ จะขึ้นมาเองหรือให้ข้าอุ้มเจ้าขึ้นมา" ลั่วเออร์ถอนหายใจจับมือของเซียวอี้กระโดดขึ้นม้าไปนั่งอยู่ด้านหลังของเขา เซียวอี้ควบม้าออกจากวังไปอย่างรวดเร็ว ลั่วเออร
Last Updated : 2025-03-20องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 27 ความรู้สึกแปลกใหม่
บทที่ 27 ความรู้สึกแปลกใหม่หลินเอ๋อเห็นลั่วเออร์ยืนยิ้มจึงคิดว่าต้องการมาวิ่งเล่นกับพวกนางจึงรีบวิ่งจับมือของนางให้มาวิ่งเล่นจับผีเสื้อกับนางและเพื่อน ๆ“พี่ลั่วเออร์มาเล่นกับพวกเราสิเจ้าคะ วันนี้อากาสเย็นดีเหลือเกินอย่าเอาแต่ยืนดูสิเจ้าคะ”“เดี๋ยวสิ ข้าแค่ยืนมองดูพวกเจ้าข้าก็มีความสุขแล้วพวกเจ้าเล่นกันเถิด” ลั่วเออร์ไม่ทันตั้งตัวถูกหลินเอ๋อจับมือให้วิ่งตามจนนางแทบเซล้ม“พี่ลั่วเออร์จะไปมีความสุขได้อย่างไรเจ้าคะ ลองมาเล่นกับพวกเราปลดปล่อยความรู้สึกจะรับรู้ถึงความสุขที่แท้จริงเจ้าค่ะ “หลินเอ๋อพาลั่วเออร์วิ่งเล่นความเป็นเด็กที่นางไม่เคยเล่นเช่นนี้ทำให้นางรู้สึกตื่นเต้น เด็ก ๆ ให้นางยืนตรงกลางและวิ่งอ้อมล้อมเสียงหัวเราะของเด็กน้อยทั้งหลาย ทำให้ลั่วเออร์ลืมไปเลยว่านานเท่าไหร่แล้วที่นางไม่ได้รู้สึกสนุกเช่นนี้ หลินเอ๋อวิ่งอ้อมร่างของลั่วเออร์สายตาพลันมองไปเห็นเซียวอี้ที่ยืนยิ้มมองดูลั่วเออร์จึงคิดว่าเซียวอี้เองก็ยากเล่นด้วยเช่นกันนางวิ่งออกจากกลุ่มไปจับมือของเซียวอี้ให้วิ่งเล่นกับพวกของตน“พี่เซียวอี้จะยืนมองพวกเราแล้วยิ้มเช่นนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ มาเถิดมาเล่นด้วยกัน”“ได้สิ” เพราะเขามองนางยิ้
Last Updated : 2025-03-22องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 28 สับสน
บทที่ 28 สับสนหลังจากนั้นทั้งสองได้มาร่วมนั่งกินอาหารกันก่อนที่จะเดินทางกลับวังหลวง หลินเอ๋อเดินเข้ามาใกล้พร้อมยื่นมงกุฎดอกไม้ที่นางถักเองให้แก่ลั่วเออร์"พี่ลั่วเออร์หวังว่าครั้งหน้าข้าจะได้พบท่านอีกครั้งนะเจ้าคะ ข้าไม่มีสิ่งของมีค่ามอบให้แต่สิ่งนี้ข้าตั้งใจทำให้ท่านพี่นะเจ้าคะ" ลั่วเออร์รับมงกุฎจากมือของหลินเอ๋อพรางยิ้มกว้าง"ผู้ใดว่าของที่เจ้าตั้งใจให้ข้าจะไม่มีค่ากัน สิ่งนี้มีค่ากับข้ายิ่งนักข้าชอบมันมาก ๆ เลย ครั้งหน้าข้าจะกลับมาพร้อมขนมสำหรับพวกเจ้าทุกคน " ชาวบ้านพากันเดินมาส่งทั้งสองขึ้นม้าเพื่อออกเดินทางลั่วเออร์หันหลังกลับไปมองทุกคนล้วนมีแต่รอยยิ้มที่ส่งกลับมาพร้อมโบกมือลานาง"เจ้าชอบที่นี่หรือไม่? แต่ดูท่าทางเจ้าแล้วน่าจะชอบที่นี่""หากให้หม่อมฉันเลือกหม่อมฉันอยากอยู่ที่นี่มากกว่าวังหลวงเสียอีกเพคะ ""เช่นนั้นข้าจะพาเจ้ามาที่นี่บ่อย ๆ แต่ทว่าเรื่องหมู่บ้านแห่งนี้เจ้าจงเก็บเป็นความลับไม่สามารถให้ผู้ใดรู้เด็ดขาดมิเช่นนั้นชาวบ้านจะได้รับภัยอันตรายร้าย ""ไม่ต้องเป็นกังวลเพคะ หม่อมฉันไม่ปากเปราะเอ่ยบอกผู้ใดหรอกเพคะ " ระหว่างทางกลับความรู้สึกของลั่วเออร์ช่างแตกต่างจากตอนแรกที่มา
Last Updated : 2025-03-22องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 29 ใจสั่น
บทที่ 29 ใจสั่นลั่วเออร์คิดไปคิดมาจนตอนนี้นางเริ่มเหน็ดเหนื่อยเพราะวันนี้หมดแรงไปเยอะจึงหันหลังจะกลับเข้าห้องนอน ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นว่าองค์รัชทายาทมายืนอยู่ด้านหลังของนาง เพราะนางมั่วแต่ครุ่นคิดจึงถอยหลังหนีอย่างเคยตัวเซียวอี้เห็นท่าทีของนางก็เจ็บลึกที่หัวใจเขาทำให้นางหวาดกลัวเขาถึงเพียงนี้เลยอย่างนั้นหรือ? เป็นเพราะครั้งแรกที่พบหน้ากันเขาแสดงด้านที่ไม่ดีต่อนางและเข้าหานางด้วยความรุนแรงไม่แปลกที่นางจะหาดกลัวและรังเกียจเขามากถึงเพียงนี้"พระชายาเจ้าคงหวาดกลัวข้ามากสินะ เพียงข้าเห็นใบหน้าของข้าเจ้าถึงถอยหลังมีสีหน้าที่แตกตื่นราวกับเห็นปีศาจร้าย ""เอ่อ ... เพราะว่าหม่อมฉันกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่จึงตกใจที่เห็นท่านเพคะ แล้วเหตุใดท่านถึงมาอยู่ที่นี่ทั้ง ๆ ที่ควรอยู่ที่งานเลี้ยง " ลั่วเออร์ยืนตรงไม่ถอยหนีและตั้งสติตอบเขาเพร้อมเอ่ยถามเพราะเซียวอี้รู้สึกเบื่อหน่ายกับงานเลี้ยงฉลองเช่นนี้ที่ต้องนั่งปั้นหน้าฝืนยิ้มให้กับเหล่าใต้เท้าที่ประสงค์ร้ายต่อเขา เขาจึงยินดีกับเจาหยางเพื่อเป็นมารยาทก่อนจะปลีกตัวออกมา เขาเองไม่รู้เช่นกันเหตุใดถึงเดินมาที่ห้องนอนฝั่งนี้หรือเป็นเพราะเขาต้องการพบนางก่อ
Last Updated : 2025-03-22องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 30 นัดพบ
บทที่ 30 นัดพบลั่วเออร์เดินทางกลับเรือนของตนเพื่อเยี่ยมท่านพ่อท่านแม่และมาทำตามที่นางครุ่นคิดทั้งคืนเกี่ยวกับแม่ทัพเจาหยางนางจะคืนผ้าเช็ดหน้าให้แก่เขาเสมือนคืนใจให้กันแต่เมื่อนางนึกได้ก็ลืมเสียสนิทเลยว่านางไม่ได้นำมาด้วยและไม่ได้เห็นมันหลายวันแล้ว นางจำได้ว่าครั้งล่าสุดนางพกติดตัวไปนอกวังกับองค์รัชทายาท ดวงตาของนางเบิกโพลงเพราะนึกบางอย่างออกนางกลับมาก็ไม่พบผ้าเช็ดหน้าเสียแล้วนางทำของสำคัญเช่นนั้นหล่นหายได้อย่างไรกัน“หรือว่าหล่นหายตอนที่วิ่งเล่นกับเด็ก ๆ กันนะแล้วเช่นนี้ข้าจะทำเช่นไร หากไปที่นั้นในครั้งหน้าข้าจะลองหาดู “ลั่วเออร์ครุ่นคิดอย่างกังวลจนกระทั่งถึงหน้าเรือนของนาง นางเดินทางมาพร้อมกับทหารที่แบกเกี้ยวและขันทีลี่เว่ยเซียวอี้สั่งการให้มาดูแลและนำของกำนัลมามอบให้แก่ใต้เท้าหวัง ส่วนสาวใช้จะมีเพียงแต่จื่อหลินที่ได้ออกมาด้วย“พระชายาถึงเรือนตระกูลหวังแล้วเพคะ” เสียงเรียกของจื่อหลินดังขึ้นลั่วเออร์เดินลงจากเกี้ยวกวาดตามองเรือนของตนด้วยความคิดถึงใต้เท้าหวังเดินออกมาดูพบว่าเป็นบุตรสาวของตนเขารีบออกมาหานางด้วยความคิดถึงและดีใจ“พระชายามาเชิญเข้ามาด้านในก่อนเถิดพ่ะย่ะคะอากาศด้านนอกช่า
Last Updated : 2025-03-22องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 31 เปลี่ยนไปในทางที่ดี
บทที่ 31 เปลี่ยนไปในทางที่ดีลั่วเออร์กลับวังหลวงด้วยหัวใจที่ว้าวุ่นครุ่นคิดเรื่องที่เจาหยางวานให้ทำมาตลอดทางจนคิดได้ว่าความตั้งใจของนางที่มาในวันนี้คืออะไร"นี่ข้าไม่มีกระจิตกระใจจนลืมเรื่องสำคัญไปเลยเช่นนั้นเลยหรือ? " นางมองยาที่วางอยู่บนโต๊ะคิดจะทำเช่นไรกับมันแต่แล้วจู่ ๆ เสียงของนางกำนัลที่หน้าห้องได้ดังขึ้น"พระชายาเพคะองค์รัชทายาทเสด็จเพคะ " ลั่วเออร์รีบนำยาไปเก็บที่ใต้หมอนเพราะกลัวว่าเขาจะเห็นเอาได้เซียวอี้อ่านตำราเรียนรู้ขั้นพื้นฐานจนเหน็ดเหนื่อยในใจของเขาครุ่นคิดถึงแต่ใบหน้าของลั่วเออร์อยากให้หมดวันเร็ว ๆ เมื่อตะวันตกดินเขารีบกลับตำหนักและมาหานางทันที"เป็นเช่นไรบ้าง ท่านใต้เท้าหวังชอบของกำนัลที่ข้ามอบให้หรือไม่""ต้องชอบอยู่แล้วเพคะ ยาสมุนไพรที่หายากเช่นนั้นแม้จะมีเงินก็ไม่สามารถหาซื้อได้ต้องขอบพระทัยองค์ชายนะเพคะ" ลั่วเออร์โค้งคำนับลงเพื่อขอบคุณเขาจากใจจริง"เช่นนั้นค่อยเบาใจหน่อยแล้วสุขภาพของทั้งสองสบายดีหรือไม่ไว้มีโอกาสข้าจะไปเยือนเรือนใต้เท้าหวังด้วยตัวของข้าเอง ข้าอยากฟังเรื่องราวของพระชายาและอยากรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเจ้า ""ท่านพ่อท่านแม่สบายดีเพคะ" เพียงลั่วเออร์ได้ย
Last Updated : 2025-03-23
Latest chapter
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 44 ข้ารักท่าน(ตอนจบ)
บทที่ 44 ข้ารักท่านใต้เท้าเซ่อรู้สึกอับอายที่บุตรชายได้รับความพ่ายแพ้ต่อองค์รัชทายาท ตระกูลเซ่อทุกคนต่างได้รับโทษและใต้เท้าที่รวมตัวกันวางแผนก็ถูกลงโทษด้วยเช่นกัน โทษของเจาหยางคือการถูกโบยตีก่อนจะนำไปแคว้นคอประจานให้แก่ราษฎรได้เห็นถึงการก่อกบฏและประสงค์ร้ายต่อราชวงศ์จะถูกลงโทษเช่นไร แม้จะมีคุณงามความดีต่อแผ่นดินแต่ถ้าหากคิดร้ายก็ไม่ละเว้นก่อนจะนำร่างไปโยนให้แร้งกิน สนมตระกูลเซ่อถูกปลดให้เป็นเพียงสาวใช้และองค์ชายห้าถูกตัดขาดกับราชวงศ์มิอาจจะเข้ามาในวังหลวงได้อีกต่อไปใต้เท้าเซ่อถูกรุมประชาทัณฑ์ชาวบ้านหรือผู้ที่เคยถูกเขาข่มเหงรังแกขว้างหินขว้างดินใส่จนเขาถึงแก่ความตายภายในวังหลวงกลับมาสุขสงบอีกครั้ง แม้ลั่วเออร์จะเห็นชอบการลงโทษแต่ทว่าในใจของนางลึก ๆ ยังคงคิดถึงใบหน้ารอยยิ้มของเจาหยางแต่มิใช่เพราะนางคิดถึงเพราะความรักแต่ทว่านางกลับเสียดาย หากเขาเลือกเดินทางถูกต้องและคอยช่วยเหลือองค์รัชทายาทอาจจะเป็นท่านแม่ทัพใหญ่ที่ทุกคนนับหน้าถือตา"พระชายาเพคะ วันนี้หม่อมฉันจะออกไปอยู่ที่ตำหนักของนางในแล้วจะได้พบพระชายาอีกไม่เพคะ" หนิงเอ๋อเดินเข้ามาหาลั่วเออร์ที่ศาลารับลม นางได้เข้ามาเป็นนางในฝึกหัด
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 43 ลงโทษอย่างสาสม
บทที่ 43 ลงโทษอย่างสาสม"ใครบอกเป็นเพราะเจ้าที่เป็นองค์ชายไม่เอาไหนต่างหาก ข้าจงรักภักดีต่อแผ่นดิน หวังว่าวันหนึ่งจะเป็นแม่ทัพที่ดีและเป็นกองกำลังให้ฮ่องเต้เช่นเจ้าในภายภาคหน้าแต่เจ้าทำลายทุกอย่าง เจ้าทำร้ายหัวใจของข้า ทำให้ข้าต้องแย่งชิงคืนมาเช่นนี้อย่างไรเล่า " เจาหยางตั้งท่าได้สู้กับเซียวอี้อีกครั้ง จนทั้งสองทะลุกำแพงห้องพังทลายล้มลง เสียงดังจึงถึงห้องของลั่วเออร์ตึง!"นั่นเสียงอะไรกัน ทำไมถึงดังอยู่ใกล้ ๆ เช่นนี้หรือว่าแม่ทัพเจาหยางบุกมาที่ตำหนักนี้แล้ว " ลั่วเออร์ไม่รีรอนางร้อนใจจึงเปิดประตูออกไปด้านนอกเพื่อดู แต่ก็ต้องถูกองครักษ์เข้ามาห้ามไม่ให้ออกไปเสียก่อน"พระชายาจะออกไปที่ใดพ่ะย่ะค่ะ ""ข้าได้ยินเสียงดังที่ตำหนักนี้ข้าเป็นห่วงองค์รัชทายาทกลัวว่าเขาจะรับมือแม่ทัพเจาหยางไม่ได้ ""พระชายาอย่าร้อนใจไปพ่ะย่ะค่ะ ยามนี้องครักษ์ไป๋เหลียนก็อยู่กับองค์รัชทายาท พระชายาเข้าไปอยู่ในห้องดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ " ลั่วเออร์มองลอดใต้แขนขององครักษ์ที่ยืนบังนางเห็นแม่ทัพเจาหยางกำลังจะใช้ดาบจัดการกับเซียวอี้ที่ล้มลงกับแผ่นไม้ฝาผนังที่เสียงดังเมื่อครู่ นางคือต้นเหตุทุกอย่างที่ทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้นและเ
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 42 ก่อกบฏ
บทที่ 42 ก่อกบฏรุ่งเช้าวันต่อมาไป๋เหลียนที่เฝ้าดูการเคลื่อนไหวของแม่ทัพเจาหยางได้เข้ามารายงานต่อเซียวอี้ที่กำลังนั่งหน้าเคร่งเครียดเพื่อรับมือจากแม่ทัพ"ทูลองค์รัชทายาท ยามนี้กองทัพของแม่ทัพเจาหยางจะเคลื่อนขบวนในยามวิกาลพ่ะย่ะค่ะ ข้าได้ยินมาว่าเขาบอกกล่าวกองกำลังเพื่ออ้อมล้อมวังหลวงในคืนนี้ในเวลายามที่ทุกคนต่างหลับใหล จำนวนทหารของแม่ทัพมีประมาณสี่ร้อยนายจะรับมือเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ""ทหารของเจาหยางมีสี่ร้อยนายหรือ? เช่นนั้นกองกำลังของเราก็มีไม่น้อยไปกว่าเขาเพราะความช่วยเหลือของท่านแม่ ข้าจะวางแผนตลบหลัง ขันทีลี่เว่ยไปแจ้งกองกำลังมาหาข้าที่นี่""พ่ะย่ะค่ะองค์ชาย ""ส่วนเจ้าค่ำคืนนี้ทำตามแผนของข้า ส่วนพระชายาข้าจะให้องครักษ์เงาอีกกลุ่มไปเฝ้านางเอง มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่จะสามารถรับมือแม่ทัพเจาหยางได้ จงทำตามนี้" เซียวอี้บอกแผนการให้ไป๋เหลียนได้รับรู้ จากนั้นเมื่อกองกำลังมาถึงเขาได้บอกแผนการในการรับมือครั้งนี้ให้แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องและทุกคนต่างพากันหลบซ่อนจนกว่ากองกำลังของแม่ทัพเจาหยางจะล้อมวังหลวงจากนั้นค่อยให้ทหารออกมาล้อมกองทัพของแม่ทัพเจาหยาง เซียวอี้ครุ่นคิดมาทั้งคืนเขาจะไม่ให้เกิดการ
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 41 วางแผนรับมือ
บทที่ 41 วางแผนรับมือฝั่งด้านแม่ทัพเซ่อเจาหยางเขากลับมาจากตำหนักหนานฉี มาปรึกษาหารือท่านพ่อคิดจะก่อกบฏท่านใต้เท้าเซ่อไม่ห้ามแถมยังให้ความสนับสนุนเซ่อเจาหยางอีกด้วย เขาจึงตระเวนออกไปหาใต้เท้าที่อยู่ภายใต้ความควบคุมท่านพ่อเพื่อขอความร่วมมือในการชิงบัลลังก์ในครั้งนี้ ข้ากลับจากเรือนใต้เท้าท่านหนึ่งเห็นองค์รัชทายาทกำลังพาลั่วเออร์ออกจากวังหลวงเพียงลำพังจึงได้แอบตามไป ได้เห็นหมู่บ้านในหุบเขาที่เซียวอี้แอบซ่อนไว้ รอยยิ้มของลั่วเออร์ที่เคยเป็นของเขายามนี้ถูกเซียวอี้ครอบครองจนหมดสิ้นไม่ว่าจะเป็นใจหรือกายของนาง ดวงตาร้อนระอุในอกเต็มไปด้วยความเคลียดแค้น ยิ่งเห็นชาวบ้านที่นี่รักและเทิดทูลเขายิ่งไม่พึงพอใจ เมื่อเห็นว่าเซียวอี้พาลั่วเออร์กลับวังหลวงความคิดชั่วร้ายของเจาหยางที่ก่อเกิดจึงสั่งการให้ทหารของตนไปจัดการสอบถามชาวบ้านแต่เมื่อชาวบ้านตอบคำถามไม่ตรงความคิดของเขาจึงสั่งให้ทหารจัดการฆ่าทิ้งให้หมดทุกคนไม่ละเว้น เขาอยากเห็นความเจ็บปวดของเซียวอี้ที่พรากคนรักของเขาไป หากเขารู้ว่าหมู่บ้านและชาวบ้านที่เขาให้การช่วยเหลือตายกันหมดคงจะเจ็บปวดเจียนตายเมื่อตรวจสอบแล้วไม่เหลือผู้เหลือรอดเขาจึงจุดไฟเผาให้
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 40 เป็นฝีมือเขา
บทที่ 40 เป็นฝีมือเขาในห้องของลั่วเออร์มีจื่อหลินที่แต่งกายให้อยู่นางเกิดความสงสัยจึงเอ่ยถามผู้เป็นนาย"พระชายาเพคะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันเพคะพระชายาถึงได้พากันกลับวังหลวงจนท้องฟ้ามืดมิดเช่นนี้แล้วเด็กนั้นคือใครกันเพคะ" ลั่วเออร์หันไปมองหน้าของนางกำนัลเสมือนพวกนางรู้พากันเดินออกจากห้องเหลือเพียงจื่อหลิน"เด็กนั่นเป็นเด็กที่องค์รัชทายาทช่วยเหลือเอาไว้ ข้างนอกวังเกิดเรื่องขึ้นทำให้ข้ากับองค์รัชทายาทกลับมาล่วงเวลาเช่นนี้ วันนี้ข้าเหน็ดเหนื่อยเหลือเกินจนไม่มีเรี่ยวแรงจะเอ่ยแล้วเจ้าไปพักเถิดนะ รุ่งสางข้าจะเล่าให้เจ้าฟังเอง ""เพคะพระชายา " จื่อหลินวางแปรงผมลงที่โต๊ะเครื่องแป้ง เดินออกไปด้านนอกไม่นานเซียวอี้ได้เสด็จมาหาลั่วเออร์เพื่อมฟังคำพูดของนางเหตุใดนางถึงรู้ว่าเป็นแม่ทัพเจาหยางและเขามาพบนางเพราะการใด"มาแล้วหรือเพคะ ""ข้ารู้ว่าเจ้าตกใจและเสียใจเพียงใดแต่เรื่องที่ข้าต้องการจะรู้จากปากเจ้าในวันนี้ข้าต้องรู้ให้ได้ "ลั่วเออร์ลุกขึ้นมานั่งที่เก้าอี้พรางสูดลมหายใจให้ทั่วท้องและเล่าเรื่่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้แก่เซียวอี้ฟัง"อะไรกันเจาหยางคิดทำลายข้าจนถึงขั้นจะให้เจ้าปลงพระชนม์ข้าอย่างนั้นห
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 39 ช่างโหดร้าย
บทที่ 39 ช่างโหดร้ายลั่วเออร์ปาดน้ำตาลุกขึ้นยืนเดินไปเดินมาด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่มกำมือแน่นภาวนาให้ยังพอมีคนเหลือรอด นางได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้รีบหันไปมองเห็นเซียวอี้อุ้มหนิงเอ๋อกลับมา ลั่วเออร์ดีใจราวกับคำอ้อนวอนของนางเป็นจริง นางวิ่งเข้าหาหาทั้งสองทันที“สวรรค์หนิงเอ๋อเจ้าปลอดภัย เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นห่วงเจ้าเพียงใด” เซียวอี้วางหนิงเอ๋อหลงจากอ้อมแขน นางวิ่งเข้าไปโอบกอดลั่วเออร์แน่น“พี่ลั่วเออร์ข้ากลัว กลัวเหลือเกินเจ้าค่ะพวกเขาช่างโหดร้ายเพื่อน ๆ ของข้าท่านแม่ของข้าต่างพากันอ้อนวอนพวกเขาไม่มีความเมตตาสักนิด ท่านแม่ก้มลงเพื่อวอนขอชีวิตแต่เขากลับใช้ดาบบั่นคอท่านแม่ชั่วพริบตา อึก อึก ข้ากลัวเจ้าค่ะ เพื่อน ๆ ของข้าหนีไม่ทันถูกคนใจร้ายจัดการจนไม่เหลือ พี่ลั่วเออร์ท่านอย่าทิ้งข้าไปอีกคนนะเจ้าคะ ข้าไม่เหลือใครแล้ว” เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดของหลินเอ๋อต่างพากันสงสาร ร่างเล็กสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ฝืนใจข่มความกลัวเพื่อบอกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่นี่ ลั่วเออร์กอดนางแน่นพรางร้องไห้เด็กตัวเล็กเพียงนี้ต้องมาพบเจอเรื่องโหดร้ายแถมยังต้องเสียทุกคนไปคงสะเทือนใจไม่น้อย“ข้าอยู่นี่แล้ว ข้าไม่มีท
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 38 เปลวไฟแห่งความสูญเสีย
บทที่ 38 เปลวไฟแห่งความสูญเสียระหว่างทางกลับวังหลวงเซียวอี้ได้พาลั่วเออร์ควบม้าขึ้นไปบนยอดเขาเพื่อพานางไปดูพระอาทิตย์ตกดิน ตรงที่เขาพานางมาเป็นหน้าผาสูงชันมองเห็นด้านล่างที่เป็นแผ่นดินกว้างใหญ่มองเห็นหมู่บ้านที่นางเพิ่มจะกลับมาเมื่อครู่เป็นเพียงหมู่บ้านเล็ก ๆ เท่านั้น“องค์ชายพาหม่อมฉันมาที่นี่ทำไมกันเพคะ”“ข้าอยากให้เจ้าเห็นที่ที่งดงามยากนักที่จะได้มาที่เช่นนี้เพราะต่อจากนี้ไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ข้าเองก็ไม่ค่อยมีเวลาให้เจ้าต้องคอยดูแลฝ่าบาทและทำงาน วันนี้เป็นโอกาสดีที่พาเจ้าออกมาอยากให้เจ้าได้รับบรรยายกาศดี ๆ ก่อนกลับวังหลวง” เขากระโดดลงจากหลังม้าก่อนจะยื่นมือให้นางจับเพื่อลงมา ลั่วเออร์จับมืออย่างไม่ลังเลลงมายืนใกล้หน้าผากวาดตามองไปจนทั่ว ลมเย็นสบายฝูงนกบินว่อนเต็มท้องฟ้าพากันโผบินกลับรังกันเป็นฝูง ท้องฟ้าเริ่มทอประกายแสงสีทองอร่ามกระทบใบหน้างามอย่างผ่องใส“งดงามเหลือเกิน” เซียวอี้ที่ยืนอยู่ด้านหลังของลั่วเออร์ได้เอ่ยออกมา นางคิดว่าเขาชมดวงอาทิตย์ที่กำลังลาลับขอบฟ้า นางจึงเอ่ยตอบกลับเขา“หม่อมฉันก็ว่าเช่นนั้นเพคะ”“ข้าไม่ได้หมายถึงดวงอาทิตย์แต่เป็นเจ้าต่างหากที่งดงาม” ไม่ร
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 37 ใจเจ้าเปลี่ยนไป
บทที่ 37 ใจเจ้าเปลี่ยนไปใบหน้าของเจาหยางเริ่มเปลี่ยนสีคล้ายรู้แล้วว่าลั่วเออร์กำลังจะทำอะไรต่อจากนี้"ของพวกนี้ข้าขอคือท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ ข้ามิอาจจะทำเรื่องที่ท่านแม่ทัพต้องการได้และต่อจากนี้เราอย่ามาเจอกันดีกว่าและเลิกเรียกข้าว่าลั่วเออร์สักที เพราะยามนี้ข้าคือพระชายาขององค์รัชทายาทมิใช่ลั่วเออร์ของท่านอีกต่อไป "น้ำเสียงเย็นชาบาดจิตผู้ที่ได้ยินสั่นสะท้านไปทั้งหัวใจราวกับถูกสายฟ้าผ่าลงกลางใจ"เกิดอะไรขึ้น! ทำไมเจ้าถึงเอ่ยมาเช่นนี้เจ้ายังรักข้าอยู่มิใช่หรือแล้วเรื่องที่ข้าให้เจ้าทำล้วนแต่เป็นประโยชน์ของเจ้าที่จะได้มาอยู่กับข้า ""เลิกพูดว่าเป็นผลประโยชน์ของข้าเสียที คำว่ารักของท่านนั้นท่านไม่รักข้า แต่ท่านรักตนเองต่างหากท่านแม่ทัพไตร่ตรองให้ดีว่าสิ่งที่ทำให้ข้าทำนั้นทำเพื่อผู้ใด ทุกอย่างล้วนทำเพื่อท่านเท่านั้นนี่มิใช่ความรัก แต่เป็นความเห็นแก่ตัววันที่ท่านมอบยานี้ให้ข้าเสมือนท่านยื่นความตายให้กับข้า วันนี้ข้าขอคืนผ้าเช็ดหน้ากับหัวใจคืนให้ท่านอย่าได้มาเกี่ยวข้องกันอีกเลย เพราะลั่วเออร์ได้ตายจากท่านในวันที่ท่านส่งมอบยาให้ข้าแล้ว" คำพูดของลั่วเออร์ทำให้เจาหยางสะอึกและไม่สามารถเอ่ยปากพูดอะ
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 36 ตัดสินใจ
บทที่ 36 ตัดสินใจท้องพระโรงเสนาบดีที่ได้รับสารจากฝ่าบาทพากันมายืนรอฝ่าบาทที่ท้องพระโรงเพื่อรับฟังเรื่องอาการเจ็บป่วย ทุกคนตางพากันพูดคุยหารือเสียงดัง ใต้เท้าเซ่อเจิ้งหวางเริ่มเป็นกังวลหากเรื่องที่ฝ่าบาทประชวรเป็นเรื่องจริงอีกไม่นานบัลลังก์ต้องตกเป็นขององค์รัชทายาท เขาจ้องมองไปยังเจาหยางที่ยืนอยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่นักเจาหยางจึงเดินเข้ามาหาท่านพ่อของตน"เรื่องที่เจ้าไปทำถึงขั้นไหนแล้วเหตุใดถึงได้ชักช้าเช่นนี้""ข้าเองก็ไม่ทราบเช่นกันหลังจากที่แยกย้ายข้าจะไปหาลั่วเออร์เพื่อถามนางอีกครั้งขอรับ ""เราจะรอช้ากว่านี้ไม่ได้แล้ว เจ้ารีบไปคาดคั้นให้นางเร่งมือหน่อย""ขอรับท่านพ่อ" ทั้งสองพูดคุยกันเสร็จได้แยกย้ายประจำที่เพราะบัดนี้ฝ่าบาทได้เสด็จมาแล้ว ภายใต้สายตาของเหล่าเสนาบดีหลายคนเห็นใบหน้าของฝ่าบาทก็รับรู้ได้ทันทีว่าเรื่องข่าวลือเป็นความจริง เพราะฝ่าบาทถูกขันทีกับองค์รัชทายาทประคองออกมา เพียงไม่กี่วันอาการของฝ่าบาททรุดลงอย่างรวดเร็ว"ฝ่าบาทเสด็จ" เสียงขันทีแจ้งบอกทุกคนเสนาบดีโค้งคำนับลงพร้อมเพียงกัน"ถวายบังคมฝ่าบาทขอให้พระองค์มีพระกรกายแข็งแรงหมื่นปีหมื่น ๆ ปี" ฝ่าบาทนั่งลงบนบัลลังก์กวาดตาม
