All Chapters of องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 31 เปลี่ยนไปในทางที่ดีลั่วเออร์กลับวังหลวงด้วยหัวใจที่ว้าวุ่นครุ่นคิดเรื่องที่เจาหยางวานให้ทำมาตลอดทางจนคิดได้ว่าความตั้งใจของนางที่มาในวันนี้คืออะไร"นี่ข้าไม่มีกระจิตกระใจจนลืมเรื่องสำคัญไปเลยเช่นนั้นเลยหรือ? " นางมองยาที่วางอยู่บนโต๊ะคิดจะทำเช่นไรกับมันแต่แล้วจู่ ๆ เสียงของนางกำนัลที่หน้าห้องได้ดังขึ้น"พระชายาเพคะองค์รัชทายาทเสด็จเพคะ " ลั่วเออร์รีบนำยาไปเก็บที่ใต้หมอนเพราะกลัวว่าเขาจะเห็นเอาได้เซียวอี้อ่านตำราเรียนรู้ขั้นพื้นฐานจนเหน็ดเหนื่อยในใจของเขาครุ่นคิดถึงแต่ใบหน้าของลั่วเออร์อยากให้หมดวันเร็ว ๆ เมื่อตะวันตกดินเขารีบกลับตำหนักและมาหานางทันที"เป็นเช่นไรบ้าง ท่านใต้เท้าหวังชอบของกำนัลที่ข้ามอบให้หรือไม่""ต้องชอบอยู่แล้วเพคะ ยาสมุนไพรที่หายากเช่นนั้นแม้จะมีเงินก็ไม่สามารถหาซื้อได้ต้องขอบพระทัยองค์ชายนะเพคะ" ลั่วเออร์โค้งคำนับลงเพื่อขอบคุณเขาจากใจจริง"เช่นนั้นค่อยเบาใจหน่อยแล้วสุขภาพของทั้งสองสบายดีหรือไม่ไว้มีโอกาสข้าจะไปเยือนเรือนใต้เท้าหวังด้วยตัวของข้าเอง ข้าอยากฟังเรื่องราวของพระชายาและอยากรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเจ้า ""ท่านพ่อท่านแม่สบายดีเพคะ" เพียงลั่วเออร์ได้ย

บทที่ 33 ไม่คิดเลยสมองของเซียวอี้ขาวโพลนไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นกับฮ่องเต้ที่ทรงมีพระวรกายแข็งแรงมาตลอด บิดาของเขาต้องอดทนไม่แสดงอาการที่อยู่ต่อหน้าทุกคนได้อย่างไร เหตุใดเขาถึงไม่เคยรู้เรื่องนี้ แววตาของเซียวอี้เริ่มสั่นไหวมองบิดาของตนด้วยความรู้สึกผิดที่ผ่านมาตนเองทำอะไรอยู่ ฝ่าบาทแบกรับเรื่องทุกข์ใจมากมายเพียงใด แต่เขากลับทำเป็นเพิกเฉยและคิดว่าว่าบิดาไม่รักตนเอง"ท่านพ่อหากวันนี้ข้าไม่มาหาท่านที่นี่คงไม่มีทางรู้ อย่าบอกน่พ่ะย่ะค่ะว่าท่านจะทรงปิดบังจนถึงวันสุดท้าย " น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา ร่างกายของเซียวอี้สั่นสะท้านไปหมดในห้วงลึกของหัวใจเริ่มรู้สึกเย็นยะเยือก"เจ้ารู้ได้จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงอย่างนั้นหรือ? อย่างไรวันหนึ่งวันที่ข้าจะลาโลกก็ต้องมาถึง ""หากข้ารู้สักนิดว่าร่างกายของท่านย่ำแย่เช่นนี้ ข้าจะไม่ทำตนเที่ยวเตร่อย่างที่ผ่านมา ข้าจะทำตามความประสงค์ของท่านพ่อทุกอย่างทำไม ทำไมไม่บอกข้า ""เซียวอี้เอ๋ย ยามนี้เจ้าก็ได้รับรู้แล้วข้าเองก็มีเพียงสิ่งเดียวที่ยังกังวลคือความปลอดภัยของเจ้า ตำแหน่งที่เจ้ายืนอยู่ตอนนี้ย่อมอันตรายกว่าเมื่อก่อน เจ้าจงดูแลตนเองให้ดี ""

บทที่ 35 หม่อมฉันเลือกแล้วความสัมพันธ์ของทั้งสองเริ่มเปลี่ยนไปทีละนิดค่อย ๆ แทรกซึมเข้าหากันเซียวอี้ได้เผยความอ่อนแอให้ลั่วเออร์เห็นจนหมดจนไม่มีเรื่องอะไรที่จะปกปิดอีกต่อไป ลั่วเออร์เริ่มมองเขาเปลี่ยนไปบุรุษที่ต้องแบกรับอะไรไว้เพียงลำพังมากมาย ศัตรูที่เฝ้าลอบทำร้ายเขามีอยู่รอบกายจนนางเกิดความเป็นห่วง เรื่องของเจาหยางนางเองก็อยากจะบอกเขาเช่นเดียวกันแต่ทว่ายามนี้จิตใจของเซียวอี้คงยังรับมันไม่ไหวแน่ ๆ หากนางเอ่ยเรื่องนี้ออกมาหลังจากที่เซียวอี้สงบสติอารมณ์ได้และหายมึนเมาทั้งสองนั่งคุยกันอยู่ข้างเตียงมือของลั่วเออร์จับมือของเซียวอี้แน่นเพื่อให้เขาได้รับรู้ว่านางอยู่เคียงข้างเขา“วันนี้ข้าต้องขอบใจเจ้าอีกครั้ง หากไม่มีเจ้าปานนี้ข้าคงสติแตกหรือไม่ก็เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”“มิใช่หม่อมฉันเสียทีเดียวหรอกเพคะ เป็นเพราะใจขององค์ชายด้วย ที่ผ่านมาองค์ชายคงมิได้ต้องการทำตัวเช่นนั้นใช่มั้ยเพคะ?”“น่าอายนักหากจะเล่าให้เจ้าฟัง ข้าทำตัวราวกับเด็กที่ข้าแย่งเจ้ามาจากแม่ทัพเจาหยางก็เพราะความเอาแต่ใจของข้า ข้าถูกท่านพ่อเปรียบเทียบและต่อว่าเสมอข้าจึงโมโหแม่ทัพเจาหยาง ทั้ง ๆ ที่เขาไม่เคยคิดเรื่องเช่นนี้แต่ที่ท่

บทที่ 37 ใจเจ้าเปลี่ยนไปใบหน้าของเจาหยางเริ่มเปลี่ยนสีคล้ายรู้แล้วว่าลั่วเออร์กำลังจะทำอะไรต่อจากนี้"ของพวกนี้ข้าขอคือท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ ข้ามิอาจจะทำเรื่องที่ท่านแม่ทัพต้องการได้และต่อจากนี้เราอย่ามาเจอกันดีกว่าและเลิกเรียกข้าว่าลั่วเออร์สักที เพราะยามนี้ข้าคือพระชายาขององค์รัชทายาทมิใช่ลั่วเออร์ของท่านอีกต่อไป "น้ำเสียงเย็นชาบาดจิตผู้ที่ได้ยินสั่นสะท้านไปทั้งหัวใจราวกับถูกสายฟ้าผ่าลงกลางใจ"เกิดอะไรขึ้น! ทำไมเจ้าถึงเอ่ยมาเช่นนี้เจ้ายังรักข้าอยู่มิใช่หรือแล้วเรื่องที่ข้าให้เจ้าทำล้วนแต่เป็นประโยชน์ของเจ้าที่จะได้มาอยู่กับข้า ""เลิกพูดว่าเป็นผลประโยชน์ของข้าเสียที คำว่ารักของท่านนั้นท่านไม่รักข้า แต่ท่านรักตนเองต่างหากท่านแม่ทัพไตร่ตรองให้ดีว่าสิ่งที่ทำให้ข้าทำนั้นทำเพื่อผู้ใด ทุกอย่างล้วนทำเพื่อท่านเท่านั้นนี่มิใช่ความรัก แต่เป็นความเห็นแก่ตัววันที่ท่านมอบยานี้ให้ข้าเสมือนท่านยื่นความตายให้กับข้า วันนี้ข้าขอคืนผ้าเช็ดหน้ากับหัวใจคืนให้ท่านอย่าได้มาเกี่ยวข้องกันอีกเลย เพราะลั่วเออร์ได้ตายจากท่านในวันที่ท่านส่งมอบยาให้ข้าแล้ว" คำพูดของลั่วเออร์ทำให้เจาหยางสะอึกและไม่สามารถเอ่ยปากพูดอะ

บทที่ 39 ช่างโหดร้ายลั่วเออร์ปาดน้ำตาลุกขึ้นยืนเดินไปเดินมาด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่มกำมือแน่นภาวนาให้ยังพอมีคนเหลือรอด นางได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้รีบหันไปมองเห็นเซียวอี้อุ้มหนิงเอ๋อกลับมา ลั่วเออร์ดีใจราวกับคำอ้อนวอนของนางเป็นจริง นางวิ่งเข้าหาหาทั้งสองทันที“สวรรค์หนิงเอ๋อเจ้าปลอดภัย เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นห่วงเจ้าเพียงใด” เซียวอี้วางหนิงเอ๋อหลงจากอ้อมแขน นางวิ่งเข้าไปโอบกอดลั่วเออร์แน่น“พี่ลั่วเออร์ข้ากลัว กลัวเหลือเกินเจ้าค่ะพวกเขาช่างโหดร้ายเพื่อน ๆ ของข้าท่านแม่ของข้าต่างพากันอ้อนวอนพวกเขาไม่มีความเมตตาสักนิด ท่านแม่ก้มลงเพื่อวอนขอชีวิตแต่เขากลับใช้ดาบบั่นคอท่านแม่ชั่วพริบตา อึก อึก ข้ากลัวเจ้าค่ะ เพื่อน ๆ ของข้าหนีไม่ทันถูกคนใจร้ายจัดการจนไม่เหลือ พี่ลั่วเออร์ท่านอย่าทิ้งข้าไปอีกคนนะเจ้าคะ ข้าไม่เหลือใครแล้ว” เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดของหลินเอ๋อต่างพากันสงสาร ร่างเล็กสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ฝืนใจข่มความกลัวเพื่อบอกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่นี่ ลั่วเออร์กอดนางแน่นพรางร้องไห้เด็กตัวเล็กเพียงนี้ต้องมาพบเจอเรื่องโหดร้ายแถมยังต้องเสียทุกคนไปคงสะเทือนใจไม่น้อย“ข้าอยู่นี่แล้ว ข้าไม่มีท