All Chapters of องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21 มองหน้าแล้วบอกมาสิแสงอาทิตย์ลับลาขอบฟ้าแสงดวงจันทราโผล่ขึ้นปกคลุมแทนรายล้อมวังหลวงส่องสว่างเต็มทางเดิน ลั่วเออร์ย่างเท้าอย่างช้า ๆ เพื่อไปที่งานเลี้ยงฉลอง"พระชายาใบหน้าของพระองค์ยามนี้ราวกับโลกทั้งใบพังทลาย หากถึงที่ลานพิธีโปรดฝืนยิ้มสักหน่อยนะเพคะ หากผู้ใดมาเห็นสีหน้าของพระชายายามนี้คงคิดว่าพระชายาไม่ได้ยินดีกับองค์รัชทายาทเลย "จื่อหลินกระซิบข้างหูระหว่างทางเดิน"ข้าคงมีกระจิตกระใจยิ้มหรอกนะ เจ้าก็รู้มิใช่หรือว่าข้าไม่ต้องการมาร่วมงานเลี้ยงฉลองนี้เลยด้วยซ้ำ เพราะข้าไม่อยากเห็นแววตาสีหน้าของแม่ทัพ" ลั่วเออร์เอ่ยพึมพำตอบกลับจื่อหลินโดยไม่ให้ผู้อื่นได้ยิน"หม่อมฉันเข้าใจพระชายาดีเพคะ แต่ทว่าในงานพิธีมีทั้งฮองเฮาและฮ่องเต้ อย่างไรพระชายาช่วยฝืนทนหน่อยนะเพคะ " จื่อหลินได้กล่าวบอกลั่วเออร์ใบหน้าที่บูดบึ้งจึงปรากฎรอยยิ้มจาง ๆ ขึ้นภายในงานเมื่อทุกคนมาประจำที่อาหารการกินสุรามากมาย นางกำนัลคอยรินให้แก่เหล่าใต้เท้า นางรำได้ร่ายรำอยู่ต่อหน้าอย่างชื่นบานแต่ทว่าสายตาของเจาหยางกลับจ้องตรงไปหาลั่วเออร์ที่นั่งเคียงข้างอยู่กับเซียวอี้ เขากระดกสุราครั้งแล้วครั้งเล่า ดวงตาร้อนผ่าวเห็นรอยยิ้ม

บทที่ 23 ความรู้สึกเซียวอี้เดินกลับห้องของตนเองด้วยหัวใจที่สับสน เกิดเรื่องเช่นนี้เขาน่าจะยินดีมิใช่หรือที่ทำให้เจาหยางเสียใจและเจ็บใจแต่เหตุใดถึงเป็นเขาเองที่เจ็บลึกข้างในเช่นนี้"นี่ข้าทำอะไรลงไปทำไมข้าถึงไม่เข้าไปจัดการทั้งสองยามที่กอดกันแน่น หากทำเช่นนั้นแม่ทัพเจาหยางอาจจะถูกคาดโทษ นั้นคือความต้องการของข้ามิใช่หรือแถมยังทำให้ใต้เท้าเซ่อที่คอยเชิดหน้าชูตาที่บุตรชายเป็นแม่ทัพที่ดี แต่ทำไมข้าทำไม่ได้ หรือเพราะนางเป็นเพราะนางจริง ๆ อย่างนั้นหรือ ขันทีลี่ไปนำสุรามาให้ข้า" เขาเอ่ยพึมพำเดินมานั่งที่ห้องของตนเองพร้อมเรียกใช้ขันทีลี่เว่ยให้นำสุรามาให้เมื่อได้สุราเขาดื่มราวกับน้ำเปล่าใบหน้าน้ำเสียงของลั่วเออร์ที่บอกเกลียดเขาดังกึกก้องอยู่ในหูอย่างหลอกหลอน หัวใจของเซียวอี้เจ็บปวดไปหมด เขาไม่ต้องการใช้นางมาทำให้เจาหยางเจ็บปวดอีกต่อไปเขาต้องการให้นางอยู่กับเขาอย่างมีความสุข เขาอยากเห็นรอยยิ้มของนางมากกว่าใบหน้าที่บูดบึ้งและเศร้าหมอง อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นเขาเองก็สามารถให้นางได้ไม่ต่างจากแม่ทัพเจาหยาง แต่ยามนี้ทุกอย่างกลับยากไปหมดสำหรับเขา เขารู้หัวใจตนเองแล้วว่าตอนนี้เขาเริ่มชอบนางจริง ๆหลายวั

บทที่ 25 คิดแผนการลั่วเออร์ล้างเนื้อล้างตัวสวมใส่เสื้อผ้านั่งอยู่หน้าคันฉ่องโดยมีจื่อหลินกำลังหวี่ผมที่ยาวสลวยให้แห้งเพื่อจัดแจงทำทรงผมให้งดงามเข้าที่ นางคอยเหลือบมองลั่วเออร์ผ่านกระจกเห็นว่าพระชายาเหม่อลอยตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว ยามนี้ในห้องแต่งกายเหลือเพียงแค่นางกับลั่วเออร์ นางจึงเอ่ยถามขึ้นมา"ระหว่างที่หลบฝนอยู่กับองค์รัชทายาทเกิดอะไรขึ้นหรือไม่เพคะ กลับมาพระชายาเอาแต่เหม่อลอย ""องค์รัชทายาทเอ่ยกับข้าเรื่องเจาหยาง เจ้ารู้หรือไม่เรื่องคืนนั้นที่แม่ทัพเจาหยางพบข้า องค์รัชทายาทเห็นแลบะรับรู้ทุกอย่าง" ใบหน้าของจื่อหลินซีดเซียวกลัวว่าพระชายาจะถูกลงโทษนางสั่นเทารีบคุกเข่าลงที่พื้นด้วยความหวาดกลัว"พระชายาเป็นความผิดของหม่อมฉันเองเพคะ หากองค์รัชทายาทจะลงโทษโปรดลงโทษหม่อมฉันเพียงผู้เดียวเถิดเพคะ" ลั่วเออร์หันหลังมามองจื่อหลินและบอกให้นางลุกขึ้น"องค์รัชทายาทไม่ได้จะลงโทษข้าหรอกแถมเรื่องนี้เขาไม่ได้แจ้งให้ผู้ใดได้รับรู้อีกด้วย ส่วนเรื่องที่ข้ากับองค์รัชทายาทพูดคุยกันวันนี้และสิ่งที่ทำให้ข้าเหม่อลอยเพราะคำพูดของเขาต่างหาก องค์รัชทายาทเอ่ยมาว่าไม่สนใจว่ายามนี้หัวใจของข้าจะมีเพียงแต่แม่ทัพเจา

บทที่ 27 ความรู้สึกแปลกใหม่หลินเอ๋อเห็นลั่วเออร์ยืนยิ้มจึงคิดว่าต้องการมาวิ่งเล่นกับพวกนางจึงรีบวิ่งจับมือของนางให้มาวิ่งเล่นจับผีเสื้อกับนางและเพื่อน ๆ“พี่ลั่วเออร์มาเล่นกับพวกเราสิเจ้าคะ วันนี้อากาสเย็นดีเหลือเกินอย่าเอาแต่ยืนดูสิเจ้าคะ”“เดี๋ยวสิ ข้าแค่ยืนมองดูพวกเจ้าข้าก็มีความสุขแล้วพวกเจ้าเล่นกันเถิด” ลั่วเออร์ไม่ทันตั้งตัวถูกหลินเอ๋อจับมือให้วิ่งตามจนนางแทบเซล้ม“พี่ลั่วเออร์จะไปมีความสุขได้อย่างไรเจ้าคะ ลองมาเล่นกับพวกเราปลดปล่อยความรู้สึกจะรับรู้ถึงความสุขที่แท้จริงเจ้าค่ะ “หลินเอ๋อพาลั่วเออร์วิ่งเล่นความเป็นเด็กที่นางไม่เคยเล่นเช่นนี้ทำให้นางรู้สึกตื่นเต้น เด็ก ๆ ให้นางยืนตรงกลางและวิ่งอ้อมล้อมเสียงหัวเราะของเด็กน้อยทั้งหลาย ทำให้ลั่วเออร์ลืมไปเลยว่านานเท่าไหร่แล้วที่นางไม่ได้รู้สึกสนุกเช่นนี้ หลินเอ๋อวิ่งอ้อมร่างของลั่วเออร์สายตาพลันมองไปเห็นเซียวอี้ที่ยืนยิ้มมองดูลั่วเออร์จึงคิดว่าเซียวอี้เองก็ยากเล่นด้วยเช่นกันนางวิ่งออกจากกลุ่มไปจับมือของเซียวอี้ให้วิ่งเล่นกับพวกของตน“พี่เซียวอี้จะยืนมองพวกเราแล้วยิ้มเช่นนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ มาเถิดมาเล่นด้วยกัน”“ได้สิ” เพราะเขามองนางยิ้

บทที่ 29 ใจสั่นลั่วเออร์คิดไปคิดมาจนตอนนี้นางเริ่มเหน็ดเหนื่อยเพราะวันนี้หมดแรงไปเยอะจึงหันหลังจะกลับเข้าห้องนอน ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นว่าองค์รัชทายาทมายืนอยู่ด้านหลังของนาง เพราะนางมั่วแต่ครุ่นคิดจึงถอยหลังหนีอย่างเคยตัวเซียวอี้เห็นท่าทีของนางก็เจ็บลึกที่หัวใจเขาทำให้นางหวาดกลัวเขาถึงเพียงนี้เลยอย่างนั้นหรือ? เป็นเพราะครั้งแรกที่พบหน้ากันเขาแสดงด้านที่ไม่ดีต่อนางและเข้าหานางด้วยความรุนแรงไม่แปลกที่นางจะหาดกลัวและรังเกียจเขามากถึงเพียงนี้"พระชายาเจ้าคงหวาดกลัวข้ามากสินะ เพียงข้าเห็นใบหน้าของข้าเจ้าถึงถอยหลังมีสีหน้าที่แตกตื่นราวกับเห็นปีศาจร้าย ""เอ่อ ... เพราะว่าหม่อมฉันกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่จึงตกใจที่เห็นท่านเพคะ แล้วเหตุใดท่านถึงมาอยู่ที่นี่ทั้ง ๆ ที่ควรอยู่ที่งานเลี้ยง " ลั่วเออร์ยืนตรงไม่ถอยหนีและตั้งสติตอบเขาเพร้อมเอ่ยถามเพราะเซียวอี้รู้สึกเบื่อหน่ายกับงานเลี้ยงฉลองเช่นนี้ที่ต้องนั่งปั้นหน้าฝืนยิ้มให้กับเหล่าใต้เท้าที่ประสงค์ร้ายต่อเขา เขาจึงยินดีกับเจาหยางเพื่อเป็นมารยาทก่อนจะปลีกตัวออกมา เขาเองไม่รู้เช่นกันเหตุใดถึงเดินมาที่ห้องนอนฝั่งนี้หรือเป็นเพราะเขาต้องการพบนางก่อ