บทที่ 11 หม่อมฉันเกลียดองค์ชาย

บทที่ 11 หม่อมฉันเกลียดองค์ชาย

มือเรียวประท้วงด้วยการทุบตีอกแกร่งจนเขาต้องใช้มือขวาจับมือของนางเอาไว้พร้อมผลักให้นางนอนราบลงบนเตียงนอนก่อนจะถอดริมฝีปากออกมาจ้องมองร่างบางที่กำลังโกรธเขาอยู่พรางหายใจเหนื่อยหอบ

“ประท้วงข้าไปก็เท่านั้นอย่างไรเจ้าก็เป็นของข้า”

“หม่อมฉันเกลียด เกลียดทุกอย่างที่เกี่ยวกับองค์ชายการกระทำของท่านไม่ต่างกับทาสชั้นต่ำ” ลั่วเออร์จ้องมองเขม็งแม้จะหวาดกลัวสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นแต่ตอนนี้นางเองทั้งโกรธทั้งเกลียดชายที่อยู่ตรงหน้าเหลือเกิน

“ฮึ ฮึ ทาสชั้นต่ำเช่นนั้น? หรือได้ข้าจะแสดงให้เจ้าได้ดูเอง” เซียวอี้ขึ้นบนเตียงคร่อมร่างของลั่วเออร์ใช้มือทั้งสองข้างจับแขนของนางให้แนบลงกับที่นอนเพื่อไม่ให้นางใช้มือมาปัดป้องพร้อมก้มลงใช้จมูกฝังลงซอกคอเนียนขาวซุกไซร้คออย่างหื่นกระหาย ร่างบางบิดเร่าดิ้นหนีแต่มีหรือที่นางจะหนีได้เพราะยามนี้ไม่ว่าส่วนใดของร่างกายถูกเขาตราตรึงไว้จนหมดสิ้น

“ปล่อยนะ! หม่อมฉันบอกให้ปล่อยอย่างไรเพคะ” นางสั่นกลัวเปล่งเสียงสะอึกสะอื้นให้เซียวอี้หยุดการกระทำแต่ทว่าเซียวอี้นั้นกลับถวิลหาร่างกายของลั่วเออร์จนหยุดตนเองไม่ได้ เขาเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองใบหน้าของนางก่อนจะจูบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มอย่างดูดดื่มอีกครั้ง

“อื้อ อื้อ” ลั่วเออร์ส่งเสียงประท้วงออกมาผ่านลำคอแต่ไม่มีท่าทีว่าเซียวอี้จะหยุดลงเพียงเท่านั้น ลิ้นสากของเขาวกวนเข้าไปพัวพันดื่มด่ำรสหอมหวานของนางจนยามนี้ร่างกายของนางอ่อนระทวยสมองขาวโพลน ลิ้นของเซียวอี้ค่อย ๆ กวาดน้ำหวานดูดดื่มอย่างบ้าคลั่งก่อนจะถอดริมฝีปากออกจากปากอวบอิ่มของนางและค่อย ๆ ใช้จมูกและลิ้นละเลงเลียซอกคอระหงลั่วเออร์วาบหวิวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ร่างกายของนางตอบสนองการกระทำของเซียวอี้บิดเร่าก่อนจะหลุดร้องครวญครางออกมา

“อื้อ…” เขาได้ยินเสียงมันไปกระตุ้นร่างกายของเซียวอี้ยิ่งร้อนรุ่มมากขึ้นกว่าเดิม เขาเงยหน้าขึ้นปล่อยมือออกจากมือของนางจ้องมองร่างบางอย่างพึงพอใจใบหน้าของลั่วเออร์แดงก่ำ เขาถอดเสื้อผ้าอาภรณ์ของตนเองอย่างรวดเร็ว ลั่วเออร์ตั้งสติได้จะลุกขึ้นหนีเขา เพราะนี่เป็นสิ่งที่นางไม่ได้ต้องการและยังทำใจไม่ได้ใบหน้าของแม่ทัพเจาหยางปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง ลั่วเออร์รีบลุกขึ้นจะก้าวเท้าลงจากเตียงแต่ทว่าเซียวอี้ดันหันกลับมาเห็นเสียก่อนคว้าตัวของนางเอาไว้ก่อนจะกระชากเสื้อผ้าของนางออกมาเผยให้เห็นตู้โตวที่นางสวมใส่

“เจ้าคิดจะหนีอย่างนั่นหรือ? เจ้าลืมแล้วหรืออย่างไรว่าตอนนี้เจ้าอยู่ที่ใดและมีฐานะเป็นอะไร หืม! ร่างกายของเจ้าช่างงดงามยิ่งนักผิวขาวเนียนภายใต้เสื้อตู้โตวนั้นคงจะอวบอิ่มน่าดู ดูสิขนาดเสื้อตู้โตวที่เจ้าสวมใส่ยังบดบังความใหญ่ไม่ได้เลย เจ้าคิดจะเก็บไว้ให้แม่ทัพเจาหยางดูสินะ ฮ่า ฮ่า แต่จะทำอย่างไรดีในเมื่อตอนนี้ข้าเป็นเจ้าของเจ้าแล้ว และวันนี้ข้าจะเชยชมแทนแม่ทัพเจาหยางเอง” ลั่วเออร์ดวงตาแดงก่ำเพราะความโกรธแค้น เขาทำเช่นนี้กับนางราวกับนางมิใช่คน ลั่วเออร์มิอาจทนใช้มือขวาของตนตบเข้าที่ใบหน้าของเซียวอี้เต็มแรงอย่างไม่เกรงกลัว

“เพี๊ยะ !!” ใบหน้าของเซียวอี้หันไปตามแรงกระแทกของลั่วเออร์จนใบหน้าปรากฎรอยนิ้วมือ

“หยาบคายนิสัยราวกับสัตว์ป่าเกิดมาหม่อมฉันไม่เคยพบเจอผู้ใดที่เหมือนองค์ชายเลยสักคน ต่อให้ท่านฝืนใจข้าเช่นไรข้าก็ไม่มีทางลืมท่านแม่ทัพ และองค์ชายนั้นเลวทรามอย่านำท่านแม่ทัพมาเปรียบเทียบกับท่านเลยเพคะ” คำพูดของลั่วเออร์กระตุ้นความโมโหและอยากเอาชนะเจาหยางเขากระชากเสื้อตู้โตวออกพร้อมดันร่างของลั่วเออร์ลงบนเตียงด้วยแรงที่ตนเองมี ก่อนจะใช้มือซ้ายบีบคอของนาง

“ใช่ข้าเลว! ข้าคือองค์ชายเสเพลและข้าก็คือสวามีของเจ้าอย่างไรล่ะ”

“หม่อมฉันเจ็บปล่อยนะ!!!” ลั่วเออร์พยายาแกะมือของเขาออกจากคอตนเองแต่ทว่าความโมโหของเซียวอี้มีมาก เขาไม่ได้บีบคอนางแน่นแต่เพียงทำให้นางหวาดกลัวเขาเท่านั้นก่อนที่เขาจะใช้มือของขวาบีบเคล้นยอดปทุมถันที่ตั้งชูชันอยู่ต่อหน้าและใช้ลิ้มชุ่มไปด้วยน้ำลายกวาดลงเลียรอบ ๆ ก่อนจะขบเม้มยอดอมชมพูที่ตั้งชูชันอยู่จนร่างบางกระตุกด้วยความวาบหวิวแปลกใหม่ มือของนางยังคงจับมือของเขาที่บีบคอของตนเอาไว้ สมองเริ่มขาวโพลนไม่รับรู้เสียงด้านนอกมีเพียงเสียงลมหายใจที่ดังเหนื่อยหอบของตนและเซียวอี้ เขาใช้มือบีบเคล้นเต็มแรงเมื่อเห็นร่างบางนิ่งเงียบจึงถอดมือออกจากลำคอของนางใช้มือทั้งสองข้างบีบเคล้นพรางใช้ขาของตนถางขาทั้งสองข้างของนางให้แยกออกจากกัน ใบหน้าของลั่วเออร์แดงระเรื่อร้อนผ่าวไปทั้งร่างกาย ลิ้นร้อนของเซียวอี้คลอเคลียอยู่กับยอดปทุมถันจนหนำใจ เขาค่อย ๆ ไล่เลียลงมาต่ำลงเรื่อย ๆ ใช้มือทั้งสองถอดชุดด้านล่างของนางออกอย่างง่ายดาย ก่อนที่จะเชยชมกลีบกุหลาบงามของลั่วเออร์ที่ต่อจากนี้เขาจะได้เป็นเจ้าของมัน เขาไม่รีรอเมื่อเห็นว่าตอนนี้ลั่วเออร์ไม่ได้สติจึงก้มหน้าลงลิ้มรสน้ำหวานจากกลีบกุหลาบใช้นิ้วสอดใส่เพื่อกระตุ้นให้ช่องรักของนางมีน้ำมาหล่อเลี้ยงก่อนจะใช้ลิ้นสากของตนแตะลงที่ติ่งสวรรค์ ลั่วเออร์สะดุ้งกระตุกดิ้นหนีอย่างเสียวซ่าน

นางใช้มือปิดปากตนเองเพื่อไม่ให้ร้องออกมา นางทั้งเสียใจและเสียวซ่าน ใบหน้าของแม่ทัพได้ปรากฎขึ้นอีกครั้งจนน้ำตาของนางไหลริน นางทำผิดต่อท่านแม่ทัพที่รักนางยิ่งนัก เสมือนนางทำผิดต่อเขามากมาย หากเขากลับมาจากสนามรบเจาหยางคงไม่ยกโทษให้นางแม้แต่ใบหน้าของนางเขาคงไม่อยากจะพบเจอ ยิ่งคิดเช่นนั้นลั่วเออร์ยิ่งโมโหและเกลียดเซียวอี้เข้ากระดูกดำ แต่แล้วความคิดของนางต้องจบลงเมื่อร่างแกร่งกำลังดูดเม้มที่ติ่งสวรรค์อย่างดูดดื่ม

“อื้อ อื้อ …” จนลั่วเออร์มิอาจทนเปล่งเสียงเล็ดลอดออกมาจากลำคอ เอวของนางขยับหนีแต่ถูกเขาจับไว้แน่นก่อนจะสอดลิ้นอุ่นเข้าไปในช่องรักร่างกายของลั่วเออร์ร้อนระอุ มืออีกข้างของเซียวอี้บีบเคล้นเคล้าคลึงยอดปทุมถันจนแดงไปด้วยรอยนิ้วมือของเขา