บทที่ 7 พระราชโองการของฝ่าบาท

บทที่ 7 พระราชโองการของฝ่าบาท

เรือนตระกูลหวัง

เช้าวันนี้อากาศดีเช่นทุกวันลั่วเออร์ไปหาท่านแม่ของนางที่ห้อง ท่านแม่ของนางนั้นมักเจ็บไข้ได้ป่วยอยู่บ่อยครั้งจึงไม่ค่อยได้ออกไปที่ใด โชคดีที่ท่านใต้เท้าหวังเป็นบุรุษที่รักครอบครัว ไม่มีอนุเข้ามาเพิ่มจึงไม่มีเรื่องให้ฮูหยินได้ทุกข์ใจ

“ท่านแม่วันนี้ข้าทำขนมที่ท่านแม่ชอบมาให้ด้วยเจ้าค่ะ จื่อหลินยกสำรับมาให้ข้า ข้าจะป้อนท่านแม่เอง” ฮูหยินมองบุตรสาวของตนด้วยความเอ็นดู

“ลั่วเออร์เจ้าเป็นบุตรสาวที่ข้าภูมิใจยิ่งนัก ทั้ง ๆ ที่ข้าไม่ค่อยมีเวลาอบรมสั่งสอนเจ้าแต่ทว่าเจ้ากลับเป็นเด็กดีเรียนรู้ทุกอย่าง อย่างง่ายดาย”

“เป็นเพราะท่านพ่อกับท่านแม่มอบความรักให้ข้ามากเพียงพออย่างไรเจ้าคะ ท่านพ่อกับท่านแม่เองก็เป็นคนดีข้าจึงเป็นคนดีอย่างท่านทั้งสองเจ้าค่ะ ว่าแต่ช่วงนี้ร่างกายของท่านแม่เป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ”

“ร่างกายของหญิงชราเช่นข้าก็เป็นเช่นเดิมเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายไม่รู้จะอยู่บนโลกนี้อีกนานเพียงใดมีสิ่งเดียวที่ข้ายังคงเป็นห่วงก็คือเจ้า ยามนี้ลั่วเออร์ของข้าก็ถึงวัยออกเรือนแล้วเจ้ามีใจกับแม่ทัพเจาหยางมานานเมื่อไหร่ทางนั้นจะมาสู่ขอเจ้ากันนะ แค่ก ๆ ” มารดาของลั่วเออร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบพร้อมไอออกมาเนื่องจากอาการของนาง

“ท่านแม่ดื่มน้ำหน่อยนะเจ้าคะ” ลั่วเออร์หยิบแก้วน้ำเพื่อให้ท่านแม่ได้ดื่มก่อนจะตอบเรื่องที่ท่านแม่เป็นห่วง “เรื่องนั้นข้ากับท่านแม่ทัพได้หารือกันบ้างแล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพมาหาข้าก่อนจะนำกองกำลังทหารไปช่วยออกรบที่ทิศเหนือ เขาได้ให้คำสัญญากับข้าว่าเมื่อไหร่ที่ท่านแม่ทัพกลับมาจะทูลขอให้ฝ่าบาทประทานงานมงคลให้เจ้าค่ะ เรื่องนี้ท่านแม่มิต้องเป็นกังวล”

“เช่นนั้นหรือ? หากเป็นเช่นเจ้าเอ่ยข้าเองก็เบาใจ” หญิงชรายิ้มบาง ๆ ให้แก่ลั่วเออร์ทันใดนั้นเองเสียงของสาวรับใช้ที่แตกตื่นรีบวิ่งเข้ามาแจ้งคุณหนูเพราะว่ายามนี้มีเกี้ยวมาจากวังหลวง

“ขออภัยฮูหยินกับคุณหนูด้วยเจ้าค่ะที่ข้าเร่งรีบเข้ามา...แฮ่ก แฮ่ก!!”

“เจ้ามีเรื่องอันใดเหตุใดถึงได้มีใบหน้าแตกตื่นเช่นนี้หรือว่าเกิดเรื่องไม่ดีอะไรขึ้น” ลั่วเออร์เอ่ยถามสาวใช้ด้วยความสงสัย

“เกิดเรื่องอันใดนั้นข้าเองก็หารู้ไม่เจ้าค่ะ แต่ทว่ายามนี้มีขบวนเกี้ยวมาจากวังหลวงอยู่ที่หน้าเรือนเจ้าค่ะ”

“เกิดเรื่องอันใดกันนะท่านแม่ ท่านอยู่ที่ห้องนี่นะเจ้าคะข้าจะออกไปดูเองว่าผู้ใดมาเยือนตระกูลของเรา”

“เจ้าไปเถิดไม่ต้องเป็นห่วงข้า “ฮูหยินตอบกลับลั่วเออร์ก่อนที่นางจะลุกขึ้นเดินตามสาวใช้ไปด้านนอก

“เจ้าไปตามท่านพ่อแล้วอย่างนั้นหรือ?”

“เจ้าค่ะ ท่านใต้เท้ากำลังออกมาต้อนรับเจ้าค่ะ” เมื่อลั่วเออร์ได้ยินเช่นนั้นก็รีบย่างกรายไปที่หน้าเรือนเมื่อเดินเข้าไปใกล้ ๆ นางเห็นเกี้ยวที่จัดแต่งมาอย่างงดงามนางคิดในใจคงเป็นเกี้ยวของผู้ที่สูงศักดิ์เป็นแน่

‘เกี้ยวผู้ใดกันนะ ปกติที่เรือนของข้าไม่เคยมีเชื้อพระวงศ์มาเยือนที่เรือนสักครา’ ลั่วเออร์คิดในใจแต่เมื่อเดินเข้าไปใกล้ถึงเห็นเหล่าทหาร ขันทีนางกำนัลมากพอจะทำให้นางได้รู้แล้วว่าผู้ใดมาเยือนและได้ยินเสียงของท่านพ่อกำลังกล่าวเชื้อเชิญต้อนรับเป็นอย่างดี

“เป็นพระมหากรุณาพ่ะย่ะค่ะฮองเฮาเสด็จมาที่เรือนของกระหม่อม ต้องขออภัยด้วยหากกระหม่อมต้อนรับไม่ดีเชิญที่ห้องโถงเถิดพ่ะย่ะค่ะกระหม่อมจะรีบจัดเตรียมน้ำชามาถวาย” ลั่วเออร์มองไปด้านหน้าเห็นสตรีที่สง่าแม้ไม่ได้ฉลองพระองค์ด้วยชุดที่ใส่ในวังหลวงก็ตาม

“ใต้เท้าหวัง ที่ข้ามาในวันนี้เพราะข้ามาเพราะพระราชโองการของฝ่าบาท” ใต้เท้าหวังคิ้วขมวดเข้าหากันฮองเฮายื่นพระราชโองการให้แก่เขา เขานั่งคุกเข่าลงเพื่อน้อมรับพระราชโองการ

“กระหม่อมหวังอี้เฉินน้อมรับพระราชโองการ” เมื่อใต้เท้าหวังได้เปิดอ่านก็ต้องชะงักใบหน้าถอดสีเล็กน้อย

“เหตุใดท่านถึงมีสีหน้าเช่นนั้นหรือ? ”

“มิได้มีอะไรพ่ะย่ะค่ะ เชิญฮองเฮาเสด็จมาที่ห้องโถงแล้วค่อยหารือเรื่องนี้เถิดพ่ะย่ะค่ะ โอ๊ะ!! ลั่วเออร์มาพอดีเลย ฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะนี่คือบุตรสาวของกระหม่อมหวังลั่วเออร์พ่ะย่ะค่ะ “ลั่วเออร์นำมือมาประสานกันไว้กลางหน้าอกย่อตัวลงเพื่อถวายบังคมฮองเฮาอย่างนอบน้อม

“หม่อมฉันหวังลั่วเออร์ถวายบังคมฮองเฮา ขอให้ฮองเฮาแข็งแรงหมื่นปีหมื่นหมื่นปีเพคะ”

ฮองเฮาเพ่งมองโดยละเอียดกวาดตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าเพื่อสำรวจร่างกายของลั่วเออร์ ผิวพรรณใบหน้ากิริยาไม่มีสิ่งใดที่ขาดตกบกพร่องสมแล้วที่บุตรชายของนางอยากได้ลั่วเออร์เป็นพระชายา

"นี่สินะหวังลั่วเออร์ ช่างมีใบหน้าที่งดงามกิริยามารยาทล้วนไม่ต่างจากสตรีชั้นสูงช่างเหมาะสมยิ่งนัก " ลั่วเออร์ไม่เข้าใจในสิ่งที่ฮองเฮาเอ่ยมาแม้แต่น้อยอะไรคือเหมาะสมนางจ้องมองไปทางบิดา ใต้เท้าหวังขยิบตาให่แก่บุตรสาวก่อนจะผายมือให้แก่ฮองเฮาได้เสด็จไปที่ห้องโถงของเรือน

"เชิญทางนี้พ่ะย่ะค่ะ " ฮองเฮาเดินตามหลังท่านใต้เท้าหวังโดยมีลั่วเออร์เดินตามไปอีกคนและนางกำนัลพร้อมกับขันทีก็พากันเดินเป็นขบวนเพื่อตามรับใช้ฮองเฮา เมื่อมาถึงห้องโถงฮองเฮาได้นั่งที่เก้าอี้ที่ถูกจัดเตรียมลั่วเออร์ได้ไปนำน้ำชาพร้อมขนมเมื่อถวาย โดยนางเป็นคนรินน้ำชาให้แก่ฮองเฮาก่อนที่จะเดินถอยหลังมายืนอยู่ข้าง ๆ ท่านพ่อของตน

"น้ำชาที่นี่รสสัมผัสดีเสียจริง "

"หากฮองเฮาโปรดปราณกระหม่อมจะนำไปถวายที่ตำหนักนะพ่ะย่ะค่ะ " ใต้เท้าหวังเอ่ยบอกฮองเฮา นางวางจอกน้ำชาลงและเอ่ยเข้าเรื่องที่มาในวันนี้

"ข้าขอเอ่ยตามตรงท่านใต้เท้าได้อ่านพระราชโองการของฝ่าบาทคงรู้จุดประสงค์ที่ข้ามาในวันนี้แล้วใช่หรือไม่? ส่วนลั่วเออร์เจ้าคงยังไม่รู้สินะ วันนี้ข้ามิได้มาใมนามของฮองเฮาแต่ข้ามาในนามของมารดาขององค์ชายสามเซียวอี้เพื่อมาสู่ขอเจ้าไปให้เป็นพระชายาเคียงคู่บุตรชายของข้า ไม่รู้ว่าเจ้าทั้งสองพบกันที่ใดบุตรชายของข้าปักใจให้เจ้า ถึงขั้นเอ่ยขอฝ่าบาทด้วยตนเองเรื่องนี้ทำให้ผู้เป็นมารดาเช่นข้าสงสัยจึงได้ออกมาดูด้วยตนเอง และเหมือนว่าบุตรชายรองของข้ามีสายตาที่แหลมคม เพียงแค่ข้ามองเจ้าเพียงครู่รับรู้ได้ถึงนิสัยมารยาทของเจ้า เป็นเพราะท่านใต้เท้าหวังสั่งสอนมาดี "

"ขอบพระทัยฮองเฮาที่เอ็นดูลั่วเออร์ของกระหม่อม แต่ทว่าเรื่องนี้กระหม่อมต้องถามเจ้าตัวก่อนพ่ะย่ะค่ะ" ทันทีที่ลั่วเออร์ได้ยินจุดประสงค์ของฮองเฮาที่เสด็จมาวันนี้หัวใจของนางสั่นระรัว นางมีใจให้แก่ท่านแม่ทัพอยู่แล้วจะแต่งกับชายอื่นได้อย่างไรอีกอย่างนี่คือพระราชโองการของฝ่าบาท หากนางขัดขืนคำสั่งคงมิต้องโทษหรอกหรือ ลั่วเอร์ครุ่นคิดอย่างกังวลไม่คิดเลยว่าเรื่องเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับตนเองได้ นางไม่เคยพบกับองค์ชายสามเซียวอี้เลยสักครั้งเพียงแค่เคยได้ยินชาวบ้านเล่าขานกันในตลาดว่าองค์ชายเซียวอี้คือองค์ชายที่ไม่เอาไหนเสเพลไปวัน ๆ มักดื่มสุราออกท่องราตรี มิใช่นางไม่คู่ควรแต่องค์ชายเซียวอี้ต่างหากที่ไม่คู่ควรหากสตรีใดได้เป็นพระชายาคงหน้าชื่นอกตรมเป็นแน่

"ทูลฮองเฮาหม่อมฉันหวังลั่วเออร์มิได้มีใจให้แก่องค์ชายเซียวอี้แม้แต่พระพักษต์หม่อมฉันเองก็ยังไม่เคยเห็น และสิ่งหนึ่งที่สำคัญคือหม่อมฉันนั่นมีใจให้บุรุษอื่นแล้วเพคะมิอาจจะรับพระราชโองการได้" น้ำเสียงหนักแน่นไม่หวั่นกลัวเพราะหัวใจที่มั่นคงต่อแม่ทัพเจาหยางจึงเอ่ยพรางสบตาฮองเฮาอย่างทนงตน