All Chapters of คุณคนโปรดสุดที่ร้าย: Chapter 51 - Chapter 60

EPISODE 51เจ็ดปีก่อน 2(2) โรงพยาบาลคงไม่มีกลิ่นใดจะคุ้นเคยชัดเจนในผัสสะได้เท่ากับกลิ่นของโรงพยาบาลที่ไม่ว่าใครก็ต้องรู้สึกแบบเดียวกันร่างกายของคนเจ็บบนเตียงคนไข้มีสภาพที่มองอย่างไรก็ไม่น่ารอด ทว่าก็ยังสามารถนั่งเอนกายตื่นฟื้นคืนสติได้อย่างน่าอัศจรรย์ แต่แม้จะรอดพ้นจากอาการบาดเจ็บสาหัสปางตาย สีหน้าที่แสดงออกนั้นราวกับว่าไร้ซึ่งวิญญาณ ‘หนักครับท่าน อาจต้องรักษาตัวสักสองสามเดือน’‘ดูแลให้เต็มที่ เรื่องค่าใช้จ่ายอั๊วจัดการเอง’‘ครับท่าน’ ดวงตาของคนซึ่งผ่านโลกมาเยอะจับมองผ่านช่องกระจกใสบนบานประตู เกรียงไกรไม่เคยเห็นใครจะมีสีหน้าท่าทางหมดหวัง ทว่าประกายตานั้นรุ่มร้อนแรงกล้าได้เท่ากับคนด้านในห้องพักฟื้น นายแพทย์เจ้าของไข้ค้อมศีรษะให้บุคคลซึ่งเป็นผู้บริจาคสมทบทุนรายใหญ่ให้กับโรงพยาบาลมาตลอดยี่สิบปีด้วยความเคารพ ก่อนจะผละเดินห่างออกไปอีกทาง แกร๊ก! ทันทีที่ประตูห้องเปิดออกคนด้านในก็เหลียวสายตามอง ในจังหวะแรกภูริจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าชายสูงวัยในสภาพชุดผู้ป่วยเป็นใคร ทว่าเพียงชั่วอึดใจก็จำได้ถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก่อน ‘ลื้อเป็นไงบ้าง?

EPISODE 53ใจตรงกัน หลายวันต่อมา ร้านอาหาร A บรรยากาศร้านอาหารริมทะเลยามคืนค่ำไม่ได้พลุกพล่านด้วยลูกค้าอาจเพราะเป็นวันธรรมดาคนจึงน้อยกว่าช่วงวันหยุด การตกแต่งร้านสุดแสนธรรมดา เมนูอาหารราคาไม่แพง อีกทั้งแม่ครัวยังทำอาหารอร่อยถูกปาก หญิงสาวเจ้าของร่างเพรียวระหงเดินผ่านซุ้มต้นไม้ที่หน้าร้าน เดินผ่านบรรดาโต๊ะต่าง ๆ ซึ่งร้างผู้คน ก่อนจะหยุดยืนที่ริมขอบระเบียงซึ่งเป็นที่นั่งทรงสูงหันหน้าเข้าหาเวิ้งทะเลและฟากฟ้าสีดำทะมึน “รับอะไรดีคะคุณลูกค้า” พนักงานของร้านเดินเข้าสอบถาม สีหน้าไม่มีเค้าตื่นเต้นที่ได้เห็นหน้านักแสดงสาวจะตื่นเต้นทำไม ในเมื่อวันนี้ทีไร ก็จะได้เห็นเจ้าตัวมาที่นี่ทุกปี “ขอสลัดกุ้งจานหนึ่ง กับน้ำเปล่าค่ะ” ริษาตอบด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า ก่อนที่อีกฝ่ายจะผละจากไปอย่างรวดเร็ว เสียงรายการข่าวดึงสายตาของหญิงสาวให้หันมองไปทางโทรทัศน์ซึ่งเปิดทิ้งไว้ ภาพบนหน้าจอฉายให้ได้เห็นถึงการนำเสนอข่าวที่กำลังมีการวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างหนาหู ผู้ประกาศข่าวอ่านข่าวด้วยน้ำเสียงบ่งบอกถึงการมีอารมณ์ร่วมต่อเรื่องราวที่กำลังเป็นกระแส

EPISODE 55ที่เดิม คนเดิม ใจดวงเดิม 2 หญิงสาวทอดสายตามองตามร่างโปร่งกำยำคุ้นตาที่เดินห่างออกไปสายลมซึ่งโชยผ่านจนเรือนผมสยายยาวสะบัดปลิวราวกับจะพัดนำพาความหม่นเศร้าทุกข์ระทมให้จางหาย เสียงคลื่นสาดกระทบชายฝั่งประหนึ่งจะขับขานบรรเลงบทเพลงหน้าสุดท้ายผ่านการถ่ายทอดอารมณ์ของวาทยากร กระทั่งแสงจันทร์จืดชืดไร้ความงามมานานหลายปีในเวลานี้ก็ปรากฏเด่นชัดในฟากฟ้ารัตติกาลมืดทะมึน ความปั่นป่วนที่กึ่งกลางอกภายในคล้ายกับกำลังกู่ร้องตะโกนบอก…บอกว่ามรสุมฤดูฝนจะพัดผ่านไปในไม่ช้าเช่นกัน… เรือนร่างสะโอดสะองหยัดกายขึ้นยืน สองขาเรียวก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า ก่อนจังหวะการย่างฝีเท้าจะขยับก้าวด้วยความเร็วในอีกวินาทีในระหว่างความสงบของบรรยากาศ ในระหว่างความเป็นไปของทุกสิ่งอย่างรอบบริเวณ รอยร้าวภายในใจตลอดหลายปีราวกับกำลังสมานเข้าหากันจนใกล้เสร็จสมบูรณ์ริษาไม่ชอบวิ่งเพราะเป็นกิริยาที่มองดูไม่สำรวม ไม่ชอบร้องไห้ใบหน้าเธอคงเหยเกบิดเบี้ยวไม่สวยดังเช่นโมงยามปกติ แต่ตอนนี้เธอกำลังวิ่งอย่างสุดกำลังเท่าที่มี จุดหมายปลายทางคือคนซึ่งกำลังเดินทอดน่องเลียบไปตามชายหาด สายตาพร่าเลือนไปด้วยน้

EPISODE 57รุ้งกินน้ำภูริซึ่งนิ่งสงบจนอีกคนสามารถจับสังเกตได้รีบเบนสายตามองไปทางอื่น ทว่าริษาก็ขยับตัวมองตาม นัยน์ตากลมฉายให้ได้เห็นถึงความข้องใจ“ทำไมริษารู้สึกแปลก ๆ คะ?”“แปลกยังไงครับ?” เขาถามกลับ ทว่าก็ยังไม่ยอมสบตา“หรือว่าพี่เป็นคนปล่อยข่าวเสียหายของริษาด้วยเหรอคะ?” ดาราสาวทำตาโต ยกมือขึ้นทาบอก ขยับตัวก้าวถอยห่างในทันทีกระนั้นภูริก็ดึงตัวเธอเข้ากอดอีกครั้ง เขาลั่นหัวเราะเสียงดัง โยกตัวคนในอ้อมแขนด้วยความรู้สึกเอ็นดู“พี่จะทำแบบนั้นทำไม?”“ก็พี่… ริษาได้เจอพี่ช่วงนั้นพอดี…” ริษารู้อยู่ก่อนแล้วว่าเขาตั้งใจที่จะเจอ แต่ก็ทำทีหรี่ตามองด้วยสายตาข้องใจยังคงเดิม“อืม” คนโดนจับได้พยักหน้า “เรื่องเจอเธอพี่เป็นคนอยากเจอ”“โดยการปล่อยข่าวเสียหายของริษาเหรอคะ?” คำถามจับผิดยังคงถูกถามย้ำ แต่ภูริก็พ่นลมหัวเราะทางจมูกด้วยอารมณ์ขบขัน“พี่ว่าเรื่องนั้นน่าจะเป็นคราวซวยของเธอมากกว่า”“ก็แล้วทำไมต้องทำตัวแปลก ๆ ด้วยล่ะคะ?” ดาราสาวหรี่สายตามอง ในที่สุดภูริก็จำใจต้องยกมือยอมแพ้“พี่แค่รู้… ว่าเธอจะเอาเงินไปทำอะไร”“รู้ตั้งแต่ตอนนั้นเลยเหรอคะ?”“เปล่าครับ” ประธานหนุ่มส่ายศีรษะ ก่อนจำต้องเฉลยให้ฝ่ายค

SPECIAL 2 บนห้องนอนชั้นสองของบ้านซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นห้องนอนของภูริในวันวาน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แม้เขาจะไม่ได้อยู่อาศัยที่นี่เป็นหลัก ทว่าบางครั้งบางทีก็มักจะพาลูกพาเมียแวะเวียนเข้ามาเยี่ยมพี่ชายอยู่บ่อย ๆ ดวงตาคมทอดสายตามองร่างระหงเพรียวบางของภรรยากำลังค้นหาเสื้อผ้าที่ใช้สำหรับผลัดเปลี่ยนให้จีจี้ซึ่งทำน้ำหกเลอะชุดนางฟ้าจนเป็นรอยคราบ และเพราะเด็ก ๆ ชอบมาเยี่ยมลุงวิศเป็นอย่างมาก ที่นี่จึงมีทุกอย่างที่จำเป็นไม่เว้นแม้กระทั่งเสื้อผ้าของลูกสาวและลูกชาย “ขึ้นมาทำไมคะ?” ริษาสะดุ้งสุดตัวเมื่อคนตัวโตรวบกอดจากทางด้านหลัง แค่หันมองสบตา เธอก็ถึงกับต้องถอนหายใจ ท่าทางการตอบสนองดังกล่าวทำเอาประธานหนุ่มหัวเราะฉุน ๆ ทันที “ทำไมครับ? เธอเบื่อพี่?” “เบื่ออะไรกันคะ? แต่พี่เล่นหื่นตลอดเวลาแบบนี้ริษาช้ำหมดแล้ว” ภรรยาทำเสียงดุ กระนั้นก็ไม่คิดขยับขัดขืน “ตัวหอม”ภูริกดจมูกหอมเข้าที่ลาดไหล่บอบบางด้วยความรักใคร่ ผิวกายของริษาเนียนละเอียด ทั้งใบหน้าก็เนียนใสไร้รอยกระดำกระด่าง ร่างกายซึ่งผ่านการมีลูกแล้วถึงสามคนยังคงความผอมบาง ทว่าสะโพกผ