All Chapters of คุณคนโปรดสุดที่ร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

EPISODE 20คู่ซ้อมจำเป็นหลายวันต่อมา “ขอบคุณค่ะเจ๊ต้อย” “ให้เจ๊ขับเข้าไปส่งไหม? ฝนตกหนักขนาดนี้จะไม่สบายเอา” “ไม่เป็นไรค่ะ คุณภูน่าจะยังไม่กลับริษาต้องเปิดประตูจากด้านใน” “เจ๊ไม่มีร่มติดรถมาด้วยนี่สิ” “ริษาวิ่งนิดเดียวเองเจ๊ ไม่เป็นไรหรอกน่า” “ตามใจเธอ เข้าบ้านก็หาหยูกยากินด้วยล่ะ แล้วอย่าลืมท่องบทให้ดี วันนี้ที่ทำพลาดไปก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดมาก” “อืม เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ”ดาราสาวยิ้มรับ ขณะที่ผู้จัดการส่วนตัวได้แต่ส่ายศีรษะมองตามร่างบางซึ่งหอบหิ้วกระเป๋าลงจากรถฝ่าสายฝนเข้าสู่รั้วบ้านหลังโตซึ่งตั้งอยู่ในทำเลดีที่สุดของกรุงเทพฯ ต้อยติ่งเพิ่งรู้ก็วันนี้ว่าดาราในสังกัดมีความสนิทชิดเชื้อกับนักธุรกิจหนุ่มทุนหนาอย่างภูริ ถึงขั้นฝ่ายชายให้ความช่วยเหลือด้านการเงินในช่วงที่หญิงสาวโดนตีแผ่กระแสข่าวแง่ลบกระจุยกระจายแม้เจ้าตัวบ่ายเบี่ยงที่จะอธิบายถึงความสัมพันธ์ หากก็เดาได้ไม่ยากว่าคงไม่ได้รู้จักเพียงผิวเผินอย่างแน่นอน ขณะเดียวกันริษาก็วิ่งฝ่าสายฝนเข้าบ้านทางประตูเล็ก น้ำฝนเย็นเฉียบสาดเข้าหาร่า

EPISODE 22นอกบท“อื้อ!”ริษาตกใจนัยน์ตาเบิกโพลง เมื่อจู่ ๆ ตัวละครพิมก็โดนคนซึ่งกำลังจะเป็นอดีตสามีประกบริมฝีปากเข้าหาอย่างเร่าร้อนรุนแรงโดยไม่ทันตั้งตัว ต้นคอบอบบางถูกรั้งดึงตรึงไว้ในพันธนาการหลายวินาที ก่อนอีกฝ่ายจะยอมผละปล่อยให้เป็นอิสระเมื่อเธอพยายามใช้สองมือดันใบหน้าเขาออกห่างด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี “คุณ!” ริษาหายใจอย่างเหนื่อยหอบ ตั้งท่าแว้ดใส่คนซึ่งจู่ ๆ ก็เกิดจะผิดคิวขึ้นมา “คุณจูบริษาทำไม? บทก็เขียนไว้อยู่ว่าคุณต้องปฏิเสธ!” ผิวแก้มของหญิงสาวเห่อร้อนชนิดไม่สามารถควบคุม ขณะที่คู่ซ้อมอย่างภูริยังคงไม่ละสายตาจากริมฝีปากอิ่ม กระทั่งเสียงตวาดแหวดังขึ้นอีกหน “คุณภู!” “อืม” สติสตังของประธานหนุ่มกลับมาในตอนนี้เอง สองสายตาประสานกันเพียงอึดใจ เขาก็ทำทีคว้าบทขึ้นดูอีกครั้งในสีหน้าสงบ “ผมคงดูผิด” “ดูผิดเนี่ยนะคะ?” เสียงเล็กแหลมร้องถามทวนคำอย่างไม่อยากเชื่อหู “คุณจะดูผิดได้ยังไง? มันก็บอกอยู่โต้ง ๆ” ริษาที่ยังคงนั่งเกยอยู่บนตักกว้างตั้งท่าสาธยายความสัมพันธ์ตัวละครให้เขาฟังอย่างเป็นจริงเป็นจัง“พิมเป็นตัวร้ายที่เคยทำไม่ดีกับครอ

EPISODE 24ปราบพยศในระหว่างที่อีกสองคนกำลังสนทนา สายตาว่างเปล่าของริษาก็เลื่อนมองรอบตัวโดยไม่ได้จดจ่อกับสิ่งใดเป็นพิเศษ ก่อนจะต้องหันกลับมาในตอนที่ได้ญาดาหยัดกายขึ้นยืน “ขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ” “ค่ะ ตามสะดวก” ริษาตอบรับด้วยการผงกศีรษะ สายตามองตามร่างเพรียวบางของนางเอกสาวซึ่งผละเดินห่างออกไปคล้อยหลังจอห์นลุกไปได้ไม่นาน ในทันทีที่โต๊ะอาหารเหลือเพียงชายหญิงสองคน เสียงเย็นชาของภูริก็ดังขึ้นราวกับรอโอกาสนี้มานาน “ผมว่าเราคุยกันเข้าใจแล้วนะครับ” “คุยอะไรคะ?” แม้จะรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ริษาก็แสร้งไม่เข้าใจ ประธานหนุ่มระบายลมหายใจเสียงดัง ก่อนจะเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังยิ่งกว่าที่เคย “บอกตามตรงผมไม่ชอบให้คนที่ทำงานด้วย เที่ยวไปนั่นนู่นนี่กับผู้ชายคนอื่น ในขณะที่ต้องรับผิดชอบดูแลเรื่องส่วนตัวให้ผม” “ริษาแค่ออกมาเจอคุณจอห์นชั่วโมงเดียวเองนะคะ” “แต่คุณโกหก” “…”ริษาอยากจะโต้กลับว่าเขาก็โกหกเธอเหมือนกัน แต่ก็ไม่สามารถยกคำที่ว่าขึ้นแย้ง เพราะเธอไม่มีส่วนได้ส่วนเสียกับการทำ

EPISODE 26เปราะบาง ริษางันชะงักกับสิ่งที่ได้ยิน นัยน์ตากลมโตประสานสบกับสายตาที่แสดงออกถึงความรู้สึกบางอย่างของคนที่โดยปกติมักจะตีหน้าไร้อารมณ์เสมอขณะเดียวกันเจ้าของคำพูดไม่ทันคิดก็เพิ่งรู้สึกตัวกับการแสดงออกที่มากเกินพอดี ภูริเบือนหน้าหนีก่อนจะยอมเป็นฝ่ายอ่อนข้อให้โดยไม่เต็มใจ“เอาเป็นว่าเรื่องกินข้าว ผมจะรอตอนที่คุณสะดวก”“ขอบคุณค่ะ” ริษาก็ทำทีไม่ได้ให้ความสนใจกับคำที่เขาหลุดปากเอ่ยเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนเช่นกัน กระนั้นคำสั่งในประโยคถัดมาก็ทำให้ดาราสาวต้องเงยหน้าขึ้นมอง“ครั้งนี้ผมยอมให้ เพราะเห็นว่าคุณงานยุ่ง”“…” “แต่สัปดาห์หน้า ผมมีไปออกรอบแถวกาญจนบุรี ถึงตอนนั้นคุณจะต้องไปด้วย ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธใด ๆ ทั้งสิ้น เพราะผมเช็กตารางงานของคุณเรียบร้อยแล้ว” ประธานหนุ่มกล่าวสรุปด้วยน้ำเสียงที่ใช้สำหรับออกคำสั่งโดยเฉพาะ แม้เป็นการมัดมือชกชนิดไม่คิดฟังคำทัดทานใด แต่เพราะเป็นงาน ริษาก็จำใจต้องพยักหน้าตกลง “ก็ได้ค่ะ ริษาจะไป” ทว่าทันใดนั้นเอง การสนทนาของสองหนุ่มสาวก็เป็นอันชะงักหยุดลง เมื่อประสาทหูได้ยินเสียงคนหลายคนกำลังเดินใกล้เข้ามา ควา

EPISODE 28ผิดที่ผิดเวลาวันต่อมา สนามกอล์ฟ ปึ้ก!เสียงเหล็กเจ็ดกระทบลูกกอล์ฟดังก้องกังวาน ลูกทรงกลมสีขาวลอยโด่งฟาดผ่านอากาศ ก่อนวัตถุที่ว่าจะหล่นลงบริเวณพื้นหญ้าเรียบในจุดที่มีธงปัก ตามมาด้วยเสียงชื่นชมของคนในก๊วนซึ่งร่วมขบวนกันมาตั้งแต่ช่วงเช้าของวัน “สวยมาก!”“ออนกรีนค่ะนาย” แคดดีสาวร้องบอกเสียงใสก่อนที่หญิงสาวในชุดสีชมพูตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าซึ่งยืนอยู่ข้างกายของนักธุรกิจหนุ่มจะร้องสมทบอีกเสียง“พี่ภูเก่งมาก! ลูกใกล้หลุมที่สุดเลยค่ะ!” “คุณมุกก็เก่งครับ ลูกคุณก็ออนกรีน” “แหม! ไม่ได้ตกใกล้หลุมอย่างพี่ภูนี่คะ ออนกรีนแต่ใช่ว่ามุกจะพัตต์เก่งเสียเมื่อไร” เสียงสนทนาของคนสองคนที่ยืนอยู่ใกล้จุดทีออฟซึ่งเป็นแท่นเริ่มแรกของการตีในแต่ละหลุมทำเอาริษาละความสนใจเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ที่นี่คงมีแค่เธอคนเดียวกระมังที่ตีได้ห่วยบรม ในขณะที่เพื่อนร่วมก๊วนมักจะตีปักลงบนกรีนในตำแหน่งที่มีธงปักด้วยความแม่นยำ ริษากลับตีลงน้ำบ้าง ลูกหายบ้าง และได้ยินคำว่า ‘โอบี’ เพราะลูกตกนอกเขตที่สนามกำหนดบ่อยครั้งจนชินชา ภูริบอกว่า