Lahat ng Kabanata ng พ่อของลูกเจระวี: Kabanata 21 - Kabanata 30

ก๊อกๆ “ คุณเจตขา ขวัญตาเองค่ะ “ เขาถอนหายใจแรงทันทีเมื่อได้ยินเสียงนั้น “ พูดถึงก็มาเลย “ เมื่อเสียงเคาะประตูเงียบลงขวัญตาก็เดินเข้ามาหาคนข้างใน เธอหันตูดกำลังคิดจะนั่งลงที่ตักของเขา จิรกิตติ์ที่เห็นหน้าเมียเด็กของตัวเองลอยมา เขาจึงรีบถอยเก้าอี้หนี ทำเอาขวัญตาล้มหงายลงไปนั่งกองที่พื้น “ โอ้ย คุณเจตขาทำไมถึงได้หยอกขวัญตาแรงจังล่ะคะ ตูดคงแดงหมดแล้วแน่ๆ “ หญิงสาวยกตูดขึ้นมาถูที่ขาของเขา สองมือยันพื้นทำท่าทียั่วยุหวังให้คนด้านหลังเล่นด้วย จิรกิตติ์ก็ทำได้แค่มองพลันส่ายหน้า พิศวาสไม่ลงจริงๆ เขายกขาขึ้นมาดันตูดเธอเบาๆ จนหัวทิ่มพื้น(?เบา?) ให้ร่างของหญิงสาวขยับออกห่าง “ ลุกขึ้น!!แล้วกลับออกไปซะ! ไม่มีธุระอะไรจะเข้ามาทำไม “ ขวัญตาลุกนั่งแล้วหันมาจ้องคนพูด “ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะคะคุณ ไม่คิดถึงขวัญตาบ้างเหรอ เราไม่ได้ทำกันมาจะสามสี่เดือนแล้วนะคะ “ จิรกิตติ์ถอนหายใจแรง ก็ตั้งแต่เขาได้กับพลอยเจนวันนั้น ก็ไปหาใครไม่ได้เลยน่ะสิ “ ถ้าคุณยังอยากทำงานที่นี้อยู่ ก็ทำตามที่ผมสั่ง “ “ หมายความว่ายังไงคะ ขวัญตาไปทำอะไรผิดใจคุณหรือเปล่า คุณถึงทำกับขวัญตาแบบนี้ “ เธอบอกพร้อมขยับเข้ามานั่งใก

ปึก! เสียงเจตผลักนกน้อยชนเข้ากับรถแถวนั้น “ มาทำไม ผมจำได้ว่าผมไม่ได้ชวนคุณมานี่ “ คนฟังกอดอกฉีกยิ้ม “ นกก็เป็นเมียคุณคนหนึ่งนะคะ ทำไมนกจะมาดูหน้านางเมียหลวงไม่ได้ “ เจตถอนหายใจแรง เขาหันไปพูดกับเธอเสียงแข็ง “ ไม่มีเมียน้อยเมียหลวงอะไรทั้งนั้น มีแค่ผัวเดียวเมียเดียว พลอยเจนคือเมียของจิรกิตติ์แค่คนเดียว! “ เขาย้ำใส่คนตรงหน้าที่กำลังโมโหหนัก “ นี่คุณจริงจังกับมันขนาดนั้นเลยเหรอ! “ “ ใช่! ถ้ารู้แล้วก็ไสหัวไปซะ แล้วอย่ามายุ่งเกี่ยวกันอีก “ “ อ๋าย มันหมายความว่าไงตอนอยู่กับนกคุณก็บอกว่าเราคบกันไม่ได้ เพราะคุณไม่อยากแต่งงาน ไม่สามารถแต่งงานได้ แล้วอีนั่นมันไปทำท่าไหนล่ะ! “ เจตตาเหลือกจ้องคนตรงหน้าอย่างคาดโทษ “ เจนไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น คนที่จับเธอแต่งงานคือผมไม่ใช่เธอ ผมตั้งใจจับพลอยเจนมาทำเมีย แล้วที่สำคัญผมกับคุณเราตกลงกันเป็นแค่คู่นอนเวลาเหงา ไม่ใช่คนรัก คุณไม่มีสิทธิ์มาต่อลอง “ พูดจบจิรกิตติ์ก็หันหลังเดินเข้างานปล่อยให้หญิงสาวยืนคับแค้นใจอยู่คนเดียว “ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร “ เมื่อเจตเดินเข้ามาก็เห็นว่าแสงรวีกำลังยืนรอเขาอยู่ไม่ไกลจากจุดนั้น ที่เขาคุยกับนกน้อยเมื่อกี้ จิร

ตกดึกของคืนเดียวกัน “ ฮื้อๆ “ จิรกิตติ์ตื่นนอนหลังจากได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้อยู่ไม่ไกลมาได้สักพักแล้ว “ เจน? “ เขารีบลุกออกจากห้อง แล้วเดินไปที่ห้องของหญิงสาวแต่ไม่ปรากฏเห็นเธออยู่ในนั้น เขาจึงเดินตามเสียงร้องไห้นั้นไป ดวงไฟในห้องครัวสว่างขึ้น เจระวีที่กำลังนั่งร้องไห้จึงหันมาสบตากับเขา เห็นแบบนั้นเขาจึงรีบเดินเข้าไปดูเธอ “ เจนเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม “ หญิงสาวเห็นเขามายืนใกล้จึงซุกหน้าใส่อกของชายตรงหน้าพร้อมกับร้องไห้อย่างไม่มีเหตุผล “ เป็นอะไร ใครทำอะไรให้ “ “ ฮื้อๆ “ “ เจน! “ เจระวีหรือพลอยเจนเอาแต่ร้องไห้อย่างเดียวจนจิรกิตติ์ไม่รู้จะทำเช่นไร นอกจากยืนลูบหลังปลอบใจให้เบาๆ จนเธอเงียบไปเอง “ คราวนี้บอกอาได้หรือยังว่าร้องไห้ทำไม “ แต่เมื่อเขาถามเธออีก หญิงสาวก็เบ้ปากจะร้องไห้ต่อ “ ฮื้อ “ “ อ้าว เจน? “ “ ฮื้อ ในตู้เย็นไม่มีขนมเลย ไม่มีอะไรให้กิน “ นิ้วเรียวชี้ไปที่ตู้เย็น เมื่อเขามองตามแล้วเธอจึงหมอบหน้าลงบนโต๊ะร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างกับเด็กน้อย “ เจนหิวข้าว “ ปากเล็กพึมพำทั้งน้ำตา จนคนมองยู่ก็ไม่รู้จะทำเช่นไร “ แต่นี้มันเพิ่งจะตี 1 เองนะเจน เมื่อตอนเย็นก

ไม่นานรถก็ขับมาจอดที่หน้าร้าน เจ้าของร้านจึงรีบก้าวขาลงจากรถ คุณสามีก็เปิดแว่นรถลงมาคุยกับเธอ “ เจน ถ้าจะออกไปไหนโทรมาหาอานะ เดี๋ยวจะมารับ “ แต่พลอยเจนกลับไม่คุยกับเขา รู้สึกว่าการจะทำให้ผู้หญิงคนนี้รักมันยากเหลือเกิน เมื่อเห็นหญิงสาวเดินเข้าร้านไปโดยไม่สนใจไยดีเขาเช่นนั้น จิรกิตติ์จึงขับรถออกไป “ สวัสดีค่ะพี่เจน วันนี้มีคนมาสมัครงานด้วยค่ะ “ พลอยเจนก้าวขาเขามาในร้าน มุกดาก็ทักทายเธอเหมือนกับที่เคยทำประจำ แต่วันนี้เธอเหมือนจะดีใจเป็นพิษเนื่องจากติดป้ายรับสมัครคนงานมาเป็นเดือนแล้ว เพิ่งจะมีคนโผล่มา “ จริงเหรอมุก เขาอยู่ไหนล่ะ “ “ เขานั่งอยู่ตรงนั้นนะคะพี่ คุณคะ เจ้าของร้านมาแล้วค่ะ “ พลอยเจนเดินเข้าไปหาคนที่กำลังยกมือขึ้นไหว้เธอ “ สวัสดีครับผมชื่อชัยโย จะมาสมัครงานครับ “ พลอยเจนยิ้มตอบเขา แล้วก็นั่งคุยกัน “ อายุเท่าไหร่แล้วคะ เคยทำงานมาก่อนหรือเปล่า “ “ อายุ 28 ครับ งานยังไม่เคยทำ “ คนถามจ้องคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ ดูจากท่าทางของเขา ไม่น่าจะเป็นคนโลเลแบบนั้นนี่ “ พอดีผมบวชเรียนตั้งแต่เด็ก เพิ่งจะสึกออกมา เพราะเริ่มอยากจะใช้ชีวิตวัยรุ่นปกติกับเขานะครับ “ คำที่ชัยโยกล่าว

“ พี่เจน!! “ “ เจน! “ สองหนุ่มรีบก้มลงไปดูหญิงสาว ชัยโยพยายามยื่นมือจะช่วยพยุงพลอยเจนด้วยความหวังดี แต่ก็โดนจิรกิตติ์ผลักออก จนคนเจ็บเริ่มโมโห “ โอ้ยอาเจต รีบพาเจนไปจากตรงนี้ก่อนได้มั้ย เจนเจ็บจะตายอยู่แล้วเนี่ย “ “ จ้ะ ๆ “ จิรกิตติ์รีบอุ้มเอาร่างเมียขึ้นไว้ในอ้อมแขนแล้วพาเธอเดินเข้ามาในห้องพัก “ ไปหาหมอไหมเจน “ เขาวางเธอลงบนโซฟาแล้วรีบหาผ้าสะอาดมาซับเลือดให้ “ ไม่ต้องหรอกเสียเวลา แผลแค่นี้เอง “ คนฟังขมวดคิ้วเงยหน้ามองเธอ “ แต่นี้เลือดออกเลยนะ แถมเมื่อกี้ยังบอกว่าเจ็บมากอยู่เลย “ “ เจนมียาอยู่ แค่ใส่ยาก็พอกล่องยาอยู่บนตู้น่ะ “ นิ้วเล็กชี้ไปที่ตู้ยาบนฝาห้อง จิรกิตติ์มองตาม แล้วลุกเดินไปเอามันมา จากนั้นเขาจึงมานั่งลงต่อหน้าเธอ มือหนาจับที่ขาของภรรยายกมาวางไว้บนตัก “ อาเจต จะทำอะไร! เจนทำเองก็ได้ “ “ ไม่ ให้อาทำให้นี่แหละ จะได้สะดวก “ ทั้งคู่เผลอสบตากันแป๊บหนึ่ง แต่เป็นพลอยเจนเองที่รีบหลบสายตาก่อน เจตเห็นเช่นนั้นเขาจึงก้มหน้าค่อยๆ บรรจงทำแผลให้เธออย่างเบามือ จนหญิงสาวที่จ้องอยู่ถึงกับมองเขาด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป “ โอ้ย “ เจ้าของร่างกรีดร้องเสียงดังเมื่อเขาเอาสำล