All Chapters of พ่อของลูกเจระวี: Chapter 51 - Chapter 57

“ แล้ววันนั้นเองก็เป็นวันที่เจนเกิด “ “ ห๊ะ “ พลอยเจนอุทานออกมาทั้งตกใจ เศร้า และเข้าใจในเหตุผลของเขาไปพร้อมๆ กัน “ ตอนหมอออกมาบอกว่าพราวเสียแล้ว ผ่านไปอีกไม่ถึงสิบนาที พี่จ๊ะจ๋าก็ปวดท้องคลอดเจนทั้งที่ยังไม่ถึงกำหนดคลอดที่หมอบอกไว้ “ จิรกิตติ์มองคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มน้อยๆ แต่เธอคงไม่ทันได้สังเกตเห็น “ แสดงว่าที่ผ่านมาคุณเสียใจทุกครั้งเวลาที่ถึงวันที่ผู้หญิงคนนั้นจากไป คุณก็เลยไม่กล้าที่จะฉลอง หรือดีใจที่เจนเกิดมาใช่มั้ย “ เธอถามเขาทั้งน้ำตา จิรกิตติ์รีบส่ายหน้าให้ทันที “ มันไม่ใช่แบบนั้นทั้งหมดนะเจน อาไม่เคยไม่ดีใจ อาดีใจที่วันนั้นเจนได้เกิดมา ดีใจมากๆ แต่ที่อาไม่สามารถมาร่วมฉลองกับเจนได้ แล้วเปลี่ยนไปฉลองวันอื่นก็เพราะ… “ “ คุณยังเสียใจนั้นแหละ คุณยังเสียใจเพราะวันที่เจนเกิดมันก็ย้ำเตือนว่าคุณ ได้เสียคนที่คุณรักที่สุดไป ใช่มั้ย “ พลอยเจนที่เห็นจิรกิตติ์พูดมันออกมายากเย็น เธอจึงพูดแทนเขา “ ใช่อายังเสียใจ ถึงวันนั้นทีไรอาก็โทษตัวเอง ว่าทำไมไม่ห้ามพราวให้ได้ ทำไมตัวเองไม่ยอมพาพราวไปดีๆ จนทำให้ผู้หญิงที่ตัวเองรักต้องจากไป “ จิรกิตติ์น้ำตาตกหยดลงแก้ม พลอยเจนที่เห็นแบบนั้นเธ

“ นี่เราฝันอะไรฝันอย่างกับว่า เราเป็นผู้หญิงคนนั้นเลย แล้วเจตที่อยู่ในฝัน ใช่อาเจตหรือเปล่า “ เธอบ่นพึมพำแล้วลุกออกมาตามหาสามี แต่ก็ไร้ซึ่งวี่แววของเขา “ เขาไปไหนแต่เช้า เมื่อวานยังชวนเราจัดห้องให้ลูกอยู่เลย “ “ อ้าว เจนตื่นแล้วเหรอลูก “ หญิงสาวที่ก้มหน้าอยู่รีบเงยขึ้นมาสบตากับมารดาที่กำลังเดินเข้ามาในบ้าน “ แม่จะมาช่วยอาบน้ำให้ “ จ๊ะจ๋าเดินขึ้นมาประคองตัวลูกสาว เจนจึงได้หันไปจ้องหน้าคนเป็นแม่ “ แล้วอาเจตไปไหนคะ “ คนฟังนิ่งไปครู่ใหญ่ “ ไม่รู้เหมือนกัน เห็นเมื่อเช้าเดินไปบอกแม่ว่ามีธุระ ขอให้แม่ช่วยมาดูเจนตอนตื่น แล้วก็ให้ช่วยพาเจนอาบน้ำ “ เจระวีหน้าบูดบึ้งทันทีเมื่อรู้สาเหตุ เธอบ่นพึมพำออกมาด้วยความน้อยใจ “ ก็คงจะไม่อยากอยู่ ในวันเกิดของเจนเหมือนเดิมล่ะสิ “ มือใหญ่จับช่อดอกไม้วางลงไว้ตรงหน้าหลุมศพของ พราวฟ้า “ เจตมาหาพราว เจตไม่มีวันลืมพราวเพราะเจตเชื่อว่าคนที่อยู่กับเจตทุกวันนี้คือพราว ใช่มั้ยพราว ถ้ามันไม่ใช่แบบที่เจตคิดพราวก็มาสะกิดบอกเจตหน่อยสิ “ จิรกิตติ์น้ำตาคลอ เขาก้มหน้ามองต่ำ “ แต่ถ้าเธอคนนั้นไม่ใช่พราวจริง เจตก็ต้องขอโทษพราวด้วยนะ เพราะเจตรักเธอรักมา

หลังจากปาร์ตี้เล่นสนุกกันสมใจแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ ตอนนี้อยู่ที่ข้างสระวายน้ำมีเพียงสองร่างที่นั่งกอดกันอยู่บนโซฟาริมสระ “ ทำไมวันนี้คุณถึงมาอยู่นี้ได้ล่ะคะ “ พลอยเจนเอ่ยถามคนที่กำลังนั่นเอาจมูกโด่งสูดดมที่ผมของเธออยู่ “ ก็วันนี้เป็นวันเกิดของเมียอา อาก็ต้องอยู่ให้ได้สิ “ หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยความสงสัย “ แล้วที่ผ่านมาเพราะไม่ใช่เมียเหรอ คุณถึงไม่เคยอยู่ด้วยเลย “ เธอถามพลันหัวเราะขันเบาๆ “ อ้าว แล้วทำไมไม่มาเป็นเมียอาตั้งนานล่ะ “ จิรกิตติ์จึงได้พูดกวนหญิงสาวกลับ พลอยเจนก็หุบยิ้มแล้วมองค้อนเขา “ โอ้ๆ อาพูดเล่นน่า ที่ผ่านมาใครบอกว่าอาไม่อยากจะอยู่กับเจนในวันสำคัญแบบนี้ล่ะ แต่ที่มันเป็นแบบนั้นตลอดเพราะอายังเอาชนะความขี้ขาดของตัวเองไม่ได้ “ มือใหญ่เอื้อมโอบร่างข้างกาย แล้วเอียงหน้าลงมากระซิบเบาๆ ข้างหูเจ้าของร่างน้อย “ แต่ตอนนี้เจนทำให้อาออกมาจากตรงนั้นได้แล้วนะ ขอบใจนะเจน ที่เข้ามาอยู่ในชีวิตอา “ หญิงสาวที่หันหน้ามองทางอื่นอยู่ถึงกับหลุดยิ้มเก็บอาการไม่อยู่ “ แบบนี้ก็ต้องให้รางวัลสิคะ “ เธอหันมาพูดจาออดอ้อนใส่เขา มือเล็กที่โอบเอวของร่างใหญ่อยู่ซุกซนดึงเอาโทรศั

“ งั้นพวกเราก็ไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ แล้วค่อยมาใหม่ “ หนึ่งเดียวชักชวน “ เอ้อ กูก็ว่าจะออกไปรับครีมด้วย ป่านนี้คงจะถึงสนามบินแล้ว “ เสี่ยโอมพูดกับเพื่อนซึ่งกำลังพากันเดินออกไปจากห้อง “ ไม่ออกไปกับเขาเหรอเรา. ? “ เมื่อเห็นว่ายังมีอีกคนที่ยังยืนอยู่จ๊ะจ๋าจึงเอ่ยถาม “ ผมอยากเห็น ขออยู่ดูด้วยไม่ได้เหรอ “ ถึงจิรกิตติ์จะพูดแบบนั้นแต่จ๊ะจ๋าก็ยังจ้องเขาอยู่ เหมือนเป็นเชิงไล่ “ แต่นี้เมียผมนะ “ “ ออกไปก่อนเถอะ เรายังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าไม่ใช่เหรอ “ จิรกิตติ์จึงจำต้องเดินคอตกออกไป เมื่อทุกคนออกไปกันหมดแล้ว จ๊ะจ๋าก็ช่วยลูกสาวจัดแจงท่าทาง เพื่อสอนวิธีการให้นม “ ทำแบบนี้นะ “ “ โอ้ย ” พลอยเจนร้องออกมาเมื่อลูกสาวดูดนมจากเต้าของเธอ “ เจ็บเหรอ “ “ มันแค่รู้สึกแปลกๆ นะคะ “ พลอยเจนจ้องมาที่หน้าแม่ที่กำลังมองเธออย่างขบขัน “ เดี๋ยวอีกหน่อยก็ชินเอง “ “ การเป็นแม่คนมันไม่ง่ายเลยนะคะ ตอนที่แม่มีเจนแม่ผ่านมันมาได้ยังไงเหรอ เจนเคยได้ยินพ่อบอกว่า พ่อกับแม่ไม่มีใครหรือญาติพี่น้องคนไหนอยู่ด้วยในวันที่เจนคลอดเลย มีเพียงแค่พ่อกับแม่แล้วก็อาเจต “ พลอยเจนถามกับมารดาพลางคิดว่าทั้งคู่จะล