นิยายจีนฉบับแอบรัก のすべてのチャプター: チャプター 31 - チャプター 39

“เจ้าเสี่ยวชง ขันทีหน้าทะเล้นไม่ยอมตามใจสู้ป้าถงไม่ได้ ใจดีที่สุด”“แม่สั่งเสี่ยวชงไว้เองว่าหากองค์ชายดื้อดึงให้เอาชื่อแม่ไปขู่เสียบ้าง”“เสด็จพ่อมาพอดี ข้ามีเรื่องจะขอ”อิงนาเลิกคิ้วสูงหมิงเซ่อกลับขมวดคิ้ว“เรื่องใดกัน”“เสด็จพ่อลูก พบหญิงงามนางหนึ่งที่ตลาด นางงดงามจนลูกแทบลืมหายใจ”อิงนาส่ายหน้าไปาหมิงเซ่อเป่าลมหายใจออกจากปาก ส่งสายตาออดอ้อนไปให้อิงนา หรือประวัต์ศาสตร์จะซ้ำรอยเดิม“ฝ่าบาทหมิงซื่อเหมือนท่านไม่ผิด”“นางมีน้องสาวหรือไม่”“เสด็จพ่อหมายความว่าอย่างไร ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่านางมีน้องสาวหรือไม่ในเมื่อข้าพบนางเพียงแค่ครั้งเดียวก็อยากครอบครองนางอยากให้เสด็จพ่อจัดขบวนขันหมากไปสู่ขอนางให้ข้าที”แววตาออดอ้อน หมิงเซ่ออมยิ้มแต่ไม่วายถอนหายใจ“ เจ้าไปสืบดูเสียก่อนว่านางมีน้องสาวหรือไม่ แล้วน้องสาวนางหน้าตาเป็นเช่นไร”“ข้าไม่เข้าใจ สิ่งที่ข้าต้องการตอนนี้คือ แต่งกับนาง”“ข้าจะสู่ขอนางให้เจ้าก็ต่อเมื่อ...อิงนาช่วยข้าด้วยต่อเมื่ออะไรดีข้าคิดไม่ออก”“ก็ต่อเมื่อองค์ชาย หมิงซื่อเห็นหน้าน้องสาวของนางแล้วพบว่าไม่ได้ชอบน้องสาวนางมากกว่าพี่สาว”พูดไปขำไปหมิงเซ่อที่ทำหน้าเหรอหรา“อย่างนี้เลยที่ข

หมิงซื่อก้าวขายาวๆ แบกใบหน้าหล่อเหลายัง ตลาดอีกครั้งสอดส่ายสายตามองหาหญิงงามที่ว่า“พี่สาวท่านดูสิ ข้างหน้ามีการแสดงรำกระบี่ด้วยเราไปดูด้วยกันเถอะ”หมิงซื่อใจเต้นแรงเมื่อพบว่าหญิงงามนางนั้นเคียงข้างสาวน้อยหน้าตาสดใส รอยยิ้มโลกสว่างกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น อย่างนี้นี่เองหรือนางมีน้องสาว ตากลมโต เหลือบมองมาที่หมิงซื่อ“เจ้าคนจร มองข้ากับพี่สาวทำไมกัน” หมิงซื่อยิ้มมุมปาก“ข้ากำลังคิดว่า เจ้าสวยน่ารักกว่าพี่สาวเจ้าอย่างเห็นได้ชัด”เอ่ยปากชมก็เห็นๆอยู่ว่านางน่ามองเพียงใด“นี่อย่ามาพูดพล่อยๆ เจ้าถือดีอย่างไรมาชมข้าลูกสาวท่านแม่ทัพต่อหน้าเห็นทีข้าจะต้องสั่งสอนเจ้าเสียบ้าง”ถลาเข้าใส่ วางหมัดวางมวย หมิงซื่ออมยิ้ม หลบหลีกพัลวัน“น้องสาวใจเย็นหน่อย อย่าได้ ลงไม่ลงมือกัน"พี่สาวส่งเสียงห้ามปรามทว่าสาวน้อยตากลมกลับถลาเข้าฟาดฟันหมิงซื่อเหมือนกับโกรธแค้นกันมาแรมเดือน ร่างสูงตวัดมือรวบเอวบางไว้อ้อมแขนแน่น ดิ้นอย่างไรก็ไม่หลุด“ปล่อยข้า คอยดูข้าจะฟ้องท่านพ่อให้จัดการเจ้าเสีย”“ใครกันกลัวเจ้า”“แน่นอนต้องเป็นเจ้า”พูดไปยิ้มไป กับความถือดีของอีกคนดึงร่างบางแนบกับลำตัวและอกกว้างดิ้นรนฮึดฮัดแต่แก้มเนียนกลับถู

“พรุ่งนี้ข้าจะต้องแบกรับคำว่าสามีไม่เปิดผ้าคุลมหน้าท่านเองก็ควรแบกรับคำว่าภรรยาไม่ล้างเท้าให้”“นี่เจ้า”หมิงซื่อชี้นิ้วสั่นระริกตรงหน้าอี้จื่ออี้จื่อเดินดุ่มๆไปที่แท่นนอนทรุดกายลงนอนดึงผ้าห่มมาห่มหลับตาพลิ้ม“เฮ๊ยยยนี่เจ้าจะทำแบบนี้ไม่ได้นะเรายังไม่ได้เข้าหอ”“ข้าง่วงแล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ทำเนียมบ้าบออะไรเหนื่อยมาทั้งวันง่วงก็ง่วงดื่มสุรามงคลเมาก็เมายังจะให้ อุ่นเตียงกันอีกพรุ่งนี้ค่อยพูดกันอีกที”กลบเกลื่อนสิ่งที่กำลังรู้สึกท้้งกลัวทั้งอายและไม่แน่ใจ“นี่เจ้า กล้านอนข้าจะหย่าเจ้าเสีย”“หย่าหรือไม่วันพรุ่งนี้ค่อยพูดกัน ท่านก็นอนเถอะเหนื่อยมาทั้งวันแล้วข้าเห็นท่านยืนขาแข็งรับแขกที่มาร่วมงานจะ ปะจิงทิ่งๆข้าไหวอยู่หรือไร”หมิงซื่อยิ้มเจื่อนๆเขาเองก็ปแทบจะยืนไม่ไหว หันหน้าหันหลังเปิดปากหาววอดๆ ถอนหายใจแล้วทิ้งตัวลงนอนข้างๆอี้จื่อ“อย่าโดนตัวข้านะข้า ข้า บ้าจี้” หมิงซื่อถอดเสื้อคลุมสีแดงโยนกองไว้กับพื้น“เชอะใครกันอยากจะโดนตัวเจ้าถ้ามิใช่หญิงที่อาบน้ำขัดผิวข้าก็ไม่อยากร่วมแท่นอนด้วยเหมือนกัน”นางหยิง่ได้เขาก็ยะโสเป็น หลับไปทั้งอย่างนั้นเช้าสดใสอี้จื่อค่อยๆจับแขนอุ่นของหมิงซื่อออกจากเอ

“จริงด้วยทำไมข้าคิดเรื่องแบบนี้ไม่ได้นะท่านปลอมตัวใส่หนวดเคราก้ไม่มีใครจำได้ไปศึกษเารื่องแบบนี้มาให้ดีๆข้าให้เวลาสามเดือนไม่สิหนึ่งปีไปเลย แล้วเราค่อยมาพูดเรื่องเข้าหอ”ทั้งหมดก็เพื่อยิ้อเวลาไว้ก้เท่านั้นก็อี้จื่อยังไม่เคยต้องมือชายแล้วอีกอย่างยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับหมิงซื่อเสียหน่อยจะให้ร่วมหอลงโลงก็ฝืนใจไม่น้อยหมิงซื่อสบตากลมกับริมฝีปากชมพูระเรื่อที่ขยับขึ้นลงเจื้อยแจ้วไม่หยุด“ท่านว่าดีไหมหรือท่านมีวิธีที่ดีกว่านี้อุ๊ปปปปป”หมิงซื่อประกบริมฝีปากปิดบางสีชมพูดที่ขยับขึ้นลงไปม่หยุดนั้นเสียมืออุ่นกอดรอวเอวบางกดริมฝีปากบดเบียดอ่อนหวานนุ่มนวล หมิงซื่อใจเต้นไม่เป็นจังหวะบางอย่างในกายร้อนฉ่า อี้จื่อเองหมดแรงภายใต้รอยจูบหวานแต่ก้ยังไม่วายฝืนใจ“อือออออออปะปะปล่อยนะ ข้าไม่ชอบแบบนี้”ผลักอกกว้างออกห่างทั้งที่อีกคน กลับคิดไปไกลถึงไหนถึงไหน เกือบจะปลดปล่อยบางอย่างทั้งที่แค่ได้ลิ้มรสจูบของอี้จื่อเท่านั้น หมิงซื่อซี๊ดปาก ก่อนจะขบเม้มริมฝีปากตัวเขาไว้แน่นอย่างที่สะกดกลั้นอารมณ์ปรารถนาที่เร่าร้อนไว้เต็มที่“ออกไปห่างๆข้าเลยท่านทำข้า…ใจสั่น”“อือบอกแล้วว่ายังไม่พร้อม ท่านก็ยังกล้าเข้าใกล้ข้า”หมิงซื่

“เจ้าป่วยหรือเปล่านี่”สีหน้าห่วงใยอย่างที่สุด อี้จื่อเงยหน้ามองปลายคางของอีกคนใบหน้าหล่อเหลาที่แสดงออกว่าห่วงใยทำเอาใจสั่น“ไม่นะไม่ได้เจ้บป่วยอะไร”หมิงซื่อดึงมือให้นั่งลงกับแท่นนอนยาวลืมเรื่องตำรากามสูตรที่อี้จื่อซ่อนมันไปเสีย“ตำหนักบูรพาลมพัดผ่านเข้าออกสะดวกอากาศเปลี่ยนแปลงเจ้าเพิ่งเข้ามาอาจไม่คุ้นชิน มานี่ให้ข้าดูดีดีว่าป่วยหรือไม่”มืออุ่นยังกุมมืออี้จื่อไว้“มะมะไม่ได้ป่วยเสียหน่อย”“แต่เจ้าหน้าแดง”อี้จื่อกลืนน้ำลายลงคอยากเย็นก็เพิ่งจะอ่านตำรากามสูตรที่หญิงชายแนบชิด พอเจอเข้ากับตัวก็เขินอายเป็นธรรมดา“อากาศร้อน” ยกมือขึ้นโบกไปมาคลายคอเสื้อที่รัดแน่นออกหลวมแต่ดันเกินดี เสื้อหลุดหลุ่ยเผยให้เห็นนื้อเนียนขาว หมิงซื่อรีบหันหน้าหนีเสีย“เจ้าแต่งตัวให้เรียร้อยเสีย”หมิงซื่อเสียงแหบหร่า “ไท่จือท่านก็ออกไปสิยิ่งอยู่ที่นี่ข้ายิ่งร้อน..รุ่ม”หมิงซื่อขมวดคิ้ว“ร้อนรุ่ม นี่เจ้าไม่ชอบหน้าข้าเพียงนั้นเชียวหรือก็ได้ข้าจะออกไป ให้เจ้าสบายใจ ใครจะกล้าขัดบัญชาไท่จือเฟยกันเล่า”เหน็บแนม อี้จื่อรู้สึกว่าหมิงซื่อไม่พอใจเพราะเข้าใจผิด“ไท่จื่อ องค์ชาย”อ้าปากค้างคิดไม่ถึงว่าอี้จื่อจะทำเสียงออดอ้อน ยกมื