นิยายจีนฉบับแอบรัก のすべてのチャプター: チャプター 21 - チャプター 30

อิงนาซบหน้าลงบนอกกว้าง แม้จะเจ็บปวดไปทั้งตัวเพราะบทรักของหมิงเซ่อทว่ากับรู้สึกอิ่มเอมใจอย่างที่สุด อกอบอุ่นกับอ้อมแขนที่ประคองกอดไม่ห่าง“ข้าสู่ขอเจ้า ในวันพรุ่งนี้ ”“แล้วพี่สาวฟางหลานเล่า”“ข้าจะปล่อยฟางหลานให้เป็นอิสระ หย่ากับนางเสียเพื่อเจ้า”“พี่สาวจะต้องอับอายที่ท่านหย่ากับนาง”“ใจของนาง อยู่ที่คนอื่นข้าไม่เห็นว่าสมควรรั้งนางไว้”“จริงอย่างที่ท่านพี่กั่วชิงพูด ความรักไม่อาจห้ามกันได้”“กั่วชิง”หมิงเซ่อทวนชื่อกั่วชิง“ท่านพี่กั่วชิง กับพี่สาวฟางหลาน“ข้าเข้าใจแล้ว นางมีเขามาตลอดใช่หรือไม่”อิงนาพยักหน้า คิดว่าหมิงเซ่อคงเจ็บปวดกับความจริงข้อนี้ไม่น้อย“ข้าจะบอกกับนางตามตรง นางจะต้องยินดีกับเราทั้งสองคน”อิงนายิ้มเริ่มมีความหวัง ในเมื่อหมิงเซ่อมีความจริงใจเพียงนี้ฟางหลานก็คงไม่ขัดข้องพร้อมที่จะหย่าเร้นกายไปใช้ชีวิตกับกั๋วชิง“เจ้าเล่าพร้อมจะแต่งกับข้าไหมอิงนา”อิงหน้าเงยหน้าสบตาคม“อิงนา….อิงนา”ไม่กล้าตอบด้วยเขินอาย“หรือรังเกียจ พี่เขยคนนี้”“หากเป็นพี่เขยแล้วจะแต่งได้อย่างไร”เชยคางมนจุมพิตที่ปากอวบอิ่ม“พี่เขย ข้าเกลียดคำนี้ที่สุดเจ็บปวดใจเมื่อเจ้าพูดมันออกมา”“ก็เป็นแค่เพียงไม่น

“หากองค์ชายเกรงว่าผู้คนจะครหา ฟางหลานยินดีแก้ต่าง”“ไม่จำเป็นยามนี้คนผู้นั้นก็ไม่อาจพบเจ้า ข้าก็คงทำได้เท่าที่ข้าต้องการจะทำ”กลืนน้ำลายลงคอยากเย็น สงสารฟางหลานจับใจ หลายวันมานี้เขาไม่เคยแวะเวียนอีกทั้งคอยหลบเลี่ยงที่จะพูดคุย“องค์ชายฟางหลานขอโทษกับสิ่งที่ผ่านมา”บางอย่างขึ้นมาจุกที่อก“ข้าไม่เคยโกรธเจ้าแค่เพียงรู้สึกว่าเราสองคน หาใช่คู่ที่สวรรค์สร้างมา”อยากจะเอ่ยปากเรื่องหย่าร้างแต่ทว่ายามนี้จิตใจของฟางหลานจะเป็นเช่นไรแล้วไหนจะเสียงร่ำลือว่าเป็นเพราะนางไม่อาจมีลูกให้เขานางจึงถูกเขาทอดทิ้ง หมิงเซ่อยังคงห่วงใยความรู้สึกของฟางหลานไม่น้อย ใจเอ่ยเจ้าไยไหวเอน ฟางหลานลุกขึ้นสวมกอดรอบลำคอหมิงเซ่อด้วยความรู้สึกขอบคุณอิงนา ชะงักฝีเท้าหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้อง ดวงตาพร่ามัวด้วยหยาดน้ำตา และดวงใจที่แตกสลาย หมิงเซ่อยกมือขึ้นโอบรอบเอวของฟางหลานอย่างปลอบโยนมองไม่เห็นอิงนาที่อยู่ข้างหลัง ฟางหลานเงยหน้ามองอิงนาที่ใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา“อิงนา”อิงนาหันหลังวิ่งออกจากห้องไป หมิงเซ่อตกตะลึงลุกขึ้นวิ่งไล่ตามอิงนาไปติดๆ“อิงนา อิงนา ฟังข้าก่อน”แต่ช้าไปเสียแล้วอิงนาวิ่งออกจากตรงนั้นไปไม่เหลียวหลัง ในใจเกิด

“ป้าถงคิดอย่างนั้นหรือในเมื่อเขาไม่ชัดเจนเพียงนั้น ในตอนแรกเขาบอกอิงนาว่าจะหย่ากับพี่สาวยอมปล่อยพี่สาวให้ครองคู่กับพี่ชายกั่วชิง แต่ถึงตอนนี้ผ่านมาเกือบเดือนเขายังไม่มีทีท่าว่าจะเอ่ยปากเรื่องหย่ากับพี่สาว เดิมก็เห็นๆ กันอยู่ว่าเขารักพี่สาวเพียงใดเร่งวันเร่งคืนให้พี่สาวแต่งเข้าตำหนัก ป้าคิดว่าเขาจะไม่กลับไปมีความหวังกับพี่สาวอีกหรือในเมื่อในท้องพี่สาวบัดนี้ไม่มีลูกของพี่ชายกั่วชิงอยู่แล้ว”ป้าถงยิ้มอ่อนโยนรู้ดีว่าอิงนาพูดไปด้วยความน้อยใจ“คุณหนูของป้ามองคุณชายใหญ่เลวร้ายเพียงนั้นเชียวหรือแล้วคุณหนูต้องมาทนเจ็บซ้ำเพื่ออะไรกัน หากไม่ใช่เพราะรักเขา คุณหนูลองเปิดใจมองให้กว้างกว่านี้ตอนนี้ลูกในท้องก็เป็นขององค์ชาย หากองค์ชายเลวขนาดนั้นไม่สู้เก็บลูกของคุณหนูใหญ่ไว้รอให้ฝ่าบาทแต่งตั้งให้เป็นองค์รัชทายาทอย่างที่ฝ่าบาทตั้งเงื่อนไขไว้แล้วก็เพียงแค่เก็บคุณหนูอิงนาไว้ข้างกาย แต่นี่ทุกอย่างที่องค์ชายใหญ่ทำก็เพื่อ คุณหนูใหญ่ไม่ต้องถูกครหา ยอมให้ตัวเองเจ็บและขมขื่นเพียงลำพังและยังบากหน้ายอมให้คนสงสัยว่าแวะเวียนมาที่นี่ทำไมทุกวัน”“อิงนาต่างหากที่ต้องบากหน้าถูกครหา”“คุณหนูไม่ออกไปพบองค์ชายใครจะกล้าคร

อิงนาหลับใหลภายใต้ผ้าห่มหนา อากาศหนาวเย็น หมิงเซ่อพิศมองใบหน้าที่ซีดเซียว บังเกิดความสงสารจับใจ ลูบศีรษะเบามือ“องค์ชาย ท่านเข้ามาได้อย่างไรกันออกไปไม่อย่างนั้นอิงนาจะร้อง” ขยับตัวหนี หมิงเซ่อรวบร่างบาง ไว้แน่นยกมือปิดปากครึ่งจมูกกระซิบข้างหูแผ่วเบา“ใจร้ายที่สุด ข้าแทบจะทนคิดถึงเจ้าไม่ไหวแต่อิงนากลับเฉยชาอีกทั้งยังไม่ยอมให้เข้าใกล้”ตัดพ้อกลายๆ“ท่านปรารถนาในตัวและหัวใจของพี่สาวข้าบัดนี้ได้เพียงร่างไร้วิญญาณในเมื่อใจของนางมอบให้คนอื่นไปแล้วองค์ชายจึง หันมาหาอิงนา ใช่หรือไม่ อิงนาโง่งมที่หลงเชื่อว่าองค์ชายมีใจยอมมอบกายมอบใจแต่องค์ชายก็ยังรักพี่สาวในที่สุดก็กลับไปหานาง ทิ้งอิงนาให้อุ้มท้องลำพังกลายเป็นเพียงของเล่นชั่วข้ามคืน….”ปากบางถูกปิดลงทันทีทั้งๆ ที่พูดยังไม่ทันจบด้วยซ้ำไป“เก่งเสียจริง เมียข้าเก่งเรื่องคิดไปเอง”อิงนาดันอกกว้างออกห่างทั้งๆที่โดนกอดรัดอยู่อย่างนั้นหมิงเซ่อก้มลง หมายจะบดริมฝีปากกับปากบางแต่อีกคนกลับหลบเลี่ยงด้วยความน้อยใจอย่างที่สุด“ใจร้ายที่สุด นอกจากไม่เชื่อใจข้า เจ้ายังกล่าวหาสามีได้เพียงนี้เห็นทีจะสั่งสอนให้หลาบจำ”ส่งสียงขู่ในเมื่อปลอบไม่สำเร็จอิงนาสะอื้นตัวโ

“เจ้า แต่เดิมข้ารั้งตำแหน่งต้าหวัง คอยดูแลเมืองหน้าด่านมีอำนาจล้นมือกับคิดอยากแย่งชิงบัลลังก์”“อิงนาหนีไปเสีย”หมิงเซ่อกระซิบที่ข้างหูอิงนาเบาๆ เดินถอยห่างจากอิงนา ขยับเข้าใกล้ฮ่องเต้“เสด็จพ่อ ใครบ้างไม่ต้องการบัลลังก์ทหารจับตัวฮ่องเต้ หมิงเซ่อฮองเฮาใครขัดขืนฆ่าเสียให้หมด”หมิงเซ่อทะยานขึ้นไปข้างบน ไปข้วางเหล่าหทารที่กำลังจะเข้าจับตัวฮ่องเต้เกิดความชุลมันขึ้นในทันที องครักษ์หลายนายล้วนชักกระบี่ออกปกป้องฮ่องเต้และฮองเฮา เสียงคมกระบี่กระทบกันดังลั่น หมิงเซ่อถลาเข้าขวางหมิงซาที่ชักระบี่พุ่งเข้าใส่ฮ่องเต้ หมิงซาแม้จะอยู่ในสนามรบมานานแต่ก้ไม่อาจต่อกรกลับหมิงเซ่อที่ฝึกฝนอยู่เป็นประจำเสียงโห่ร้องด้านนอก ดังลั่นเมื่อหมิงต้านำกำลังทหารเข้ามาช่วยเหลือ หมิงซา ตกใจ คิดไม่ถึงว่าหมิงต้าจะนำกำลังทหารส่วนที่เหลือเข้ามาช่วยได้ทันท่วงที หมิงเซ่อจี้กระบี่เข้าที่ลำคอของหมิงซา“ยอมแพ้เสียจึงจะรักษาชีวิตเจ้าไว้ได้”“พี่ใหญ่ ท่านไม่กล้าฆ่าข้าหรอก ในเมื่อท่านทำผิดกับพี่น้องซ้ำซาก แย่งคนรักของเจ้าแปดอีกทั้งยังจะฆ่าข้าได้อีกหรือ”หมิงเซ่อยิ้ม“แม้ข้าไม่ฆ้าเจ้า แต่ด้วย ความผิดที่เจ้าก่อย่อมจะส่งผลให้ใจหาความ