Lahat ng Kabanata ng เสน่หาสามีลวงใจ: Kabanata 11 - Kabanata 20

ร่างสูงโปร่งของรณพีร์ออกมายืนยืดเส้นยืดสายให้คลายความเมื่อยขบจากการนั่งทำงานอยู่ในห้องเป็นเวลานาน ชายหนุ่มเดินมาหยุดที่บริเวณริมระเบียงห้องนอนใกล้ทะเล สายตาคู่คมทอดมองไปยังท้องทะเลสีครามยาวสุดลูกหูลูกตาพร้อมกับฟังเสียงคลื่นลมซัดสาดเข้ากับชายหาดเมื่อฟังเสียงคลื่นลมจากท้องทะเลจนรู้สึกผ่อนคลาย ชายหนุ่มเบนสายตาจากท้องทะเลไปยังลานจัดกิจกรรมยามค่ำคืนที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายและสวยงาม เสียงเพลงดังต่อเนื่องมาร่วมชั่วโมงเห็นจะได้ มันไม่ได้ทำให้เขานั้นรู้สึกความรำคาญแม้แต่น้อย กลับกันเขารู้สึกสนุกสนานเมื่อเห็นผู้คนกำลังปาร์ตีกันอย่างคึกคัก ท่ามกลางรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคนในงานนับสิบคนหนึ่งในนั้นมีหญิงสาวที่เขาได้ช่วยเหลือเอาไว้เมื่อช่วงเย็นจากการโดนโจรวิ่งราวกระเป๋า รอยยิ้มของเธอนั้นไม่เหมือนคนที่พึ่งผ่านเหตุการณ์ร้าย ๆ มาแม้แต่น้อย กิริยาท่าทางของหญิงสาวที่เขาไม่รู้แม้แต่ชื่อเสียงเรียงนามของเธอตกอยู่ในสายตาคู่คมของรณพีร์ครู่หนึ่ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินกลับเข้าไปภายในห้องและออกมาอีกครั้งพร้อมกับแล็ปท็อป โทรศัพท์มือถือ เตรียมที่จะนั่งทำงานอีกครั้งพร้อมกับดูผู้คนที่กำลังสนุกกับงานปาร์ตีไปด้วยใ

"ขอโทษนะคะคุณ"พอเสียงหวานของม่านทิวาเอ่ยขึ้น คนที่ยืนเหม่อมองออกไปยังท้องทะเลกว้างไกลสุดสายตาก็หลุดออกจากภวังค์ หันมามองเธอด้วยสายตาเรียบเฉยยากที่จะคาดเดาว่าเขารู้สึกเช่นไร"มีอะไร!" โทนเสียงราบเรียบเอ่ยถามทำให้ม่านทิวาทำตัวไม่ถูก เขาทำเหมือนไม่อยากพูดกับเธอ"เอ่อ…คือฉันจะมาขอบคุณคุณอีกครั้งน่ะค่ะ...ที่ช่วยฉันเอาไว้เมื่อวันก่อน" เธอบอกพลางส่งยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ"อือ...แค่นี้ใช่ไหม" น้ำเสียงเย็นชากับใบหน้าเรียบเฉยของเขาทำเอาหญิงสาวหน้าเหวอทำตัวไม่ถูกมากกว่าเดิม"เอ่อ...ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ว่าแต่คุณชื่อ..."ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะเอ่ยถามชื่อผู้มีพระคุณเลย ก็ถูกเสียงเล็ก ๆ ของเด็กน้อยดังขึ้นแทรกก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาเขา"อาสองขา คุณแม่ให้มาตามไปทานข้าวค่า""ได้ครับ งั้นไปทานข้าวกันเนอะ"ชายหนุ่มย่อตัวลงไปหาร่างน้อยป้อม ๆ แล้วลูบศีรษะเบา ๆ ก่อนเดินจูงมือกันออกไปโดยไม่สนหญิงสาวหน้าหวานนัยน์ตาเศร้าแม้แต่น้อย ราวกับว่าเธอนั้นเป็นอากาศธาตุม่านทิวาเดินกลับมาหาเพื่อนสาวสองคนอย่างงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น"เป็นอะไรยะ โดนผู้เทมาเหรอ?" วีรพลแซวเพื่อนที่เดินหน้าเหี่ยวแห้งกลับมาหา"ไม่รู้สิ ว

คุณนายสรวงสุดา : แกต้องแต่ง นี่คือคำขาดจากแม่ ผู้หญิงคนนี้เขาดีที่สุดสำหรับแกแล้วนะตาสองคุณนายสรวงสุดาตอบกลับข้อความแล้วส่งรูปภาพของผู้หญิงที่ว่าตามไปให้บุตรชายได้ดูอย่างเต็มตา ใบหน้าเธอนั้นเหมือนคนที่เขาเคยเจอตอนไปกระบี่เมื่อสองเดือนก่อนไม่มีผิดนี่มารดาจะเอาผู้หญิงเหลวแหลกพรรค์นั้นมาเป็นสะใภ้เหรอ นางชอบคนเรียบร้อยนิสัยดีทำไมถึงตาถั่วมาเลือกยัยนี่ได้รณพีร์ : คุณแม่อย่าเชื่อเรื่องงมงายพวกนี้ให้มันมากเลยครับ ผมยังไม่เป็นอะไรสักหน่อย ไม่จำเป็นที่จะต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้เพื่อแก้ชงบ้าบออะไรนั่นเลย ตอบกลับไม่นานก็ส่งประโยคต่อมาตามไปทันทีรณพีร์ : ถ้าผมจะแต่งงานจริง ๆ ผมแต่งกับคนอื่นดีกว่าแต่งกับผู้หญิงคนนี้คุณนายสรวงสุดา : อย่ามาโยกโย้ แกต้องแต่งงานกับหนูม่านเท่านั้น นี่คือคำขาดห้ามขัดคำสั่งแม่ จบนะพอสิ้นสุดข้อความเอาแต่ใจของมารดา รณพีร์ก็ถึงกับถอนหายใจหนักขึ้นไปอีก ก่อนจะเรียกให้ลูกน้องคนสนิทอย่างธันวาเข้ามาสั่งงาน"ธันวา เข้ามานี่หน่อย" ครู่หนึ่งลูกน้องหนุ่มคนสนิทที่หล่อสูสีกับเจ้านายก็เข้ามาภายในห้องทำงาน"ครับ มีเรื่องอะไรครับท่านรอง" ลูกน้องคนสนิทเอ่ยถามพร้อมรับคำสั่งการ"ไปส

ณ ร้านกาแฟแห่งหนึ่งหน้าที่ทำงานของม่านทิวา"อะไรนะคะคุณป้า! ทำไมมันเร็วแบบนี้ล่ะคะ?" ม่านทิวาถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเองกับสิ่งที่ได้ยินจากปากของคุณนายทรวงสุดา"หนูได้ยินไม่ผิดหรอกลูก พี่เขาตอบตกลงแล้วว่าจะแต่งงานกับหนู มาเป็นลูกสาวอีกคนของป้านะลูกนะ ไหน ๆ หนูก็ไม่มีใครเหลือแค่ตัวคนเดียวแล้ว"คุณนายสรวงสุดาเกลี้ยกล่อมหญิงสาวรุ่นลูกด้วยใบหน้ายิ้มแย้มดีใจ ผิดกับม่านทิวาที่มีสีหน้ากังวลใจไม่น้อยกับเรื่องที่นางเอ่ยขอ ถึงคราวก่อนนั้นเธอจะเคยตกปากรับคำไปแล้วว่าจะแต่งงานกับบุตรชายของนางตามคำขอร้อง ทั้งที่ไม่เคยได้เห็นหน้าค่าตาชายหนุ่มมาก่อน อย่าว่าแต่พบหน้าเขาเลย แค่ในรูปภาพก็ยังไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง แต่ที่หญิงสาวตอบรับง่าย ๆ ในวันนั้นก็เพราะว่าอยากจะตอบแทนคุณนายสรวงสุดาที่เคยช่วยเหลือเอาไว้ด้วยความเมตตาเอ็นดู พอนางกับสามีพากันมาอ้อนวอนบอกว่าบุตรชายคนเล็กกำลังจะมีเคราะห์หนัก ถ้าได้หญิงสาวที่เกิดวันอังคารและมีลักษณะรูปร่างหน้าตาแบบเธอมาแต่งงานหนุนดวงเขาจะอยู่รอดปลอดภัย อีกอย่างเธอเองเคยบอกอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าหากมีเรื่องอะไรให้ช่วยบอกได้ทันทีไม่ต้องเกรงใจ เธอยินดีช่วยเหลือทุกอย่างขอแค่นางบอก

ภายในบ้านอนันต์พิทากานต์... ห้องนั่งเล่นเต็มไปด้วยคนในครอบครัวอนันต์พิทากานต์ คุณอนันต์ รณวีร์ มธุริน รวมทั้งเหล่าบรรดาแม่บ้านสามคนที่ถูกเรียกให้มารวมตัวกันภายในห้องโถงอย่างพร้อมหน้า ใบหน้าหล่อเหลาของบุตรชายคนเล็กไม่ได้ยินดียินร้ายกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นแม้แต่น้อย ชายหนุ่มนั่งเล่นโซเชียลมีเดียฆ่าเวลาระหว่างรอมารดาไปรับผู้หญิงคนนั้น แต่เหตุใดจึงช้าเช่นนี้ เขาไม่ได้มีเวลาว่างมานั่งรอทั้งวันหรอกนะ มีงานที่จะต้องจัดการอีกมากมาย "นี่มันก็นานมากแล้วนะครับคุณพ่อ ทำไมไม่มากันสักที ผมไม่ว่างมีธุระต้องไปทำต่ออีกมากมาย" ชายหนุ่มโพล่งขึ้นมาท่ามกลางความเงียบสงบของคนในบ้าน "รีบอะไรขนาดนั้น รอเจอหน้าว่าที่เมียตีทะเบียนให้เรียบร้อยก่อนดีไหม" รณวีร์แซวน้องชายที่นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับ "มีเมียที่เลือกเองมึงก็สบายใจน่ะสิ...ไม่ได้โดนบังคับให้มีเหมือนกูนี่" หันไปบ่นพี่ชายแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ "คิดเอาไว้ว่าแม่แกเขาหวังดี" คุณอนันต์พยายามพูดปลอบใจบุตรชายคนเล็กขณะที่สายตาไล่อ่านข่าวเศรษฐกิจในมือไปด้วย "หวังดีโดยการบังคับแต่งงานเนี่ยนะครับ" รณพีร์ส่ายหน้าระอาใจกับความหวังดีที่มารดาพยายามยัดเยียดให้อย่างเอาเ