Lahat ng Kabanata ng เสน่หาสามีลวงใจ: Kabanata 31 - Kabanata 40

ม่านทิวาตื่นขึ้นมารับอากาศเย็นสดชื่นในเช้าวันใหม่ที่สดใส หญิงสาวตั้งใจเอาไว้แล้วว่าหากมาต่างจังหวัดเธอจะพยายามตื่นให้เช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะเธออยากตื่นขึ้นมาแนบชิดธรรมชาติที่ไม่สามารถสัมผัสได้ในกรุงเทพมหานคร คนตัวเล็กบิดกายไล่อาการเมื่อยขบเล็กน้อยก่อนลุกไปอาบน้ำด้วยความรวดเร็ว อยากจะสำรวจว่าที่นี่มีอะไรให้ออกไปเดินเที่ยวเล่นได้บ้างจะไม่ได้ต้องนอนรออยู่แต่ในที่พัก"ไม่อยู่ ออกไปไหนแต่เช้านะ?" หญิงสาวบ่นพึมพำเบา ๆ มือบอบบางพลางเช็ดผมที่เพิ่งสระ ดวงตาสวยหวานกวาดมองไปรอบ ๆ ห้องพักก็ไม่พบสามีตีทะเบียนที่หายหน้าไปตั้งแต่ก่อนเธอตื่นขึ้นมาหลังจากม่านทิวาแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย หญิงสาวสวมเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนขายาว สวมทับด้วยเสื้อแขนยาวตัวโปรดตามด้วยรองเท้าผ้าใบใส่สบาย เพราะเธอนั้นไม่ค่อยชินกับอากาศเย็น ๆ ในช่วงเช้าตรู่สักเท่าไรนัก เกรงว่าต่างที่ต่างถิ่นจะไม่สบายเอาได้ ช่วงขาเรียวยาวก้าวเดินไปตามเส้นทางภายในรีสอร์ต บรรยากาศโดยรอบทำให้หญิงสาวอดใจไม่ได้ที่จะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายภาพสวย ๆ เอาไว้โพสต์ลงในโซเชียลมีเดียส่วนตัวที่เป็นเสมือนไดอารี่คอยเก็บบันทึกเรื่องราวต่าง ๆ ที่เธ

สองเพื่อนซี้ขับรถพากันสนุกสนานไปกับการท่องเที่ยวที่โอบล้อมด้วยธรรมชาติสีเขียวและขุนเขาที่ทอดยาว ทั้งสองเลือกที่จะไม่นั่งผ่อนคลายในคาเฟที่ตั้งอยู่ในเมือง ตะลอนทั้งวันจวบจนเย็นค่ำถึงพากันไปเดินตลาดเพราะอยากจะซื้อเสื้อผ้าพื้นเมือง เครื่องประดับ พร้อมกับดูวิถีชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คนที่นี่เมื่อเดินเลือกซื้อของสมใจอยากก็เริ่มที่จะหิว ทั้งสองคนจึงเดินหาซื้ออาหารกินกันอย่างเพลิดเพลินจนกระทั่งสองทุ่มกว่าถึงเดินทางกลับที่พัก"ม่าน ฉันหิวอีกแล้ว"ม่านทิวางวยงงไม่น้อยที่วีรพลบ่นออกมาว่า ‘หิว’ ตอนอยู่ตลาดเจ้าตัวเดินซื้อของกินไปมากมาย แถมในมือตอนนี้ก็มีถุงอาหารพะรุงพะรังเต็มไปหมด"ของกินเต็มมือ ยังจะมาบ่นหิวอีกนะยัยวีวี่" หญิงสาวต่อว่าอย่างมันเขี้ยวพร้อมทั้งหลุบตาลงไปมองมือทั้งสองข้างของเพื่อน"นั่งกินเป็นเพื่อนฉันก่อนค่อยกลับห้องนะ น้า..." วีรพลเอ่ยออดอ้อนหญิงสาวพยักหน้าอย่างยินยอมตามใจ หย่อนบั้นท้ายกลมกลึงลงบนเก้าอี้แล้วนั่งมองเพื่อนสวาปามของอร่อยที่ซื้อมาจากตลาดด้วยรอยยิ้ม บางครั้งเธอก็ส่งแก้วน้ำแตงโมปั่นที่ซื้อจากร้านค้าในตลาดให้ ดูแลเอาใจใส่เพื่อ

เพียะ!"ชอบความรุนแรงใช่ไหม ได้...ฉันจะสนองให้ถึงใจเลย!" รณพีร์กัดกรามกรอด ส่งเสียงเหี้ยมบอกลอดไรฟันทำเอาม่านทิวาสะดุ้งเฮือก กระถดกายถอยหนีจากร่างสูงกำยำที่แววตาคมกริบเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว"อ๊าย!" เสียงหวีดร้องของหญิงสาวดังขึ้นเมื่อชายหนุ่มคว้าข้อเท้าทั้งสองข้างกระชากกลับเข้าหาตัวอย่างรวดเร็ว"คุณสองปล่อยฉันเถอะนะ ฉันขอโทษที่ตบคุณ ฉันไม่ได้ตั้งใจ" พยายามขอโทษขอโพยด้วยใจที่หวาดกลัว"มันสายไปแล้ว""ปล่อยฉันนะ อย่านะคุณรณพีร์" ร้องห้ามอย่างหวาดกลัว เมื่อคนที่อยู่เบื้องหน้าโถมกายคร่อมทับร่างเล็กเพื่อควบคุมเอาไว้ หญิงสาวพยายามผลักดันร่างสูงให้ออกห่างแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะเรี่ยวแรงและพละกำลังของชายหนุ่มนั้นมีมากกว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอหลายเท่ามือเล็กเรียวทั้งสองข้างที่กำลังทุบตีเข้ากับอกแกร่งถูกรวบขึ้นไปตรึงเหนือศีรษะด้วยมือข้างเดียวของชายหนุ่ม ส่วนมืออีกข้างก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำที่ชายเสื้อหลุดลุ่ยออกจากขอบกางเกงด้วยความรวดเร็ว เผยให้เห็นแผงอกแกร่งกำยำและซิกแพคเป็นลอนสวยทั้งหกก้อน ทำเอาม่านทิวาตาเบิกโพลงด้วยความตกใจสุดขีดเพราะไม่เคยแนบชิดผู

เดินกลับเข้ามาในห้องมองเมียหมาด ๆ ที่นอนหลับสนิทด้วยใบหน้าอ่อนเพลียแล้วรู้สึกผิด หากคนที่เขาเพิ่งพบเป็นเพื่อนกับม่านทิวาจริง ๆแล้วสิ่งที่เขาทำกับเธออย่างป่าเถื่อนไร้เหตุผลเมื่อคืนนี้ล่ะ...เขาจะแก้ไขอย่างไรดี?บางจังหวะของการขยับตัวหญิงสาวเผลอครางออกมาราวกับว่าตนนั้นเจ็บจุกเหลือเกิน มือน้อย ๆ กุมเข้ากับหน้าท้องแบนราบภายใต้ผ้าห่มผืนนุ่มที่คลุมกายเปลือยเปล่า สายตาคมมองเห็นหยดเลือดจาง ๆ ที่แห้งกรังบนผ้าปูที่นอนสีขาวก็อดภูมิใจไม่ได้ที่เขาได้เป็น ‘คนแรกของเธอ’ ก่อนที่ความรู้สึกบางอย่างจะแทรกแซงเข้ามาภายในใจ ชายหนุ่มรีบสลัดเรื่องราวเหล่านั้นออกไปให้หมด อย่าได้เห็นใจผู้หญิงที่ร้ายกาจเห็นแก่เงินคนนี้เลย ที่เธอเอาตัวเข้ามาเสี่ยงกับเขาก็เพื่อเงินทั้งนั้นไม่ว่าเธอหรือน้องสาวก็เหมือนกันหมด!ส่วนทางด้านของคนที่อยู่ข้างนอกอย่างวีรพลกับแฟนหนุ่มนั้นยังคงงวยงงไม่น้อยที่อยู่ ๆ เพื่อนสาวก็มีสามีเป็นตัวเป็นตน แต่เหตุใดทำไมไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย แถมยัยเพื่อนตัวดีก็นะ...เมื่อวานอยู่ด้วยกันทั้งวันไม่เคยบอกให้รู้สักคำ แต่พอให้ลองนึกดูดี ๆ ผู้ชายคนที่มีใบหน้าหล่อเหลาคมคายแต่ดุด

 “เอายังไงดีเนี่ย จะตอบหรือไม่ตอบดีนะ” ม่านทิวาพึมพำอยู่คนเดียวกำลังจะกดตอบแต่ทว่ารณพีร์กับลูกน้องกลับมาเสียก่อน ก็เลยคิดเพียงว่าเจอกันค่อยแก้ตัวจะดีกว่า พิมพ์ตอบในข้อความมันดูไม่น่าเชื่อถือเท่าไรนักหลังจากสองหนุ่มกลับมาถึงก็ออกรถไปยังเส้นทางหนึ่งที่สองข้างทางเต็มไปด้วยความสวยสดงดงามของธรรมชาติสีเขียวขจี สายตาหวานมองไปยังป้ายข้างทางบ่งบอกว่าเส้นทางนี้กำลังไปที่วัดดังแห่งหนึ่ง“คุณรณพีร์จะไปไหนเหรอคะ” หญิงสาวถามขึ้นเพื่อให้คลายความสงสัย“ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เอง” ตอบเพียงแค่นั้นแล้วสนใจเอกสารที่อยู่ในแล็ปท็อปจนกระทั่งถึงที่หมายซึ่งไม่ใช่ที่ไหนนอกเสียจากวัดชื่อดังประจำจังหวัด ไปไหว้พระขอพรตามที่ใจหญิงสาวปรารถนา ตอนแรกชายหนุ่มจะให้หญิงสาวเข้าไปคนเดียว แต่เธอพูดขึ้นมาว่า…‘ไหน ๆ ก็มาถึงที่แล้ว คุณก็ไปไหว้พระด้วยกันสิคะ’ บอกเขาพร้อมทั้งส่งยิ้มให้ และยังไม่ลืมที่จะชวนธันวามาไว้พระด้วยกัน ระหว่างนั้นที่รณพีร์กับม่านทิวาลงไปไหว้พระด้วยกัน ลูกน้องของปรานต์ที่ตามติดไม่คาดสายตาได้ส่งภาพถ่ายทั้งหมดให้เจ้านายและโทร.กลับไปรายงานให้