Lahat ng Kabanata ng เสน่หาสามีลวงใจ: Kabanata 21 - Kabanata 30

หลังจากวันที่เธอจดทะเบียนสมรสย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ก็เกือบจะหนึ่งสัปดาห์แล้ว รณพีร์ไม่เคยย่างกรายกลับเข้ามาในบ้านอีกเลย และวันนี้คงเป็นอีกวันที่เขาจะไม่กลับมานอนที่ห้องเหมือนเคย ม่านทิวาจึงเบาใจได้บ้าง ยอมรับตรง ๆ ว่าเวลาเจอหน้าสามีทางนิตินัยเธอทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะต้องพูดคุยกันเช่นไรให้เขาพึงพอใจม่านทิวาสลัดความคิดนั้นออกจากหัวแล้วเดินไปคว้าผ้าขนหนูสีขาว หายเข้าไปอาบน้ำล้างกลิ่นอาหารที่ติดร่างกายออก คราแรกหญิงสาวจะขึ้นมาอาบน้ำตั้งแต่เตรียมมือเย็นเสร็จเรียบร้อย แต่แม่สามีห้ามเอาไว้ บอกเพียงว่ารับประทานอาหารก่อนแล้วค่อยขึ้นไปอาบน้ำก็ได้ ใจอยากจะโต้แย้งแต่ก็หย่อนกายลงนั่งอย่างจำยอมหญิงสาวนั้นเข้าไปอาบน้ำอย่างสบายใจโดยไม่รู้ว่าเจ้าของห้องตัวจริงกลับมาที่ห้องของตนแล้วครู่ต่อมาเสียงน้ำสงบลง ม่านทิวาออกมาโดยมีผ้าขนหนูสีขาวพันกายเท่านั้น หยดน้ำยังเกาะพราวที่ลาดไหล่ มือเรียวบางกำลังเช็ดผมที่เพิ่งสระเสร็จต้องสะดุด เมื่อสายตาของเธอนั้นมองเห็นขากางเกงสแล็กส์ของสามีที่หายหน้าไปนาน เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา หญิงสาวทำตัวเก้ ๆ กัง ๆ เมื่อสายตาคู่คมกริบจ้องมาที่เรือนร่างกึ่งเปลือยอย่างไม่เกรงใจ ไ

"เดี๋ยวไอ้ที ความหมายของมึงคือทำให้รักแล้วก็ทิ้งงี้ใช่ไหม” พชรทายาทเจ้าของบริษัทจิวเวลรีถามหาความชัดเจนในกติกา"เออ…แบบนั้นแหละที่กูต้องการ" เจ้าของบริษัทนำเข้ารถบิ๊กไบค์ตอบกลับหน้าซื่อ ๆ"โคตรเหี้ย!" จอมพลสบถด่าหน้าตาย"แต่กูเห็นด้วย…กูรับคำท้ามึงไอ้ที" รณพีร์ตอบตกลงเสียงหนักแน่นอย่างไม่ลังเล"ห้าเดือนพอไหม" นทีเสนอระยะเวลาในเดิมพันครั้งนี้"สบายมาก" คนโดนท้าตอบกลับพลางไหวไหล่ ราวกับเรื่องหลอกผู้หญิงให้รักแล้วทิ้งเป็นเรื่องที่ถนัดที่สุดในชีวิต"เหี้ยเอ๊ย! น่าสนุกสัส กูเอาด้วย…ถ้ามึงทำได้ กูให้มึงกินฟรีที่ผับนี้ปีหนึ่งเลย" เมื่อฟังแล้วดูท่าทางสนุก จอมพลจึงท้าเดิมพันกับรณพีร์บ้าง"มึงแน่ใจนะไอ้จิณณ์" รณพีร์ถามเพื่อความแน่ใจเพราะจอมพลไม่ค่อยจะเห็นด้วยกับเรื่องแบบนี้เท่าไร แต่ทำไมครั้งนี้กลับเล่นด้วยเสียอย่างนั้น"เออ" ชายหนุ่มตอบสั้น ๆ ก่อนหันไปทางพชรทายาทบริษัทจิวเวลรีชื่อดัง "…แล้วมึงล่ะไอ้เพชร""ถ้ามึงทำให้เขารักได้ กูจัดเครื่องเพชรให้ชุดใหญ่เลย จะเอาชุดละกี่ล้านว่ามา" พชรเสนอให้แบบไม่ยอมน้อยหน้าใคร"ดีล…กูรับคำท้า พวงมึงเตรียมของพนันไว้ได้เลย ยังไงกูก็ทำได้อยู่แล้ว" รณพีร์สรุปอย่างม

ทันทีที่ก้าวเข้ามาภายในห้องนอน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมดังเช่นที่เขาเคยอยู่ ผิดก็แต่เตียงกว้างที่มีร่างเล็กน่าทะนุถนอมของเมียที่ไม่ต้องการนอนหลับใหลอยู่ในนิทรา สายตาคมกริบมองไปยังร่างเล็กของม่านทิวาที่กำลังพลิกกายขยับเปลี่ยนท่าทางในการนอน จังหวะที่เธอกำลังพลิกตัวนั้นสายเดี่ยวที่เกาะไหล่กลมกลึงร่นลงมากองที่ต้นแขน ทำให้เขาเห็นเนินอกสล้างผ่านแสงสว่างที่สาดส่องเข้ามาจากด้านนอก แล้วยังตาดีเห็นว่าหญิงสาวนั้นสวมเพียงชุดนอนสายเดี่ยวตัวบางไร้ชุดชั้นในผู้หญิงอะไรนอนไม่ระวังเลย แต่รู้สึกชอบจังแฮะ…"อื้อ" เสียงครางอื้ออ้าในลำคอบอกว่ารำคาญที่โดนกวนใจ ทำให้มือหนาแกร่งชะงักทันทีที่พยายามดึงสายเดี่ยวเส้นเล็ก ๆ ขึ้นไปเกาะไหล่ให้เมียที่ไม่ต้องการ"ใจเย็นไว้ลูกชาย"รณพีร์กัดฟันบอกกับตัวเองเบา ๆ เมื่อได้ยินเสียงครางกอปรกับกลิ่นกายหอมอ่อน ๆ ของเมีย ทำเอาเขานั้นปวดร้าวไปทั้งกาย ชายหนุ่มอดกลั้นไม่น้อย พยายามข่มจิตข่มใจตัวเองเอาไว้ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำชำระร่างกาย แต่ครั้งนี้เขาใช้เวลาอาบน้ำนานกว่าปกติ เพราะต้องทำให้ลูกชายสงบลงก่อนที่กลับมานอนบนเตียงกว้างข้างเมียที่ไม่ต้อ

จนกระทั่งทุกคนอิ่มเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็ลุกไปช่วยส้มและหวานเก็บโต๊ะด้วยความเคยชินม่านทิวาเดินออกมาจากห้องครัวอีกครั้งก็ต้องชะงักฟัง เมื่อคุณนายสรวงสุดาพูดแว่ว ๆ ว่าให้เธอไปกับรณพีร์‘ไปไหนกันนะ?’ ม่านทิวาครุ่นคิดและยืนฟังเงียบ ๆ"คุณแม่...ผมไปทำงานนะครับไม่ได้ไปเที่ยว" ชายหนุ่มพยายามบอกเหตุผลกับมารดาเพราะไม่อยากจะพาม่านทิวาไปให้เกะกะ"พาเมียไปแค่คนเดียวเอง...ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย”“...” รณพีร์เงียบไม่ยอมตามใจ“ไม่รู้ละ...ยังไงฉันก็จะให้แกพาหนูม่านไปด้วย" คุณนายสรวงสุดาบอกอย่างเอาแต่ใจไม่ยอมให้บุตรชายไปเพียงลำพัง นางเป็นห่วงและอยากให้ทั้งสองใกล้ชิดกันมากขึ้นด้วย"คุณแม่ครับ" เอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนหันไปอ้อนบิดาตาละห้อย "คุณพ่อช่วยผมด้วย""ลูกไปทำงานนะคุณ เอาไว้ให้มันพาไปคราวหลังก็ได้" คุณนายสรวงสุดาตวัดสายตาดุดันมามองสามี ทำเอาคุณอนันต์กลับลำแทบไม่ทัน "แต่พาหนูม่านไปด้วยก็ดีนะ ถือว่าไปฮันนีมูน""ไม่มีใครช่วยแกได้แล้วว่ะไอ้สองน้องรัก แม่ใหญ่สุดแล้วในบ้านหลังนี้"รณวีร์กระซิบกระซาบกับน้องชาย ทำเอารณพีร์ถอนหายใจหนัก ๆ เ

สาวร่างเล็กผิวขาวหน้าหวานมีผ้าขนหนูสีขาวพันกายออกมา เพราะมองหาชุดคลุมของทางรีสอร์ตแล้วกลับไม่มีบริการ รณพีร์เหลือบมองร่างงามแล้วเดินสวนเข้าไปอาบน้ำบ้าง เธอเดินมายกกระเป๋าเดินทางของตนขึ้นไปวางบนเตียงกว้างค่อย ๆ เปิดกระเป๋าเดินทางใบย่อมเพื่อค้นหาชุดนอนรัดกุมที่เตรียมมาสองสามชุด แต่แล้วเกิดสงสัยเมื่อหาเท่าไรก็หาไม่เจอ ก่อนที่จะเดินทางมาที่นี่ได้ตรวจดูแล้วว่าอากาศตอนกลางคืนค่อนข้างเย็นเธอจึงไม่ลืมแน่ ๆ ที่จะเตรียมมา แต่ทำไมในกระเป๋าเดินทางถึงไม่มีชุดนอนที่เธอเตรียมเอาไว้เลยสักชุด“ทำไมมันไม่มี ตรงนี้ก็ไม่มี มันจะหายไปได้ยังไงเนี่ย เอาใส่เองกับมือแท้ ๆ” คนตัวเล็กบ่นกับตัวเอง มือก็ยังคงแหวกหาชุดนอนที่อยู่ในกระเป๋านานสองนานกลับเจอแต่ชุดนอนที่ไม่ควรจะเป็นชุดนอน น่าจะเป็นพวกเศษผ้าเสียมากกว่ามือเล็กค่อย ๆ ชูชุดนอนซีทูลูกไม้สุดเซ็กซี่ขึ้นมา อยู่ ๆ ใบหน้าหวานใสกลับเห่อร้อนขึ้นมาเสียดื้อ ๆ“ชุดนี้มาได้ยังไง” พึมพำกับตัวเองเบา ๆ แต่ก็ต้องสะดุ้งตกใจ เมื่อได้ยินเสียงเข้มของสามีดังขึ้นจากทางด้านหลัง“ทำไมยังไม่ใส่เสื้อผ้าอีก คิดจะยั่วฉันรึไง”