ภาพจริงหรือมายา 1

ร่างสูงโปร่งของรณพีร์ออกมายืนยืดเส้นยืดสายให้คลายความเมื่อยขบจากการนั่งทำงานอยู่ในห้องเป็นเวลานาน ชายหนุ่มเดินมาหยุดที่บริเวณริมระเบียงห้องนอนใกล้ทะเล สายตาคู่คมทอดมองไปยังท้องทะเลสีครามยาวสุดลูกหูลูกตาพร้อมกับฟังเสียงคลื่นลมซัดสาดเข้ากับชายหาด

เมื่อฟังเสียงคลื่นลมจากท้องทะเลจนรู้สึกผ่อนคลาย ชายหนุ่มเบนสายตาจากท้องทะเลไปยังลานจัดกิจกรรมยามค่ำคืนที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายและสวยงาม เสียงเพลงดังต่อเนื่องมาร่วมชั่วโมงเห็นจะได้ มันไม่ได้ทำให้เขานั้นรู้สึกความรำคาญแม้แต่น้อย กลับกันเขารู้สึกสนุกสนานเมื่อเห็นผู้คนกำลังปาร์ตีกันอย่างคึกคัก ท่ามกลางรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคนในงานนับสิบคน

หนึ่งในนั้นมีหญิงสาวที่เขาได้ช่วยเหลือเอาไว้เมื่อช่วงเย็นจากการโดนโจรวิ่งราวกระเป๋า รอยยิ้มของเธอนั้นไม่เหมือนคนที่พึ่งผ่านเหตุการณ์ร้าย ๆ มาแม้แต่น้อย กิริยาท่าทางของหญิงสาวที่เขาไม่รู้แม้แต่ชื่อเสียงเรียงนามของเธอตกอยู่ในสายตาคู่คมของรณพีร์ครู่หนึ่ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินกลับเข้าไปภายในห้องและออกมาอีกครั้งพร้อมกับแล็ปท็อป โทรศัพท์มือถือ เตรียมที่จะนั่งทำงานอีกครั้งพร้อมกับดูผู้คนที่กำลังสนุกกับงานปาร์ตีไปด้วย

ในจังหวะหนึ่งที่เขามองดูอยู่นั้น สาวสวยที่มีรอยยิ้มหวานได้หันมาส่งยิ้มให้เขาเป็นการขอบคุณแล้วหันกลับไปชนแก้วดื่มกับเพื่อนต่อ

อยู่ ๆ เสียงข้อความแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือราคาแพงก็ดังขึ้น ร่างสูงจึงละสายตาจากร่างเล็กเพื่อหันกลับมาสนใจข้อความในโทรศัพท์ก่อน เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาตอบกลับข้อความที่เพื่อนในกลุ่มส่งมาชวนให้ออกไปนั่งดื่มที่ร้านของจอมพล

รณพีร์ : มีอะไรวะ

นที : มึงอยู่ไหน ออกมากินเหล้ากัน

รณพีร์ : กูมาพักผ่อนที่กระบี่ เอาไว้รอกูกลับกรุงเทพฯ ก่อนแล้วกัน

นที : มึงพลาดแล้วว่ะไอ้สอง วันนี้ที่ผับไอ้จิณณ์

รณพีร์ : ทำไมวะ พลาดอะไรของมึง

นที : กูจะชวนมึงมาส่องสาว สวยมาก ๆ

รณพีร์ : อยู่นี่ก็ส่องได้ แถมสวยมากด้วย

ว่าแล้วสายตาคู่คมก็ละจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือหันไปมองกลุ่มคนที่กำลังสนุกกับงานเลี้ยง เป็นจังหวะเดียวกันกับหญิงสาวที่เขาจับจ้องอยู่ออกมาวาดลวดลายกลางงานพอดี ในมือยังคงถือแก้วคอกเทลอยู่ด้วย ปะทะกับอีกคนที่สวมชุดสีขาว ที่ข้อมือขวาผูกด้วยริบบิ้นสีแดง คงจะเป็นคนสำคัญของงานนี้ ทั้งสองเต้นแข่งกันแบบไม่มีใครยอมใคร

แต่ดูเหมือนว่าคนที่เขามองด้วยความสนใจจะพ่ายแพ้ในการเต้นครั้งนี้ เมื่อเสียงของคนในงานร้องบอกว่า...

"ยัยม่านแพ้แล้ว ดื่มเลย...ดื่มเลย..."

ชายหนุ่มยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปหญิงสาวที่กำลังเบ้หน้าเพราะความขมของเหล้า แต่ก็ไม่ได้ทำให้ใบหน้าของเจ้าหล่อนไร้ความสะสวยแต่อย่างใด เขากลับมองว่ากิริยานั้นของเธอดูน่ารักเป็นธรรมชาติดีเสียอีก

ก่อนจะกดถ่ายภาพอีกครั้งเมื่อรอยยิ้มแต้มขึ้นที่ใบหน้าสวยหวานของเธอ ทำให้เขานั้นพลอยยิ้มตามไปด้วย แต่โดยปกติแล้วเขาจะเป็นคนเคร่งขรึมไม่ค่อยพูดค่อยจากับคนแปลกหน้าและยิ้มยากมากด้วย จนเพื่อน ๆ ให้ฉายาว่า ‘ไอ้สองเสือยิ้มยาก’

ไม่นานเสียงแจ้งเตือนจากข้อความก็ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

นที : ใครวะแม่งสวย

รณพีร์ : ใช่ แม่งสวยมาก คุ้นหน้าคุ้นตามากด้วย เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน

เมื่อเห็นข้อความชายหนุ่มตอบกลับอย่างรวดเร็ว

นที : มุกเก่าไปไหมมึง

นทีรีบพิมพ์ข้อความสวนกลับทันที มุกพวกนี้มันเก่าเกินไป เขาใช้จีบสาวตั้งแต่สมัยเรียนเมื่อสิบกว่าปีก่อนเห็นจะได้

รณพีร์ : คุ้นหน้าจริง ๆ เว้ย แต่กูจำไม่ได้ว่าเคยเจอเขาที่ไหน

นที : มึงมีรูปที่ชัด ๆ ไหมวะ กูจะได้ช่วยดูให้แน่ใจ

นที : มึงอยากกินเขาใช่ไหม

รณพีร์ : ไม่ต้องเสือกเลย ไปละ...กูจะทำงานต่อ

นที : ทำงานต่อหรือส่องสาว เอาให้แน่

รณพีร์ : กูจะทำงานจริง ๆ งานกูกองเต็มโต๊ะไปหมด

ว่าแล้วชายหนุ่มก็ถ่ายภาพกองเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะส่งให้นทีดู

นที : นี่มึงไปพักผ่อนจริง ๆ หรือแค่เปลี่ยนที่ทำงานกันแน่วะ แต่จะว่าไป รูปผู้หญิงที่มึงส่งมาให้ดูเนี่ย ลองกลับไปซูมดูใกล้ ๆ คล้ายผู้หญิงที่ไอ้เพชรชี้ให้ดูที่ผับเลยว่ะ ที่มันบอกว่าเด็ดมากไงมึง

รณพีร์ : ไม่หรอกมั้ง คนละคนรึเปล่า

นที : อย่าลืมว่าผู้หญิงบางคนร้ายกว่าที่มึงคิด กูว่ามึงรอดูเอาเองดีกว่าว่าเขาเป็นอย่างที่กูพูดไหม จะใช่คนเดียวกันกับที่ไอ้เพชรบอกหรือเปล่า

รณพีร์ : มึงอคติเกินไปหรือเปล่าวะ

นที : มึงก็คิดถึงสิ่งที่แฟนเก่าทำกับมึงดูดิวะ กูเตือนด้วยความหวังดี อยากให้มึงเจอผู้หญิงดี ๆ ผู้หญิงที่มึงรักและเขารักมึง ผู้หญิงคนที่มึงส่งมาให้กูดูคงไม่ใช่เนื้อคู่มึงหรอก แต่ถ้าคู่กันจริงยังไงก็ต้องเจออีกครั้งแน่ ๆ

รณพีร์ไม่ตอบอะไรนอกจากส่งสติกเกอร์สุดกวนกลับไปให้เพื่อนประหนึ่งว่าให้เลิกกวนเขาเสียที จากนั้นชายหนุ่มก็หันกลับไปสนใจทำงานของตัวเองจนเสร็จเรียบร้อย พร้อม ๆ กับเสียงเพลงจากงานเลี้ยงที่เบาลงและสงบเงียบไปในที่สุด แน่นอนว่างานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา เช่นเดียวกับเขาที่ต้องกลับเข้าไปนอนพักผ่อนเมื่อเสร็จจากงาน

เมื่อเปิดดูเวลาที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือก็พบว่าเวลานี้ตีหนึ่งเกือบจะตีสองแล้ว ชายหนุ่มหอบเอาอุปกรณ์และแฟ้มเอกสารทั้งหมดกลับเข้าไปเก็บในห้องพัก แต่สายตาพลันเหลือบไปเห็นหญิงสาวที่เขาเคยมองอย่างสนอกสนใจเข้าพอดี เธอกำลังประคองผู้ชายร่างสูงขาวที่คาดว่าน่าจะมางานปาร์ตีด้วยกัน ได้ยินเสียงพูดแว่ว ๆ อยู่ครู่หนึ่งซึ่งเขาพยายามจับใจความได้ว่าสองคนนั้นพูดอะไร แต่ฝ่ายหญิงตอบรับกลับมาว่า...

“ได้…เดี๋ยวไปส่ง” ตอบกลับด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ใบหน้าแดงระเรื่อเพราะดื่มเหล้าหนักมาก