Lahat ng Kabanata ng ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์: Kabanata 11 - Kabanata 20

"...ท่าน นี่ท่านยังยิ้มหรือเจ้าคะ ไม่ช่วยแล้วยังกล้ายิ้มเยาะผู้อื่นงั้นหรือ คนไร้มโนธรรม" ไม่รู้หลิวจือหลินกินดีหมีหัวใจเสือมาจากที่ใด อาจเพราะเหลืออดกับท่าทีโอหังซ้ำยังเยาะยิ้มของเขาอยู่ตลอดจึงทำให้สติของนางขาดผึงจู่ ๆ ใบหน้าหล่อเหลาที่ประดับยิ้มก็หุบฉับ มือแกร่งคว้าหมับไปยังท้ายทอยสตรีฝั่งตรงข้ามเดี๋ยวนั้น ลมอุ่น ๆ ถูกเป่าออกมาพรูดหนึ่ง หลิวจือหลินตะลึงงันตัวแข็งค้างไปชั่วขณะ กระทั่งใบหน้าซับสีแดงเรื่อเกือบเท่าหน้าผาก"เป็นเช่นไรหายเจ็บแล้วหรือไม่"นัยน์ตากลมโตกะพริบถี่ ประจวบเหมาะกับล้อเลื่อนนั้นหยุดเคลื่อนที่แล้ว หลิวจือหลินไม่ทันเอ่ยสิ่งใด ร่างสูงก็ชิ่งกลับลงไปเสียก่อน ครั้นได้สติ หลิวจือหลินจึงสลัดศีรษะพัลวัน"...ทำบ้าอะไรของท่าน ท่านโหว คนฉวยโอกาส"เสียงใสตะโกนไล่หลังดังลอดจากด้านใน เจียงซื่อจวินลงมาก่อนแล้วยังไม่ทันสาวเท้าออกไปก็พลอยหน้ากระตุก นางเป็นฮูหยินของเขา แต่กลับกล่าวหาสามีว่าฉวยโอกาส เมื่อครู่เขาแทบมิได้แตะถูกใบหน้านางเลยด้วยซ้ำวันนี้เจียงซื่อจวินได้เปิดหูเปิดตาครั้งแรกช่างสนุกยิ่งนัก แท้จริงฮูหยินของเขาเป็นสตรีเช่นไรกันแน

"นี่ท่าน ปล่อยนะ! ข้าเจ็บ" เพราะปลายคางถูกเขาพันธนาการดั่งถูกหนีบด้วยคีมเหล็กร้อนฉ่า ส่งผลให้เสียงที่เปล่งออกมาอู้อี้ไม่เป็นศัพท์"เจ้าอยากพูดอะไร หืม... ถ้าหมายถึงเรื่องนั้นลองกลับไปทบทวนหรือไม่ ว่าใครกันแน่ที่วิ่งโร่ให้พ่อตัวเองขอราชโองการเพื่อแต่งงานกับข้า อย่าให้ข้ารู้ ที่เจ้าต้องการเอ่ยคำนั้นเพียงเพราะบุรุษสกุลฟ่าน" เสียงทุ้มแผ่วโหยทว่าเย็นยะเยือก ลมหายใจอุ่น ๆ เป่าปะทะใบหน้าเปลือกตาบางกะพริบถี่ นางมองเขาด้วยความประหวั่น ท่าทีดุจซาตานสิงร่างคืออะไร ขนอ่อนในกายลุกเกรียวเสียวไปยันไขสันหลังแค่ก! แค่ก!หลิวจือหลินใช้มือตะปบตีแขนกำยำเฉกเช่นอุ้งเท้าน้อย ๆ ของแมวเหมียว นางหวังใช้อุบายเดิม ทว่าเจียงซื่อจวินนั้นรู้ทันประหนึ่งนั่งอยู่กลางใจ ลูกไม้เดิมเมื่อใช้แล้วย่อมไม่สามารถนำกลับมาใช้ได้อีก มืออีกด้านของเขาจึงรวบแขนเล็กทั้งสองไพล่หลังดั่งนักโทษ ใบหน้าที่ถูกบีบบี้เริ่มเหยเกแทบหลั่งน้ำตาฮื่อ...คนป่าเถื่อน เจ็บจะตายอยู่แล้ว ปล่อยนะเขาพยายามข่มกลั้นไว้แล้วตั้งแต่ช่วงบ่าย กระนั้นเมื่อเอ่ยถึงฟ่านเทียนเผย อกซ้ายของเขาดันก

ยามสวี [1] มาเยือน เมฆหนาบดบังดวงจันทราจนมืดมิด บุรุษร่างสูงเยื้องย่างลงจากรถม้าด้วยสีหน้าสุขุมเยือกเย็น ทว่าองครักษ์มือซ้ายกำลังร้อนใจมาพบเขาทั้งที่ยังไม่ถึงหอนอนด้วยซ้ำ"ซือหาน เจ้าร้อนใจเพียงนี้อย่าบอกว่านางกลับมาก่อเรื่องอีกแล้ว"ตลอดหลายวันเขายุ่งกับงานจนไม่มีเวลาใส่ใจเรื่องหยุมหยิมในจวน และเจียงซื่อจวินมิเคยได้ยินว่าหลิวจือหลินอาละวาดใดอีกเลย เรื่องในคืนนั้น เขาก็ไม่อยากรื้อฟื้นให้ชวนหงุดหงิดอีก หากจับตาดูพฤติกรรมของนางสักระยะ ถ้าหลิวจือหลินมิได้เสแสร้งและสามารถเปลี่ยนแปลงได้จริง มีหรือสามีเช่นเขาจะยังใจจืดใจดำกับฮูหยินตนได้ลงคอ"ท่านโหว ยามบ่ายมีของส่งมาให้ฮูหยินขอรับ" เฉิงซือหานยื่นบางอย่างไปเบื้องหน้าคิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความฉงน เขาเอื้อมมือรับ เจียงซื่อจวินคลี่กระดาษแช่มช้า ครั้นโหวหนุ่มเห็นข้อความด้านใน อกซ้ายก็พลันกระเพื่อมไหวด้วยความเดือดดาล"นี่คืออะไร!? ผู้ใดส่งมางั้นหรือ""นี่เป็นจดหมายจากคุณชายฟ่านที่ส่งมาให้ฮูหยินขอรับ ซ้ำยังมีบรรดาแพรพรรณมอบเป็นของกำนัลให้ฮูหยินเต็มไ

กล่องกำมะหยี่พร้อมอุปกรณ์ตัดเย็บถูกส่งกลับร้านฟ่านอินตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง ชายหนุ่มยืนมองพลางเหยียดยิ้มจาง ๆ ร่างสูงเยื้องย่างออกมาบริเวณลานด้านหน้า "ของเหล่านี้ข้ามอบให้ฮูหยินท่านโหวเป็นของกำนัลจากสหาย ไยจึงได้นำกลับมาคืน" ช่ายจินซินยกมือขึ้นประสานเพื่อทักทายอีกฝ่าย ฟ่านเทียนเผยค้อมศีรษะน้อย ๆ เพื่อเป็นมารยาท "คุณชายฟ่าน ท่านโหวแจ้งว่า ท่านมิต้องลำบากส่งของกำนัลใดแก่ฮูหยินอีก หากฮูหยินต้องการ ท่านโหวจะซื้อให้ด้วยตนเอง" "อ่า...เช่นนี้เองหรือ ข้าก็หลงคิดไปว่าฮูหยินไม่ต้องการเสียอีก ที่แท้เป็นท่านโหวส่งกลับมาหรอกหรือ" "ขออภัย ที่จวนโหวต้องเสียมารยาทต่อน้ำใจของคุณชาย ทว่าของเหล่านี้มิอาจรับไว้ได้จริง ๆ ขอรับ" ฟ่านเทียนเผยพยักหน้า ไหน้ำส้มเจียงโหวแรงใช้ได้ "ข้าเข้าใจ" แม้ฟ่านเทียนเผยคาดการณ์ไว้แล้วต้องเป็นเช่นนี้ ไม่คิดมาก่อนว่าเจียงซื่อจวินจะเป็นฝ่ายส่งกลับมาคืนเสียเอง ฟ่านเทียนเผยขบคิดพลางส่ายศีรษะ ฮูหยินของเขานิสัยร่าเริง ยิ้มเดียวล่มเมืองเพียงนั้น ไม่น่าแปลกที่เจียงซื่อจวินจะหึงหวงจนออกนอ

 เจียงซื่อจวินเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ เขากำลังพิจารณาภาพวาดที่หลิวจือหลินร่างออกมานับสิบด้วยความฉงน เดิมทีหลิวจือหลินมิเคยคิดทำเรื่องพวกนี้ อีกอย่างอาภรณ์ที่นางออกแบบล้วนผิดแผกแปลกตาอย่างน่าฉงนเงาดำสายหนึ่งกระโจนลงจากหลังคา ตอนนี้ก็ถึงเวลาสำรับเย็นแล้ว เพราะเจียงซื่อจวินเร่งร้อนออกมา เขาจึงไม่ได้อยู่ทานอาหารที่ราชวังเช่นทุกครั้งเฉิงซือหานประสานมือค้อมศีรษะเล็กน้อย "ท่านโหว ฮูหยินและอนุหม่ากำลังมาหาขอรับ"เจียงซื่อจวินละสายตาจากภาพในมือ "มาพร้อมกันเลยหรือ"เฉิงซือหานโน้มกระซิบเสียงแผ่ว เจียงซื่อจวินได้ฟังก็แอบตกใจอยู่บ้าง คิ้วเข้มเลิกขึ้นหนึ่งฝั่งด้วยความฉงนช่ายจินซินซึ่งอยู่หน้าธรณีประตูวิ่งรี่เข้าด้านใน ครั้นเมื่อเห็นเฉิงซือหานมาถึงก่อนแล้ว เขาจึงมิได้เอ่ยสิ่งใดอีก เพียงหลีกทางให้เจียงซื่อจวินเดินออกไปเท่านั้น"ท่านโหว" หม่าลี่เจี่ยยอบกายลงด้วยท่าทีอ่อนหวานส่วนหลิวจือหลินหาได้นอบน้อมใด นางเพียงยื่นมือไปเบื้องหน้ากระดิกนิ้วยิก ๆ "ท่านโหว ข้ามาทวงของคืน ตอนนี้หายดีแล้วเจ้าค่ะ"เจียงซื่อจวินแค่นยิ้มในลำคอ เขาไม่แยแสหลิว