Semua Bab ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์: Bab 31 - Bab 40

นับจากวันนั้นหลิวจือหลินและฟ่านเทียนเผยก็พบปะกันมากขึ้น เพราะทั้งสองต้องร่วมวางแผนทำการค้าอย่างจริงจัง กระทั่งถึงวันที่ต้องนำอาภรณ์ทั้งหมดซึ่งตัดเย็บเรียบร้อยมาจัดแสดงหน้าเหลาอาหารดูเหมือนชะตาการค้าช่างเข้าข้างยิ่งนัก เพราะคุณชายฟ่านล้วนเป็นที่รู้จักของสตรีแทบทุกชนชั้น จึงเป็นโอกาสอันดีที่หลิวจือหลินจะสามารถกอบโกยผลประโยชน์นี้ได้อย่างเต็มที่ คุณชายฟ่านช่างเนื้อหอมใช่เล่นแม้แต่บรรดาองค์หญิงและบุตรีขุนนางใหญ่โตยังสนใจเข้าร่วมงานจัดแสดงอย่างกระตือรือร้น ไท่จื่อทราบข่าวการเปิดตัวอาภรณ์สตรีแนวใหม่จึงบังเกิดความสนใจขึ้นเช่นกัน เขาอยากชื่นชมฝีมือของฮูหยินเจียงโหวเสียหน่อยนับตั้งแต่ได้พบหน้ากับหลิวจือหลินหนนั้น ไท่จื่อก็ใคร่อยากทำความรู้จักนางมากขึ้นอีก อันเป็นเหตุให้แขกเหรื่อในวันนี้มากด้วยบรรดากิตติมศักดิ์จนล้นหลาม แม้จะดูแน่นขนัดกันไปหมด กระนั้นหลิวจือหลินก็ยังจัดสรรพื้นที่อย่างเป็นสัดส่วน หาได้กระทบต่อการเข้าชมของทุกฝ่ายแต่อย่างใด"ทุกคนเรียบร้อยแล้วหรือไม่" หลิวจือหลินง่วนอยู่กับการจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมให้บรรดาสาวงามที่ฟ่านเทียนเผยเฟ้นหามาให้ กระนั้นนางไม่

ความอลหม่านของงานจัดแสดงอาภรณ์สิ้นสุดลงแล้ว โชคดียิ่งที่ไม่มีผู้ใดได้รับอันตรายเพิ่มเติม ดูเหมือนเหตุการณ์ดังกล่าวมิใช่เพียงอุบัติเหตุ แต่เป็นความจงใจของใครบางคนเสียมากกว่า ยามนี้มีเพียงเจียงโหวที่ได้รับบาดเจ็บ เพราะเขาเอาตนเองเป็นโล่กำบังให้หลิวจือหลินแม้องครักษ์ทั้งสองสามารถจับกุมมือดีไว้ได้ ทว่าต่อให้สอบสวนและคาดคั้นอย่างหนัก สตรีนางนั้นก็ไม่อาจตอบคำถามพวกเขาได้ เพราะเป็นเพียงการว่าจ้างมาอีกทอดหนึ่ง ผู้ว่าจ้างปกปิดใบหน้าซ้ำยังมีร่างกายกำยำน่าหวาดเกรง นางเป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้านตาดำ ๆ ตัดสินใจรับงานและก่อเหตุก็เพื่อต้องการเงินไปเลี้ยงดูลูกน้อยที่อยู่อย่างอด ๆ อยาก ๆ มาช้านาน อีกอย่างเขาบอกเพียงว่าเป็นชาธรรมดา เป้าหมายหลักก็เพียงอยากทำให้เจียงโหวฮูหยินอับอายต่อหน้าธารกำนัล คาดไม่ถึงว่าสิ่งที่นางสาดใส่หลิวจือหลิน จะไม่ใช่เพียงน้ำชาตามที่ตนเข้าใจแม้เจียงซื่อจวินรู้สึกเห็นใจหญิงหม้ายลูกติดเพียงใด คนเราเมื่อทำความผิดก็ต้องว่าไปตามผิด เขาจึงส่งนางไปยังศาลหลวงเพื่อให้ตัดสินตามกระบวนการยุติธรรมต่อไปหลิวจือหลินนั่งมองบาดแผลซึ่งปรากฏอยู่บนแขนแกร่งตาละห้อย นางบรรจงทำคว

หลายวันมาแล้วที่หลิวจือหลินโหมงานอย่างหนัก ฟ่านเทียนเผยจึงเสาะหาช่างตัดเย็บฝีมือดีมาเป็นลูกมือให้แก่นาง กระนั้นหลิวจือหลินก็ต้องคอยควบคุมและช่วยเหลือเพื่อแนะนำการทำงานอย่างใกล้ชิด อาภรณ์สตรีถูกตัดเย็บและออกแบบได้อย่างล้ำสมัย ยิ่งพิศมองก็ยิ่งงดงามเป็นที่เลื่องลือไปทั่วทั้งแคว้น รายการสั่งซื้อจึงหลั่งไหลเข้ามาอย่างไม่ขาดสายฟ่านเทียนเผยนับว่าเป็นคุณชายผู้ร่ำรวยทั้งหน้าตาและทรัพย์สิน ยามนี้การร่วมเป็นหุ้นส่วนกับหลิวจือหลินส่งผลให้สมบัติและชื่อเสียงที่มีก็ยิ่งขจรขจายไปไกลกระทั่งเป็นที่สนใจของต่างแคว้น คาดไม่ถึงว่ายามนี้หลิวจือหลินเปรียบดั่งขุมทรัพย์ที่ช่วยหารายได้เข้าคลังสมบัติของเขาได้อย่างน่าตื่นตะลึง"อาเผย วันก่อนข้าได้รับของฝากจากรัชทายาท นี่เป็นฝีมือการออกแบบของฮูหยินเจียงโหวจริงหรือ" สตรีวัยกลางคนคลี่ยิ้มงดงามส่งให้หลานชายอันเป็นที่รักแท้จริงน้อยคนนักจะล่วงรู้ว่าฟ่านเทียนเผยนั้นคือญาติแท้ ๆ ของซินหยางหรือซินกุ้ยเฟย กระนั้นใช่ว่าเจียงซื่อจวินจะไม่ทราบ เรื่องทุกอย่างในรั้ววังเจียงโหวผู้นี้ล่วงรู้ทุกสิ่ง นอกจากฟ่านเทียนเผยจะเป็นคุณชายผู้ร่ำรวยเขายังมีสถานะอื่นท

หลิวจือหลินออกจากตำหนักส่วนตัวของฮองเฮาแล้ว เพราะนางมัวแต่ครุ่นคิดถึงวาจาที่อีกฝ่ายทิ้งปริศนาเอาไว้ซ้ำไปซ้ำมาจึงไม่ทันระวังตัว"โอ๊ย!"ร่างระหงล้มก้นจ้ำเบ้า ส่วนอีกฝ่ายเซถลาไปเบื้องหลัง ทว่าบรรดานางกำนัลรับคู่กรณีไว้ได้ ส่วนหลิวจือหลินยังร้องโอดโอยอยู่บนพื้นเย็นเยียบ"นี่เจ้า! ไม่มีตาหรือ อยากหัวขาดรึ" เสียงแหลมตวาดแหวหลิวจือหลินหยัดกายลุกขึ้นทั้งที่บั้นท้ายร้าวระบม เมื่อพบว่าสตรีตรงหน้าเป็นผู้ใดนางจึงค้อมศีรษะเล็กน้อยเพื่อให้เกียรติอีกฝ่าย "เอ่อ...ขออภัยด้วย ข้ามิทันระวัง"นางกำนัลผู้หนึ่งสาวเท้าออกมา "บังอาจ นี่คือองค์หญิงเจ็ด ไฉนจึงไม่นอบน้อม"หลิวจือหลินเลิกคิ้วฉงน เมื่อครู่นางก็ขอโทษแล้วมิใช่หรือ ซ้ำยังมิได้ทำกิริยาหยาบกระด้างใด "เมื่อครู่ข้าขออภัยองค์หญิงไปแล้ว มีตรงใดที่เรียกว่าไม่นอบน้อมงั้นหรือ"ถานจาวหรงกระฟัดกระเฟียด "เจ้าแสร้งเมินข้าหรือ กำเริบเสียจริง คิดว่าเป็นฮูหยินท่านพี่ซื่อจวินแล้วข้าไม่กล้าลงโทษงั้นรึ สตรีไร้ยางอายเช่นเจ้าข้าอยากจะสั่งสอนให้รู้เข็ดหลาบนัก"ถานจาวหรงผลักหลิวจือหลินล้มลงโดยที่นางไม่ทันระวัง เพ

หลังกลับจากราชวังหลิวจือหลินก็ต้องพักผ่อนราวสองสามวัน เจียงซื่อจวินเป็นฝ่ายจัดการส่งคนไปแจ้งทางร้านฟ่านอินว่านางไม่สบายมิอาจทำงานได้ ฟ่านเทียนเผยทราบข่าวจึงอยากมาเยี่ยมเยียนนาง ทว่ากลับถูกเจียงซื่อจวินดักคอไว้เสียได้ฮ่องเต้ไม่ร้อนใจ ขันทีร้อนใจแทน [1] ริมฝีปากได้รูปกระตุกแผ่วเมื่อเห็นข้อความบนกระดาษแผ่นเล็กที่องครักษ์ของอีกฝ่ายยื่นให้ตนเป็นคราที่สอง ดูเอาเถิดเขาเป็นหุ้นส่วนฮูหยินเจียงโหวโดยแท้ กระทั่งอยากเยี่ยมเยียนนางในฐานะสหาย ยังถูกกีดขวางจากสามีของนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไหน้ำส้มเจียงซื่อจวินใหญ่โตเท่าใดกันหรือนี่"ฮูหยิน ลุกขึ้นมาทำอะไรเจ้าคะ" เจียวเจียวถือถ้วยกระเบื้องเคลือบอันเต็มไปด้วยของเหลวสีขุ่นเข้ามาในห้อง นางเร่งวางลงจากนั้นถลาเข้าดูอาการนายหญิงด้วยสีหน้าร้อนใจหลิวจือหลินนั่งอยู่บริเวณหน้าโต๊ะไม้สัก มือทั้งสองข้างถูกพันด้วยผ้าสีขาวประหนึ่งมัมมี่หมื่นปีกำลังจับพู่กันตวัดซ้ายตวัดขวาลงบนกระดาษ หลิวจือหลินละสายตาจากการกระทำของตน พลางแหงนหน้าขึ้น"เจียวเจียว ข้า