All Chapters of ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์: Chapter 21 - Chapter 30

ยามนี้หลิวจือหลินกำลังเมาแอ๋ นางไม่ฟังเสียงเขา ซ้ำยังยกแขนเล็กคล้องลำคอแกร่งเอาไว้ดั่งปลาหมึก ขณะเดียวกันก็เอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงอู้อี้อันฟังไม่ได้ศัพท์"อื้อ...อยู่นิ่ง ๆ นะ คนเลว"เจียงซื่อจวินตะลึงงัน นางกำลังต่อว่าเขาเป็นคนเลว ไฉนเมาแล้วใจเด็ดนัก ชายหนุ่มนิ่งค้างให้คนบนตักกระทำตามใจ ปลายนิ้วเรียวค่อย ๆ ลากเลื่อนจากหน้าผากชายหนุ่ม ไล่ลงมาที่สันจมูก จนกระทั่งถึงริมฝีปากของเขา เจียงซื่อจวินใจเต้นระส่ำ เขาได้กลายเป็นเบาะรองนั่งให้คนเมาเป็นที่เรียบร้อย"นี่! ทำไมท่านจึงหน้าเหมือนหมอนั่นนัก ข้าเกลียดเขา เกลียดที่สุดในโลก"เจียงซื่อจวินเลิกคิ้วหยั่งเชิง นั่นนางกำลังกล่าวถึงชายอื่นไม่ผิดแน่ "เจ้าหมายถึงใคร อย่าบอกว่าคนที่ชื่อ อี้เหลียงนั่น"หลิวจือหลินเบิกตากว้างเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยถึงบุรุษที่นางเกลียดชังเป็นที่สุด มือเรียวซึ่งลากไปตามกรอบหน้าวสันต์แปรผันเป็นตบเปาะแปะบนแก้มสากนุ่มแทน เจียงซื่อจวินต้องรวบข้อมือเล็กทั้งสองรวมกันไว้ไม่ให้ซุกซนอีก "จือหลิน เจ้าได้สติหน่อย""นะ...นี่ไง ปล่อยข้านะคนเลว ...นี่อย่างไร ท่านคือหมอนั่นเหรอ อี้เหลียงนายก็

"คุณชาย ฮูหยินเจียงโหวมาขอพบขอรับ"ฟ่านเทียนเผยนั่งจิบน้ำชาด้วยท่วงท่าสบายอารมณ์นัยน์ตาคมช้อนขึ้น ริมฝีปากได้รูปยกโค้งผะแผ่ว เขารอนางอยู่นานทีเดียว ดูเหมือนนางมาช้ากว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก เขาพยักหน้าตอบ หลงจู๊จึงเดินกลับไปหน้าร้านดังเดิม"คนงามมาเสียที" ฟ่านเทียนเผยลุกยืนเต็มความสูง เท้าแกร่งเยื้องย่างออกไปพร้อมใบหน้าแย้มยิ้ม"คุณชายฟ่าน" เมื่อหลิวจือหลินเห็นเขานางจึงลุกขึ้น พลางค้อมศีรษะเป็นการทักทาย อีกฝ่ายก็เช่นกัน"เจียงโหวฮูหยิน ท่านไม่ต้องมากพิธี เชิญนั่งก่อนเถิด"ทั้งสองหย่อนกายลงนั่งโดยพร้อมเพรียง ยามนี้พวกเขาอยู่บนชั้นสองของห้องรับรองในร้านฟ่านอิน ด้านบนแบ่งห้องหับไว้เป็นสัดส่วนสำหรับเก็บสินค้า และต้อนรับแขกผู้มาเยือน"วันนี้ลมใดสามารถหอบฮูหยินของท่านโหวมาเยือนยังร้านฟ่านอินได้กันเล่า""คุณชายฟ่านท่านเอ่ยเกินไปแล้วเจ้าค่ะ แท้จริงข้าเองอยากมาขออภัยเรื่องวันนั้น" หลิวจือหลินเริ่มเกิดอาการประหม่าเล็กน้อย เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่จ้องหน้าของตนแทบไม่ละสายตา“อ่า...ที่แท้ฮูหยินก็ไม่สบายใจงั้นหรือ เพียงแต่...ผู้ที่ส่งของเหล่านั้นกลั

ยามซวี [1] มาเยือนเงาดำสายหนึ่งกระโจนลงจากหลังคาเรือนหลัก เจ้าของร่างสูงชำระร่างกายและอยู่ระหว่างผลัดผ้ากลับยังคงสงบนิ่ง เขาผินหน้ามองเนิบช้า ใบหน้าด้านข้างต้องแสงจากโคมไฟภายในห้องยิ่งขับเน้นโครงหน้าให้เด่นชัด รับกับจมูกโด่งเป็นสัน"ซือหาน ว่าอย่างไร""ท่านโหว เมื่อช่วงบ่ายฮูหยินไปพบคุณชายฟ่านขอรับ"เจียงซื่อจวินหมุนกายฉับ พร้อมตวัดอาภรณ์คลุมร่างกำยำเอาไว้ กระนั้นสาบเสื้อของเขาก็ยังแหวกกว้างเผยให้เห็นแผงอกหนั่นแน่น"นางไปทำไม"เฉิงซือหานสาวเท้ามาเบื้องหน้า จากนั้นจึงบอกเล่าเรื่องราวที่หลิวจือหลินไปพบฟ่านเทียนเผยให้ผู้เป็นนายฟังโดยละเอียด เนื่องจากเขามีความจำอันเป็นเลิศ กระทั่งคำพูดของหลิวจือหลินเฉิงซือหานก็เลียนแบบและจดจำได้แทบทั้งหมดเจียงซื่อจวินยืนฟังอยู่นาน กระทั่งได้ยินคำเกี้ยวพาของฟ่านเทียนเผยและความตั้งใจของหลิวจือหลินที่ประสงค์ออกห่างจากเขา โหวหนุ่มก็บังเกิดโทสะขึ้นมาเดี๋ยวนั้น หนำซ้ำนางยังกล่าวหาว่าเขามักมากหลายใจเขานี่หรือบุรุษมักมากหลายใจ หากกล่าวตามตรง สตรีทั้งสองที

เวลารวดเร็วดุจพลิกฝ่ามือ ในที่สุดตัวอย่างอาภรณ์สำหรับทดลองก็เป็นรูปร่างอย่างสมบูรณ์แบบ ทว่าทุกค่ำคืนกลับมีบางคนเฝ้าจับจ้องหลิวจือหลินชนิดไม่คลาดสายตา ซ้ำยังคอยอยู่ใกล้ ๆ ประหนึ่งเงาตามตัว ดูเหมือนช่วงนี้เขาว่างเสียจริง"ฮือ...เรียบร้อยแล้ว" ร่างระหงตระกองกอดอาภรณ์ผืนงามด้วยความภาคภูมิ นัยน์ตากลมโตเปล่งประกายดั่งไข่มุกยามราตรียิ่งเขาอยู่ใกล้นาง เจียงซื่อจวินก็ยิ่งได้เห็นมุมมองแปลกใหม่ของหลิวจือหลินมากขึ้น หลายวันมานี้หลิวจือหลินตั้งอกตั้งใจทำงาน ซ้ำยังไม่ปริปากบ่นสักคำ จะเข็มตำมือหรือกรรไกรงับนิ้วล้วนไม่ร้องสักแอะ เขาทราบว่านางบาดเจ็บอีกทีก็ยามที่นิ้วเรียวสวยเต็มไปด้วยผ้าพันแผลเสียแล้วยามทำงานหลิวจือหลินมักบ่นมุบมิบเสียงแผ่วเสมอว่า อุปกรณ์ในการตัดเย็บของที่นี่ยุ่งยากไปหน่อย ไม่เหมือนกับที่บ้านเลยเจียงซื่อจวินเงี่ยหูฟังอยู่ตลอด นางยังชอบเปล่งวาจาผู้เดียวด้วยถ้อยคำประหลาดอย่างนึกลืมตัว เช่นเสื้อแฟชั่นยังสวยไม่พอ คอลเลคชั่นใหม่ บลา บลา ภาษาอะไรฟังแล้วงุนงง"เรียบร้อยแล้วก็ไปพักผ่อน" เงาร่างสูงยืนซ้อนอยู่เบื้องหลังคนตัวเล็กเ

รถม้าจากจวนโหวเคลื่อนมาจอดที่เบื้องหน้าร้านฟ่านอิน บุรุษร่างสูงยืนรออยู่เกือบครึ่งชั่วยามแล้ว เขาตั้งตารอการมาเยือนของฮูหยินเจียงโหวโดยตลอด ริมฝีปากได้รูปยกโค้งพึงใจเมื่อเห็นร่างระหงย่างกรายลงจากบันไดแคบหลิวจือหลินยอบกายพร้อมรอยยิ้ม "คุณชายฟ่าน""ฮูหยิน ท่านไม่ต้องมากพิธี" มือหยาบระคายเอื้อมไปเบื้องหน้าหมายประคองให้นางยืดกายตามสบาย ทว่ากลับมีเสียงทุ้มกระแอมเบาดังมาจากด้านในประหนึ่งตาเห็นคิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความฉงน ฟ่านเทียนเผยสลับสายตามองหลิวจือหลินกับรถม้าที่นางใช้เป็นพาหนะเดินทางหลิวจือหลินคลี่ยิ้มแห้งขอด จากนั้นบุรุษร่างสูงจึงสาวเท้าตามลงมา เมื่อพบว่าเป็นผู้ใดฟ่านเทียนเผยก็พลันแค่นยิ้มในลำคอ มิน่าเล่าเขาถึงเห็นองครักษ์เจียงซื่อจวินขนาบข้างซ้ายขวาเจียงซื่อจวินเยื้องย่างมายืนเคียงกายหลิวจือหลิน จากนั้นยกแขนโอบกอดไหล่บอบบาง หลิวจือหลินสะดุ้งโหยง กล่าวกระซิบลอดไรฟัน "ท่านโหว ทำอะไรเนี่ย ปล่อยข้านะ อายผู้อื่น"ฟ่านเทียนเผยมองแขนที่กระชับไหล่เล็กเพื่อประกาศความเป็นเจ้าของ สลับกับสีหน้าต่อต้านน้อย ๆ ของสตรีข้างกายอีกฝ่าย ชายหนุ่มก็เข้าใจในบั